นิยายเรื่องนี้ไม่ได้แต่งเองนะค่ะ
ลิงค์นี้นะค่ะ
ลิงค์นี้นะค่ะ
Chapter 2 ; unknown persons
เฮอร์ไมโอนี่ถอนหายใจท่ามกลางคืนมืด เมื่อเท้าของเธอพาเธอมาถึงหน้าห้องเรียนแปลงร่างเก่า เธอพยายามสูดลมหายใจเข้าปอดให้มากที่สุด เพื่อให้รู้สึกผ่อนคลาย แล้วเอื้อมมือไปเปิดประตูช้าๆ ทันทีที่เธอเปิดประตูเธอก็เห็นเขานั่งอยู่บนขอบหน้าต่างมองมาทางเธอ และยิ้มให้อย่างอ่อนโยน แต่รอยยิ้มนั้นมันดูเศร้าอย่างบอกไม่ถูก
"นึกว่าจะไม่มาเสียแล้ว" เขาพูดขึ้นพร้อมๆ กับลุกมาหาเธอ และยิ้มกว้าง เธอไม่ตอบเขาแต่ยิ้มให้เขาอย่างอ่อนโยน แล้วเดินเข้าไปในห้อง
"นัดมากลางดึกมีอะไรเหรอแฮร์รี่" เธอถามขึ้น หลังจากที่เขาและเธอนั่งลงที่โต๊ะเรียนเก่าๆ ตัวหนึ่ง
"ฉันอยากคุยกับเธอ ตามลำพัง" เขาพูดพลางเอื้อมมือของเขามาจับมือเธอเอาไว้ "หมู่นี้เราไม่ค่อยได้อยู่ด้วยกันเลย" เขามองหน้าเธอเว้นจังหวะการพูด พร้อมทั้งเลื่อนมือมาจับผมเธออย่างอ่อนโยน "ไม่ได้พูดคุย หรือเล่นกันเหมือนก่อน เธอโกรธอะไรฉันเหรอเฮอร์ไมโอนี่"
"ฉัน........ฉันไม่โกรธเธอเลย แฮร์รี่ อย่าคิดมากสิ ฉันแค่ยุ่งๆ นายก็รู้ว่าตอนนี้งานประธานนักเรียนยุ่งแค่ไหน อาทิตย์หน้าก็จะต้องไปฮอกมีดส์แล้ว" เธอพูดโดยไม่มองหน้าเขา เธออดที่จะยอมรับกับตัวเองไม่ได้ว่า เธอโกรธเคืองเขาเล็กน้อยที่ไปบอกเดรโก แล้วความรู้สึกผิดก็ไหลวนเข้ามา 'ฉันไม่ควรจะโกรธแฮร์รี่ แฮร์รี่แค่หวังดีกับเธอมากเกินไปก็เท่านั้น ยังไงเขาก็เป็นเพื่อนรักของฉัน' เธอหันหน้ามามองเค้าพร้อมกับรอยยิ้มที่เจือไปด้วยความเศร้า
"ฉันไม่ได้โกรธเธอจริงๆ ฉันจะโกรธเธอได้ยังไง นายเป็นเพื่อนรักของฉันนะ"
"เพื่อนรัก" เขาพึมพำคำๆ นี้อย่างเศร้าสร้อย แน่นอนว่าเขาไม่อยากเป็นแค่เพื่อนรัก เขาอยากเป็นมากกว่านั้น เขาอยากเป็นผู้ชายที่โชคดีที่ได้อยู่กับเธอตลอดไป
"แฮร์รี่ เป็นอะไรหรือเปล่า" เฮอร์ไมโอนี่ถามขึ้นหลังจากที่เห็นเขาเงียบไปนาน
"เฮอร์ไมโอนี่ ฉันขอถามอะไรเธออย่างนึงได้มั้ย" เขาจ้องลึกไปที่ดวงตาของเธอ
"อะไรเหรอ" เธอมองหน้าเขาอย่างหวั่นๆ แน่ละเธอมีเรื่องหลายเรื่องที่ไม่อยากให้เพื่อนรักของเธอรู้
"เกิดอะไรขึ้นตอนวันหยุดคริสมาสต์"
"เอ่อ....ไม่มีอะไรแฮร์รี่ ไม่มีจริงๆ" เธอเม้มปากพยายามสะกดกั้นความเศร้าให้อยู่ข้างใน
"เธอไม่ไว้ใจฉันเหรอ" เขาถามอย่างน้อยใจ "เฮอร์ไมโอนี่..............ได้โปรด"
เธอมองหน้าเขากลั้นใจและคิดพิจารณาว่าเธอควรจะบอกเขาดีหรือเปล่า เธอควรจะบอกแฮร์รี่มั้ยว่าเธอรักเขา เดรโก มัลฟอย ศัตรูอันดับ 1 ในฮอกวอร์ต ผู้ชายที่ครั้งหนึ่งเธอคิดว่าถึงแม้จะเหลือเป็นผู้ชายคนเดียวในโลกเธอก็จะขออยู่เป็นโสดดีกว่า ระหว่างที่เธอกำลังคิดไตร่ตรองว่าควรจะบอกแฮร์รี่ดีหรือไม่ ความทรงจำของเธอกับเดรโกก็หลั่งไหลมา จนกระทั่งเธอกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่อีกต่อไป
"เธอชอบมันใช่มั้ย" แฮร์รี่กลั้นใจถามสิ่งที่เขากลัวที่สุด เขาภาวนาให้เธอปฏิเสธ แต่นี่เป็นสิ่งที่เขาอยากรู้มากที่สุด เขาไม่รู้ว่าช่วงเวลาที่มันกับเธออยู่ด้วยกันเกิดอะไรขึ้นบ้าง ผูกพันกันแค่ไหน และคบกันอย่างไง
เธอเงยหน้ามองเขาทั้งน้ำตา เธอรู้ว่าตอนนี้เธอไม่อยากจะโกหกอะไรได้อีกแล้ว ทั้งโกหกตัวเองและแฮร์รี่ "ฉันรักเขา แฮร์รี่ ฉันรักเดรโก มัลฟอย ฉันไม่รู้ว่ามันเกิดขึ้นเมื่อไหร่ แต่ฉันรักเขา ฉัน......." เธอพูดได้เท่านี้เธอก็เอามือปิดหน้าร้องไห้อีกรอบ
'รักเหรอ?' แฮร์รี่คิดอย่างสับสน เธอพูดออกมาอย่างเต็มปากเต็มคำว่ารักมัน เขามองเธออย่างน้อยใจ สับสน โกรธระคนกันไป เขารักเธอมาตั้งหลายปีเธอกลับไม่เห็น แต่เธออยู่กับมันไม่กี่เดือนเธอกลับรักมัน ทำไม คำถามนี้วนอยู่ในหัวเขา มัลฟอยมันดีกว่าเขาตรงไหน มันหาเรื่องแกล้งพวกเขามาตั้งแต่ปี 1 มันว่าเธอว่าเป็นเลือดสีโคลน แต่ทำไมเธอถึงรักมัน
"ทำไมเธอถึงรักมันเฮอร์ไมโอนี่ ทำไม" เขาจับไหล่เธออย่างลืมตัว พลางมองหน้าเธออย่างน้อยใจ
"ฉันรู้แฮร์รี่ว่ามันยากที่จะยอมรับ แต่ว่าเขาเองก็ไม่ได้เป็นคนเลวร้ายอะไร แฮรรี่ถ้านายรู้จักเดรโกดีกว่านี้ นายจะรู้ว่าเขาก็เป็นคนดีคนนึง" เธอพยายามพูดกับเขาอย่างใจเย็น แม้ว่าเธอจะรู้สึกถึงแรงบีบที่ไหล่เธอ
"เดรโก" เขาขึ้นเสียงสูง "เธอเรียกมันว่าเดรโก เฮอร์ไมโอนี่ เธอต้องเป็นบ้าไปแล้วแน่ๆ มันเป็นปีศาจ เป็นลูกของผู้เสพความตาย และมันก็อาจจะเป็นผู้เสพความตายไปแล้วก็ได้" เขาพูดอย่างโกรธเคือง เธอเรียกมันว่าเดรโกอย่างเป็นธรรมชาติ เขาทนไม่ได้ แถมคำพูดแต่ละคำที่ออกมาจากปากเธอล้วนแล้วแต่ทำร้ายจิตใจเขา ถ้ามันเป็นคนดี แล้วเขาล่ะ เธอจะต้องโดนมันล้างสมองแล้วแน่ๆ
"เขาไม่ได้เป็น" เฮอร์ไมโอนี่ขึ้นเสียงใส่เขา แน่นอนว่าตอนนี้ความอดทนของเธอขาดสะบั้นลงแล้ว เธอไม่เข้าใจว่าทำไมเขาจะต้องโกรธเคืองเธอมากมายขนาดนี้ เธอไม่เข้าใจว่าทำไมเขาต้องว่าเดรโกว่าเป็นผู้เสพความตายทั้งๆ ที่เขาไม่รู้อะไรเลย เธอไม่เข้าใจว่าทำไมเขาถึงเอาเรื่องแผนการไปบอกเดรโก เธอไม่เข้าใจ
"เธอรู้ได้ยังไงว่ามันไม่ได้เป็น" เขาตวาดเธอกลับ
"แฮร์รี่เธอไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเดรโก ไม่รู้แม้แต่อย่างเดียว อย่ามาว่าเขาอย่างนั้นอีก เพราะว่าเขาไม่ใช่"
"เธอต่างหากที่ไม่รู้อะไรเกี่ยวกับตัวมันเฮอร์ไมโอนี่ เธอต้องเป็นบ้าไปแล้วแน่ๆ มันเป็นพวกที่นิยมศาสตร์มืด เธอไปรักมันลงได้อย่างไง"
"เขาไม่เลวร้ายอย่างที่นายคิด แฮร์รี่ ถ้านายไม่มีอะไรแล้วฉันจะกลับ" เธอลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว
"แล้วเราค่อยคุยกันใหม่เมื่อนายมีเหตุผลมากกว่านี้แฮร์รี่" แต่เมื่อเธอหันหลังจะเดินออกไป เธอก็ต้องชะงัก เพราะแฮร์รี่คว้าแขนของเธอไว้ แรงเหวี่ยงทำให้เธอเซไปกระทบเข้ากับอกอันแข็งแรงของเขา เธอทั้งตกใจและโมโห เธอเงยหน้ามองเขาด้วยความโกรธเคือง แต่เธอกลับเห็นแววตาสีเขียวมรกตที่แสดงถึงความเศร้าสร้อยอย่างเห็นได้ชัด ทำให้เธอรู้สึกผิดว่าเธอไม่น่าทะเลาะกับเขาเลย ยังไงเขากับเธอก็เป็นเพื่อนรักกัน และสิ่งที่เธอพูดไปก็เหมือนกับว่าเธอเห็นเดรโกดีกว่าเขา
"แฮร์รี่ ฉัน........." ก่อนที่เธอจะพูดจบ เขาก็ก้มลงจูบเธอ กระชับวงแขนกอดเธอให้แน่นขึ้นไปอีก เธอตกใจจนทำอะไรไม่ถูก เขาจูบเธอ แฮร์รี่ พอตเตอร์ เพื่อนรักของเธอจูบเธอ เขาค่อยๆ ขยับปากช้าๆ เพื่มลิ้มรสปากสีชมพูหวานของเธออย่างเต็มที่ในระหว่างที่เธอกำลังตกตะลึงอยู่ มือของเขาลูบไล้ไปที่แผ่นหลังของเธอช้าๆ เธอเริ่มได้สติ และพยายามพลักตัวเขาออกไป แต่มันไม่เป็นผลเลย เธอสู้แรงเขาไม่ได้ ตอนนี้เธอทำได้เพียงส่งเสียงอื้ออึงในลำคอ เขาค่อยๆ เลื่อนริมฝีปากมาที่ซอกคอของเธอ "ฉันรักเธอเฮอร์ไมโอนี่" เขากระซิบคำบอกรักที่ข้างหูเธอ เธอตัวสั่นขึ้นมาอย่างควบคุมไม่ได้ เธอไม่รู้เหมือนกันว่าเธอสั่นเพราะอะไร แต่ตอนนี้ผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าเธอ ไม่ใช่แฮร์รี่ที่เธอรู้จัก แฮร์รี่ไม่มีทางทำอย่างนี้ ไม่มีทาง เธอพยายามใช้กำลังที่เธอมีอยู่ทั้งหมดทุบตีและผลักไสเขาออกไป แม้ว่าคำบอกรักของเขาจะทำให้เธอชะงักไปบ้าง แต่ว่าสิ่งที่เขาทำกับเธอตอนนี้มันน่ากลัวเกินกว่าที่เธอจะรับได้ ในที่วึดเธอก็รวบรวมกำลังทั้งหมดของเธอผลักเขาออกไป เขาผงะไป ครึ่งก้าวมองหน้าเธออย่างรู้สึกผิด แต่ก่อนที่เขาจะพูดอะไรออกไป เธอก็ฟาดฝ่ามือของเธอที่แก้มของเขาอย่างแรง
"เฮอร์ไมโอนี่ ฉัน....." เขาพยายามที่จะขอโทษเธอ เขารู้สึกว่าตัวเองได้ทำในสิ่งที่แย่ยิ่งกว่าลอร์ดโวลเดอร์มอร์เสียอีก
"ฉันไม่คิดเลยว่านายจะทำอย่างนี้กันฉัน แฮร์รี่ นายมัน....." เธอพูดทั้งน้ำตานองหน้า เธอรู้สึกผิดหวังระคนเสียใจ เพื่อนรัก เพื่อนที่เธอคบมาตั้งแต่ปี 1 ทำกับเธออย่างนี้ได้ยังไง เขาเอื้อมมือของเขาจับมือเธออย่างแผ่วเบา แต่เธอสะบัดมือเขาออกอย่างแรง แล้วก็วิ่งออกจากห้องไป
"เฮอร์ไมโอนี่" เขาพึมพำ ทรุดตัวลงนั่งที่โต๊ะ เอามือกุมศีรษะอย่างสับสน "นี่ฉันทำอะไรลงไปเนี่ย"
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
เฮอร์ไมโอนี่วิ่งออกมาจากห้องนั้นอย่างไร้จุดหมาย เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเธอกำลังจะไปไหน เธอรู้แต่ว่าเธอไม่อยากเห็นหน้าแฮร์รี่ เธอไม่อยากอยู่กับเขาตามลำพังอีกต่อไปแล้ว และแล้วเธอก็มาหยุดอยู่ที่ที่แห่งหนึ่ง สถานที่แห่งความทรงจำของเธอกับเดรโก เธอปาดน้ำตาออกจากแก้มเนียนใสของเธอ แล้วเปิดประตูเข้าไป
เธอกวาดตามองไปรอบๆ ห้องพลางคิดถึงวันเก่าๆ ที่เธอได้ใช้ชีวิตอยู่ที่นี่กับเขา เธอคิดถึงวันที่เขานอนตักเธออ่านหนังสือควิดดิชรายเดือน เธอคิดถึงวันที่เขาจูบเธอในห้องนี้ เธอคิดถึงวันแรกที่เขาเรียกเธอว่าเฮอร์ไมโอนี่ (และบังคับให้เธอเรียกเขาว่าเดรโก) แล้วเธอก็คิดไปถึงคืนวันคริสมาสต์ที่แม้ว่าเธอจะมีจุดหมายเพื่อหาเบาะแสของโวลเดอร์มอร์ แต่นั่นก็เป็นคืนที่เธอมีความสุขคืนนึง เธอคิดถึงจูบของเขาที่แสนอ่อนโยน และคิดถึงคำบอกรักที่เขากระซิบข้างหู
"นายจะยกโทษให้ฉันได้มั้ยเดรโก" เธอพึมพำอย่างไร้จุดหมาย และไร้ความหวัง
"ไม่มีทางเกรนเจอร์" เสียงเย็นๆ ดังขึ้นมาจากมุมมืด "และฉันก็บอกเธอแล้วว่า อย่าเรียกฉันว่าเดรโกอีก เธอไม่มีค่าพอ"
"เดรโก" เธอเรียกเขาเสียงแผ่วเบา
"ฉันบอกว่า อย่าเรียกฉันว่าเดรโก" เขาเน้นทุกพยางค์ช้าๆ แล้วยกไม้กายสิทธิ์ชี้มาที่เธอ ท่าทางและน้ำเสียงที่เย็นชาของเขา ทำให้น้ำตาที่เริ่มจะเหือดแห้งไหลออกมาทันที
"ฟังฉันหน่อยได้มั้ย ได้โปรด" เธอวิงวอน
"จะโกหกอะไรฉันอีกล่ะ หรือว่าอยากนอนกับฉัน แต่คราวนี้ฉันไม่โง่พอที่จะบอกอะไรกับเธอหรอกนะ แต่ถ้าเธอต้องการฉันจะสงเคราะห์ให้" เขาพูดพลางมองดูเธออย่างเหยียดๆ
เฮอร์ไมโอนี่โกรธจนตัวสั่น นี่เขากลับเป็นเดรโก มัลฟอย คนเดิม คนที่ดูถูกเลือดสีโคลน คนที่ภูมิใจในสายเลือดอันบริสุทธิ์ คนที่เธอเกลียดแล้วหรือนี่ เธอคิดอย่างปวดร้าว แม้ว่าเธอจะรู้ว่าทำไมเขาถึงพูดจากับเธอเช่นนี้ แต่อารมณ์ของเธอตอนนี้ เธอไม่มีความอดทนใดๆ เหลืออยู่อีกแล้ว เธอมองหน้าเขาอย่างโกรธๆ แล้วสาวเท้าออกไปจากห้อง ตอนนี้เธอไม่อยากได้ยินเสียงเขาแม้แต่คำเดียว แต่ก่อนที่เธอจะถึงประตูห้อง ประตูก็ปิดดังปัง เธอหันหน้ามามองเขา
"นายต้องการอะไรมัลฟอย" เธอถามเสียงเย็น ตอนนี้แม้แต่หน้าเขาเธอก็ยังไม่อยากมอง
แววตาของเขาบ่งบอกถึงความเสียใจแว๊บนึงที่เขาได้ยินเธอเรียกเขาว่ามัลฟอย ใช่ เขายอมรับ แม้ว่าเขาจะเป็นคนบอกเธอให้เรียกเขาอย่างนั้น แต่อีกใจนึงเขาอยากที่จะได้ยินเธอเรียกเขาว่าเดรโก ด้วยเสียงที่อ่อนหวานของเธอ
"มาเล่นอะไรสนุกๆ กันก่อนซิ จะรีบไปไหน" เขายิ้มเหยียดๆ ก่อนที่จะเดินมาหาเธอช้าๆ
"ไม่ มัลฟอย ฉันจะกลับหอ นายไม่มีสิทธิ์ทำอย่างนี้ และฉันมีสิทธิ์หักคะแนนบ้านนายด้วย" เธอพูดเสียงสั่น เธอเดาไม่ออกเลยว่าเขาต้องการอะไรจากเธอ เธอเริ่มถอยหลังไปเรื่อยๆ ขณะที่เขาย่างสามขุมมาหาเธอ
"กลัวเหรอ กริฟฟินดอร์ผู้กล้าหาญ" เขายิ้มอย่างพึงพอใจที่เห็นเธอถอยหลังชิดกำแพง
"อย่าเข้ามานะไม่งั้น ฉันจะ......"
"เอกซเปลลิอาร์มัส" ไม้กายสิทธิ์ของเธอลอยไปอยู่ที่มือเขาทันทีที่เธอเอื้อมมือจะหยิบ ดูเหมือนว่าเขาจะคำณวนล่วงหน้าเอาไว้แล้วว่าเธอจะทำอะไร เฮอร์ไมโอนี่มองเขาอย่างหวาดวิตก เธอตั้งท่าจะออกวิ่งไปทางอื่น แต่ไม่ทันเสียแล้ว เขาคว้าแขนเธอได้ แล้วดันเธอไปแนบชิดกับกำแพง
"ปล่อยฉันนะ มัลฟอย" เธอพูดเสียงแข็ง เขาเลิกคิ้วมองเธอแล้วแค่นหัวเราะออกมาเบาๆ
"เธอมีสิทธิ์อะไรมาบอกให้ฉันปล่อยเธอ ไม่มีทาง เธอเป็นของฉันยังไงก็เป็นของฉันวันยังค่ำ ฉันไม่ให้ผู้ชายคนอื่นมาแตะต้องของๆ ฉันหรอก" พอจูบจบเขาก็ก้มลงจูบเธออย่างหนักหน่วง ราวกับว่าเขากระหายที่จะจูบเธอมานานแสนนาน เธอขัดขืนในตอนแรก แต่แล้วเธอก็ทนความต้องการในใจเธอไม่ไหว เธอคิดถึงเขาเหลือเกิน คิดถึงจูบที่เขามอบให้ คิดถึงกลิ่นกายของเขา เธอเริ่มขยับปากตามจังหวะของเขา จากจูบที่ดุดัน กลายเป็นจูบที่อ่อนหวานปนเศร้า และเต็มไปด้วยความโหยหา ทั้งคู่ปฏิเสธไม่ได้เลยว่า คิดถึงกันมากเพียงใด
เขาค่อยๆ ปลดเสื้อคลุมของเธอออก ตอนนี้เธอเหลือเพียงชุดนอนสีฟ้าบางเบา เขาค่อยๆ ล้วงมือเข้าไปในชุดนอนของเธอ ลูบไล้เธอช้าๆ เธอเอื้อมมือไปกอดคอของเขา "เฮอร์ไมโอนี่" เขาครางอย่างลืมตัว ขณะที่เขาเลื่อนปากลงมาจูบที่ซอกหูเธอเบาๆ เธอไม่ตอบแต่เธอเลื่อนมือมากอดเขาอย่างลืมตัว เธอลืมหมดแล้วว่าเมื่อครู่นี้เขาด่าว่าเธอยังไง เขาก็เช่นกัน เขาลืมไปแล้วว่าเขาโกรธเธอแค่ไหน ตอนนี้ทั้งคู่รู้เพียงอย่างเดียวว่าเขาต้องการกันและกัน
เวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ก็ไม่อาจจะรู้ได้ ตอนนี้ทั้งคู่นอนกอดกันอยู่ที่โซฟาตัวหนึ่ง ขณะที่เดรโกยังคงจูบเธออยู่อย่างกระหาย บนพื้นห้องมีเสื้อผ้าของทั้งสองกองระเกะระกะ
"เดรโก นายยกโทษให้ฉันแล้วใช่มั้ย" เฮอร์ไมโอนี่ถามขึ้น ระหว่างที่เขาไล่จมูกมาที่แก้มสวยของเธอ เขาไม่ตอบ แต่กลับจูบเธออีกครั้ง ก่อนที่จะล้มตัวลงนอนข้างๆ เธอ แล้วหลับไป
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ตอนนี้แสงทองจากดวงทิตย์เริ่มจับที่ขอบฟ้า เฮอร์ไมโอนี่ลุกขึ้นแต่งตัวเพื่อเตรียมที่จะเริ่มต้นวันใหม่อย่างสดใส
"เดรโก ตื่นได้แล้ว" เธอสะกิดเขาเบาๆ เพื่อปลุกเขาจากห้วงนิทรา
"ฮือ ขอนอนอีกนิดนึงนะ เฮอร์ไมโอนี่" เขางัวเงีย
"ไม่ได้ ลุกได้แล้ว เดี๋ยวคนอื่นเขาจะสงสัยเอานะ" เธอฉุดแขนเขาให้ลุกขึ้นมา
"รู้แล้วน่า" เขาลุกขึ้นอย่างหงุดหงิด แล้วคว้าเสื้อผ้ามาใส่ "กลัวเจ้าหน้าแผลเป็นพอตเตอร์หรือว่าคู่ขาคนใหม่เจ้าหน้าจืดคาร์ลอสรู้ล่ะ" เขาพึมพำอย่างไม่พอใจ
"เดรโก" เธอทำเสียงงอนๆ ใส่เขา แต่เขาก็ทำเป็นไม่สนใจ เธอถอนหายใจใหญ่ๆ หนึ่งครั้ง ก่อนที่จะมองหน้าเขา
"เดรโก นายหายโกรธฉันแล้วใช่ไหม" เธอหันไปถามเขาอย่างหวั่นๆ
เขาชะงักนิดหน่อย ราวกับว่าจะนึกอะไรออก ก่อนที่จะพูดเสียงเย็น "ขอบคุณสำหรับบริการเมื่อคืนนะ หวังว่าฉันคงได้ใช้บริการใหม่ เลือดสีโคลน แต่คราวนี้ฉันไม่มีข่าวอะไรจะให้" เขายิ้มเยาะแล้วสะบัดผ้าคลุมเดินออกจากห้องไป ทิ้งให้เธอนั่งนิ่งตกใจกับคำพูดของเขาอยู่ที่โซฟาคนเดียว
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น