ลิงค์นี้นะค่ะ
http://www.212cafe.com/board/group/group_id/138/forumId/276/page/1
JE
TE VEUX : Chapter 10
Chapter
10 : ความสุขของซาตาน
ริมฝีปากกดทับลงไปบนแผ่นหลังขาวนวลนุ่มเป็นครั้งสุดท้าย...ทิ้งรอยแดงจ้ำเอาไว้
ท่ามกลางรอยแดงจางอีกนับสิบบนแผ่นหลัง ต้นคอ และเรื่อยลงมาจนถึง....ทรวงอก
เฮอร์ไมโอนี่นอนคว่ำหน้าลงกับหมอนใบนุ่ม
ร่างเปลือยเปล่าไร้เรี่ยวแรงของเธอถูกร่างใหญ่โตบึกบึนของมัลฟอยกดทับไว้
ดวงตาสีน้ำตาลคู่นั้นหม่นหมองและแดงกล่ำ...เธอไม่มีเรี่ยวแรงหลงเหลือพอที่จะให้ร้องไห้อีกต่อไป
เมื่อต้องตกเป็นเครื่องรองรับอารมณ์ใคร่ของมัลฟอยตลอดทั้งคืน
สิ่งสุดท้ายที่เธอทำคือการนอนนิ่งๆและสนองตัณหาที่ดูเหมือนจะไม่สิ้นสุดของเขาเท่านั้น
“ชื่นใจจริงๆ” มัลฟอยไล้ปลายนิ้วไปตามไหล่กลมมน เฮอร์ไมโอนี่รู้สึกเพียงอย่างเดียวคือขยะแขยง
เธอขยะแขยงทั้งคนที่สัมผัสเธอและตัวเธอเอง ตัวของเธอที่แสนสกปรก
เป็นเครื่องสนองความใคร่ของคนเลวแบบนี้
มัลฟอยกระชับกอดร่างเฉื่อยชาของหญิงสาว เขาประทับริมฝีปากลงไปบนศีรษะของเฮอร์ไมโอนี่
สูดดมกลิ่นหอมของเรือนผมสีน้ำตาลเข้มอย่างพอใจ ผู้หญิงคนนี้จะจับพลิกดูแต่ละสัดส่วนก็ล้วนเป็นของเขา
ทุกอย่างของเธอเป็นของเขา จะเหลือไปให้พอตเตอร์ก็แค่เศษเดนที่เหลือจากการกินจนอิ่มหนำของเขาเท่านั้น
ยิ่งคิดถึงใบหน้าของพอตเตอร์คนดีที่รู้ว่าเพื่อนสาวถูกขาปู้ยี่ปู้ยำก็ยิ่งสะใจ
เขาเยิ้มกริ่มอย่างเหนือกว่าทุกคน...ขณะที่ลูบไล้ฝ่ามือไปบนแผ่นหลังนวลขาว
“จะปล่อยฉันได้รึยัง” ร่างที่นอนสงบนิ่งอยู่ใต้ร่างของเขาเอ่ยออกมาเบาๆด้วยน้ำเสียงหมดอาลัยในชีวิต
มัลฟอยหุบยิ้มลงเพียงนิดหนึ่ง เขาทัดผมของเธอไว้ที่หลังใบหู...กระซิบด้วยน้ำเสียงหยาดเยิ้ม
“หมายถึงอะไรล่ะ ปล่อยจากตรงนี้..หรือหมายถึงให้เธอกลับไปหาพอตเตอร์ยอดรัก”
ไหล่ของเฮอร์ไมโอนี่สั่นสะท้านเมื่อมัลฟอยพูดชื่อแฮร์รี่
พลันภาพของเขาที่มีรอยยิ้มแสนสุขก็ปรากฏขึ้นมา
ทำไมเธอต้องนึกถึงภาพของเขาตอนที่นอนอยู่กับผู้ชายคนอื่นด้วย!
“ขังฉันไว้ก็ไม่มีประโยชน์หรอก เพราะฉันคง...ไม่มีหน้าไปพบเขาได้อีก” ถึงเขาจะไม่รู้ว่าเธอรักเขา
แต่การจะพาร่างกายสกปรกแบบนี้ไปหาคนรักมันช่างเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้
คนที่เธอรักและคิดถึงที่สุดในตอนนี้คือแฮร์รี่
แต่คนที่เธอไม่อยากเจอหน้ามากที่สุดก็คือแฮร์รี่อีกเช่นกัน
ดวงตาสีน้ำตาลที่ไร้ประกายความหวังเริ่มมีน้ำตาหล่อเลี้ยง
เฮอร์ไมโอนี่ร้องไห้อีกครั้ง...มัลฟอยได้ยินเสียงสะอื้นจากแผ่นหลังของเธอ
‘รักมันมากเหรอ’ มัลฟอยเริ่มขบฟัน ทั้งที่ตอนนี้เธอนอนอยู่กับเขาแต่กลับไปคิดถึงหมอนั่น!
ศัตรูอันดับหนึ่งตลอดกาลของเขา คนที่เขาปักใจเกลียดมาตลอดทั้งชีวิต!
“ร้องไห้เพราะมันงั้นเหรอ!” น้ำเสียงนั้นกราดเกรี้ยว จนเฮอร์ไมโอนี่เหลือบตามองเขานิดหนึ่ง
เธอรู้ว่ามัลฟอยเจ้าโมโห แต่เธอไม่เคยเห็นเขาดูกราดเกรี้ยวขนาดนี้มาก่อน
ใบหน้าของเขาแดงจัดและดวงตาสีฟ้าคู่นั้นก็สาวโรจน์ เขาดูน่ากลัวจนเฮอร์ไมโอนี่รู้สึกหวั่นใจ
“รักมันมากเหรอ! คิดถึงมันมากใช่มั้ย ไอ้คนที่กำลังจะเข้าพิธีวิวาห์กับคนอื่นอยู่สองสามวันนี้น่ะ!”
มัลฟอยดึงผ้าห่มที่คลุมร่างเปลือยเปล่าของเฮอร์ไมโอนี่ หญิงสาวตกใจและดึงผ้าห่มคลุมกายไว้
เธอถลาตามแรงของเขาที่กระชากผ้าห่มไป ร่างของเธอปะทะกับแผ่นอกกว้างเปลือยเปล่าของมัลฟอย
“ทำไม! หรือว่าที่ฉันทำให้มันไม่สะใจเท่ากับสามีคนอื่นทำให้!” มัลฟอยตะคอกลั่นอย่างแค้นเคือง
เขากระชากไหล่ของเฮอร์ไมโอนี่ให้เธอประจันหน้ากับเขา
แต่ความน่ากลัวของดวงตาคู่นั้นทำให้เฮอร์ไมโอนี่ต้องเบือนหน้าหนีไม่กล้ามองเขา
สร้างความขุ่นเคืองให้มัลฟอยมากขึ้น! ดวงตาคู่นั้นจึงกราดเกรี้ยวขึ้นอีก
“ทำไม! แค่มองหน้าแค่นี้ยังสะอิดสะเอียนรึไง มองสิ! ไอ้คนนี้ไงที่ปรนเปรอคุณเมื่อคืนนี้น่ะ!”
คำพูดหยาบคายของเขาทำให้เธอหันกลับมาจ้องเขาขวับ เฮอร์ไมโอนี่หันกลับมาก็พบรอยยิ้มสะใจของมัลฟอย
เธอหันหน้าหนีอีกครั้ง
“ไม่อยากมองใช่มั้ย!” มัลฟอยคำรามลั่น เขาพึมพำเหมือนกับกล่าวคำสบถอยู่ในปาก
พลางพยักหน้าช้าๆเหมือนรับรู้
“มานี่!”
“จะทำอะไรน่ะ!”
เฮอร์ไมโอนี่รีบกล่าวท้วงเมือมัลฟอยดึงเธอเข้าไปหาและเขาเองก็ยื่นหน้าเขามาใกล้เธอ
ดวงตาคู่โตตื่นของเฮอร์ไมโอนี่สบตาเขานิดหนึ่ง แววตาของมัลฟอยดูเย็นชาและไม่แยแส
เฮอร์ไมโอนี่จับจ้องที่ริมฝีปากของเขา...ความหลาดกลัวว่าเรื่องเหมือนเมื่อคืนจะเกิดขึ้นอีกทำให้เธอรีบลนลานขัดขืน
“ปล่อยนะ!” เธอร้องขัดขืน มือหนึ่งพยายามดันแผ่นอกของเขาออก
อีกมือหนึ่งจับผ้าห่มที่ใช้ปิดร่างกายไว้
แต่เธอดูเหมือนจะขัดขืนแรงกำลังของมัลฟอยไม่ด้เลย...ในที่สุดชายหนุ่มจึงผลักหญิงสาวลงกับเตียง
“ฉันจะตอกย้ำให้เธอรู้ เธอไม่มีทางกลับไปหาไอ้พอตเตอร์ได้อีก!”
มัลฟอยรวบข้อมือบอบบางทั้งสองข้างของหญิงสาวไว้ที่เหนือหัว
เฮอร์ไมโอนี่รู้โดยสัญชาตญาณว่าจะเกิดอะไรขึ้น ดวงตาของเธอพยายามอ้อนวอนขอร้องมัลฟอย
แต่ชายหนุ่มไม่อยู่ในอารมณ์ที่จะให้ความเมตตาแก่ใคร
“กรี๊ดดดด!!!”
เฮอร์ไมโอนี่พยายามซ่อนร่างกายเปลือยเปล่าของตัวเองให้พ้นจากสายตาของมัลฟอยเมื่อเขาใช้ความโทสะกระชากผ้า
ห่มซึ่งเป็นเครื่องป้องกันตัวด่านสุดท้ายของเธอออก
แววตาของมัลฟอยไร้ความปรารถนาหรือความต้องการทางกายเหมือนเมื่อคืน
แต่เขากลับจ้องมองเธอเหมือนอยากจะทำลายเธอให้พังทลาย!
“จะอายทำไม! เห็นกันมาตั้งกี่ตรั้งแล้ว หรือคิดจะเก็บไว้ให้พอตเตอร์ดูอีก
ไอ้ร่างกายโสมมของเธอน่ะ!” เขาตอกย้ำด้วยเสียงทุ้มนุ่มกระทบกับหูของหญิงสาว
เฮอร์ไมโอนี่พยายามบิดกายหนี แต่ร่างกายของเธอดูเหมือนจะถูกมัลฟอยควบคุมไว้ทุกทิศทาง
ทุกอณูบนเรือนร่างสมส่วนนั้นถูกเล้าโลมด้วยสายตากรุ้มกริ่มของเขา
มัลฟอยยิ้มนิดหนึ่งแล้วประชิดใบหน้าก้มลงสัมผัสหนักหน่วงที่ริมฝีปากอวบอิ่มนั้น
เฮอร์ไมโอนี่ร้องออกมาครู่หนึ่งเพราะเธอรู้สึกว่าจูบของเขาคือการเอาปากมากระแทกมากกว่า
เขาถูริมฝีปากหยาบไปทั่วปากอวบอิ่มของเธอ
ก่อนจะชำแลกลิ้นเข้าไปลิ้มรสความหวานโดยพยายามทำให้เธอตอบสนองด้วย
“จูบตอบฉันสิ” เขาเอ่ยเมื่อถอนริมฝีปากออกมาเพื่อหายใจ
เพียงครู่เดียวเขาก็ก้มลงประกบปากกับเธออีกครั้ง เขาพยายามใช้ลิ้นหยอกเย้ากับลิ้นของเธอ
แต่ดูเหมือนเธอพยายามที่จะต่อต้าน
“ฉันเริ่มโมโหแล้วนะ” มัลฟอยบอก ถึงเขาจะยิ้ม... แต่รอยยิ้มนั้นช่างแสนเบือกเย็นและไร้ความเมตตา
“ปล่อยฉันไปเถอะนะ” เฮอร์ไมโอนี่วอนขอ
แม้จะรู้ว่ามันเหมือนกับการงมเข็มในมหาสมุทรหากจะควานหาความเมตตาในตัวมัลฟอย และอย่างเช่นที่เธอคิด
ชายหนุ่มหัวเราะ... และจ้องมองเธออย่างโหดร้าย
“ปล่อยแน่...” มัลฟอยกระซิบ ถืออกาสนี้พ่นลมหายใจใส่ใบหูของเธอ
“แต่หลังจากที่เรียบร้อยแล้ว” ไม่สามารถหาคำตอบได้ว่า ‘เรียบร้อย’ ของชายหนุ่มหมายความว่าอย่างไร
เขาถีบผ้าห่มผืนอุ่นลงไปจากเตียง ให้มีแต่ร่างที่เร่าร้อนของเขาและเธอกอดกายกัน
เฮอร์ไมโอนี่หลับตาแน่นอย่างปวดร้าว เธอไม่สามารถขัดขืนเขาได้เลย
“ถ้าอยากให้ผ่านไปเร็วๆฉันก็จะทำให้จบเร็วๆ” มัลฟอยลูบมือใหญ่โตไปตามเรียวขาเล็กบางนั่น
และไม่ทันที่เฮอร์ไมโอนี่จะได้ทันตั้งตัว
ชายหนุ่มแสนพิเรนทร์ฉีกขาของเธอออกอย่างรวดเร็วและกว้างที่สุด เฮอร์ไมโอนี่มองเขาอย่างคกใจ...
เขา...กำลังจะเริ่ม
“อย่านะ” เฮอร์ไมโอนี่บอก
และเธอต้องหลับตาแน่นเมื่อเห็นบางส่วนของเขาที่ทำให้เธอรู้ว่าชายหนุ่มไม่พร้อมที่จะรอ!
“จะได้จบเร็วๆไงที่รัก แต่ต้องดูก่อนนะว่าฉันจะอึดรึเปล่า” เฮอร์ไมโอนี่อยากจะตบหน้าเขาแรงๆ
คำพูดที่หลุดออกมาจากปากของเขาโหดร้ายและหยาบคาย
มัลฟอยรั้งสะโพกกลมของเฮอร์ไมโอนี่เข้ามา ก่อนที่เขาตะถาโถมร่างของเขา
กระแทกร่างเข้าไปที่หว่างขาของเธอ เสี้ยวหนึ่งของวินาทีใบหน้าของเขาราวกับได้รับความสุขที่สุดในชีวิต
แต่ร่างที่เขากำลังถาโถมสอดใส่อยู่นี่ต่างหากที่กำลังเจ็บปวดที่สุดในชีวิต!
ร่างกายที่ไม่ได้รับการเล้าโลมและเตรียมพร้อมย่อมเจ็บเป็นธรรมดา
“โอ๊ย! หยุด!” เธอตะเบ็งเสียงใส่เขา มือทั้งสองข้างจิกลึกลงไปบนที่นอน
จากรอยจิกลึกกลายเป็นรอยลากเป็นจังหวะๆ เพราะมัลฟอยดึงรั้งร่างของเธอให้สัมผัสกับการถาโถมให้มากที่สุด
และมันก็นำพาความเจ็บปวดมาให้เฮอร์ไมโอนี่มากขึ้น
“เจ็บ! พอแล้ว ปล่อยฉัน”
ครั้งที่แล้วๆมาแม้ว่าเฮอร์ไมโอนี่จะรู้สึกรังเกียจแต่มัลฟอยก็ยังมอบความสุขให้เธอบ้าง
แต่ครั้งนี้ไม่! เขาราวกับเห็นเธอเป็นเครื่องปรนเปรออารมณ์ เขากำลังสร้างความสุขให้กับตัวเอง
โดยไม่สนใจร่างระบมของเฮอร์ไมโอนี่สักนิด
“เกรนเจอร์...” มัลฟอยครางเบาๆในลำคออย่างพอใจ เขามีความสุขมากที่สุดกว่าครั้งก่อนๆ
แต่ราวกับว่ามีบางอย่างขดหายไปทำให้เขารู้สึกไม่เติมเต็ม
ร่างบางของหญิงสาวเริ่มนิ่งลง...คล้ายกับว่ารู้ตัวว่าแม้จะขัดขืนไปเขาก็ไม่หยุดการกระทำนั้น
เธอเม้มริมฝีปากแน่น ดวงตาปิดแน่นเพราะไม่อยากเห็นใบหน้าเคลิ้มฝันของเขา
ร่างของเธอสั่นและโยกไหวไปตามแรงจังหวะที่ชายหนุ่มมอบให้ ถึงจะจบเสียแทบขาดใจ แต่เธอก็ต้องทน!
“ฉัน...เจ็บ” คำพูดเบาๆลอกออกมาจากริมฝีปากบาง แต่มัลฟอยไม่อยู่ในอารมณ์ที่จะสนใจคำพูดของเธอ
เวลาแห่งความสุขสมอยู่ตรงหน้า แต่เขารู้สึกว่าเขากำลังวิ่งไปหามันเพียงลำพัง
แม้จะรู้สึกผยองใจที่เฮอร์ไมโอนี่ เกรนเจอร์ ศัตรูตัวฉกาจและเพื่อนรักของแฮร์รี่
พอตเตอร์ที่เขาแสนเกลียดกำลังเป็นเครื่องระบายอารมณ์ให้เขา
แต่อีกใจหนึ่งเขาก็รู้สึกไม่พอใจนักที่เธอไม่รู้สึกร่วมไปกับสิ่งที่เขาปรนเผรอให้
ช่างมันสิ... มัลฟอยคิด เขาขยับกายแรงขึ้นอีก เพื่อให้ช่วงเวลานั้นมาถึงโดยเร็ว
“อ๊ะ...” เขาร้องออกมาเบาๆ
ชายหนุ่มกดสะโพกของหญิงสาวให้แนบชิดกับร่างของเขาพร้อมกับปลดปล่อยวิ่งบางอย่างเขาไปในร่างของเธอ
คิ้วที่ขมวดกันค่อยๆคลายปมออก ชายหนุ่มรู้สึกสุขสมตามธรรมชาติของผู้ชาย...
“เกรนเจอร์” มัลฟอยพูดพลางหอบ เธอซุกหน้าหนีเขาอยู่กับหมอนใบใหญ่ ร่างของเธอแน่นิ่งไม่ไหวติง...
มัลฟอยมองที่แผ่นหลังขาวเนียนและต้นคอโปร่งของเธอ เขาเริ่มแต่งแต้มร่องรอยของความเป็นเจ้าของให้เธอ
“จำไว้...เธอเป็นของฉันเท่านั้น” เขาพูด พร้อมประทับจูบแรงๆลงบนผิวขาวของเฮอร์ไมโอนี่จนเกิดรอยช้ำ
มัลฟอยเริ่มรู้สึกว่าเขาควรจะละจากร่างขาวเนียนของเฮอร์ไมโอนี่
แม้ว่าใจจริงเขาอยากจะออมแรงไว้สักพักแล้วเริ่มบทรักบทใหม่
แต่นั่นคือการแสดงอย่างโจ่งแจ้งว่าเขาหลงใหลพิศวาสมักเกิ้ลโสโครก ชายหนุ่มละตัวออกมา
เดินตัวเปล่าไปหากองเสื้อผ้าที่สุมอยู่ในห้องน้ำ นั่นสิ...บทรักบทแรกเริ่มขึ้นในห้องน้ำ
ชายหนุ่มยิ้มกริ่มแล้วสวมใส่เสื้อผ้าชื้นๆนั้นอย่างลวกๆ
เมื่อเขาเดินออกมาจากห้องน้ำ...เฮอร์ไมโอนี่ยังคงซุกหน้าลงกับหมอนนิ่งอยู่อย่างนั้น
“เป็นเด็กดีนะที่รัก” เขาพูดพึมพำแต่ดังพอที่จะให้เธอได้ยิน
เธอยังคงนอนนิ่ง...และเมื่อเสียงปิดประตูสิ้นลง ร่างบางนั้นก็ยังคงแน่นิ่งอยู่
“แหม... หมู่นี้ไม่เห็นหน้ากันเลยนะ” น้ำเสียงนั้นประชดประชัน
มัลฟอยกำลังคิดว่าถ้าเสียงนั่นคือเสียงของหญิงสาวสวยก็คงจะดูน่ารัก แต่มันออกมาจากปากของแม็กไกวน์
เพื่อนสนิทที่ค่อนข้างเชี่ยวชาญในด้านมืดนี่สิ เขาอยากเตะปากชายผมยาวคนนั้นให้ตกเก้าอี้เสียเลย
นี่ยังไม่รวมข้อที่เข้ามาในห้องทำงานของเขาโดยไม่ได้รับอนุญาต
“ยุ่ง” คำตอบสั้นๆโพล่งออกมาจากปากของมัลฟอย เขานั่งลงบนเก้าอี้หลังโต๊ะทำงาน
แล้วทำท่าเปิดเอกสารเพื่อสร้างภาพให้แม็กไกวน์ดูว่าเขายุ่งจริงๆ
“แล้ว...ยาเสน่ห์ของฉันเป็นไงบ้าง”
“เยี่ยมยอด! แต่รู้สึกว่าเหตุการณ์นี้จะผ่านมานานแล้วนะ” มัลฟอยเริ่มนับในใจ
เริ่มจากคืนงานเลี้ยงนั้นที่เขาแอบเหยาะยาเสน่ห์ลงในเครื่องดื่มของเฮอร์ไมโอนี่
ทำให้เธอเป็นของเขาโดยเต็มใจ และขังเธอไว้ในห้องนั่น
“งั้นนายก็น่าจะฟังเรื่องเยี่ยมยอดอีกเรื่องหนึ่งนะ
เผอิญว่าคืนงานเลี้ยงนั่นมีสุภาพสตรีแสนสวยที่นายได้แอ้มเพราะฉันเอาไปขาย เธอหายตัวไปหลังจากคืนนั้น
และรู้สึกว่า...พ่อมดหนุ่มสุดหล่อที่ชื่อแฮร์รี่ พอตเตอร์จะระแคะระคายว่างานนั้นจัดขึ้นเพราะนาย
แล้วก็เผอิญอีกเช่นกันที่พ่อหนุ่มพอตเตอร์จะมาสอบสวนนายเพื่อตามหาเพื่อนรักน่ะ”
“อะไรนะ!!!” บ้าที่สุด! มัลฟอยคิด
เขาคว้าคอเสื้อของแม็คไกวน์เข้ามาใกล้อย่างเดือดแค้นราวกับว่าเพื่อนหนุ่มคือพอตเตอร์ที่เขาเกลียด
บ้าน่ะ! ถ้าความลับแตกจะทำยังไง!
“เฮ้ย! ฉันไม่ใช่พ่อหนุ่มสุดหล่อที่ชื่อพอตเตอร์นะ” แม็คไกวน์แกล้งยั่วอารมณ์มัลฟอย
ชายหนุ่มผลักแม็คไกวน์ให้ลงไปนั่งกับเก้าอี้ตามเดิม
จากนั้นเขานั่งลงบ้าง...พลางทำท่าขบคิดอย่างกลุ้มใจ
“ก็นั่นแหละที่ฉันจะบอกนาย” แม็คไกวน์บอก
เขาลุกขึ้นยืนเมื่อตัดสินโดยรวมแล้วพบว่าเพื่อของเขาเริ่มแผ่รังสีอำมหิตเข้มข้นมากขึ้นจนน่าสยอง
“วันนี้ตอนบ่ายโมงพ่อหนุ่มคนนั้นจะมาถึงพร้อมเจ้าหน้าที่จากกระทรวงเวมทนตร์อีก 2-3 คน
เตรียมน้ำชาไว้ด้วยนะเพื่อน” มัลฟอยรีบเง้ยหน้าขึ้นเพื่อจะตั้งคำถาม
แต่คนตอบกลับวิ่งหายออกไปจากห้องแล้ว...
หน็อย...พอตเตอร์!
ถึงเวลาจะผ่านไปนานแค่ไหนแต่ความเกลียดชังขอเขาที่มีต่อวีรบุรุษผู้ปราบโวลเดอมอร์คนนี้ก็ไม่มีวันเปลี่ยน
แปลง และมันกลับยิ่งทวีคูณขึ้นทุกครั้งที่ได้ยินข่าวการสรรเสริญของเขา!
หรือแม้แต่เวลาที่คนที่นอนอยู่ใต้ร่างของเขาซึ่งเป็นเพื่อนรักของพอตเตอร์ร้องหาพอตเตอร์บ้านั่น!
โธ่เว้ย!
ยังไงซะวันพรุ่งนี้มัลฟอยก็ต้องเตรียมรับบทนักแสดงตีบทแตกอยู่ดี
เขาต้องทำทุกอย่างให้เรียบร้อยเพื่อแผนการองเขาจะได้ไม่ต้องล่มเอาตอนนี้
ช่างสนุกดีเหลือเกินเวลาที่ได้รู้ว่าพอตเตอร์วิ่งโร่ตามหาเพื่อนรักของตัวเองโดยไม่รู้ว่าเพื่อนรักของเขา
นอนสนองอารมณ์มัลฟอยแทบทุกคืน!
ถึงอย่างไรเขาก็คิดจะปล่อยตัวเฮอร์ไมโอนี่ไปหลังจากที่มีชื่อของเขาและเธอปรากฏอยู่บนใบสมรสแผ่นเดียวกัน!
แล้วตอนนั้นถึงจะปล่อยไปก็เหมือนไม่ได้ปล่อย
สนุกดีเหลือเกินที่จะได้เห็นพอตเตอร์แค้นใจที่เพื่อนรักแต่งงานกับศัตรู!
และได้เห็นเกรนเจอร์เจ็บปวดเพราะต้องแต่งงานกับคนที่ไม่ได้รัก
“ดูซิ! การเล่นสนุกของฉันมันจะทำให้พวกเธอหัวปั่นแค่ไหน” เขาหัวเราะให้ตัวเองเบาๆ
สุขใจเหลือเกินที่ตัวเองกำลังสนุก แต่อีกสองคนที่เขาเกลียดมากกำลังมีทุกข์เจียนตาย!
.........................................................................
ริมฝีปากกดทับลงไปบนแผ่นหลังขาวนวลนุ่มเป็นครั้งสุดท้าย...ทิ้งรอยแดงจ้ำเอาไว้
ท่ามกลางรอยแดงจางอีกนับสิบบนแผ่นหลัง ต้นคอ และเรื่อยลงมาจนถึง....ทรวงอก
เฮอร์ไมโอนี่นอนคว่ำหน้าลงกับหมอนใบนุ่ม
ร่างเปลือยเปล่าไร้เรี่ยวแรงของเธอถูกร่างใหญ่โตบึกบึนของมัลฟอยกดทับไว้
ดวงตาสีน้ำตาลคู่นั้นหม่นหมองและแดงกล่ำ...เธอไม่มีเรี่ยวแรงหลงเหลือพอที่จะให้ร้องไห้อีกต่อไป
เมื่อต้องตกเป็นเครื่องรองรับอารมณ์ใคร่ของมัลฟอยตลอดทั้งคืน
สิ่งสุดท้ายที่เธอทำคือการนอนนิ่งๆและสนองตัณหาที่ดูเหมือนจะไม่สิ้นสุดของเขาเท่านั้น
“ชื่นใจจริงๆ” มัลฟอยไล้ปลายนิ้วไปตามไหล่กลมมน เฮอร์ไมโอนี่รู้สึกเพียงอย่างเดียวคือขยะแขยง
เธอขยะแขยงทั้งคนที่สัมผัสเธอและตัวเธอเอง ตัวของเธอที่แสนสกปรก
เป็นเครื่องสนองความใคร่ของคนเลวแบบนี้
มัลฟอยกระชับกอดร่างเฉื่อยชาของหญิงสาว เขาประทับริมฝีปากลงไปบนศีรษะของเฮอร์ไมโอนี่
สูดดมกลิ่นหอมของเรือนผมสีน้ำตาลเข้มอย่างพอใจ ผู้หญิงคนนี้จะจับพลิกดูแต่ละสัดส่วนก็ล้วนเป็นของเขา
ทุกอย่างของเธอเป็นของเขา จะเหลือไปให้พอตเตอร์ก็แค่เศษเดนที่เหลือจากการกินจนอิ่มหนำของเขาเท่านั้น
ยิ่งคิดถึงใบหน้าของพอตเตอร์คนดีที่รู้ว่าเพื่อนสาวถูกขาปู้ยี่ปู้ยำก็ยิ่งสะใจ
เขาเยิ้มกริ่มอย่างเหนือกว่าทุกคน...ขณะที่ลูบไล้ฝ่ามือไปบนแผ่นหลังนวลขาว
“จะปล่อยฉันได้รึยัง” ร่างที่นอนสงบนิ่งอยู่ใต้ร่างของเขาเอ่ยออกมาเบาๆด้วยน้ำเสียงหมดอาลัยในชีวิต
มัลฟอยหุบยิ้มลงเพียงนิดหนึ่ง เขาทัดผมของเธอไว้ที่หลังใบหู...กระซิบด้วยน้ำเสียงหยาดเยิ้ม
“หมายถึงอะไรล่ะ ปล่อยจากตรงนี้..หรือหมายถึงให้เธอกลับไปหาพอตเตอร์ยอดรัก”
ไหล่ของเฮอร์ไมโอนี่สั่นสะท้านเมื่อมัลฟอยพูดชื่อแฮร์รี่
พลันภาพของเขาที่มีรอยยิ้มแสนสุขก็ปรากฏขึ้นมา
ทำไมเธอต้องนึกถึงภาพของเขาตอนที่นอนอยู่กับผู้ชายคนอื่นด้วย!
“ขังฉันไว้ก็ไม่มีประโยชน์หรอก เพราะฉันคง...ไม่มีหน้าไปพบเขาได้อีก” ถึงเขาจะไม่รู้ว่าเธอรักเขา
แต่การจะพาร่างกายสกปรกแบบนี้ไปหาคนรักมันช่างเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้
คนที่เธอรักและคิดถึงที่สุดในตอนนี้คือแฮร์รี่
แต่คนที่เธอไม่อยากเจอหน้ามากที่สุดก็คือแฮร์รี่อีกเช่นกัน
ดวงตาสีน้ำตาลที่ไร้ประกายความหวังเริ่มมีน้ำตาหล่อเลี้ยง
เฮอร์ไมโอนี่ร้องไห้อีกครั้ง...มัลฟอยได้ยินเสียงสะอื้นจากแผ่นหลังของเธอ
‘รักมันมากเหรอ’ มัลฟอยเริ่มขบฟัน ทั้งที่ตอนนี้เธอนอนอยู่กับเขาแต่กลับไปคิดถึงหมอนั่น!
ศัตรูอันดับหนึ่งตลอดกาลของเขา คนที่เขาปักใจเกลียดมาตลอดทั้งชีวิต!
“ร้องไห้เพราะมันงั้นเหรอ!” น้ำเสียงนั้นกราดเกรี้ยว จนเฮอร์ไมโอนี่เหลือบตามองเขานิดหนึ่ง
เธอรู้ว่ามัลฟอยเจ้าโมโห แต่เธอไม่เคยเห็นเขาดูกราดเกรี้ยวขนาดนี้มาก่อน
ใบหน้าของเขาแดงจัดและดวงตาสีฟ้าคู่นั้นก็สาวโรจน์ เขาดูน่ากลัวจนเฮอร์ไมโอนี่รู้สึกหวั่นใจ
“รักมันมากเหรอ! คิดถึงมันมากใช่มั้ย ไอ้คนที่กำลังจะเข้าพิธีวิวาห์กับคนอื่นอยู่สองสามวันนี้น่ะ!”
มัลฟอยดึงผ้าห่มที่คลุมร่างเปลือยเปล่าของเฮอร์ไมโอนี่ หญิงสาวตกใจและดึงผ้าห่มคลุมกายไว้
เธอถลาตามแรงของเขาที่กระชากผ้าห่มไป ร่างของเธอปะทะกับแผ่นอกกว้างเปลือยเปล่าของมัลฟอย
“ทำไม! หรือว่าที่ฉันทำให้มันไม่สะใจเท่ากับสามีคนอื่นทำให้!” มัลฟอยตะคอกลั่นอย่างแค้นเคือง
เขากระชากไหล่ของเฮอร์ไมโอนี่ให้เธอประจันหน้ากับเขา
แต่ความน่ากลัวของดวงตาคู่นั้นทำให้เฮอร์ไมโอนี่ต้องเบือนหน้าหนีไม่กล้ามองเขา
สร้างความขุ่นเคืองให้มัลฟอยมากขึ้น! ดวงตาคู่นั้นจึงกราดเกรี้ยวขึ้นอีก
“ทำไม! แค่มองหน้าแค่นี้ยังสะอิดสะเอียนรึไง มองสิ! ไอ้คนนี้ไงที่ปรนเปรอคุณเมื่อคืนนี้น่ะ!”
คำพูดหยาบคายของเขาทำให้เธอหันกลับมาจ้องเขาขวับ เฮอร์ไมโอนี่หันกลับมาก็พบรอยยิ้มสะใจของมัลฟอย
เธอหันหน้าหนีอีกครั้ง
“ไม่อยากมองใช่มั้ย!” มัลฟอยคำรามลั่น เขาพึมพำเหมือนกับกล่าวคำสบถอยู่ในปาก
พลางพยักหน้าช้าๆเหมือนรับรู้
“มานี่!”
“จะทำอะไรน่ะ!”
เฮอร์ไมโอนี่รีบกล่าวท้วงเมือมัลฟอยดึงเธอเข้าไปหาและเขาเองก็ยื่นหน้าเขามาใกล้เธอ
ดวงตาคู่โตตื่นของเฮอร์ไมโอนี่สบตาเขานิดหนึ่ง แววตาของมัลฟอยดูเย็นชาและไม่แยแส
เฮอร์ไมโอนี่จับจ้องที่ริมฝีปากของเขา...ความหลาดกลัวว่าเรื่องเหมือนเมื่อคืนจะเกิดขึ้นอีกทำให้เธอรีบลนลานขัดขืน
“ปล่อยนะ!” เธอร้องขัดขืน มือหนึ่งพยายามดันแผ่นอกของเขาออก
อีกมือหนึ่งจับผ้าห่มที่ใช้ปิดร่างกายไว้
แต่เธอดูเหมือนจะขัดขืนแรงกำลังของมัลฟอยไม่ด้เลย...ในที่สุดชายหนุ่มจึงผลักหญิงสาวลงกับเตียง
“ฉันจะตอกย้ำให้เธอรู้ เธอไม่มีทางกลับไปหาไอ้พอตเตอร์ได้อีก!”
มัลฟอยรวบข้อมือบอบบางทั้งสองข้างของหญิงสาวไว้ที่เหนือหัว
เฮอร์ไมโอนี่รู้โดยสัญชาตญาณว่าจะเกิดอะไรขึ้น ดวงตาของเธอพยายามอ้อนวอนขอร้องมัลฟอย
แต่ชายหนุ่มไม่อยู่ในอารมณ์ที่จะให้ความเมตตาแก่ใคร
“กรี๊ดดดด!!!”
เฮอร์ไมโอนี่พยายามซ่อนร่างกายเปลือยเปล่าของตัวเองให้พ้นจากสายตาของมัลฟอยเมื่อเขาใช้ความโทสะกระชากผ้า
ห่มซึ่งเป็นเครื่องป้องกันตัวด่านสุดท้ายของเธอออก
แววตาของมัลฟอยไร้ความปรารถนาหรือความต้องการทางกายเหมือนเมื่อคืน
แต่เขากลับจ้องมองเธอเหมือนอยากจะทำลายเธอให้พังทลาย!
“จะอายทำไม! เห็นกันมาตั้งกี่ตรั้งแล้ว หรือคิดจะเก็บไว้ให้พอตเตอร์ดูอีก
ไอ้ร่างกายโสมมของเธอน่ะ!” เขาตอกย้ำด้วยเสียงทุ้มนุ่มกระทบกับหูของหญิงสาว
เฮอร์ไมโอนี่พยายามบิดกายหนี แต่ร่างกายของเธอดูเหมือนจะถูกมัลฟอยควบคุมไว้ทุกทิศทาง
ทุกอณูบนเรือนร่างสมส่วนนั้นถูกเล้าโลมด้วยสายตากรุ้มกริ่มของเขา
มัลฟอยยิ้มนิดหนึ่งแล้วประชิดใบหน้าก้มลงสัมผัสหนักหน่วงที่ริมฝีปากอวบอิ่มนั้น
เฮอร์ไมโอนี่ร้องออกมาครู่หนึ่งเพราะเธอรู้สึกว่าจูบของเขาคือการเอาปากมากระแทกมากกว่า
เขาถูริมฝีปากหยาบไปทั่วปากอวบอิ่มของเธอ
ก่อนจะชำแลกลิ้นเข้าไปลิ้มรสความหวานโดยพยายามทำให้เธอตอบสนองด้วย
“จูบตอบฉันสิ” เขาเอ่ยเมื่อถอนริมฝีปากออกมาเพื่อหายใจ
เพียงครู่เดียวเขาก็ก้มลงประกบปากกับเธออีกครั้ง เขาพยายามใช้ลิ้นหยอกเย้ากับลิ้นของเธอ
แต่ดูเหมือนเธอพยายามที่จะต่อต้าน
“ฉันเริ่มโมโหแล้วนะ” มัลฟอยบอก ถึงเขาจะยิ้ม... แต่รอยยิ้มนั้นช่างแสนเบือกเย็นและไร้ความเมตตา
“ปล่อยฉันไปเถอะนะ” เฮอร์ไมโอนี่วอนขอ
แม้จะรู้ว่ามันเหมือนกับการงมเข็มในมหาสมุทรหากจะควานหาความเมตตาในตัวมัลฟอย และอย่างเช่นที่เธอคิด
ชายหนุ่มหัวเราะ... และจ้องมองเธออย่างโหดร้าย
“ปล่อยแน่...” มัลฟอยกระซิบ ถืออกาสนี้พ่นลมหายใจใส่ใบหูของเธอ
“แต่หลังจากที่เรียบร้อยแล้ว” ไม่สามารถหาคำตอบได้ว่า ‘เรียบร้อย’ ของชายหนุ่มหมายความว่าอย่างไร
เขาถีบผ้าห่มผืนอุ่นลงไปจากเตียง ให้มีแต่ร่างที่เร่าร้อนของเขาและเธอกอดกายกัน
เฮอร์ไมโอนี่หลับตาแน่นอย่างปวดร้าว เธอไม่สามารถขัดขืนเขาได้เลย
“ถ้าอยากให้ผ่านไปเร็วๆฉันก็จะทำให้จบเร็วๆ” มัลฟอยลูบมือใหญ่โตไปตามเรียวขาเล็กบางนั่น
และไม่ทันที่เฮอร์ไมโอนี่จะได้ทันตั้งตัว
ชายหนุ่มแสนพิเรนทร์ฉีกขาของเธอออกอย่างรวดเร็วและกว้างที่สุด เฮอร์ไมโอนี่มองเขาอย่างคกใจ...
เขา...กำลังจะเริ่ม
“อย่านะ” เฮอร์ไมโอนี่บอก
และเธอต้องหลับตาแน่นเมื่อเห็นบางส่วนของเขาที่ทำให้เธอรู้ว่าชายหนุ่มไม่พร้อมที่จะรอ!
“จะได้จบเร็วๆไงที่รัก แต่ต้องดูก่อนนะว่าฉันจะอึดรึเปล่า” เฮอร์ไมโอนี่อยากจะตบหน้าเขาแรงๆ
คำพูดที่หลุดออกมาจากปากของเขาโหดร้ายและหยาบคาย
มัลฟอยรั้งสะโพกกลมของเฮอร์ไมโอนี่เข้ามา ก่อนที่เขาตะถาโถมร่างของเขา
กระแทกร่างเข้าไปที่หว่างขาของเธอ เสี้ยวหนึ่งของวินาทีใบหน้าของเขาราวกับได้รับความสุขที่สุดในชีวิต
แต่ร่างที่เขากำลังถาโถมสอดใส่อยู่นี่ต่างหากที่กำลังเจ็บปวดที่สุดในชีวิต!
ร่างกายที่ไม่ได้รับการเล้าโลมและเตรียมพร้อมย่อมเจ็บเป็นธรรมดา
“โอ๊ย! หยุด!” เธอตะเบ็งเสียงใส่เขา มือทั้งสองข้างจิกลึกลงไปบนที่นอน
จากรอยจิกลึกกลายเป็นรอยลากเป็นจังหวะๆ เพราะมัลฟอยดึงรั้งร่างของเธอให้สัมผัสกับการถาโถมให้มากที่สุด
และมันก็นำพาความเจ็บปวดมาให้เฮอร์ไมโอนี่มากขึ้น
“เจ็บ! พอแล้ว ปล่อยฉัน”
ครั้งที่แล้วๆมาแม้ว่าเฮอร์ไมโอนี่จะรู้สึกรังเกียจแต่มัลฟอยก็ยังมอบความสุขให้เธอบ้าง
แต่ครั้งนี้ไม่! เขาราวกับเห็นเธอเป็นเครื่องปรนเปรออารมณ์ เขากำลังสร้างความสุขให้กับตัวเอง
โดยไม่สนใจร่างระบมของเฮอร์ไมโอนี่สักนิด
“เกรนเจอร์...” มัลฟอยครางเบาๆในลำคออย่างพอใจ เขามีความสุขมากที่สุดกว่าครั้งก่อนๆ
แต่ราวกับว่ามีบางอย่างขดหายไปทำให้เขารู้สึกไม่เติมเต็ม
ร่างบางของหญิงสาวเริ่มนิ่งลง...คล้ายกับว่ารู้ตัวว่าแม้จะขัดขืนไปเขาก็ไม่หยุดการกระทำนั้น
เธอเม้มริมฝีปากแน่น ดวงตาปิดแน่นเพราะไม่อยากเห็นใบหน้าเคลิ้มฝันของเขา
ร่างของเธอสั่นและโยกไหวไปตามแรงจังหวะที่ชายหนุ่มมอบให้ ถึงจะจบเสียแทบขาดใจ แต่เธอก็ต้องทน!
“ฉัน...เจ็บ” คำพูดเบาๆลอกออกมาจากริมฝีปากบาง แต่มัลฟอยไม่อยู่ในอารมณ์ที่จะสนใจคำพูดของเธอ
เวลาแห่งความสุขสมอยู่ตรงหน้า แต่เขารู้สึกว่าเขากำลังวิ่งไปหามันเพียงลำพัง
แม้จะรู้สึกผยองใจที่เฮอร์ไมโอนี่ เกรนเจอร์ ศัตรูตัวฉกาจและเพื่อนรักของแฮร์รี่
พอตเตอร์ที่เขาแสนเกลียดกำลังเป็นเครื่องระบายอารมณ์ให้เขา
แต่อีกใจหนึ่งเขาก็รู้สึกไม่พอใจนักที่เธอไม่รู้สึกร่วมไปกับสิ่งที่เขาปรนเผรอให้
ช่างมันสิ... มัลฟอยคิด เขาขยับกายแรงขึ้นอีก เพื่อให้ช่วงเวลานั้นมาถึงโดยเร็ว
“อ๊ะ...” เขาร้องออกมาเบาๆ
ชายหนุ่มกดสะโพกของหญิงสาวให้แนบชิดกับร่างของเขาพร้อมกับปลดปล่อยวิ่งบางอย่างเขาไปในร่างของเธอ
คิ้วที่ขมวดกันค่อยๆคลายปมออก ชายหนุ่มรู้สึกสุขสมตามธรรมชาติของผู้ชาย...
“เกรนเจอร์” มัลฟอยพูดพลางหอบ เธอซุกหน้าหนีเขาอยู่กับหมอนใบใหญ่ ร่างของเธอแน่นิ่งไม่ไหวติง...
มัลฟอยมองที่แผ่นหลังขาวเนียนและต้นคอโปร่งของเธอ เขาเริ่มแต่งแต้มร่องรอยของความเป็นเจ้าของให้เธอ
“จำไว้...เธอเป็นของฉันเท่านั้น” เขาพูด พร้อมประทับจูบแรงๆลงบนผิวขาวของเฮอร์ไมโอนี่จนเกิดรอยช้ำ
มัลฟอยเริ่มรู้สึกว่าเขาควรจะละจากร่างขาวเนียนของเฮอร์ไมโอนี่
แม้ว่าใจจริงเขาอยากจะออมแรงไว้สักพักแล้วเริ่มบทรักบทใหม่
แต่นั่นคือการแสดงอย่างโจ่งแจ้งว่าเขาหลงใหลพิศวาสมักเกิ้ลโสโครก ชายหนุ่มละตัวออกมา
เดินตัวเปล่าไปหากองเสื้อผ้าที่สุมอยู่ในห้องน้ำ นั่นสิ...บทรักบทแรกเริ่มขึ้นในห้องน้ำ
ชายหนุ่มยิ้มกริ่มแล้วสวมใส่เสื้อผ้าชื้นๆนั้นอย่างลวกๆ
เมื่อเขาเดินออกมาจากห้องน้ำ...เฮอร์ไมโอนี่ยังคงซุกหน้าลงกับหมอนนิ่งอยู่อย่างนั้น
“เป็นเด็กดีนะที่รัก” เขาพูดพึมพำแต่ดังพอที่จะให้เธอได้ยิน
เธอยังคงนอนนิ่ง...และเมื่อเสียงปิดประตูสิ้นลง ร่างบางนั้นก็ยังคงแน่นิ่งอยู่
“แหม... หมู่นี้ไม่เห็นหน้ากันเลยนะ” น้ำเสียงนั้นประชดประชัน
มัลฟอยกำลังคิดว่าถ้าเสียงนั่นคือเสียงของหญิงสาวสวยก็คงจะดูน่ารัก แต่มันออกมาจากปากของแม็กไกวน์
เพื่อนสนิทที่ค่อนข้างเชี่ยวชาญในด้านมืดนี่สิ เขาอยากเตะปากชายผมยาวคนนั้นให้ตกเก้าอี้เสียเลย
นี่ยังไม่รวมข้อที่เข้ามาในห้องทำงานของเขาโดยไม่ได้รับอนุญาต
“ยุ่ง” คำตอบสั้นๆโพล่งออกมาจากปากของมัลฟอย เขานั่งลงบนเก้าอี้หลังโต๊ะทำงาน
แล้วทำท่าเปิดเอกสารเพื่อสร้างภาพให้แม็กไกวน์ดูว่าเขายุ่งจริงๆ
“แล้ว...ยาเสน่ห์ของฉันเป็นไงบ้าง”
“เยี่ยมยอด! แต่รู้สึกว่าเหตุการณ์นี้จะผ่านมานานแล้วนะ” มัลฟอยเริ่มนับในใจ
เริ่มจากคืนงานเลี้ยงนั้นที่เขาแอบเหยาะยาเสน่ห์ลงในเครื่องดื่มของเฮอร์ไมโอนี่
ทำให้เธอเป็นของเขาโดยเต็มใจ และขังเธอไว้ในห้องนั่น
“งั้นนายก็น่าจะฟังเรื่องเยี่ยมยอดอีกเรื่องหนึ่งนะ
เผอิญว่าคืนงานเลี้ยงนั่นมีสุภาพสตรีแสนสวยที่นายได้แอ้มเพราะฉันเอาไปขาย เธอหายตัวไปหลังจากคืนนั้น
และรู้สึกว่า...พ่อมดหนุ่มสุดหล่อที่ชื่อแฮร์รี่ พอตเตอร์จะระแคะระคายว่างานนั้นจัดขึ้นเพราะนาย
แล้วก็เผอิญอีกเช่นกันที่พ่อหนุ่มพอตเตอร์จะมาสอบสวนนายเพื่อตามหาเพื่อนรักน่ะ”
“อะไรนะ!!!” บ้าที่สุด! มัลฟอยคิด
เขาคว้าคอเสื้อของแม็คไกวน์เข้ามาใกล้อย่างเดือดแค้นราวกับว่าเพื่อนหนุ่มคือพอตเตอร์ที่เขาเกลียด
บ้าน่ะ! ถ้าความลับแตกจะทำยังไง!
“เฮ้ย! ฉันไม่ใช่พ่อหนุ่มสุดหล่อที่ชื่อพอตเตอร์นะ” แม็คไกวน์แกล้งยั่วอารมณ์มัลฟอย
ชายหนุ่มผลักแม็คไกวน์ให้ลงไปนั่งกับเก้าอี้ตามเดิม
จากนั้นเขานั่งลงบ้าง...พลางทำท่าขบคิดอย่างกลุ้มใจ
“ก็นั่นแหละที่ฉันจะบอกนาย” แม็คไกวน์บอก
เขาลุกขึ้นยืนเมื่อตัดสินโดยรวมแล้วพบว่าเพื่อของเขาเริ่มแผ่รังสีอำมหิตเข้มข้นมากขึ้นจนน่าสยอง
“วันนี้ตอนบ่ายโมงพ่อหนุ่มคนนั้นจะมาถึงพร้อมเจ้าหน้าที่จากกระทรวงเวมทนตร์อีก 2-3 คน
เตรียมน้ำชาไว้ด้วยนะเพื่อน” มัลฟอยรีบเง้ยหน้าขึ้นเพื่อจะตั้งคำถาม
แต่คนตอบกลับวิ่งหายออกไปจากห้องแล้ว...
หน็อย...พอตเตอร์!
ถึงเวลาจะผ่านไปนานแค่ไหนแต่ความเกลียดชังขอเขาที่มีต่อวีรบุรุษผู้ปราบโวลเดอมอร์คนนี้ก็ไม่มีวันเปลี่ยน
แปลง และมันกลับยิ่งทวีคูณขึ้นทุกครั้งที่ได้ยินข่าวการสรรเสริญของเขา!
หรือแม้แต่เวลาที่คนที่นอนอยู่ใต้ร่างของเขาซึ่งเป็นเพื่อนรักของพอตเตอร์ร้องหาพอตเตอร์บ้านั่น!
โธ่เว้ย!
ยังไงซะวันพรุ่งนี้มัลฟอยก็ต้องเตรียมรับบทนักแสดงตีบทแตกอยู่ดี
เขาต้องทำทุกอย่างให้เรียบร้อยเพื่อแผนการองเขาจะได้ไม่ต้องล่มเอาตอนนี้
ช่างสนุกดีเหลือเกินเวลาที่ได้รู้ว่าพอตเตอร์วิ่งโร่ตามหาเพื่อนรักของตัวเองโดยไม่รู้ว่าเพื่อนรักของเขา
นอนสนองอารมณ์มัลฟอยแทบทุกคืน!
ถึงอย่างไรเขาก็คิดจะปล่อยตัวเฮอร์ไมโอนี่ไปหลังจากที่มีชื่อของเขาและเธอปรากฏอยู่บนใบสมรสแผ่นเดียวกัน!
แล้วตอนนั้นถึงจะปล่อยไปก็เหมือนไม่ได้ปล่อย
สนุกดีเหลือเกินที่จะได้เห็นพอตเตอร์แค้นใจที่เพื่อนรักแต่งงานกับศัตรู!
และได้เห็นเกรนเจอร์เจ็บปวดเพราะต้องแต่งงานกับคนที่ไม่ได้รัก
“ดูซิ! การเล่นสนุกของฉันมันจะทำให้พวกเธอหัวปั่นแค่ไหน” เขาหัวเราะให้ตัวเองเบาๆ
สุขใจเหลือเกินที่ตัวเองกำลังสนุก แต่อีกสองคนที่เขาเกลียดมากกำลังมีทุกข์เจียนตาย!
.........................................................................
JE
TE VEUX : ต้องการคุณ Chapter 11
Chapter 11 : ซ่อนตัวสนุก...
นั่นคือคำที่เดรโก มัลฟอยรู้สึกถึงมันได้มากที่สุดกว่าใครในโลกในเวลานี้
ในเวลานี้แหละที่เขากำลังก้าวขาอย่างสุนทรีย์ขึ้นไปยังห้องนอนซึ่งต้องมีหญิงสาวอารมณ์ฉุนเฉียวนั่งตาขวาง
ใส่เขาเมื่อเขาเปิดประตูเข้าไป แต่ตอนนี้เขาไม่แคร์
แต่กลับรู้สึกมีความสุขเล็กๆทุกครั้งที่เห็นดวงตาสีน้ำตาลแสนสวยคู่นั้นมองเขาด้วยความเกลียดชังที่แสนสวย
งาม
“ที่รัก” มัลฟอยพูดเสียงดังๆพร้อมกับเปิดประตูอ้ากว้าง
“ไอ้บ้า!” เธอสวนกลับมา มัลฟอยแกล้งหลับตาปี๋เหมือนรับไม่ได้ที่เธอใช้ถ้อยคำรุนแรง
แต่รอยยิ้มเต้าเล่ห์นั่นไม่ได้บ่งบอกถึงความรังเกียจคำนั้นแม้แต่น้อย หญิงสาวนั่งอยู่บนเตียง
ผมเผ้ายุ่งเหยิงและเนื้อตัวในส่วนที่มองเห็นได้ยังมีรอยแดงช้ำจางๆ
ซึ่งเป็นผลจากฤทธิ์จูบอันเร่าร้อนและการสัมผัสอย่างรุนแรงของชายหนุ่ม
“ไม่เพราะเลย” มัลฟอยกล่าวพร้อมกับก้าวมาหาเฮอร์ไมโอนี่ที่เตียง ยิ้มให้เธออย่างแสนสุข...
เฮอร์ไมโอนี่ขยับตัวถอยหนี และป้องกันตัวเองด้วยการจ้องมองเขาอย่างดุดัน
“แต่ไม่เป็นไร... ฉันอนุญาตให้เธอด่าฉันได้ในเฉพาะตอนนี้
เพราะฉันเชื่อว่าหลังจากพรุ่งนี้เธอจะต้องอยากด่าฉันมากกว่าวันนี้แน่ๆ ซึ่งฉันคงจะทนไม่ได้”
มัลฟอยนั่งลงบนเตียง เขาลูบไล้ข้อเท้าเล็กๆของเฮอร์ไมโอนี่... ดวงตาของทั้งสองจับจ้องซึ่งกันและกัน
อีกฝ่ายหนึ่งมองอย่างเสน่หา อีกฝ่ายหนึ่งมองอย่างเกลียดชัง!
“ว้าย!” เฮอร์ไมโอนี่ร้องเสียงดังเมื่อมัลฟอยกระชากข้อเท้าของเธอ
จนเธอถลึงตัวตามแรงดึงเข้าไปอยู่ในอ้อมกอดที่อ้ารับไว้แล้วของเขา
มัลฟอยรวบตัวเฮอร์ไมโอนี่เข้ามากอดไว้ ควานหากลิ่นหอมจากซอกคอของเธออย่างฉวยโอกาส
“ปล่อยฉันนะ! แกจะทำอะไรฉันอีกน่ะคนเลว!” เฮอร์ไมโอนี่กรีดร้องและขัดขืน
มัลฟอยไม่ยี่หระต่อกำปั้นน้อยๆที่ทุบใส่อกแน่นกว้างของเขาเลย
“ขอจูบสักทีสิ... แค่จูบเอง” มัลฟอยพูดเสียงอ้อนๆ
แต่แรงยื้อยุดของเขาไม่ค่อยจะนุ่มนวลตามน้ำเสียงเลย เฮอร์ไมโอนี่ถูกกดลงบนเตียง
เธอหวาดหวั่นต่อริมฝีปากที่เข้ามาใกล้...และในที่สุดก็ประทับลงบนริมฝีปากแห้งๆของเธอ
มัลฟอยถูริมฝีปากของเขาลงไปบนริมฝีปากของเฮอร์ไมโอนี่อย่างกระหาย
ชายหนุ่มพยายามใช้ลีลาการจูบแบบที่ทำกับเธอทุกครั้งแต่ไม่ได้ผล
เมื่อเขาพยายามจะใช้ลิ้นอุ่นแทรกรอยแยกบนริมฝีปากให้ปากของเธออ้าออกแต่ก้ได้รับการปฏิเสธจากหญิงสาว
หล่อนยังคงปกป้องตัวเอง... มัลฟอยยิ้มกริ่ม
“เปิดปาก.. เกรนเจอร์” มัลฟอยออกคสั่ง แต่น้ำเสียงนั้นยังไม่ค่อยดุเท่าไร
เฮอร์ไมโอนี่เบือนหน้าหนี เธอเริ่มมีน้ำตาคลอเคล้าอยู่ที่ดวงตาคู่สวย
เมื่อได้รับการปฏิเสธจาดเฮอร์ไมโอนี่ มัลฟอยจึงเลื่อนมือมาขยำทรวงอกนุ่มของหญิงสาว
จนเธอต้องหันกลับมาจ้องเขาอย่างตะลึง
“ถ้าไม่ให้ฉันจูบ... บางทีปากของฉันอาจจะทำงานที่อื่นแทน” มัลฟอยขู่
และเขายืนยันว่าคำขู่ของเขาเป็นความจริงด้วยการถูไถริมฝีปากไปตามทรวงอกที่ซ่อนอยู่ใต้เสื้อผ้า
“พอแล้ว! ก็ได้” เฮอร์ไมโอนี่ร้องบอกและดันใบหน้าของมัลฟอยออก ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้นมาและยิ้มกริ่ม
...เฝ้ามองเฮอร์ไมโอนี่ที่ทำหน้าลำบากใจกับการถูกบังคับ ใบหน้าขาวผ่องนั้นแดงก่ำจนมัลฟอยนึกเอ็นดู
เธอไม่ยอมเปิดปากออกเสียที
แต่ชายหนุ่มนึกเอ็นดูรอยแดงบนใบหน้าของเฮอร์ไมโอนี่ไจนทนม่ไหวจึงก้มลงหอมแก้มเธอหนึ่งที
“เร็วสิ” มัลฟอยกระซิบยั่วๆใส่หูของเฮอร์ไมโอนี่ เธอหลับตาแน่นอย่างจำยอม...
ริมฝีปากที่เปลี่ยนเป็นสีแดงเพราะถูกกระทำรุนแรงเผยอออกเล็กน้อย...
จากนั้นจึงเปิดกว้างพอให้ลิ้นอุ่นๆของมัลฟอยแทรกเข้าไปลิ้มรสความหวานภายในช่องปากนั้นได้
มัลฟอยเร้าลิ้นเล่นกับเฮอร์ไมโอนี่ที่ไม่ค่อยจะตอบสนองอย่างเร่าร้อน มันเป็นจูบที่ดุเดือด แนบแน่น
และเนิ่นนานจนมัลฟอยแทบจะทนไม่ไหวจนเกือบจะทำอะไรเกินเลยไปมากกว่านั้น
เสียงครางอื้ออึงในลำคอของเฮอร์ไมโอนี่และการพยายามขัดขืนของเธอเหมือนกับกระตุ้นอารมณ์ตามประสามนุษย์ของ
เขา แต่เห็นแก่ที่ว่าพรุ่งนี้จะมีเรื่องสนุกกว่านี้รออยู่...
ชายหนุ่มจึงจำใจบังคับตัวเองให้ถอนริมฝีปากออกมา และดับกระหายด้วยการจูบเธอที่หน้าผากและแก้ม...
ซึ่งเขาไม่เคยทำกับผู้หญิงคนไหนมาก่อน แต่ดูเหมือนเฮอร์ไมโอนี่จะไม่รับรู้ความน่าประทับใจนี้
“ที่รักของฉัน... คนดี” มัลฟอยกระแซะที่ข้างหูของหญิงสาว
และเขาฝืนใจตัวเองอีกครั้งด้วยการะจากร่างเย้ายวนนั้นออกมา มัลฟอยลุกขึ้นยืนและหันหลังเดินออกไป
ชายหนุ่มหลับตาแน่นและกัดฟันกรอด เหงื่อเม็ดโตไหลย้อยลงมาจากขมับ เขาคือเดรโก มัลฟอย...
เขาต้องสามารถเอาชนะความต้องการนี้ให้ได้ แม้มันจะทำได้ยากเย็น...
เพราะคนที่เขาต้องสะกดอารมณ์คือเฮอร์ไมโอนี่ เกรนเจอร์
ผู้หญิงเพียงคนเดียวในโลกที่ทำให้เขาตื่นเต้นและมีความสุขทุกครั้งที่มีอะไรกับเธอก็ตาม
ในซอกตรอกแคบๆที่เหม็นอับนั้น ดวงไฟริบหรี่กระพริบอย่างเหนื่อยหน่าย
แต่คนที่ดูเหนื่อยยิ่งกว่าคือชายแก่พุงพลุ้ยที่วิ่งด้วยความเร็วที่ไม่วิ่งจะดีกว่า
เขาลัดเลาะไปตามตรอกแคบๆของซอกตึกที่เป็นที่สำหรับวางขยะและของเหลือใช้จากร้านอาหารและบาร์เบียร์
เหงื่อกาฬไหลตกส่งกลิ่นสาปเขียว
ชายที่สวมสูทใส่หมวกทรงสูทวิ่งอย่างพะว่าพะวงอยู่ในแหล่งอโคจนและหลายครั้งที่หันกลับไปมองด้านหลังอย่างตื่นหตระหนก
เลนนอน เกรนเจอร์ กำลังวิ่งหนีการไล่ล่าสารเลวของกลุ่มคนสารเลว
เมื่อไม่กี่นาทีก่อนหน้านี้เขากำลังนั่งดวงตกอยู่ในบ่อนแท้ๆ
เงินก้อนสุดท้ายที่ได้จากการขายหลานสาวละลายหายไปทันทีเมื่อไพ่ของไอ้คนหัวล้านบ้านั่นเผิดออกมาเป็นแต้มต่อ ขณะที่เลนนอนกำลังนึกถึงวิธีการหาเงินเข้ากระเป๋าตัวเองอีกครั้ง
ไอ้บ้าแม็คไกวน์ที่ตามล้างตามผลาญเขาเกือบทั้งชีวิตก็ปรากฏตัวขึ้น เขาปรากฏตัวขึ้นคนเดียวอย่างเคยๆ แต่ทำให้เลนนอนประสาทเสียขวัญอ่อนเป็นที่สุด
เลนนอนรีบหลบออกมาทางหลังร้านทันทีที่เห็นแม็คไกวน์แสยะยิ้มและชูไม้แข็งๆที่หลานสาวของเขาสอนเขาว่ามันคือ ‘ไม้กายสิทธิ์’ ที่สามารถทำได้ทุกอย่างตั้งแต่ใช้แคะเล็บเท้าไปจนถึงบงการชีวิตคน
และตอนนี้เลนนอนรู้สึกกลัวให้แท่งไม้ยาวๆนั้นเป็นที่สุด ชายแก่ยังคงวิ่งหนีต่อไป...
อาศัยความมืดช่วยหลบซ่อน และเขามั่นใจว่าเขาได้ยินฝีเท้าหนักๆของแม็คไกวน์ตามมาและพนันได้เลยว่าเขาเห็นเงาไหวๆของมันลับหายไปกลับ
มาอย่างรื่นเริง
แต่การหนีนั้นดูเหมือนจะสิ้นสุดลง
เมื่อแม็คไกวน์ที่ทำท่าเหมือนจะยอมรามือแล้วกลับกระโดดลงมาจากระเบียงชั้นลอยของห้องแถว
ยืนตระหง่านอยู่ตรงหน้าเลนนอนที่ล้มโครมลงไปกองกับพื้น
ชายหนุ่มผมยาวชี้ไม้กายสิทธิ์จี้ตรงไปที่คอหอยซึ่งพอกพูนด้วยไขมันของเลนนอน
เขาละทิ้งมาดชายหนุ่มเจ้าสำอางและกำลังตัดสินใจว่าจะใช้คาถาบทใดกับเจ้าแก่งั่งงี่เง่านิสัยไม่ดี
“สวัสดีผู้อาวุโส เราไม่น่ามาเจอกันในสภาพนี้เลย” แม็คไกวน์กล่าวอย่างสุภาพ แต่ฟังดูเย้ยหยัน
กรามกว้างใหญ่ของเลนนอนกระตุกกึกๆอย่างเคียดแค้น
“เพราะแกนั่นแหละ! ฉันถึงต้องมานั่งเปื้อนน้ำเหม็นๆนี่ ส่วนที่ฉันติดแกไว้ฉันก็ใช้คืนหมดแล้ว
แกจะเอาอะไรอีก”
เลนนอนย้ำเตือนความจำของแม็คไกวน์ว่าเขาได้ขายหลานสาวแสนสวยเลอค่าให้กับชายหนุ่มไปแล้ว
ซึ่งแม็คไกวน์ก็พยักหน้าอย่างเข้าใจด้วยท่าทีอาทร
“ถูก.... คุณขายให้ผมและเราจบกันแล้ว แต่ที่ผมต้องตามล่าคุณโดยไม่จำเป็นนี่เพราะเหตุผลบางอย่าง”
แม็คไกวน์กล่าวเนิบๆ เปิดโอกาสให้ชายชราลุกขึ้นยืนโดยไม่สนใจจะช่วย
เขาลุกขึ้นอย่างทุลักทุเลเพราะโรคไขข้อ และเมื่อยืนขึ้น...
ดวงตาหยีเล็กน่าเกลียดของเลนนอนอยู่แค่ราวหน้าอกของแม็คไกวน์
“เรื่องอะไรที่ไม่เกี่ยวกับเงิน” เลนนอนถามค่อนข้างจะสงสัยแต่มีความหงุดหงิดมากกว่า
แม็คไกวน์ยิ้มอีกครั้ง... เขาจับบ่าเลนนอนและชูไม้กายสิทธิ์ขึ้น
“คุณจำเป็นต้องช่วยเรา... เกี่ยวกับพิธีแต่งงานที่ไม่ค่อยแน่ใจนักว่าจะเกิดขึ้นหรือไม่” ฉับพลัน...
แสงสีฟ้าปรากฏขึ้นคลอบคลุมร่างของชายทั้งสอง แล้วพวกเขาก็หายไป
เหลือไว้เพียงรอยเท้าสกปรกบนพื้นตรอกนั้น
และแล้ว... ด้วยความไม่ค่อยมั่นใจในสภาพอาการนักของจินนี่
เธอเฝ้ามองว่าที่สามีขณะที่เขาสวมเสื้อผ้าซึ่งเธอเป็นคนเตรียมมาให้
ดูท่าทางชายหนุ่มผมยุ่งกระวนกระวายและเร่งรีบ ราวกับเขาไม่อยากเสียเวลาไปเลยแม้แต่วินาทีเดียว
“ยังเช้าอยู่นะแฮร์รี่ เธอน่าจะกินอะไรก่อนจากนั้นก็ทำกายภาพบำบัดอีกสักนิด” จินนี่เสนอ
ซึ่งเธอรู้ว่าแฮร์รี่ไม่ตอบรับแถมเขายังไม่สนใจฟังอีกต่างหาก
ชายหนุ่มสวมแจ๊กเก็ตสีมอซอแล้วเก็บไม้กายสิทธิ์สุดรักเข้าไปในกระเป๋าเสื้อ
จากนั้นเดินผ่านกระจกเงาที่จินนี่อุตส่าห์วางไว้ให้โดยไม่คิดจะสำรวจความเรียบร้อยของตัวเองเลยแม้แต่น้อย
“ป่านนี้เฮอร์ไมโอนี่อาจเป็นผีไปแล้ว และถ้าฉันยังไม่รีบ...” น้ำเสียงของเขาประหม่าและหวาดหวั่น
เห็นได้ชัดว่าประกายแววตาของเขาเต้นอย่างหยุดไม่ได้
ชายหนุ่มที่เคยฆ่าพ่อมดที่ชั่วร้ายที่สุดในประวัติศาสตร์กลับรู้สึกกลัวมากกว่าเผชิญหน้ากับจอมมารอีกร้อย
คนเมื่อนึกขึ้นมาว่าเพื่อนสาวของเขาอาจจะกลายเป็นแค่สิ่งที่เหลืออยู่ของมนุษย์ผู้ลาลับ
“ต่อให้เธอพร้อม กองกำลังอีกเก้าคนของเธอก็ไม่พร้อม แฮร์รี่...
เราจะเริ่มไปบุกบ้านของเจ้าสมองกลวงนั่นในอีก 2 ชั่วโทงข้างหน้าตามหมายค้น
ไม่ใช่ตอนนี้ซึ่งเป็นเวลาแค่เจ็ดโมงครึ่ง” จินนี่เริ่มเตือนสติสามีในอนาคต
เธอจับแขนเขาซึ่งเธอสัมผัสได้ว่าแขนแข็งแรงนั้นสั่นน้อยๆเพราะความกลัว
ใบหน้าของแฮร์รี่ซีดเซียวเหมือนโดนจิมพิตผู้คุมวิญญาณ
เขาดูน่าเวทนาจนจินนี่ต้องเขย่งปลายเท้าขึ้นเพื่อจูบเขาเบาๆเป็นการปลอบขวัญ
“ภารกิจไม่สำเร็จแน่ถ้าเธอยังกลัวตัวสั่นแบบนี้” จินนี่กล่าวเสียงเข้ม
เธอดันให้แฮร์รี่นั่งลงที่เก้าอี้ จากนั้นจึงจัดแจงรินนมอุ่นๆจากเหยือกใส่ในแก้วแล้วยื่นให้คนรัก
แฮร์รี่รับมาถือไว้... ของเหลวสีขาวในแก้วนั้นเหมือนจะกระฉอกออกมา แฮร์รี่ก้มลงมองรองเท้า
เขารู้สึกว่าความกลัวมันพร่างพรูออกมาจากทุกอณูเซลล์ในร่างกาย
“ดื่มซะ...ที่รัก” จินนี่กล่าวอย่างรักใคร่และจูบแฮร์รี่ที่ขวัญผม
“แล้วเราไปค้นบ้านไอ้คนยียวนนั่นด้วยกัน”
แฮร์รี่ยกแก้วขึ้นจรดริมฝีปากตามคำสั่งของหญิงคนรัก เขาดิ่มรวดเดียวปริมาณนมให้แก้วก็ลดลงไปครึ่งหนึ่ง
อีกสองชั่วโมง... เป็นเวลาของการสงบสติอารมณ์
เสียงตึงตังรอบตัวทำให้หญิงสาวตื่นจากนิทรา เธอนิ่วหน้าขมวดคิ้วก่อนจะค่อยๆปรือเปิดดวงตาคู่สวย
ทัศนยภาพในครั้งแรกไม่ค่อยจะชัดนัก
จนเธอเริ่มปรับสภาพสายตาได้และมองเห็นว่ามีร่างสูงแข็งแรงของชายหนุ่มผมบลอนด์ยืนยิ้มอรุณสวัสดิ์ให้เธอ
“อรุณสวัสดิ์เจ้าหญิง” มัลฟอยแกล้งหยอกเธอเล่น
ซึ่งในตอนนี้เธอไม่มีอารมณ์จะร่วมเล่นหรือโต้แย้งใดๆกับเขา
ฤทธิ์จากที่เมื่อคืนออกแรงร้องไห้โวยวายมากไปทำให้เธอปวดหัวตึ้บ
แต่ถึงกระนั้นเธอก็รำลึกได้ว่าการนอนต่อหน้าชายหื่นกามคนนั้นไม่ปลอดภัยแก่ตัวเธอเอง
“เธอ...” เฮอร์ไมโอนี่เอ่ยเบาๆและขยี้หัวตัวเอง มัลฟอยแสยะยิ้มน่าเกลียด เขาพึมพำลอดฟันขาวออกมา
“เซ็กซี่” มัลฟอยไม่วายแกล้งหยอก
และเฮอร์ไมโอนี่อดสงสัยไม่ได้ว่าผีบ้าตัวไหนมันเข้าสิงหรือดลใจให้ชายหนุ่มหัวรุนแรงน่าเกลียดคนนั้นอารมณ์ดีได้ในเช้าที่ไม่ค่อยจะสดใสเช่นนี้ เขาก้าวจากเตียงไปที่ตู้เสื้อผ้าซึ่งตั้งอยู่อีกมุมห้องหนึ่ง
เปิดประตูออกและยิ้มให้กับอะไรบางอย่างหลังประตูตู้นั่น
เขาปิดประตูตู้และเดินกลับมาหาเฮอร์ไมโอนี่อีกครั้ง ก่อนจะนั่งลงตรงหน้าเธอ
ซึ่งเฮอร์ไมโอนี่ไม่ชักช้าเลยที่จะเขยิบตัวหนี
“ที่รัก... วันนี้ฉันมีข่าวดีจะแจ้งให้เธอรู้” คำว่าที่รักของมัลฟอยไม่เสนาะหูเฮอร์ไมโอนี่นัก
แต่เธอข้ามประเด็นนั้นไปและสงสัยเกี่ยวกับข่าวดีของมัลฟอย
“อะไร? ข่าวดีอะไร” เฮอร์ไมโอนี่ถาม...เธอดูกระตือรือร้นที่จะรู้
และมัลฟอยก็ดูแข็งขันที่จะให้คำตอบ
“ที่รัก...ที่รักของเธอ อ้อ! ฟังดูงงไปหน่อย ยังงี้ดีกว่า แฮร์รี่ พอตเตอร์
ยอดดวงใจของเธอจะมาถึงคฤหาสน์หลังงามของฉันในอีกไม่ถึงหนึ่งชั่วโมงข้างหน้า
พร้อมกับกองกำลังน่าเกรงขามของเขาอีกเก้าคน
และดูเหมือนแม่วีสลี่ย์ที่แสนเร่าร้อนก็จะตามว่าที่สามีของเธอมาเพื่อตามหาเพื่อนเจ้าสาวของเธอด้วย”
ข่าวดีของมัลฟอยเป็นข่าวดีจริงๆ เฮอร์ไมโอนี่ไม่สามารถห้ามตัวเองไม่หยิ้มได้ เธอยิ้มกว้าง...
แบบที่ในรอบสัปดาห์นี้เธอไม่เคยยิ้มได้สดใสเช่นนี้มาก่อน แฮร์รี่กำลังจะมาช่วยเธอ
เขากำลังจะมาช่วยเธอจากสถานที่โหดร้ายและคนบ้าที่นั่งยิ้มกริ่มอยู่ตรงหน้านี้
เฮอร์ไมโอนี่ขอขอบคุณพระเจ้าทุกองค์บนโลกใบนี้
“เขาจะมาช่วยฉัน” เฮอร์ไมโอนี่ยิ้มอย่างเด็ดเดี่ยว ดวงตามีประกายของความกล้าหาญ
“และมั่นใจได้เลยว่าเธอจะต้องแหลกเป็นผุยผงแน่”
“นั่นสิ” มัลฟอยเสแสร้งทำเป็นนักบุญปลงตก และทำไม้กางเขนที่หน้าผาก ไหล่ซ้ายและไหล่ขวา
แบบที่พ่อมดอย่างเขาไม่น่าจะทำเพราะไม่มีพระเจ้าอยู่ในหัวใจ
“และถึงตอนนั้นฉันไม่รู้ว่าจะสามารถรับสถานการณ์ที่น่าหวาดหวั่นนั้นได้อย่างไร เพราะฉะนั้น...
ฉันจึงเตรียมต้อนรับคณะผู้มาเยือนนั้นเป็นอย่างดี โดยเฉพาะแฮร์รี่ พอตเตอร์
เพื่อนรักตลอดกาลของฉัน” เฮอร์ไมโอนี่ไม่เข้าใจในสิ่งที่มัลฟอยพูด
ทั้งคำที่เขาใช้เรียกแฮร์รี่ว่าเพื่อนรัก ท่าทางโศกเศร้าของเขา
และการต้อนรับที่มัลฟอยไม่มีวันทำกับพวกแฮร์รี่
และมัลฟอยก็ให้คำเฉลยแก่หญิงสาวขี้สงสัย... เขาดีดนิ้วดังเป๊าะ! ในอากาศ
เฮอร์ไมโอนี่จ้องมองมุมปากของมัลฟอยที่แสยะยิ้มน่าเกลียด....
และสิ่งหนึ่งที่ทำให้เฮอร์ไมโอนี่ละสายตาจากรอยยิ้มน่าชังนั่น...
ห้องกว้างที่เธอและมัลฟอยพำนักอยู่นี้... เต็มไปด้วยเส้นแสงสีเขียว
มันพาดโยงใยไปทั่วห้องและเหลือช่องว่างระหว่างเส้นเพียงแค่ให้นิ้วก้อยสามารถผ่านไปได้เท่านั้น
เฮอร์ไมโอนี่นึกถึงหนังสายลับที่เธอเคยดู...
ตอนที่พระเอกหรือสายลับเข้าไปถึงห้องลับได้และต้องเจอกับแสงเลอเซอร์พาดขนานไปทั่วห้องและจะทำอันตราถึงชีวิตแก่ผู้ที่สัมผัสถูกมัน
“คิดว่าเธอคงคุ้นตาจากหนังภาพยนตร์หน้าเบื่อในโลกมักเกิ้ล” มัลฟอยบอก...
เขาอ้อมไปนั่งด้านหลังของเฮอร์ไมโอนี่ที่ตัวแข็งทื่อไปแล้ว
ชายหนุ่มโอบแขนยาวไปรอบเอวบ้างกิ่วของหญิงสาว และปักคางลงบนบ่าของเธอ
“แต่อนุภาพร้ายแรงกว่านั้นหลายเท่า เพราะเส้นสีเขียวสะท้อนแสงทุกเส้นนี่ร่ายคำสาปพิฆาตไว้...
คิดว่าเธอคงพอเดาออกนะ” เสียงกระซิบดังอยู่ข้างหู แต่เฮอร์ไมโอนี่ไม่มีเวลาจะคิดตาม
เธอมองตามเส้นสีเขียวนั้นไปอย่างหวาดกลัว น้ำตาเอ่อล้นอย่างพ่ายแพ้
และตัวสั่นระริกเมื่อนึกถึงภาพของแฮร์รี่ที่เดินเข้ามาในห้องนี้โดยไม่รู้
“อะวาราเค – ดาฟรา ฉันร่ายเองกับมือ... และด้วยเกียรติอย่างสูงนะคุณผู้หญิง
สองคนในบ้านนี้เท่านั้นที่จะไม่ได้รับอันตรายจากเส้นสายของความตายนั่นคือเธอและฉัน”
มัลฟอยยื่นมือไปสัมผัสเส้นสีเขียว ซึ่งไม่ปรากฏว่าเขาได้รับอันตรายจากมัน
แต่ดูเหมือนว่าความสนุกของเขาไม่ได้จบลงเพียงเท่านั้น
ชายหนุ่มอุ้มเฮอร์ไมโอนี่ซึ่งร้องไห้อย่างอ่อนแอไปที่ตู้เสื้อผ้า เมื่อตู้นั้นเปิดออก...
เฮอร์ไมโอนี่เห็นว่ามันคือประตูซึ่งเชื่อมต่อไปยังห้องมืดๆกว้างขวางที่มีเปลวเทียนและเตาผิงลุกโชติช่วงให้ความสว่างและความอบอุ่น มัลฟอยวางเฮอร์ไมโอนี่ลงในห้องนั้น
เขากระตุกมุมปากให้เธอที่มองเขาอย่างเว้าวอน
“ได้โปรด... อย่าทำอะไรแฮร์รี่” เธอทรุดเข่าลงตรงพื้นเย็นๆนั้น...
ยกมือขึ้นเกาะกุมกันราวกับสวดมนต์ขอพรจากพระเจ้า ค้อมหัวให้มัลฟอยอย่างเทิดทูน
ไหล่บอบบางและแดงช้ำนั้นสั่นระริกน่าสงสาร ชายหนุ่มได้ยินเสียงสะอื้นของเธอ...
ดวงตาที่เต็มไปด้วยความสนุกสนานถูกแทนที่ด้วยความเยือกเย็น เขาคุกเข่าลงตรงหน้าเธอราวกับจะขอแต่งงาน
เชยคางเฮอร์ไมโอนี่ขึ้นมาและมองลึกลงไปในดวงตาที่อ่อนแอ
“ฉันสามารถทำให้เส้นสีเขียวนั่นไม่สามารถทำอะไรพอตเตอร์ได้” มัลฟอยกล่าว
แต่เขาไม่รอให้เฮอร์ไมโอนี่อ้อนวอนอีกครั้ง ชายหนุ่มกระเถิบตัวเข้าไปและเชยคางหญิงสาวให้แหงนหน้าขึ้น
“แต่... เธอต้องอยู่ในนี้ เมื่อพอตเตอร์เปิดประตูตู้เสื้อผ้าใบนี้
เขาจะเห็นเพียงแค่ชุดมอซอและผ้าขนหนู เขาจะไม่เห็นเธอตราบเท่าที่ไม่มีเสียงใดเล็ดลอดออกมาจากปากของเธอ
และนั่นหมายความว่าเธอต้องเงียบ!
ห้ามให้พอตเตอร์ได้ยินเสียงใดๆของเธอถึงแม้ว่าเขาจะยืนตระหง่านอยู่ตรงหน้าเธอก็ตาม
และห้ามขอความช่วยเหลือจากเขา หากเธอผิดคำสั่ง... และฉันเกิดไม่ชอบคนไม่ซื่อสัตย์
เมื่อฉันดีดนิ้วหนึ่งครั้ง นั่นหมายความว่าชีวิตของพอตเตอร์จบเห่
เส้นสีเขียวนั่นไม่ได้มีแต่ในห้องนี้ แต่ฉันร่ายมันไว้ทั่วบ้านรวมถึงสนามข้างนอกด้วย”
เฮอร์ไมโอครางอย่างปวดร้าว ความฝันที่จะได้ออกไปจากบ้านหลังนี้จบสิ้น
เธอไม่โง่พอที่จะเดิมอิสรภาพของเธอกับชีวิตของชายผู้ซึ่งเป็นที่รัก
เฮอร์ไมโอนี่พยักหน้าอย่างหมดหวัง... เธอกระเถิบตัวเข้าไปในห้องมืดนั้น และร้องไห้จนตัวสั่น
ภาพนั้นทำให้น้ำแข็งที่เกาะกุมหัวใจของชายหนุ่มเริ่มสลายตัว เขาเขยิบเข้าไปหาเธออีก...
ชายหนุ่มจับไหล่เล็กๆนั้นอย่างอ่อนโยน และประทับริมฝีปากจูบหน้าผากซีดๆนั้นอย่างอ่อนละมุน
เสียงรถยนต์แล่นเข้ามาในเขตคฤหาสน์ มัลฟอยชะงักตัวเล็กน้อย
เขามองไม่เห็นความหวังใดๆเหลืออยู่ในตัวของเฮอร์ไมโอนี่ ชายหนุ่มจุมพิตเธออีกครั้งอย่างเนิ่นนาน
และไม่รู้จะทำอย่างไรกับร่างที่เอาแต่สะอื้นของเธอดี
“การเล่นซ่อนหาเริ่มขึ้นแล้ว” คำพูดนั้นฟังช่างดูแสนสนุก
แต่น้ำเสียงของคนพูดกับเต็มไปด้วยความหนักใจ มัลฟอยลูบผมนุ่มๆของเฮอร์ไมโอนี่ จูบเธอที่กลางกระหม่อม
เขาลุกขึ้นยืนและเดินออกไปยืนอยู่หน้าตู้ใบนั้น...
สายตาของความรวดร้าวจ้องมองร่างที่เอาแต่สะอื้นเบาๆนั่น
“โชคดี... ที่รัก” เขากล่าวด้วยน้ำเสียงอาทร ประตูตู้เสื้อผ้าผิดลง... และทุกอย่างเริ่มขึ้น...
.................................................................
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น