ลิงค์นี้นะค่ะ
“นี่เกรนเจอร์ จะรีบเดินไปไหนนักหนา” นึกถึงไม่ทันไร เสียงยานคางที่คุ้นเคยก็ดังขึ้นด้านหลังเธอ เฮอร์ไมโอนี่หันกลับไปมองเขาด้วยหน้าตาไม่เป็นมิตร
“นายจะตามมาทำไมอีก เรื่องยุ่งกับฉันซะที!”
มัลฟอยแสยะยิ้มอย่างพอใจที่สามารถทำให้เธออารมณ์เสียได้ แล้วค่อยๆชูหนังสือเล่มสีชมพูขึ้นมาตรงหน้าเธอ
“นั่นหนังสือฉัน เอาคืนมานะมัลฟอย”
เฮอร์ไมโอนี่เอามือคว้าหนังสือตรงหน้าอย่างรวดเร็วแต่มัลฟอยไวกว่า เขาเอาหนังสือไปซ่อนไว้ด้านหลัง แถมยังทำหน้าตาเยาะเย้ยเธออย่างเห็นได้ชัด เธอได้แต่มองเขาอย่างขัดใจ
“ฉันพึ่งจะรู้นะเนี่ย ว่าหนอนหนังสืออย่างเธอจะอ่านนิยายรักเป็นกับเขาด้วย”
เฮอร์ไมโอนี่หน้าแดงขึ้นทันที เธอไม่น่าลืมหยิบมาด้วยเลย เป็นเพราะรำคาญเขาแท้ๆเธอจึงรีบลุกออกมาจากห้องสมุดแล้วจึงลืมหยิบออกมาด้วย ทำไมเธอโง่แบบนี้นะ
“อย่ามายุ่งกับฉัน! เอาหนังสือฉันคืนมาแล้วนายจะไปไหนก็ไปเลยนะ”
“เธอกล้าไล่ฉันหรอ!”
“ทำไมจะไม่กล้า คิดว่าฉันจะกลัวนายหรือไง” เฮอร์ไมโอนี่มองหน้าเขาอย่างท้าทาย ทำให้เขาเริ่มรู้สึกโกรธขึ้นมา เพราะไม่เคยมีใครกล้าพูดกับเขาแบบนี้ แค่เขาสั่งคำเดียวทุกคนก็กระวีกระวาดทำตามที่เขาสั่งกันหมดแล้ว
“งั้นเธอก็อย่าหวังที่จะได้หนังสือเลมนี้คืนเลย” เขาพูดเสียงเย็นเฉียบ เขาคว้าไม้กายสิทธิ์ออกมาจากเสื้อคลุมแล้วชึ้ไปที่หนังสือเล่มนั้น ไม่ทันไรหนังสือเล่มนั้นก็มีไฟรุกพรึบขึ้นมาทันที เฮอร์ไมโอนี่ยืนมองอย่างตกตะลึงไม่คิดว่าเขาจะกล้าทำกับหนังสือของเธอแบบนี้
“มัลฟอย! นายจะทำเกินไปแล้วนะ”
ตอนนี้ดวงตาของเฮอร์ไมโอนี่เริ่มคลอไปด้วยน้ำตา หนังสือเล่นนั้นเป็นแค่หนังสือนิยายก็จริง แต่เธอต้องสั่งจองตั้งนานกว่าจะได้หนังสือเล่นนั้นมา เพราะหนังสือเล่มนั้นตีพิมพ์แค่ 200 เล่มเท่านั้น และป่านนี้ก็คงจะไม่มีขายอีกแล้ว แต่ที่สำคัญไม่ว่ามันจะเป็นหนังสืออะไรมันก็สำคัญสำหรับเธอทั้งนั้น เขาไม่มีสิทธิ์มาทำลายหนังสือของเธอแบบนี้! มัลฟอยเห็นเฮอร์ไมโอนี่ร้องไห้ก็เกิดรู้สึกผิดขึ้นมา เขาไม่คิดว่าแค่หนังสือนิยายเล่มเดียวจะทำให้เธอถึงกับร้องไห้ แล้วทำไมเขาจะต้องมารู้สึกผิดด้วยเนี่ย
ยังไม่ทันที่เขาจะคิดอะไรไปมากกว่านั้น ฝ่ามือเล็กๆก็ฟาดเข้าที่ใบหน้าของเขาอย่างแรง แล้วเจ้าของมือเล็กนั่นก็วิ่งจากไปทันที มัลฟอยเอามือของตัวเองขึ้นมาจับบริเวณที่โดนตบอย่างใจลอย ทำไมเขาถึงไม่รู้สึกโกรธที่เธอกล้ามาตบหน้าเขา แค่เห็นน้ำตาของยัยเลือดสีโคลนนั่นก็ทำให้เขาแปลกไปขนาดนี้เลยหรอ
เฮอร์ไมโอนี่วิ่งมาหยุดอยู่ที่หน้าห้องนั่งเล่นรวม รีบหยิบผ้าเช็ดหน้ามาเช็ดน้ำตาแล้วบอกรหัสผ่านเพื่อนเข้าห้องนั่งเล่นรวม แฮร์รี่กับรอนที่นั่งเล่นหมากรุกกันอยู่ หันมายิ้มให้เธอแลวหันไปเล่นกันต่อ เธอจึงรีบขึ้นไปที่ห้องนอน ดีนะที่พวกเขาไม่สังเกตเห็นว่าเธอร้องไห้ เธอนั่งลงที่เตียงสี่เสาของเธอ ถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยอ่อน ชวงนี้ทำไมมัลฟอยถึงชอบมายุ่งวุ่นวายกับเธอนัก แถมวันนี้เขายังมาเผาหนังสือของเธอจนเหลือแต่เถ้าถ่าน ยิ่งคิดเธอก็ยิ่งรู้สึกเกลียดเขาขึ้นมา คนนิสัยไม่ดีแบบนั้น โดนเธอตบแค่นี้มันยังน้อยเกินไปสำหรับการกระทำของเขา
มัลฟอยเดินกลับเข้าห้องนั่งเล่นรวมของตัวเอง ทิ้งตัวลงโซฟาอย่างแรง แครบและกอยส์ที่กำลังนั่งกินกบช๊อคโกแลตหันมามองหน้าเขาแบบงงๆ
“มัลฟอย นายไปโดยอะไรมาอ่ะ ทำไมแก้มดูบวมๆแดงๆนะ” แครบถาม
“เรื่องของฉันพวกแกไม่ต้องมายุ่ง!” เขาตะคอกใส่จนสองคนนั้นรับลนลานลุกออกไปจากที่นั่งตรงนั่น เขาเอามือขึ้นมาลูบแก้มตรงบริเวณที่บวมแดง ก็เฮอร์ไมโอนี่เล่นตบเขาซะเต็มแรงขนาดนั้นแก้มเขาบวมก็คงไม่แปลกหรอก
เขานั่งคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยสักพัก แล้วกวาดสายตามองไปรอบๆ เขาเห็นเด็กผู้หญิงปี 2 คนหนึ่งกำลังนั่งอ่านหนังสือเล่มสีชมพูเหมือนของเฮอร์ไมโอนี่ที่เขาพึ่งจะเผาทิ้งไป เขารีบพุ่งตรงไปที่เด็กคนนั้นแล้วคว้าหนังสือเล่มนั้นขึ้นมาถือไว้ เด็กผู้หญิงคนนั้นถึงกับหน้าซีดที่จู่ๆมัลฟอยก็มาดึงหนังสือของเธอไป
“เธอซื้อหนังสือเล่มนี้มาจากไหน” มัลฟอยหันไปถามด้วยน้ำเสียงเรียบๆ
“อะ..เอ่อ.. ซะ..ซื้อจาก...” เด็กผู้หญิงคนนั้นตัวสั่น พูดอะไรไม่ออก แค่เห็นหน้าเขาเธอก็กลัวจะแย่แล้ว
“ตอบมาซะทีสิ! อย่าทำให้ฉันรำคาญนะ ไม่งั้นฉันจะสาปเธอให้กลายเป็นอึ่งอ่างเลย”
“สั่งซื้อทางไปรษณีย์ แต่ถ้าจะซื้อตอนนี้มันไม่มีขายแล้วเพราะมันมีจำนานจำกัดแค่ 200 เล่ม” เด็กคนตอบออกมาอย่างรวดเร็วด้วยน้ำเสียงที่สั่นเคลือ ตอนนี้เธอเริ่มรู้สึกเหมือนอยากจะร้องไห้เต็มที มัลฟอยได้ยินดังนั้นจึงคิดได้ว่าทำไมเฮอร์ไมโอนี่ถึงต้องโกรธเขาขนาดนั้น ทีแท้ก็เพราะมันมีจำนวนจำกัดนี่เอง
“งั้นฉันจะซื้อต่อ” เด็กคนนั้นมองเขาด้วยความอึ้ง แล้วค่อยๆตอบออกมาด้วยความกลัว
“เอ่อ..แต่ว่าฉันยังอ่านไม่จบ”
“ฉันต้องการจะซื้อ ตอนนี้!” เด็กคนนั้นสะดุ้งด้วยความตกใจ จึงรีบพยักหน้าเป็นเชิงอนุญาตให้เขาเอาไปได้ มัลฟอยล้วงหยิบถุงเงินของเขาออกมาแล้วยื่นให้เด็กคนนั้นโดยไม่ได้ดูว่าในถุงนั้นมีเง
ินอยู่เท่าไร แล้วเดินถือหนังสือขึ้นไปบนหอนอนทันที เด็กคนนั้นเปิดถุงเงินออกดูถึงกับตาค้าง เพราะเงินที่ได้มานั่นมันมากกว่าราคาหนังสือของเธอหลายเท่าเลยทีเดียว
มัลฟอยเดินเข้ามาในห้องแล้วโยนหนังสือเล่มนั้นไว้บนเตียง เขาล้มตัวลงนอนเอาแขนก่ายหน้าผาก เขาไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมเขาจะต้องทำถึงขนาดนี้ ทำไมจะต้องยอมจ่ายเงินตั้งหลายเกลเลียนเพื่อเอาหนังสือเล่มนี้ไปคืนเฮอร์ไมโอนี่ เขากับเธอไม่ถูกกันไม่ใช่หรอ แล้วเขาจะต้องเอาไปคืนทำไม เขาควรจะสะใจกับการกระทำของตัวเองไม่ใช่หรอ นี่เขาเป็นอะไรของเขากันนะ...
แสงแดดอ่อนสาดส่องเข้ามาบนเตียงนอนของเฮอร์ไมโอนี่ เธอค่อยลืมตาตื่นขึ้นช้าๆ แต่ดวงตาของเธอช่างหนักเกินกว่าจะลืมขึ้นได้ ก็เมื่อคืนกว่าเธอจะข่มตาหลับลงได้ก็ดึกมากแล้ว เธอมัวแต่คิดเรื่องหนังสือของเธอ และเอาแต่ด่าเขาในใจอยู่ทั้งคืน เธอคิดว่าตอนนี้ตาเธอคงกลายเป็นหมีแพนด้าไปแล้ว เธอค่อยๆลุกออกจากเตียงแล้วหอบเสื้อผ้าเข้าไปในห้องน้ำ
หลังจากอาบน้ำเสร็จเธอเดินลงไปที่ห้องโถงใหญเพื่อทานอาหารเช้า แฮร์รี่และรอนนั่งรอเธออยู่ก่อนแล้ว เธอเดินไปนั่งข้างแฮร์รี่ แล้วจัดการตักอาหารใส่จานตัวเอง
“เฮอร์ไมโอนี่ ตาเธอไปโดนอะไรมา” แฮร์รี่หันมาถามเธออย่างสงสัย ทำให้รอนที่กำลังยัดสเต๊กเข้าปากหันมามองเธออย่างสนใจ
“อ๋อ เมื่อคืนนอนไม่ค่อยหลับน่ะ”
“มีอะไรหรือเปล่าเฮอร์ไมโอนี่ พวกเราเป็นห่วงเธอนะ” แฮร์รี่พูด รอนก็พยักหน้าเห็นด้วย
“คือพอดีฉันทำหนังสือหายน่ะ ก็เลยนอนคิดว่าเอาไปวางไว้ที่ไหน ไม่ต้องห่วงหรอก ขอบใจพวกนายนะที่เป็นห่วง” เธอยิ้มให้เพื่อนรักทั้งสองด้วยความจริงใจ
“ไม่เป็นไร... ก็พวกเราเป็นเพื่อนกันนี่” พวกเขาทั้งสามคนหัวเราะออกมาพร้อมกัน เฮอร์ไมโอนี่รู้สึกมีความสุขเสมอเวลาอยู่กับเพื่อนรักของเธอ พวกเขาทำให้เธอสบายใจ ถึงแม้จะมีบางครั้งที่ทะเลาะกันบ้างแต่มิตรภาพของพวกเขาก็ม่เคยเปลี่ยนแปลง
ภาพที่เฮอร์ไมโอนี่หัวเราะมีความสุขกับเพื่อนของเธอนั้นอยู่ในสายตาของมัลฟอยตลอดเวล
า มีความสุขกันเหลือเกิน คงจะไม่อยากได้หนังสือคืนแล้วล่ะมั้ง มัลฟอยเอามือตบโต๊ะเสียงดังทำเอาลูกสมุนทั้งสองของเขาที่นั่งอยู่ด้านข้างสะดุ้งไปตา
มๆกัน เขาลุกเดินออกจากโต๊ะไปทันที เฮอร์ไมโอนี่หันไปมองเขาแวบนึงก่อนจะหันมากินอาหารตรงหน้าต่อ จะไปสนใจเขาทำไมคนนิสัยแย่ๆแบบนั้น
หลังทานอาหารเสร็จ เฮอร์ไมโอนี่ก็พาครุกแชงก์มาเดินเล่นที่บริเวณหน้าปราสาท ครุกแชงก์วิ่งเล่นอยู่บนสนามหญ้าอย่างสนุกสนาน เธอมองมันอย่างเอ็นดู สักพักมันค่อยๆวิ่งไปใกล้ๆกับทะเลสาบ เธอกลัวมันจะตกน้ำจึงรีบวิ่งตามไป
“ครุกแชงก์! อย่าวิ่งไปตรงนั้น เดี๋ยวตกน้ำนะ” เธอพยายามวิ่งตามเจ้าแมวอ้วนไป แต่เธอก็วิ่งไม่ทันไม่รู้ว่ามันหายไปไหนเสียแล้ว
“ครุกแชงก์... ครุกแชงก์ อยู่ไหนน่ะ ออกมานี่นะ”
“หาเจ้านี่อยู่หรอ”
เสียงยานคางดังขึ้นด้านหลังเฮอร์ไมโอนี่ เธอรีบหันหลังกลับมาเผชิญหน้ากับเจ้าของเสียง แต่เจ้าสิ่งที่อยู่ในอ้อมกอดของเขาทำให้เธอตกใจยิ่งกว่า
“ครุกแชงก์! ทำไมเปียกอย่างนี้ล่ะ” เธออุ้มครุกแชงก์มากอดเอาไว้เอง โดยไม่สนใจคนตรงหน้าว่าเสื้อผ้าของเขาจะเลอะเทอะขนาดไหน
“แมวเธอนี่มันโง่จังนะ วิ่งลงน้ำหน้าตาเฉย” เขาแสยะยิ้มใส่เธอเล็กน้อย เฮอร์ไมโอนี่หันไปค้อนใส่เขานิดนึง ก่อนจะตอบเขากลับไป
“มันไม่ได้โง่นะ!”
“วิ่งลงน้ำแบบนั้น ถ้าไม่เรียกว่าโง่แล้วจะเรียกว่ายังไง”
“นายจะไปไหนก็ไปเลยนะมัลฟอย อย่ามาหาเรื่องฉัน” เธอพูดใส่เขาด้วยความหงุดหงิด ยิ่งเจอหน้าเขามันยิ่งทำให้เธออารมณ์เสีย ตั้งแต่เรื่องหนังสือเล่มนั้นแล้ว
“ฉันช่วยแมวเธอไว้นะ ไม่คิดจะขอบคุณฉันหน่อยหรือไงกัน” ตอนนี้น้ำเสียงของเขาก็เริ่มหงุดหงิดพอๆกับเธอแล้วเหมือนกัน ทั้งๆที่เขาช่วยเจ้าแมวอ้วนนั่นขึ้นมาจากน้ำแท้ๆ ขอบคุณสักคำก็ไม่มีแถมยังพยายามจะไล่เขาไปอีก ส่วนเฮอร์ไมโอนี่ได้ฟังเขาพูดแบบนั้นก็ถึงกับนิ่งไป จะให้เธอขอบคุณเขางั้นหรอ ไม่มีทาง!
“ทำไมฉันจะต้องขอบคุณคนนิสัยแย่ๆอย่างนาย ทีนายยังไม่คิดจะขอโทษฉันเรื่องหนังสือนั่นเลย” เฮอร์ไมโอนี่กระชับแขนที่กอดครุกแชงก์แน่นด้วยความโกรธ จนครุกแชงก์ร้องครางออกมา เธอจึงปล่อยมันลง
“ฉัน... ขอโทษ” มัลฟอยพูดออกมาด้วยความรู้สึกผิด เขาก็ไม่รู้ว่าอะไรมันดลใจให้เขาพูดคำนี้ออกมา ทั้งๆที่เขาไม่เคยพูดคำนี่กับใคร เฮอร์ไมโอนี่ได้ฟังถึงกับอึ้งอยู่นาน เธอไม่เคยคิดว่าคำว่าขอโทษจะหลุดออกมาจากปากของเขาจริงๆ
“คิดว่าฉันป็นคนสำนึกผิดไม่เป็นหรือไง อ่ะ..นี่หนังสือเธอ” เขาล้วงหนังสือเล่มสีชมพูออกมาจากเสื้อคลุม แล้วยื่นให้เฮอร์ไมโอนี่ด้วยใบหน้าสีชมพู เฮอร์ไมโอนี่รับมาอย่างงงๆ เธอเปิดดูด้านในเจอชื่อเด็กผู้หญิงคนหนึ่งเขียนไว้ นี่มันไม่ใช่หนังสือของเธอซะหน่อย เขาไปเอาของใครมาคืนเธอกัน
“นี่มันไม่ใช่ของฉัน เอาไปคืนเจ้าของเดี๋ยวนี้เลยนะ” เธอยัดหนังสือใส่มือเขาอย่างเดิม มัลฟอยมองเธออย่างขัดใจ แล้วยัดหนังสือกลับเข้ามือเล็กๆของเธอ
“ฉันเสียเงินไปกับหนังสือเล่มนี้หลายเกลเลียนเลยนะ ฉันเอามาคืนแล้วก็รับไปเหอะน่า”
เฮอร์ไมโอนี่มองมัลฟอยอย่างไม่เข้าใจ ว่าทำไมเขาต้องจ่ายค่าหนังสือเล่มนี้เพื่อนจะเอามาคืนเธอ นี่เธฮกำลังฝันไปหรือเปล่า ฝันว่ามัลฟอยขอโทษเธอแถมเอาหนังสือมาคืนเธอด้วยการไปซื้อต่อมาจากคนอื่น เธอไม่อยากจะเชื่อ
“อย่ามองฉันด้วยสายตาอย่างนั้นนะเกรนเจอร์ ทีนี้จะขอบคุณฉันบ้างได้หรือยังล่ะ”
“อะ..อืม ขอบคุณที่ช่วยครุกแชงก์ไว้” เธอพูดพลางก้มหน้าเพื่อปิดบังความอายเอาไว้ ทำไมเธอรู้สึกเขินที่จะต้องพูดคำว่าขอบคุณกับเขานะ เธอพยายามจะเดินหนีออกมาจากตรงนั้นแต่มัลฟอยไวกว่า เขาดึงแขนเธอให้กลับมายืนอยู่ที่เดิม
“ขอบคุณแค่นี้น่ะหรอ”
“แล้วนายต้องการอะไรอีก อยากให้ฉันขอบคุณก็ขอบคุณไปแล้วไง” เธอมองเขาอย่างไม่เข้าใจว่าเขายังต้องการอะไรอีก ทั้งๆที่เธอก็ขอบคุณเขาไปแล้ว
“ฉันอยากกินช๊อคโกแลต”
“ห๊ะ.. อยากกินช๊อคโกแลต แล้วเกี่ยวอะไรกับฉันล่ะ” มัลฟอยจิ๊ปากอย่างขัดใจ ในความซื่อของเฮอร์ไมโอนี่
“พรุ่งนี้วันวาเลนไทน์ ฉันอยากกินช๊อคโกแลตเข้าใจหรือยัง” เฮอร์ไมโอนี่มองหน้าเขาอย่างแปลกใจ อยากกินช๊อคโกแลต?? วาเลนไทน์?? วาเลนไทน์หรอ ใช่แล้ว! เธอลืมไปสนิทเลยว่าพรุ่งนี้วันวาเลนไทน์ แล้วทำไมเขาจะต้องอยากให้เธอเอามาให้เขากินด้วยล่ะ
“ทำไมไม่บอกให้แพนซี่สุดที่รักของนายซื้อให้ล่ะ เกี่ยวอะไรกับฉัน”
“แล้วเกี่ยวอะไรกับพาร์กินสัน เขาไม่ใช่ที่รักของฉันซะหน่อย” เขายักไหล่อย่างไม่หยี่ระ เขารำคาญพาร์กินสันจะแย่ คอยตามเขายังกับปลิง ก็แค่พ่อแม่สนิทกันเฉยๆหรอก
“ก็จะไปรู้หรอ เห็นอยู่ด้วยกันตลอดเวลานี่” เฮอร์ไมโอนี่พูดออกมาแล้วก็ไม่เข้าใจตัวเอง เธอจะไปพูดถึงพาร์กินสันทำไมกัน พอพูดออกมาแล้วเธอก็เกิดรู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาซะเอง
“ทำไม เธอหึงฉันหรอ” มัลฟอยหยอดคำพูดนี้ใส่เธอ ทำให้เธอถึงกับเถียงอะไรไม่ออก เขามองหน้าเธอแล้วหัวเราะออกมาเสียงดัง
“นี่เธอกำลังหึงฉันจริงๆใช่มั้ยเนี่ย”
“ไม่ใช่นะ! นายจะบ้าหรือไง ช๊อคโกแลตที่นายอยากกินก็ไปบอกให้พาร์กินสันซื้อให้แล้วกัน ฉันไปล่ะ” เฮอร์ไมโอนี่คว้าตัวครุกแชงก์ขึ้นมากอดแล้วรีบวิ่งกลับเข้ามาในปราสาท มัลฟอยจะบ้าไปใหญ่แล้ว คิดมาได้ไงว่าเธอหึงเขา เธอไม่เคยชอบเขาซะหน่อย บ้ารึเปล่า..
“เฮ้! เฮอร์ไมโอนี่เป็นอะไรหรือเปล่า หน้าเธอแดงๆนะ” เมื่อเธอก้าวเข้ามาในห้องนั่งเล่นรวม รอนที่นั่งเล่นหมากรุกอยู่กับเชมัสหันมาทักเธอ เธอรีบยกมือขึ้นจับใบหน้าของตัวเองแล้วรีบปฏิเสธรอน
“เปล่า ฉันไม่ได้เป็นอะไร ขอตัวก่อนนะ”
“เดี๋ยว เฮอร์ไมโอนี่ พรุ่งนี้วันวาเลนไทน์ ฉันจะไปฮอกมี้ดกับลาเวนเดอร์ ส่วนแฮร์รี่จะไปกับจินนี่ เธอไปคนเดียวได้หรือเปล่า”
“ได้สิรอน ไม่ต้องห่วง พวกนายไปเที่ยวกันให้สนุกเถอะ” เธอยิ้มให้เพื่อนรักแล้วเดินขึ้นไปที่บนหอนอน
เช้าวันวาเลนไทน์ บรรยากาศในห้องโถงอบอวลไปด้วยดอกกุหลาบหลากสี ทุกคนรีบกินอาหารเช้ากันด้วยความเร่งรีบเพื่อจะรีบไปเที่ยวที่ฮอกมี้ด เธอค่อยๆทานอาหารของเธอไปเรื่อยๆอย่างไม่รีบร้อน เธอเหลือบตามองไปที่โต๊ะสลิธีรินเห็นพาร์กินสันพยายามจะเอาช้อนป้อนอาหารมัลฟอย แต่มัลฟอยทำหน้าตารำคาญแล้วปัดมือของเธอออกจนช้อนกระเด็นตกลงบนพื้น พาร์กินสันทำหน้างอแล้วลุกเดินออกจากโต๊ะไป เธอเดาว่าพาร์กินสันน่าจะต้องการให้มัลฟอยตามไปง้อเธอ แต่มัลฟอยกลับนั่งกินอาหารอย่างสบายใจ เฮอร์ไมโอนี่ยิ้มออกมาอย่างอารมณ์ดีเมื่อเห็นอย่างนั้น
“เธอยิ้มอะไรน่ะ เฮอร์ไมโอนี่” แฮร์รี่ที่นั่งอยู่ตรงข้ามกับเธอทักขึ้น ทำให้เธอหุบยิ้มทันที
“เปล่าๆ พอดีฉันเห็นวันนี้คึกคักกันดี ก็เลยมีความสุขน่ะ” เฮอร์ไมโอนี่ตอบโดยไม่มองหน้าแฮร์รี่ เธอก็ไม่เข้าใจเหมือนกันเธอจะยิ้มทำไม มัลฟอยจะชอบหรือไม่ชอบพาร์กินสันก็ไม่เกี่ยวกับเธอซะหน่อย
เมื่อมาถึงฮอกมี้ดคู่รักส่วนใหญ่ก็จะไปนั่งกันเป็นคู่ๆที่ร้านไม้กวาดสามอัน ทำให้วันนี้ทางร้านต้องเสกโต๊ะเพิ่มออกมาตรงบริเวณหน้าร้าน เฮอร์ไมโอนี่เดินเข้าไปที่ร้านฮันนี่ดุ๊กเพื่อซื้อขนมที่น้องๆปี1และปี2ฝากซื้อ เพราะไม่สามารถมาเที่ยวที่ฮอกมี้ดได้ เธอเดินหยิบขนมที่ต้องการใส่ตะกร้าแล้วไปสะดุดกับช๊อคโกแลตกล่องๆสำหรับวันวาเลนไทน์
เธอเลือกหยิบมาสองกล่องเพื่อจะเอาไปให้รอนและแฮร์รี่ แล้วหยิบอีกกล่องนึงขึ้นมาแล้วมองอย่างครุ่นคิด เธอจะซื้อไปให้เขาดีมั้ยนะ เมื่อวานเขาก็ขอโทษเธอแล้วแถมยังช่วยครุกแชงก์เอาไว้อีก แต่เขาก็มีพาร์กินสันอยู่แล้วทั้งคน ยังไงก็ได้กินช๊อคโกแลตสมใจอยู่แล้วล่ะ เฮอร์ไมโอนี่วางช๊อคโกแลตกล่องนั้นลง แล้วเดินหันหลังเตรียมจะไปจ่ายเงิน แต่เธอก็หันหลังมามองอีกครั้งแล้วหยิบมันลงตะกร้าแล้วเดินไปจ่ายเงินทันที
มัลฟอยที่แอบยืนมองเฮอร์ไมโอนี่อยู่อีกมุมหนึ่งของร้าน เขายิ้มออกมาอย่างอารมณ์ดี เขายืนลุ้นอยู่ตั้งนานว่าเธอจะซื้อช๊อคโกแลตมาให้เขามั้ย พอเห็นเธอหยิบช๊อคโกแลตกล่องนั้นใส่ตะกร้า หัวใจเขารู้สึกพองโตออกมาอย่างประหลาด นี่เขาชอบเธอเข้าแล้วใช่มั้ยเนี่ย เขาชอบยัยเลือดสีโคลนเข้าแล้ว!
ตอนบ่ายเฮอร์ไมโอนี่กลับมาจากฮอกมี้ดแล้ว ก็กลับขึ้นไปบนหอนอน เธอได้แต่นั่งมองช๊อคโกแลตกล่องนั้นด้วยแววตาครุ่นคิด เธอควรจะเอาไปให้เขาดีมั้ยนะ แล้วเธอจะเอาไปให้เขาในฐานะอะไร ในเมื่อเธอกับเขาเป็นศัตรูกันไมใช่หรอ แล้วอีกอย่างเขาก็มีพาร์กินสันอยูแล้วนี่ แล้วจะมาอยากกินช๊อคโกแลตของเธอทำไมกัน
“เฮ้อ...” เธอถอนหายใจออกมาอย่างเซ็งๆ เอาไปให้ก็ได้ เขาอุตส่าห์ช่วยครุกแชงก์ไว้ ก็แค่ให้เขาในฐานะที่เขามีบุญคุณกับแมวอ้วนๆของเธอ แค่นั้นจริงๆ
เฮอร์ไมโอนี่ถือกล่องช๊อคโกแลตสามกล่องลงมาจากหอนอน เก็บกล่องนึงซ่อนไว้ในเสื้อคลุมอีกสองกล่องเอามายื่นให้กับแฮร์รี่และรอนที่ห้องนั่ง
เล่นรวม ทั้งสองกล่าวขอบคุณเธอแล้วนั่งคุยกับคนรักของพวกเขาต่อ เธอจึงเดินเลี่ยงออกมา เธอลองเดินไปหาเขาที่ใต้ต้นไม้ที่เธอเจอเขาเมื่อวาน เธอเห็นเขานั่งพิงกับต้นไม้อยู่ เธอจึงเดินเข้าไปหาเขาแล้วยื่นกล่องช๊อคโกแลตมาตรงหน้าเขา
“ให้ฉันหรอ” เขายิ้มแล้วรับกล่องช๊อคโกแลตจากมือเธอ
“ยื่นให้นาย ฉันคงให้คนอื่นมั้ง อยากกินไม่ใช่หรือไง”
“ขอบใจนะ แต่ขออะไรอีกอย่างสิ” เขาพูดแล้วลุกขึ้นยืนเผชิญหน้ากับเธอ เฮอร์ไมโอนี่มองหน้าเขาอย่างสงสัย
“ขอเอาคืนที่วันนั้นเธอตบฉันหน่อย” เฮอร์ไมโอนี่ฟังแล้วถึงกับอ้าปากค้าง เขาคืนเธอเนี่ยนะ วันนั้นเธอตบเขาซะแรงแบบนั้น แล้วนี่เขาเป็นผู้ชายเธอจะเจ็บขนาดไหนเนี่ย
“หลับตาเดี๋ยวนี้” เขาสั่ง
“ตะ..แต่วันนั้นนายเป็นคนผิดนะ ฉันตบนายแล้วนายจะมาเอาคืนฉันได้ไง” เธอถอยหลังห่างออกจากเขาสองสามก้าว มัลฟอยแสยะยิ้มอยางพอใจที่เห็นเธอกลัว
“ฉันบอกให้หลับตาก็หลับตาสิ”
“อย่าทำแรงนะ” เธอพูดแล้วค่อยๆหลับตาลงอย่างกลัวๆ
“ไม่ต้องห่วง ไม่แรงหรอก”
เฮอร์ไมโอนี่หลับตาปี๋ด้วยความกลัว แล้วก็ต้องสะดุ้งลืมตาขึ้นมาอย่างตกใจ เมื่อจมูกโด่งๆได้รูปของมัลฟอยฉกวูบเข้าที่แก้มเธอ แล้วกดแช่อยู่นานกว่าจะถอนจมูกออก
“นายทำบ้าอะไร” เธอเอามือขึ้นมาจับแก้มบริเวณที่โดนเขาหอม มัลฟอยได้แต่ยิ้มกริ่มอย่างพอใจ
“ของขวัญวาเลนไทน์สำหรับเธอ ขอบใจนะสำหรับช๊อคโกแลต” เขาเดินหัวเราะร่าเข้าไปในปราสาทปล่อยให้เฮอร์ไมโอนี่ยืนหน้าแดงก่ำอยู่คนเดียว...
...จบ...
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น