ลิงค์นี้นะค่ะ
http://www.212cafe.com/board/group/group_id/138/forumId/276/page/1
JE
TE VEUX : ต้องการคุณ chapter 7 (เรทนะเออ)
Chapter
7 : คนร้าย
สิ้นเสียงหัวเราะของเขา ไฟในงานพลันสว่างขึ้นพร้อมกับเทียนที่ดับลงราวกับมีการวางแผนมาก่อนแล้ว
เฮอร์ไมโอนี่รีบดันตัวเองออกจากมัลฟอย เธอหันกลับไปมองขาอย่างขุ่นเคือง แต่เขากลับยืนเอามือล้วงกระเป๋าและยิ้มสบายๆแฝงแววเจ้าเล่ห์ให้เธอ “ประสาทสัมผัสดีนะเกรนเจอร์ เอ...หรือว่าเธอจำรสสัมผัสของฉันได้” เขาพูดยั่วอารมณ์ (โมโห) ของเธอ เฮอร์ไมโอนี่กัดฟันกรอด เธออยากสาปให้ผู้ชายที่ยืนยิ้มกวนโอ๊ยคนนี้หายไปจากโลกตอนนี้เลย
“อย่ามาทำอะไรทุเรศๆที่นี้นะมัลฟอย ที่ฉันมางานวันนี้เพราะอยากเผชิญหน้ากับเธอและพูดกับเธอให้รู้เรื่อง”
เฮอร์ไมโอนี่หน้าแดงจัดโดยที่ยังไม่มีแอลกอฮอล์เข้าปาก ใจหนึ่งเธอภาวนาให้แฮร์รี่กลับมาโดยเร็ว แต่อีกใจหนึ่งเธอก็ไม่อยากให้เขามาเลย...ใครจะรู้ว่ามัลฟอยอาจจะปากพล่อยเผลอพูดอะไรออกไปก็ได้!
“แล้วเรื่องอะไรล่ะที่เธออยากจะพูดให้รู้เรื่องน่ะ” มัลฟอยก้าวเข้ามาประชิดตัวเฮอร์ไมโอนี่ มือที่ไม่ได้ล้วงกระเป๋ากอดเอวเธอไว้หลวมๆ ใบหน้าของเขาและเธอชิดกันเสียจนรับรู้ถึงลมหายใจร้อนๆของอีกฝ่าย
“ไว้งานเลี้ยงเลิกแล้วฉันจะพูด” เฮอร์ไมโอนี่กระซิบเบาๆอย่างเดือดดาลและดันตัวออกจากอกมัลฟอย
เธอก้าวถอยหลังมาและมองเขาด้วยแววตาอสฆาต เธอเดินหายเข้าไปในกลุ่มคน...มัลฟอยมองตามเธอไป เขายิ้มโหดเหี้ยมและหัวเราะเบาๆ...สงสัยเขาจะเมาแล้ว
“สงบใจไว้เฮอร์ไมโอนี่...” หญิงสาวพูดปลอบใจกับตัวเอง เธอยืนเป็นเป้าสายตาของผู้คนอยู่กลางห้องจัดเลี้ยง เธอไม่อยากอยู่ในที่ลับตาคนเพราะไม่รู้ว่ามัลฟอยจะทำอะไรเธอบ้าง เฮอร์ไมโอนี่วางมือลงบนหน้าอกตัวเอง หัวใจเธอเต้นแรงอย่างแปลกประหลาดและเธอรู้สึกถึงเรื่องเลวร้ายอะไรบางอย่างที่กำลังจะเกิดขึ้น ขอให้มันอย่าเป็นอย่างนั้นเลย
“เฮอร์ไมโอนี่!” เสียงของแฮร์รี่เรียกเธอ เฮอร์ไมโอนี่หันไปมองเขาด้วยสายตาที่แจ่มใสขึ้น
เขาก้าวเข้ามาหาเธอพร้อมกับแก้วมาการิต้า “ขอโทษที...เผอิญต้องอยู่คุยกับท่านรัฐมนตรีน่ะ ฉันติดตามท่านมางานนี้”
แฮร์รี่อธิบายพร้อมกับส่งแก้วมาการิต้าให้เฮอร์ไมโอนี่ เธอรับมาและยกมันกรอดใส่ปากจนเกลี้ยงแก้ว
“เฮ้! เบาๆหน่อย” แฮร์รี่ร้องเตื่อนด้วยความตกใจ ตอนนี้ใบหน้าขาวซีดของเฮอร์ไมโอนี่ปรากฏสีแดงจางๆบริเวณแก้ม หายใจลึกและใช้หลังมือเช็ดปากตัวเอง
“มีอะไรที่แรงกว่านี้มั้ย” เฮอร์ไมโอนี่เอ่ยถาม เธออยากจะดื่ม อยากจะดื่มให้มันเมาเละเทะไปเลย แฮร์รี่ส่งวอดก้าร์ของเขาให้เฮอร์ไมโอนี่และรับแก้วว่างเปล่ามาจากเธอ เฮอร์ไมโอนี่ยกมันใส่ปากอีกจนเกลี้ยงเช่นกัน ตอนนี้ใบหน้าเธอแดงจัดแต่เธอยังสามารถคุมสติได้อยู่
“พอแล้วนะเฮอร์ไมโอนี่ เธอเป็นอะไรไปน่ะ”
แฮร์รี่เอ่ยถาม...เฮอร์ไมโอนี่หันกลับไปมองตำแหน่งที่เมื่อครู่เธอยืนอยู่...เขาไม่ได้ยืนอยู่ตรงนั้นแล้ว
เฮอร์ไมโอนี่หอบหายใจและตอบแฮร์รี่
“เปล่า ฉันไม่ได้เป็นอะไร” เฮอร์ไมโอนี่บอกและยังคงมองตำแหน่งที่เธอยืนอยู่ตอนแรกด้วยแววตาเป็นกังวล
“I drank too much last night….” เสียงร้องเพลงเงียบหายไปเมื่อมัลฟอยยกแก้วเหล้าขึ้นดื่มอีกครั้ง
เขายืนอยู่ที่ระเบียงรับลม แสงจันทร์สีนวลฉายแสงเข้ามา เขาเริ่มร้องเพลงต่อ เขากำลังรอใครบางคนอยู่
“got bills to pay . My head just feels in pain”
เขาร้องเพลงต่อไปเรื่อยๆแม้จะผิดจังหวะบ้างด้วยความสุนทรีย์ เขาดูอารมณ์ดีและครื้นเครง สงสัยเขาจะเมาแล้ว แต่เขายังเมาตอนนี้ไม่ได้...คืนนี้ต่างหากที่เขาจะเมา เขายังต้องมีสติอยู่อีกสักนิด...
“เฮ้!” เสียงทักดังขึ้นด้านหลัง มัลฟอยไม่ได้หันไปมอง แม็คไกวน์เดินเข้ามาหาเขาด้วยสีหน้ายุ่งเหยิง ชายหนุ่มผมสีน้ำตาลเดินพิงกับริมระเบียงข้างๆมัลฟอย เขารู้สึกหมั่นไส้ที่ไอ้บ้านี่มาร้องรำทำเพลงได้อย่างมีความสุขขณะที่เขาต้องคอยรับหน้าแขกทุกคนพร้อมกับคำถามที่ว่า ‘คุณมัลฟอย....เจ้าของงานเลี้ยงและธนาคารหายไปไหน’
“นายหายหัวไปไหนมา ฉันได้ยินว่านายมาถึงที่งานตั้งแต่หัวค่ำแล้วแต่ฉันหานายยังไงก็หาไม่เจอ ขึ้นไปกล่าวบนเวทีนายก็ไม่ไป แถมนายยังมาเสนอหน้าอยู่ตรงนี้ต้องให้ฉันรับหน้าแทนนายอีก”
แม็คไกวน์บ่นอย่างหงุดหงิด แต่ดูมัลฟอยจะไม่ทุกข์ร้อนสักนิด เขายิ้มบางๆและยังคงร้องเพลงต่อไป
“นี่! หยุดร้องเพลงแล้วฟังฉันหน่อยได้มั้ย!” แม็คไกวน์หมดความอดทนและตะคอกออกมาด้วยความโมโห มัลฟอยหยุดร้องเพลงและทำสีหน้ารำคาญ เขายื่นมือไปตรงหน้าแม็คไกวน์
“แล้วของที่ฉันให้ไปหาล่ะ” มัลฟอยทวงถาม แม็คไกวน์กัดฟันกรอด เขาหมดความอดทนกับประธานธนาคารที่ไม่เอางานเอาการคนนี้แล้ว
“นี่! แก...!” แม็คไกวน์รำคาญ
“อย่าบ่นมากจะได้มั้ย รำคาญจะแย่อยู่แล้ว! แล้วของที่ฉันให้หาล่ะ” มัลฟอยกระเง้ากระงอดเป็นเด็กๆ แม็คไกวน์สูดหายใจลึกเพื่อสงบอารมณ์ เขาล้วงเข้าไปในสูทและหยิบห่อกระดาษสีน้ำตาลเล็กๆยัดใส่มือมัลฟอย
“เอ้า! เดือดร้อนทีไรพึ่งฉันทุกที!” แม็คไกวน์พูดด้วยอารมณ์ประชดนิดๆ มัลฟอยยิ้มให้กับห่อกระดาษในมือ แววตาของเขาเหมือนหมาป่ากระหายเหยื่อ เขาโยนมันเล่นขึ้นกลางอากาศก่อนจะยัดมันใส่กระเป๋าด้วยรอยยิ้มแปลกประหลาด
“ขอบในมากเพื่อน!” มัลฟอยตบไหล่แม็คไกวน์นิดหนึ่ง แม็คไกวน์มองท่าทางของมัลฟอยแล้วขมวดคิ้ว
“นายจะเอาไอ้นั่นไปทำอะไร ปกติฉันไม่เคยเห็นนายใช้...คืนนี้มีแขกพิเศษรึเปล่า” แม็คไกวน์นึกสงสัย ยิ่งของที่มัลฟอยให้เขาหาก็ยิ่งทำให้เขาสงสัย มัลฟอยยิ้มกริ่มและซดเหล้าอีกอึกหนึ่ง แม็คไกวน์พอจะอ่านสีหน้าเจ้าเล่ห์นั้นออก
“คืนนี้มีแขกพิเศษมาในงานรึเปล่า” แม็คไกวน์เอ่ยถาม มัลฟอยหัวเราะลั่นเหมือนคนเมา เขาหยุดหัวเราะและพูดกับแม็คไกวน์
“สุภาพสตรีชุดดำที่สวยที่สุดในงานคืนนี้...” มัลฟอยหัวเราะพอใจ แม็คไกวน์เอียงหน้าและเขยิบมองไปที่ประตู..ห่างออกจากประตูไป สุภาพสตรีแสนสวยที่สะดุดตาที่สุดยืนอยู่กลางฟลอร์ เธอยืนอยู่กับชายผมดำ แม็คไวน์หรี่ตามองเธอ พระเจ้าช่วย! เฮอร์ไมโอนี่ เกรนเจอร์!
“นี่นายยังมีธุระกับสินค้าของฉันอยู่อีกรึ!” แม็คไกวน์ตาโต นั่นมันสินค้าชินเอกของเขา มีเศรษฐีอีกเป็นสิบรอเข้าคิวเพื่อที่จะได้เชยชมหญิงสาวคนนั้น เพียงแค่เขาประกาศออกไปว่ามีเฮอร์ไมโอนี่
เกรนเจอร์ เศรษฐีทุกคนไม่ว่าจะผู้วิเศษหรือมักเกิ้ลต่างเอาทองคำและเงินจำนวนมหาศาลมาประเคนถึงที่!
ทั้งที่เขาซื้อเธอมาด้วยราคาที่ไม่มากนัก แต่เธอทำให้เขาได้กำไรมหาศาล
“สินค้าของนายรึ ฉันไม่เห็นเธอนอนกับคนอื่นนอกจากฉัน” มัลฟอยถามด้วยน้ำเสียงขุ่นเคือง แม็คไกวน์หน้าถอดสี
“นี่! ลุงของเธอขายเธอให้ฉันนะ ฉันมีสิทธิ์ที่จะขายเธอให้ใครก็ได้ ที่ฉันยังไม่ป้อนงานให้เธอเพราะฉันกำลังให้ลุงของเธอไปหว่านล้อมดีๆต่างหาก แต่ไอ้แก่มักเกิ้ลสกปรกนั่นหายหน้าหายตาไปเลย” แม็คไกวน์ดูอารมณ์เสียเมื่อพูดถึง เลนนอน เกรนเจอร์ เจ้าแก่นั่นหายไปพร้อมกับเงินมากมายและไม่ได้ติดต่อกลับมาอีก ทั้งๆที่เขาให้เงินไปอีกมากโขเพื่อให้ไปหว่านล้อมมิสเกรนเจอร์ให้ทำงานด้วยความสมัครใจ
“เฮ้อ...พูดแล้วยังแค้นไม่หาย” แม็คไกวน์ถอนหายใจ
“เท่าไร” มัลฟอยพูดขึ้น แม็คไกวน์เหลียวมองเขาด้วยความสงสัย
“อะไรนะ”
“นายซื้อเฮอร์ไมโอนี่ เกรนเจอร์มาเท่าไร ฉันเพิ่มให้นายอีกเท่าตัว”
มัลฟอยเสนอ...แต่สายตามุ่งมั่นของเขาจับจ้องอยู่ที่แก้วเหล้าซึ่งเขาหมุนมันเล่นอยู่ในมือ แม็คไกวน์ยักไหล่นิดหนึ่ง
“ก็...มากพอดูแหละ เกือบล้านได้ แต่จะให้เอาเงินมาแลก...”
“ล้านนึง” เสียงของมัลฟอยทำให้แม็คไกวน์สะดุ้งโหยง...สีหน้าของแม็คไกวน์ตื่นเต้น แต่เมื่อเขาสังเกตว่ามัลฟอยไม่ได้มองเขา..ชายหนุ่มแกล้งทำสีหน้าเป็นปกติ
“อือ...ยังไงฉันก็ไม่ขาย” แม็คไกวน์บอกพร้อมกับผิวปาก
“ห้าล้าน”
“เอ๋...เอ่อ...!” แม็คไกวน์ตาโต แต่เขาก็ไม่ได้แสดงอาการตื่นเต้นออกมา
“สิบล้าน”
“แหม...กว่าฉันจะได้มานี่ไม่ใช่ง่ายๆ นายคิดจะเอาเงินแค่นั้นมาล่อฉันรึไง” แม็คไกวน์เริ่มตาลาย
“ยี่สิบล้าน”
“นี่! นายคิดจะเอาเงินแค่นั้นมาซื้อความซื่อสัตย์ในธุรกิจของฉันเรอะ!” แม็คไกวน์ตัวสั่น
“ร้อยล้าน!”
“เงินสดนะ!” แม็คไกวน์โพล่งออกมาทันทีและกระโดดตัวตัวลอย มัลฟอยมองแม็คไกวน์อย่างสมเพชนิดหนึ่งแล้วดื่มเหล้าที่เหลืออยู่อีกนิดหน่อยเข้าปาก ระหว่างที่แม็คไกวน์กำลังหน้าชื่นนับนิ้วตัวเองเขาก็เอ่ยถามมัลฟอย
“แล้วคืนนี้นายจะทำอะไรกับของเล่นที่เพิ่งซื้อล่ะ”
แม็คไกวน์ถามอย่างสนใจ...มัลฟอยยกแก้วเหล้าขึ้นดูระดับสายตา
แสงจันทร์สะท้อนแสงทำให้ก้อนน้ำแข็งเป็นประกายระยิบ มัลฟอยยิ้มเจ้าเล่ห์
“แม็คไกวน์...ถ้าจะให้คืนนี้สมบูรณ์แบบจริงมันต้องมี เหล้า...แสงจันทร์
และร่างเปลือยเปล่าของหญิงสาวสิ” มัลฟอยพูดและดื่มเหล้าในแก้วจนหมด
ใบหน้าเขาเริ่มแดงขึ้น...รอยยิ้มที่อ่านไม่ออกปรากฏขึ้นมา...
“เฮอร์ไมโอนี่” เสียงของแฮร์รี่ทำให้เฮอร์ไมโอนี่ตื่นจากภวังศ์ เธอสะดุ้งตัวนิดหนึ่งและมองหน้าแฮร์รี่อย่างตื่นๆ เธอและแฮร์รี่ยืนอยู่ในมุมหนึ่งของงาน...ที่ปลอร์เต้นรำมีคู่หนุ่สาวและไม่หนุ่มสาวมากมายกำลังเต้นรำอยู่
เสียงเพลงคลอเอื่อยๆ เฮอร์ไมโอนี่มองดูคู่เต้นรำบนฟลอร์อย่างใจลอย
“อ้อ! มีอะไรเหรอแฮร์รี่” เฮอร์ไมโอนี่ถามอย่างหวาดหวั่น เธอถือแก้วไวน์อยู่ในมือ ของเหลวในแก้วสั่นเล็กน้อยเนื่องจากมือที่กำอยู่รอบแก้วสันเทิ้ม
“เธอเมารึเปล่า ดูเธอเหม่อๆ” แฮร์รี่มองเฮอร์ไมโอนี่อย่างห่วงใย แก้มของเฮอร์ไมโอนี่เป็นสีชมพูจางๆแต่ส่วนอื่นบนใบหน้าซีดขาวทั้งหมด เฮอร์ไมโอนี่ยกมือขึ้นลูบหน้าตัวเอง
“เปล่า ฉันยังไม่เมา ฉันรู้ตัวดีว่ายังไม่เมา...แค่รู้สึกมึนนิดหน่อย...ถ้าได้ขยับตัวบ้างคงจะหาย”
เฮอร์ไมโอนี่ยิ้มฝืดๆให้แฮร์รี่และเอามือทุบที่ต้นคอ แฮร์รี่มองไปที่กลางฟลอร์...เขาหันกลับมามองเฮอร์ไมโอนี่ แฮร์รี่ดึงแก้วไวน์ออกจากมือเฮอร์ไมโอนี่และส่งให้พนักงานเสิร์ฟคนหนึ่ง เขาดึงมือเฮอร์ไมโอนี่และพากันเดินออกไป
“จะไปไหนน่ะแฮร์รี่!” เฮอร์ไมโอนี่ถามอย่างระมัดระวัง
“เธอบอกว่าได้ขยับตัวแล้วจะหายมึนใช่มั้ย งั้นเราออกไปเต้นรำกันเถอะ”
แฮร์รี่บอกและลากเฮอร์ไมโอนี่ไปที่กลางฟลอร์ เสียงเพลงบรรเลงเศร้าๆจบลงพอดีกับที่เฮอร์ไมโอนี่และแฮร์รี่มายืนอยู่กลางฟลอร์...ดนตรีใหม่เริ่มขึ้น จังหวะดนตรีฟังดูแล้วให้บรรยากาศของความโรแมนติคและคึกคักปนๆกัน เฮอร์ไมโอนี่วางมือลงบนไหล่กว้างของแฮร์รี่ มือของแฮร์รี่วางลงบนเอวคอดของเฮอร์ไมโอนี่ มือที่ว่างของทั้งสองประสานกัน...แฮร์รี่ยิ้มเป็นการเปิดงานก่อนที่ทั้งสองจะก้าวเท้าไปด้วยกัน
“แบบนี้ทำให้ฉันนึกถึงตอนปีสี่” เฮอร์ไมโอนี่บอกและย้อนนึกถึงความหลัง ค่ำคืนนั้นวิเศษมาก อะๆรก็ดูจะเป็นใจไปให้เธอเสียหมด
“แต่ฉันไม่อยากนึกถึงมันเลย ตอนนั้นฉันเต้นรำแย่มาก..แถมคู่ควงยังโดนขโมยไปด้วย ร้ายกาจ”
แฮร์รี่ทำหน้าพะอืดพะอม เฮอร์ไมโอนี่หัวเราะเบาๆ...แต่ตอนนี้ทั้งสองเต้นรำด้วยกัน เท้าของเขาและเธอก้าวไปตามกันราวกับฝึกมาอย่างดี เฮอร์ไมโอนี่ยิ้มกว้างให้แฮร์รี่
“แต่ตอนนี้เธอเต้นเก่งแล้วนี่”
“แน่ล่ะ! ถ้าฉันไม่ฝึกเต้นรำให้เก่งๆจินนี่ต้องฆ่าฉันแน่ เธออยากให้มีการเต้นรำในงานฉลองหลังแต่งงานน่ะ”
สีหน้าของแฮร์รี่ยุ่งขึ้นมาทันที...แต่สีหน้าของเฮอร์ไมโฮนี่กลับเต็มไปด้วยความเศร้าสร้อย เธอยิ้มจางๆอย่างเหนื่อยหน่าย เธอกำลังเต้นรำอยู่กับคู่หมั้นของคนอื่น...ข้อนี้เฮอร์ไมโอนี่เข้าใจดี แม้เธอไม่อยากจะคิดถึงมันก็ตาม
...เท้าของทั้งสองยังคงก้าวต่อไป...มือของทั้งสองประสานกันแน่น ตาของเขาและเธอจับจ้องอยู่ที่กันและกัน
เฮอร์ไมโอนี่กำลังคิดว่าตัวเองเป็นซินเดอเรลล่า...เธอไม่อยากให้นาฬิกาตีบอกเวลาเที่ยงคืน เพราะเมื่องานเลิก...เจ้าชายจะกลับไปหาเจ้าหญิง ซึ่งเจ้าหญิงคนนั้นไม่ใช่เธอ
ทุกอย่างดูจะเป็นไปด้วยดี...ถ้าสายตาของเฮอร์ไมโอนี่ไม่เผลอมองไปทางอื่น...เขายืนอยู่ในมุมมืดและส่งสายตาในแบบฉบับของเขามาให้เธอ เฮอร์ไมโอนี่จ้องมองเขาอย่างตื่นตระหนก...มัลฟอยกำลังมองเธอ เขาจะเดินเข้ามาหาเธอและบอกเรื่องทุกอย่างให้แฮร์รี่รู้หรือไม่....คนอย่างเขาที่ชอบทำร้ายเธอ
เฮอร์ไมโอนี่จ้องมองเขาอย่างตื่นตระหนก
เขายกแก้วบรั่นดีในมือให้เธอราวกับเป็นการให้เกียรติ...ก่อนจะเดินหายไปในมุมมืด...
“เฮอร์ไมโอนี่!” แฮร์รี่ร้องเมื่อเฮอร์ไมโอนี่เหยียบเท้าเขา เฮอร์ไมโอนี่หันขวับมามองแฮร์รี่ทันที
“เอ่อ..ขอโทษนะ” เธอกล่าวด้วยเสียงหวั่นๆ ดนตรีจบลงพอดี...เฮอร์ไมโอนี่ผละจากแฮร์รี่และรีบก้มหน้าเดินไปที่มุมหนึ่ง แฮร์รี่อึกอัก...เขาไม่แน่ใจในปฏิกิริยาของเฮอร์ไมโอนี่ แต่ยังไม่ทันที่เขาจะได้ก้าวเท้าเพื่อเดินตามเธอไป มืออ้วนป้อมของรัฐมนตรีกระทรวงเวทมนตร์ก็วางลงบนไหล่ของแฮร์รี่อย่างรื่นเริง
“พอตเตอร์ที่รัก!” เขากล่าวอย่างเฮฮา ในมืออ้วนป้อมของเขามีแก้วเหล้า...แฮร์รี่แน่ใจว่าเขาเมา
“เราผละจากกันมานานเหลือเกิน ช่วยตามฉันมาที่ด้านโน้นหน่อยได้มั้ย
ฉันอยากโชว์ให้เพื่อนเก่าเพื่อนแก่ของฉันเห็นว่ากระทรวงของเรามีมือปราบมารที่ยอดเยี่ยมแค่ไหน”
ท่ารัฐมนตรีขี้เมาหัวเราะร่วน แฮร์รี่คิดอย่างปลงตก อย่างไรก็ตามเขามางานนี้ได้เพราะท่านรัฐมนตรี
(ขี้เมา)
เขาพยักหน้าและช่วยประคองร่างกลมๆของรัฐมนตรีเดินไปที่ด้านหนึ่งของงานซึ่งมีชายสองสามคนที่น่าจะเป็นพ่อมดคอยต้อนรับอยู่
เฮอร์ไมโอนี่ยืนมองแฮร์รี่ที่กำลังต้อนรับ เธอถอนหายใจเมื่อคิดว่าทุกอย่างพังหมดแพราะมัลฟอยแท้ๆ เพราะเขาเอาแต่แวบไปแวบมาทั้งในสายตาและในหัวของเธอ แต่จะทำยังไงได้ นี่มันงานของเขา...
มัลฟอยยืนมองเฮอร์ไมโอนี่ที่กำลังถอนหายใจและทำหน้าเหมือนคนป่วยใกล้ตาย เขายืนอยู่ในมุมหนึ่งและเฝ้ามองเหตุการณ์ทั้งหมดตั้งแต่ตอนที่สองคนนั้นควงแขนอี๋อ๋อหน้าหมั่นไส้ไปเต้นรำ
กัน ชิ! นี่มันงานเลี้ยงของเขานะ ไอ้พอตเตอร์บ้านั่นทำให้แผนที่เขาคิดมาตั้งนานพังหมด!
คอยดูเถอะไอ้งี่เง่า ยังไงฉันก็คิดแผนใหม่เตรียมไว้แล้ว
งั้นเริ่มแผนเลยแล้วกัน...
มัลฟอยยิ้มเจ้าวางแผน เขาฉวยแก้วไวน์จากพนักงานคนหนึ่งที่เดินผ่านเขาไป มัลฟอยล้วงเข้าไปในเสื้อสูท...เขาค่อยๆปลดเชือกที่พันห่อกระดาษที่เขาได้รับจากแม็คไกวน์ออก เขาชูแก้วไวน์ขึ้นมาระดับสายตา...แล้วค่อยๆปล่อยให้ผงละเอียดสีขาวลงไปผสมกับของเหลวสีแดงในแก้ว ระหว่างที่มันกำลังละลาย...มัลฟอยแอบยิ้มอย่างสะใจ ไม่น่าเชื่อว่าภายในเวลาเพียงครึ่งนาทีของเหลวในแก้วนั้นส่งกลิ่นหอมเย้ายวนขึ้นและมันดูราวกับน้ำทิพย์จากสวรรค์
มัลฟอยเกือบจะเคลิบเคลิ้มไปกับกลิ่นหอมเย้ายวนนั้น...ก่อนที่เขาจะระลึกขึ้นได้ว่า...แก้วนี้เป็นของเกรนเจอร์แสนสวยต่างหาก!
“เฮ้! แกน่ะ” มัลฟอยยกมือขึ้นเรียกพนักงานเสิร์ฟคนหนึ่ง
เขาวางแก้วไวน์ที่เขาเพิ่งใส่อะไรบางอย่างลงบนถาดของพนักงานคนนั้น
เขาหยิบสมุดโน้ตและปากกาออกมาจากกระเป๋าเสื้อ เขาฉีกกระดาษออกมาสองแผ่นและเขียนอะไรบางอย่างลงบนกระดาษทั้งสองแผ่นนั้น แผ่นหนึ่งวางไว้ใต้แก้วไวน์ที่เขาเพิ่งใส่อะไรบางอย่างลงไป
ส่วนอีกแผ่นหนึ่งวางไว้ใต้แก้วไวน์ที่ไร้พิษสงใดๆทั้งสิ้น
“เอาหูมานี่แล้วฟังฉัน!” มัลฟอยกระชากคอเสื้อของนักงานเสิร์ฟเข้าไปใกล้เขา ชายหนุ่มกระซิบอะไรบางอย่างซึ่งทำให้สีหน้าของพนักงานเสิร์ฟคนนั้นยุ่งขึ้นเล็กน้อย แต่เมื่อธนบัตรใบหนึ่งถูกยัดใส่กระเป๋าเสื้อ...ไม่มีอะไรอีกแล้วที่เขาสงสัย
“ได้ครับ ผมจะจัดการให้เรียบร้อย” แน่นอนว่าอำนาจเงินบัญชาได้ทุกอย่าง
พนักงานเสิร์ฟ์คนนั้นรีบเดินไปยังเป้าหมาย มัลฟอยยักไหล่นิดหนึ่ง...ที่เหลือก็แค่รอให้เวลามันผ่านไป
“เอ่อ...คุณสุภาพสตรีครับ”
ขณะที่ความคิดของเฮอร์ไมโอนี่กำลังล่องลอยไปไกล...พนักงานเสิร์ฟคนหนึ่งยื่นแก้วไวน์มาตรงหน้าเธอ เฮอร์ไมโอนี่มองแก้วไวน์นั้นอย่างสงสัย
“อะไรกัน” เฮอร์ไมโอนี่เอ่ยถามด้วยความฉงน
“สุภาพบุรุษท่านนั้น...” พนักงานเสิร์ฟคนนั้นชี้ไปที่แฮร์รี่
เขากำลังยิ้มร่าอย่างเก้อเขินให้แขกของท่านรัฐมนตรี “ให้นำเครื่องดื่มและสิ่งนี้มาให้คุณครับ”
เขาส่งกระดาษโน้ตแผ่นหนึ่งให้เฮอร์ไมโอนี่ เฮอร์ไมโอนี่รับมันมาและเปิดอ่าน
ยังไม่ทันที่เธอจะได้เงยหน้าขึ้นถามอะไร...พนักงานเสิร์ฟคนนั้นก็หายตัวไปเสียแล้ว
“เธอฝากมาพร้อมกับสิ่งนี้ครับ”
พนักงานเสิร์ฟยื่นกระดาษแผ่นหนึ่งให้แฮร์รี่...เฮอร์ไมโอนี่ฝากมาให้เขาอย่างนั้นหรือ ทั้งที่เดินมาหากันได้แท้ๆทำไมต้องทำอะไรให้เป็นความลับด้วยนะ
‘3 ทุ่ม...ออกไปเจอฉันที่สวนด้านนอก’
ข้อความที่เขียนอย่างไม่ประณีตปรากฏอยู่ แฮร์รี่หน้ายับย่น...ลายมือของเฮอร์ไมโอนี่เปลี่ยนไปขนาดนี้เชียวหรือ...แต่
แต่มันก็ดูไม่แปลกอะไรนี่นะ...สิ้นเสียงหัวเราะของเขา ไฟในงานพลันสว่างขึ้นพร้อมกับเทียนที่ดับลงราวกับมีการวางแผนมาก่อนแล้ว
เฮอร์ไมโอนี่รีบดันตัวเองออกจากมัลฟอย เธอหันกลับไปมองขาอย่างขุ่นเคือง แต่เขากลับยืนเอามือล้วงกระเป๋าและยิ้มสบายๆแฝงแววเจ้าเล่ห์ให้เธอ “ประสาทสัมผัสดีนะเกรนเจอร์ เอ...หรือว่าเธอจำรสสัมผัสของฉันได้” เขาพูดยั่วอารมณ์ (โมโห) ของเธอ เฮอร์ไมโอนี่กัดฟันกรอด เธออยากสาปให้ผู้ชายที่ยืนยิ้มกวนโอ๊ยคนนี้หายไปจากโลกตอนนี้เลย
“อย่ามาทำอะไรทุเรศๆที่นี้นะมัลฟอย ที่ฉันมางานวันนี้เพราะอยากเผชิญหน้ากับเธอและพูดกับเธอให้รู้เรื่อง”
เฮอร์ไมโอนี่หน้าแดงจัดโดยที่ยังไม่มีแอลกอฮอล์เข้าปาก ใจหนึ่งเธอภาวนาให้แฮร์รี่กลับมาโดยเร็ว แต่อีกใจหนึ่งเธอก็ไม่อยากให้เขามาเลย...ใครจะรู้ว่ามัลฟอยอาจจะปากพล่อยเผลอพูดอะไรออกไปก็ได้!
“แล้วเรื่องอะไรล่ะที่เธออยากจะพูดให้รู้เรื่องน่ะ” มัลฟอยก้าวเข้ามาประชิดตัวเฮอร์ไมโอนี่ มือที่ไม่ได้ล้วงกระเป๋ากอดเอวเธอไว้หลวมๆ ใบหน้าของเขาและเธอชิดกันเสียจนรับรู้ถึงลมหายใจร้อนๆของอีกฝ่าย
“ไว้งานเลี้ยงเลิกแล้วฉันจะพูด” เฮอร์ไมโอนี่กระซิบเบาๆอย่างเดือดดาลและดันตัวออกจากอกมัลฟอย
เธอก้าวถอยหลังมาและมองเขาด้วยแววตาอสฆาต เธอเดินหายเข้าไปในกลุ่มคน...มัลฟอยมองตามเธอไป เขายิ้มโหดเหี้ยมและหัวเราะเบาๆ...สงสัยเขาจะเมาแล้ว
“สงบใจไว้เฮอร์ไมโอนี่...” หญิงสาวพูดปลอบใจกับตัวเอง เธอยืนเป็นเป้าสายตาของผู้คนอยู่กลางห้องจัดเลี้ยง เธอไม่อยากอยู่ในที่ลับตาคนเพราะไม่รู้ว่ามัลฟอยจะทำอะไรเธอบ้าง เฮอร์ไมโอนี่วางมือลงบนหน้าอกตัวเอง หัวใจเธอเต้นแรงอย่างแปลกประหลาดและเธอรู้สึกถึงเรื่องเลวร้ายอะไรบางอย่างที่กำลังจะเกิดขึ้น ขอให้มันอย่าเป็นอย่างนั้นเลย
“เฮอร์ไมโอนี่!” เสียงของแฮร์รี่เรียกเธอ เฮอร์ไมโอนี่หันไปมองเขาด้วยสายตาที่แจ่มใสขึ้น
เขาก้าวเข้ามาหาเธอพร้อมกับแก้วมาการิต้า “ขอโทษที...เผอิญต้องอยู่คุยกับท่านรัฐมนตรีน่ะ ฉันติดตามท่านมางานนี้”
แฮร์รี่อธิบายพร้อมกับส่งแก้วมาการิต้าให้เฮอร์ไมโอนี่ เธอรับมาและยกมันกรอดใส่ปากจนเกลี้ยงแก้ว
“เฮ้! เบาๆหน่อย” แฮร์รี่ร้องเตื่อนด้วยความตกใจ ตอนนี้ใบหน้าขาวซีดของเฮอร์ไมโอนี่ปรากฏสีแดงจางๆบริเวณแก้ม หายใจลึกและใช้หลังมือเช็ดปากตัวเอง
“มีอะไรที่แรงกว่านี้มั้ย” เฮอร์ไมโอนี่เอ่ยถาม เธออยากจะดื่ม อยากจะดื่มให้มันเมาเละเทะไปเลย แฮร์รี่ส่งวอดก้าร์ของเขาให้เฮอร์ไมโอนี่และรับแก้วว่างเปล่ามาจากเธอ เฮอร์ไมโอนี่ยกมันใส่ปากอีกจนเกลี้ยงเช่นกัน ตอนนี้ใบหน้าเธอแดงจัดแต่เธอยังสามารถคุมสติได้อยู่
“พอแล้วนะเฮอร์ไมโอนี่ เธอเป็นอะไรไปน่ะ”
แฮร์รี่เอ่ยถาม...เฮอร์ไมโอนี่หันกลับไปมองตำแหน่งที่เมื่อครู่เธอยืนอยู่...เขาไม่ได้ยืนอยู่ตรงนั้นแล้ว
เฮอร์ไมโอนี่หอบหายใจและตอบแฮร์รี่
“เปล่า ฉันไม่ได้เป็นอะไร” เฮอร์ไมโอนี่บอกและยังคงมองตำแหน่งที่เธอยืนอยู่ตอนแรกด้วยแววตาเป็นกังวล
“I drank too much last night….” เสียงร้องเพลงเงียบหายไปเมื่อมัลฟอยยกแก้วเหล้าขึ้นดื่มอีกครั้ง
เขายืนอยู่ที่ระเบียงรับลม แสงจันทร์สีนวลฉายแสงเข้ามา เขาเริ่มร้องเพลงต่อ เขากำลังรอใครบางคนอยู่
“got bills to pay . My head just feels in pain”
เขาร้องเพลงต่อไปเรื่อยๆแม้จะผิดจังหวะบ้างด้วยความสุนทรีย์ เขาดูอารมณ์ดีและครื้นเครง สงสัยเขาจะเมาแล้ว แต่เขายังเมาตอนนี้ไม่ได้...คืนนี้ต่างหากที่เขาจะเมา เขายังต้องมีสติอยู่อีกสักนิด...
“เฮ้!” เสียงทักดังขึ้นด้านหลัง มัลฟอยไม่ได้หันไปมอง แม็คไกวน์เดินเข้ามาหาเขาด้วยสีหน้ายุ่งเหยิง ชายหนุ่มผมสีน้ำตาลเดินพิงกับริมระเบียงข้างๆมัลฟอย เขารู้สึกหมั่นไส้ที่ไอ้บ้านี่มาร้องรำทำเพลงได้อย่างมีความสุขขณะที่เขาต้องคอยรับหน้าแขกทุกคนพร้อมกับคำถามที่ว่า ‘คุณมัลฟอย....เจ้าของงานเลี้ยงและธนาคารหายไปไหน’
“นายหายหัวไปไหนมา ฉันได้ยินว่านายมาถึงที่งานตั้งแต่หัวค่ำแล้วแต่ฉันหานายยังไงก็หาไม่เจอ ขึ้นไปกล่าวบนเวทีนายก็ไม่ไป แถมนายยังมาเสนอหน้าอยู่ตรงนี้ต้องให้ฉันรับหน้าแทนนายอีก”
แม็คไกวน์บ่นอย่างหงุดหงิด แต่ดูมัลฟอยจะไม่ทุกข์ร้อนสักนิด เขายิ้มบางๆและยังคงร้องเพลงต่อไป
“นี่! หยุดร้องเพลงแล้วฟังฉันหน่อยได้มั้ย!” แม็คไกวน์หมดความอดทนและตะคอกออกมาด้วยความโมโห มัลฟอยหยุดร้องเพลงและทำสีหน้ารำคาญ เขายื่นมือไปตรงหน้าแม็คไกวน์
“แล้วของที่ฉันให้ไปหาล่ะ” มัลฟอยทวงถาม แม็คไกวน์กัดฟันกรอด เขาหมดความอดทนกับประธานธนาคารที่ไม่เอางานเอาการคนนี้แล้ว
“นี่! แก...!” แม็คไกวน์รำคาญ
“อย่าบ่นมากจะได้มั้ย รำคาญจะแย่อยู่แล้ว! แล้วของที่ฉันให้หาล่ะ” มัลฟอยกระเง้ากระงอดเป็นเด็กๆ แม็คไกวน์สูดหายใจลึกเพื่อสงบอารมณ์ เขาล้วงเข้าไปในสูทและหยิบห่อกระดาษสีน้ำตาลเล็กๆยัดใส่มือมัลฟอย
“เอ้า! เดือดร้อนทีไรพึ่งฉันทุกที!” แม็คไกวน์พูดด้วยอารมณ์ประชดนิดๆ มัลฟอยยิ้มให้กับห่อกระดาษในมือ แววตาของเขาเหมือนหมาป่ากระหายเหยื่อ เขาโยนมันเล่นขึ้นกลางอากาศก่อนจะยัดมันใส่กระเป๋าด้วยรอยยิ้มแปลกประหลาด
“ขอบในมากเพื่อน!” มัลฟอยตบไหล่แม็คไกวน์นิดหนึ่ง แม็คไกวน์มองท่าทางของมัลฟอยแล้วขมวดคิ้ว
“นายจะเอาไอ้นั่นไปทำอะไร ปกติฉันไม่เคยเห็นนายใช้...คืนนี้มีแขกพิเศษรึเปล่า” แม็คไกวน์นึกสงสัย ยิ่งของที่มัลฟอยให้เขาหาก็ยิ่งทำให้เขาสงสัย มัลฟอยยิ้มกริ่มและซดเหล้าอีกอึกหนึ่ง แม็คไกวน์พอจะอ่านสีหน้าเจ้าเล่ห์นั้นออก
“คืนนี้มีแขกพิเศษมาในงานรึเปล่า” แม็คไกวน์เอ่ยถาม มัลฟอยหัวเราะลั่นเหมือนคนเมา เขาหยุดหัวเราะและพูดกับแม็คไกวน์
“สุภาพสตรีชุดดำที่สวยที่สุดในงานคืนนี้...” มัลฟอยหัวเราะพอใจ แม็คไกวน์เอียงหน้าและเขยิบมองไปที่ประตู..ห่างออกจากประตูไป สุภาพสตรีแสนสวยที่สะดุดตาที่สุดยืนอยู่กลางฟลอร์ เธอยืนอยู่กับชายผมดำ แม็คไวน์หรี่ตามองเธอ พระเจ้าช่วย! เฮอร์ไมโอนี่ เกรนเจอร์!
“นี่นายยังมีธุระกับสินค้าของฉันอยู่อีกรึ!” แม็คไกวน์ตาโต นั่นมันสินค้าชินเอกของเขา มีเศรษฐีอีกเป็นสิบรอเข้าคิวเพื่อที่จะได้เชยชมหญิงสาวคนนั้น เพียงแค่เขาประกาศออกไปว่ามีเฮอร์ไมโอนี่
เกรนเจอร์ เศรษฐีทุกคนไม่ว่าจะผู้วิเศษหรือมักเกิ้ลต่างเอาทองคำและเงินจำนวนมหาศาลมาประเคนถึงที่!
ทั้งที่เขาซื้อเธอมาด้วยราคาที่ไม่มากนัก แต่เธอทำให้เขาได้กำไรมหาศาล
“สินค้าของนายรึ ฉันไม่เห็นเธอนอนกับคนอื่นนอกจากฉัน” มัลฟอยถามด้วยน้ำเสียงขุ่นเคือง แม็คไกวน์หน้าถอดสี
“นี่! ลุงของเธอขายเธอให้ฉันนะ ฉันมีสิทธิ์ที่จะขายเธอให้ใครก็ได้ ที่ฉันยังไม่ป้อนงานให้เธอเพราะฉันกำลังให้ลุงของเธอไปหว่านล้อมดีๆต่างหาก แต่ไอ้แก่มักเกิ้ลสกปรกนั่นหายหน้าหายตาไปเลย” แม็คไกวน์ดูอารมณ์เสียเมื่อพูดถึง เลนนอน เกรนเจอร์ เจ้าแก่นั่นหายไปพร้อมกับเงินมากมายและไม่ได้ติดต่อกลับมาอีก ทั้งๆที่เขาให้เงินไปอีกมากโขเพื่อให้ไปหว่านล้อมมิสเกรนเจอร์ให้ทำงานด้วยความสมัครใจ
“เฮ้อ...พูดแล้วยังแค้นไม่หาย” แม็คไกวน์ถอนหายใจ
“เท่าไร” มัลฟอยพูดขึ้น แม็คไกวน์เหลียวมองเขาด้วยความสงสัย
“อะไรนะ”
“นายซื้อเฮอร์ไมโอนี่ เกรนเจอร์มาเท่าไร ฉันเพิ่มให้นายอีกเท่าตัว”
มัลฟอยเสนอ...แต่สายตามุ่งมั่นของเขาจับจ้องอยู่ที่แก้วเหล้าซึ่งเขาหมุนมันเล่นอยู่ในมือ แม็คไกวน์ยักไหล่นิดหนึ่ง
“ก็...มากพอดูแหละ เกือบล้านได้ แต่จะให้เอาเงินมาแลก...”
“ล้านนึง” เสียงของมัลฟอยทำให้แม็คไกวน์สะดุ้งโหยง...สีหน้าของแม็คไกวน์ตื่นเต้น แต่เมื่อเขาสังเกตว่ามัลฟอยไม่ได้มองเขา..ชายหนุ่มแกล้งทำสีหน้าเป็นปกติ
“อือ...ยังไงฉันก็ไม่ขาย” แม็คไกวน์บอกพร้อมกับผิวปาก
“ห้าล้าน”
“เอ๋...เอ่อ...!” แม็คไกวน์ตาโต แต่เขาก็ไม่ได้แสดงอาการตื่นเต้นออกมา
“สิบล้าน”
“แหม...กว่าฉันจะได้มานี่ไม่ใช่ง่ายๆ นายคิดจะเอาเงินแค่นั้นมาล่อฉันรึไง” แม็คไกวน์เริ่มตาลาย
“ยี่สิบล้าน”
“นี่! นายคิดจะเอาเงินแค่นั้นมาซื้อความซื่อสัตย์ในธุรกิจของฉันเรอะ!” แม็คไกวน์ตัวสั่น
“ร้อยล้าน!”
“เงินสดนะ!” แม็คไกวน์โพล่งออกมาทันทีและกระโดดตัวตัวลอย มัลฟอยมองแม็คไกวน์อย่างสมเพชนิดหนึ่งแล้วดื่มเหล้าที่เหลืออยู่อีกนิดหน่อยเข้าปาก ระหว่างที่แม็คไกวน์กำลังหน้าชื่นนับนิ้วตัวเองเขาก็เอ่ยถามมัลฟอย
“แล้วคืนนี้นายจะทำอะไรกับของเล่นที่เพิ่งซื้อล่ะ”
แม็คไกวน์ถามอย่างสนใจ...มัลฟอยยกแก้วเหล้าขึ้นดูระดับสายตา
แสงจันทร์สะท้อนแสงทำให้ก้อนน้ำแข็งเป็นประกายระยิบ มัลฟอยยิ้มเจ้าเล่ห์
“แม็คไกวน์...ถ้าจะให้คืนนี้สมบูรณ์แบบจริงมันต้องมี เหล้า...แสงจันทร์
และร่างเปลือยเปล่าของหญิงสาวสิ” มัลฟอยพูดและดื่มเหล้าในแก้วจนหมด
ใบหน้าเขาเริ่มแดงขึ้น...รอยยิ้มที่อ่านไม่ออกปรากฏขึ้นมา...
“เฮอร์ไมโอนี่” เสียงของแฮร์รี่ทำให้เฮอร์ไมโอนี่ตื่นจากภวังศ์ เธอสะดุ้งตัวนิดหนึ่งและมองหน้าแฮร์รี่อย่างตื่นๆ เธอและแฮร์รี่ยืนอยู่ในมุมหนึ่งของงาน...ที่ปลอร์เต้นรำมีคู่หนุ่สาวและไม่หนุ่มสาวมากมายกำลังเต้นรำอยู่
เสียงเพลงคลอเอื่อยๆ เฮอร์ไมโอนี่มองดูคู่เต้นรำบนฟลอร์อย่างใจลอย
“อ้อ! มีอะไรเหรอแฮร์รี่” เฮอร์ไมโอนี่ถามอย่างหวาดหวั่น เธอถือแก้วไวน์อยู่ในมือ ของเหลวในแก้วสั่นเล็กน้อยเนื่องจากมือที่กำอยู่รอบแก้วสันเทิ้ม
“เธอเมารึเปล่า ดูเธอเหม่อๆ” แฮร์รี่มองเฮอร์ไมโอนี่อย่างห่วงใย แก้มของเฮอร์ไมโอนี่เป็นสีชมพูจางๆแต่ส่วนอื่นบนใบหน้าซีดขาวทั้งหมด เฮอร์ไมโอนี่ยกมือขึ้นลูบหน้าตัวเอง
“เปล่า ฉันยังไม่เมา ฉันรู้ตัวดีว่ายังไม่เมา...แค่รู้สึกมึนนิดหน่อย...ถ้าได้ขยับตัวบ้างคงจะหาย”
เฮอร์ไมโอนี่ยิ้มฝืดๆให้แฮร์รี่และเอามือทุบที่ต้นคอ แฮร์รี่มองไปที่กลางฟลอร์...เขาหันกลับมามองเฮอร์ไมโอนี่ แฮร์รี่ดึงแก้วไวน์ออกจากมือเฮอร์ไมโอนี่และส่งให้พนักงานเสิร์ฟคนหนึ่ง เขาดึงมือเฮอร์ไมโอนี่และพากันเดินออกไป
“จะไปไหนน่ะแฮร์รี่!” เฮอร์ไมโอนี่ถามอย่างระมัดระวัง
“เธอบอกว่าได้ขยับตัวแล้วจะหายมึนใช่มั้ย งั้นเราออกไปเต้นรำกันเถอะ”
แฮร์รี่บอกและลากเฮอร์ไมโอนี่ไปที่กลางฟลอร์ เสียงเพลงบรรเลงเศร้าๆจบลงพอดีกับที่เฮอร์ไมโอนี่และแฮร์รี่มายืนอยู่กลางฟลอร์...ดนตรีใหม่เริ่มขึ้น จังหวะดนตรีฟังดูแล้วให้บรรยากาศของความโรแมนติคและคึกคักปนๆกัน เฮอร์ไมโอนี่วางมือลงบนไหล่กว้างของแฮร์รี่ มือของแฮร์รี่วางลงบนเอวคอดของเฮอร์ไมโอนี่ มือที่ว่างของทั้งสองประสานกัน...แฮร์รี่ยิ้มเป็นการเปิดงานก่อนที่ทั้งสองจะก้าวเท้าไปด้วยกัน
“แบบนี้ทำให้ฉันนึกถึงตอนปีสี่” เฮอร์ไมโอนี่บอกและย้อนนึกถึงความหลัง ค่ำคืนนั้นวิเศษมาก อะๆรก็ดูจะเป็นใจไปให้เธอเสียหมด
“แต่ฉันไม่อยากนึกถึงมันเลย ตอนนั้นฉันเต้นรำแย่มาก..แถมคู่ควงยังโดนขโมยไปด้วย ร้ายกาจ”
แฮร์รี่ทำหน้าพะอืดพะอม เฮอร์ไมโอนี่หัวเราะเบาๆ...แต่ตอนนี้ทั้งสองเต้นรำด้วยกัน เท้าของเขาและเธอก้าวไปตามกันราวกับฝึกมาอย่างดี เฮอร์ไมโอนี่ยิ้มกว้างให้แฮร์รี่
“แต่ตอนนี้เธอเต้นเก่งแล้วนี่”
“แน่ล่ะ! ถ้าฉันไม่ฝึกเต้นรำให้เก่งๆจินนี่ต้องฆ่าฉันแน่ เธออยากให้มีการเต้นรำในงานฉลองหลังแต่งงานน่ะ”
สีหน้าของแฮร์รี่ยุ่งขึ้นมาทันที...แต่สีหน้าของเฮอร์ไมโฮนี่กลับเต็มไปด้วยความเศร้าสร้อย เธอยิ้มจางๆอย่างเหนื่อยหน่าย เธอกำลังเต้นรำอยู่กับคู่หมั้นของคนอื่น...ข้อนี้เฮอร์ไมโอนี่เข้าใจดี แม้เธอไม่อยากจะคิดถึงมันก็ตาม
...เท้าของทั้งสองยังคงก้าวต่อไป...มือของทั้งสองประสานกันแน่น ตาของเขาและเธอจับจ้องอยู่ที่กันและกัน
เฮอร์ไมโอนี่กำลังคิดว่าตัวเองเป็นซินเดอเรลล่า...เธอไม่อยากให้นาฬิกาตีบอกเวลาเที่ยงคืน เพราะเมื่องานเลิก...เจ้าชายจะกลับไปหาเจ้าหญิง ซึ่งเจ้าหญิงคนนั้นไม่ใช่เธอ
ทุกอย่างดูจะเป็นไปด้วยดี...ถ้าสายตาของเฮอร์ไมโอนี่ไม่เผลอมองไปทางอื่น...เขายืนอยู่ในมุมมืดและส่งสายตาในแบบฉบับของเขามาให้เธอ เฮอร์ไมโอนี่จ้องมองเขาอย่างตื่นตระหนก...มัลฟอยกำลังมองเธอ เขาจะเดินเข้ามาหาเธอและบอกเรื่องทุกอย่างให้แฮร์รี่รู้หรือไม่....คนอย่างเขาที่ชอบทำร้ายเธอ
เฮอร์ไมโอนี่จ้องมองเขาอย่างตื่นตระหนก
เขายกแก้วบรั่นดีในมือให้เธอราวกับเป็นการให้เกียรติ...ก่อนจะเดินหายไปในมุมมืด...
“เฮอร์ไมโอนี่!” แฮร์รี่ร้องเมื่อเฮอร์ไมโอนี่เหยียบเท้าเขา เฮอร์ไมโอนี่หันขวับมามองแฮร์รี่ทันที
“เอ่อ..ขอโทษนะ” เธอกล่าวด้วยเสียงหวั่นๆ ดนตรีจบลงพอดี...เฮอร์ไมโอนี่ผละจากแฮร์รี่และรีบก้มหน้าเดินไปที่มุมหนึ่ง แฮร์รี่อึกอัก...เขาไม่แน่ใจในปฏิกิริยาของเฮอร์ไมโอนี่ แต่ยังไม่ทันที่เขาจะได้ก้าวเท้าเพื่อเดินตามเธอไป มืออ้วนป้อมของรัฐมนตรีกระทรวงเวทมนตร์ก็วางลงบนไหล่ของแฮร์รี่อย่างรื่นเริง
“พอตเตอร์ที่รัก!” เขากล่าวอย่างเฮฮา ในมืออ้วนป้อมของเขามีแก้วเหล้า...แฮร์รี่แน่ใจว่าเขาเมา
“เราผละจากกันมานานเหลือเกิน ช่วยตามฉันมาที่ด้านโน้นหน่อยได้มั้ย
ฉันอยากโชว์ให้เพื่อนเก่าเพื่อนแก่ของฉันเห็นว่ากระทรวงของเรามีมือปราบมารที่ยอดเยี่ยมแค่ไหน”
ท่ารัฐมนตรีขี้เมาหัวเราะร่วน แฮร์รี่คิดอย่างปลงตก อย่างไรก็ตามเขามางานนี้ได้เพราะท่านรัฐมนตรี
(ขี้เมา)
เขาพยักหน้าและช่วยประคองร่างกลมๆของรัฐมนตรีเดินไปที่ด้านหนึ่งของงานซึ่งมีชายสองสามคนที่น่าจะเป็นพ่อมดคอยต้อนรับอยู่
เฮอร์ไมโอนี่ยืนมองแฮร์รี่ที่กำลังต้อนรับ เธอถอนหายใจเมื่อคิดว่าทุกอย่างพังหมดแพราะมัลฟอยแท้ๆ เพราะเขาเอาแต่แวบไปแวบมาทั้งในสายตาและในหัวของเธอ แต่จะทำยังไงได้ นี่มันงานของเขา...
มัลฟอยยืนมองเฮอร์ไมโอนี่ที่กำลังถอนหายใจและทำหน้าเหมือนคนป่วยใกล้ตาย เขายืนอยู่ในมุมหนึ่งและเฝ้ามองเหตุการณ์ทั้งหมดตั้งแต่ตอนที่สองคนนั้นควงแขนอี๋อ๋อหน้าหมั่นไส้ไปเต้นรำ
กัน ชิ! นี่มันงานเลี้ยงของเขานะ ไอ้พอตเตอร์บ้านั่นทำให้แผนที่เขาคิดมาตั้งนานพังหมด!
คอยดูเถอะไอ้งี่เง่า ยังไงฉันก็คิดแผนใหม่เตรียมไว้แล้ว
งั้นเริ่มแผนเลยแล้วกัน...
มัลฟอยยิ้มเจ้าวางแผน เขาฉวยแก้วไวน์จากพนักงานคนหนึ่งที่เดินผ่านเขาไป มัลฟอยล้วงเข้าไปในเสื้อสูท...เขาค่อยๆปลดเชือกที่พันห่อกระดาษที่เขาได้รับจากแม็คไกวน์ออก เขาชูแก้วไวน์ขึ้นมาระดับสายตา...แล้วค่อยๆปล่อยให้ผงละเอียดสีขาวลงไปผสมกับของเหลวสีแดงในแก้ว ระหว่างที่มันกำลังละลาย...มัลฟอยแอบยิ้มอย่างสะใจ ไม่น่าเชื่อว่าภายในเวลาเพียงครึ่งนาทีของเหลวในแก้วนั้นส่งกลิ่นหอมเย้ายวนขึ้นและมันดูราวกับน้ำทิพย์จากสวรรค์
มัลฟอยเกือบจะเคลิบเคลิ้มไปกับกลิ่นหอมเย้ายวนนั้น...ก่อนที่เขาจะระลึกขึ้นได้ว่า...แก้วนี้เป็นของเกรนเจอร์แสนสวยต่างหาก!
“เฮ้! แกน่ะ” มัลฟอยยกมือขึ้นเรียกพนักงานเสิร์ฟคนหนึ่ง
เขาวางแก้วไวน์ที่เขาเพิ่งใส่อะไรบางอย่างลงบนถาดของพนักงานคนนั้น
เขาหยิบสมุดโน้ตและปากกาออกมาจากกระเป๋าเสื้อ เขาฉีกกระดาษออกมาสองแผ่นและเขียนอะไรบางอย่างลงบนกระดาษทั้งสองแผ่นนั้น แผ่นหนึ่งวางไว้ใต้แก้วไวน์ที่เขาเพิ่งใส่อะไรบางอย่างลงไป
ส่วนอีกแผ่นหนึ่งวางไว้ใต้แก้วไวน์ที่ไร้พิษสงใดๆทั้งสิ้น
“เอาหูมานี่แล้วฟังฉัน!” มัลฟอยกระชากคอเสื้อของนักงานเสิร์ฟเข้าไปใกล้เขา ชายหนุ่มกระซิบอะไรบางอย่างซึ่งทำให้สีหน้าของพนักงานเสิร์ฟคนนั้นยุ่งขึ้นเล็กน้อย แต่เมื่อธนบัตรใบหนึ่งถูกยัดใส่กระเป๋าเสื้อ...ไม่มีอะไรอีกแล้วที่เขาสงสัย
“ได้ครับ ผมจะจัดการให้เรียบร้อย” แน่นอนว่าอำนาจเงินบัญชาได้ทุกอย่าง
พนักงานเสิร์ฟ์คนนั้นรีบเดินไปยังเป้าหมาย มัลฟอยยักไหล่นิดหนึ่ง...ที่เหลือก็แค่รอให้เวลามันผ่านไป
“เอ่อ...คุณสุภาพสตรีครับ”
ขณะที่ความคิดของเฮอร์ไมโอนี่กำลังล่องลอยไปไกล...พนักงานเสิร์ฟคนหนึ่งยื่นแก้วไวน์มาตรงหน้าเธอ เฮอร์ไมโอนี่มองแก้วไวน์นั้นอย่างสงสัย
“อะไรกัน” เฮอร์ไมโอนี่เอ่ยถามด้วยความฉงน
“สุภาพบุรุษท่านนั้น...” พนักงานเสิร์ฟคนนั้นชี้ไปที่แฮร์รี่
เขากำลังยิ้มร่าอย่างเก้อเขินให้แขกของท่านรัฐมนตรี “ให้นำเครื่องดื่มและสิ่งนี้มาให้คุณครับ”
เขาส่งกระดาษโน้ตแผ่นหนึ่งให้เฮอร์ไมโอนี่ เฮอร์ไมโอนี่รับมันมาและเปิดอ่าน
ยังไม่ทันที่เธอจะได้เงยหน้าขึ้นถามอะไร...พนักงานเสิร์ฟคนนั้นก็หายตัวไปเสียแล้ว
“เธอฝากมาพร้อมกับสิ่งนี้ครับ”
พนักงานเสิร์ฟยื่นกระดาษแผ่นหนึ่งให้แฮร์รี่...เฮอร์ไมโอนี่ฝากมาให้เขาอย่างนั้นหรือ ทั้งที่เดินมาหากันได้แท้ๆทำไมต้องทำอะไรให้เป็นความลับด้วยนะ
‘3 ทุ่ม...ออกไปเจอฉันที่สวนด้านนอก’
ข้อความที่เขียนอย่างไม่ประณีตปรากฏอยู่ แฮร์รี่หน้ายับย่น...ลายมือของเฮอร์ไมโอนี่เปลี่ยนไปขนาดนี้เชียวหรือ...แต่
ลายมือของแฮร์ร่เปลี่ยนไปขนาดนี้เชียวหรือ
เฮอร์ไมโอนี่คิดหลังจากที่อ่านข้อความจบ แล้วทำไมแฮร์รี่ต้องนัดเธอด้วยทั้งๆที่สามารถพูดกันได้...แต่มัน...แต่มันก็ไม่แปลกอะไรไม่ใช่เหรอ
เมื่อเฮอร์ไมโอนี่เงยหน้าขึ้น...แฮร์รี่เองก็เงยหน้าขึ้นจากแผ่นกระดาษเช่นกัน เธอและเขายิ้มให้กัน
แฮร์รี่ยกแก้วไวน์ที่คิดว่าเฮอร์ไมโอนี่ส่งมาให้เขาขึ้น
เฮอร์ไมโอนี่ยกแก้วไวน์ที่คิดว่าแฮร์รี่ส่งมาให้เธอเช่นกัน ทั้งสองยิ้มให้กัน...และดื่มไวน์ในแก้ว...
เขาจ้องมองดูเหตุการณ์ทั้งหมดตลอด...เป็นไปตามแผน
แม้จะเปลี่ยนแผนเล็กน้อยแต่มันก็ยังเป็นเรื่องง่ายสำหรับเขาอยู่ดี
แค่เธอดื่มเข้าไป...แผนของเขาก็เรียบร้อย แม้จะมีไอ้พอตเตอร์เสร่อมาขัดแผนของเขาก็ตาม...ไม่เป็นไร
เดรโก มัลฟอยคนนี้...ไม่มีอะไรที่ทำไม่ได้
เป็นเวลาสามทุ่มพอดีเมื่อแฮร์รี่ผละออกจากรัฐมนตรีจอมโม้และเดินออกมาที่สวนด้านหน้าของสโมสร
เสียงครื้นเครงเฮฮายังดังแว่วมาแต่ใกล้ มีเพียงแสงไฟสลัวจากงานเลี้ยงและแสงจันทร์เท่านั้นที่ส่องนำทาง
สวนนี้กว้างเกินไปแล้ว...เขาหาเฮอร์ไมโอนี่ไม่เจอ เธอเป็นคนนัดเขาออกมาแท้ๆแล้วหายไปไหนนะ
แฮร์รี่ตัดสินใจหยุดยืนรอเธอ...เธอจะมาช้าสักหน่อยก็ไม่เสียหาย เขารอได้
เสียงฝีเท้าย่ำลงบนพื้นหญ้า...แฮร์รี่ชะงักเล็กน้อยเมื่อเขาได้ยินเสียงนี้มาจากทางด้านหลัง
เธอมาแล้ว...สิ่งแรกที่เขาจะถามเธอคือทำไมต้องทำอะไรให้มันดูลึกลับนัก
“เฮอร์ไมโอนี่...เธอ...”
“สตูเปฟาย!!” ทันทีที่เสียงของความเคืองแค้นเงียบลง ร่างของแฮร์รี่ก็นิ่งและล้มลงแน่นิ่งกับพื้น
สิ่งสุดท้ายที่เขาเห็นคือดวงตาสีฟ้าซีดที่เปล่งประกายความโกรธเคืองอยู่ในความมืด
ทุกอย่างเงียบลง..มัลฟอยยืนอยู่เหนือร่างที่ไร้สติของแฮร์รี่ เขาเก็บไม้กายสิทธิ์เข้าไปในเสื้อ
มัลฟอยหัวเราะนิดหนึ่ง..
“แกดันแส่เข้ามายุ่งเอง!” มัลฟอยคำรามลั่น เขาเลิ้กมุมปากและเดินจากไป...ที่เหลือก็...
“แฮร์รี่!” เฮอร์ไมโอนี่ร้องเรียกชื่อของเขามานานแล้ว
ทั้งที่ตัวเองเป็นคนนัดออกมาแท้ๆแล้วดันมาสายเสียเอง...อีกอย่างเธอก็เริ่มรู้สึกมึนหัวแล้ว
โลกทั้งใบเหมือนหมุนติ้วไปหมด
เสียงที่ร้องเรียกแฮร์รี่เริ่มเบาลงเรื่อยๆขณะที่เนื้อตัวของเฮอร์ไมโอนี่ก็เริ่มร้อนขึ้นมา
นี่เธอดื่มมากเกินไปงั้นเหรอ...เฮอร์ไมโอนี่รู้สึกปวดหัวมากขึ้น
สายตาพร่าเรือนและรู้สึกคอแห้งผากจนแทบจะไม่มีเสียง...เธอยังไม่พบแฮร์รี่
เธอยังหมดสติไม่ได้...แต่ความร้อนดูเหมือนจะเพิ่มขึ้น
ดวงตาของเฮอร์ไมโอนี่เริ่มมืดลง...ขณะที่เธอกำลังจะล้มลงนั้น...วงแขนของใครคนหนึ่งก็รับเธอเอาไว้...แฮร์
รี่นั่นเอง แฮร์รี่...ฉัน...ฉันร้อน...ฉันรู้สึกต้องการเธอ
“แฮร์รี่...” เฮอร์ไมโอนี่พร่ำเพ้อและยื่นมือไปแตะแก้มของแฮร์รี่
ใบหน้าของเขาเย็นเฉียบ...รอยยิ้มของเขาก็ดูแปลกๆเหมือนซ่อนอะไรไว้บางอย่าง
แต่...แต่เขาก็คือแฮร์รี่นี่นา
“ไปพักกันดีกว่า”
สติของเฮอร์ไมโอนี่ดับวูบพร้อมกับเสียงที่ดังแว่วเข้ามาเป็นครั้งสุดท้าย...เสียงของเขาก็คือแฮร์รี่นี่นา
แล้วทำไมเธอถึงรู้สึกแปลกๆ...
มัลฟอยช้อนร่างที่ร้อนรุ่มและอ่อนปวกเปียกของเฮอร์ไมโอนี่ขึ้นมา...น้ำยาเสน่ห์ที่เขาให้แม็คไกวน์ใช้นั้น
ได้ผบเกินคาด...และน่าแปลกเช่นกันที่ยัยนี่รักพอตเตอร์! น่าขำ ความรักที่แสนบริสุทธิ์
แอบรักเขามานานแต่ก็ไม่ยอมบอกจนโดนคนอื่นคาบไป...ยัยโง่!
อะไร! อะไรน่ะ!
เฮอร์ไมโอนี่คิดในใจและส่ายหน้าไปมา...หลังของเธอมีอะไรนุ่มๆอยู่ด้านล่าง เตียงงั้ยเหรอ?
แล้วเธอมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง...แล้วแฮร์รี่ล่ะ! แล้วใครที่กำลังกอดเธออยู่
ใครที่กำลังจูบเธออย่างเร่าร้อน!
เฮอร์ไมโอนี่ลืมตาขึ้นอย่างเหน็ดเหนื่อย...ใบหน้าของแฮร์รี่ลอยเด่นอยู่ โอ...แฮร์รี่
ฉันต้องการเธอ..
“ฉันรักเธอ..แฮร์รี่” เฮอร์ไมโอนี่กล่าวอย่างเพ้อฝัน เธอต้องการเขา
เธอยกแขนที่ปวกเปียกขึ้นโอบรอบคอของเขา...เฮอร์ไมโอนี่ดันศีรษะของเขาลงมาและประกบจูบปากของเขาอย่างเร่าร้อน...เธอใช้ลิ้นดันริมฝีปากของเขาให้เปิดออกและเป็นฝ่ายสัมผัสรสหวานในปากของเขาอย่างเต็มใจ
‘เยี่ยม’
มัลฟอยคิดในใจระหว่างที่สติของเขากำลังกระเจิดกระเจิงไปกับลิ้นหวานของเฮอร์ไมโอนี่ที่วนเวียนอยู่ในปากของเขา เขาไม่ตะขิดตะขวงในที่เฮอร์ไมโอนี่ต้องการเขาเพราะคิดว่าเขาเป็นแฮร์รี่
แต่เขาอยากให้เธอต้องการเขา...ไม่มีประโยชน์กับการขืนใจเหมือนที่แล้วมา
แม้เขาต้องใช้ยาเสน่ห์ช่วยก็ตาม
“อะ...อือ” เฮอร์ไมโอนี่ครางอู้อี้อย่างพอใจ
มัลฟอยยิ้มแล้วค่อยๆเคลื่อนริมฝีปากมาที่ซอกคอ...เขาถอดชุดราตรีของเธอออก ผิวของเธอนุ่มลื่นและหอมหวน มัลฟอยแทบจะรอไม่ไหว...เขาเลื่อนริมฝีปากมาฟอนเฟ้นที่ทรวงอกของเธอ
เฮอร์ไมโอนี่แอ่นอกรับริมฝีปากของมัลฟอยและครวญครางอย่างร้อนรน
มัลฟอยสอดมือเข้าไปแผ่นหลังร้อนของเฮอร์ไมโอนี่และปลดตะขอบราเกาะอกของเธอออก
มัลฟอยดึงบราของเธอออกมาและตรงเข้าไปใช้ลิ้นวนไปมาอยู่ที่ยอดอกชูชันนั้น
“อา...แฮร์รี่” เฮอร์ไมโอนี่ครวญครางอย่างไร้สติ เธอขยุ้มผมของมัลฟอยและยกแผ่นหลังขึ้นเหมือนจะบอกให้
‘เขา’ ทำให้มากขึ้นอีก ซึ่งเขาก็ตอบสนองเธอด้วยการใช้ลิ้นวนไปรอบยอดอกนั้นรุนแรงขึ้นตามที่เธอปรารถนา มืออีกข้างของเขากำลังบีบเคล้นทำหน้าที่อยู่ที่อกอิ่มอีกข้าง เธอเร่าร้อน...เขาก็เช่นกัน
“อ๊ะ...อา อา..” เฮอร์ไมโอนี่ร้องตามจังหวะการกระตุ้นของมัลฟอย
มัลฟอยเองก็รู้สึกว่าเขาถูกกระตุ้นเช่นกัน เฮอร์ไมโอนี่ดึงมัลฟอยขึ้นมาและจูบเขา
ลิ้นของทั้งสองพันกันราวกับจะแก้ไม่ออก มัลฟอยลูบไล้อกของเฮอร์ไมโอนี่และไล่ไปตามสะโพกของเธอ เขาบรรจงดึงกางเกงในของเธอออกช้าๆ ดวงตาของเฮอร์ไมโอนี่หยาดเยิ้ม...กางเกงในของเธอหลุดออกมาทางเรียวขา
มัลฟอยใช้มือลูบไล้ที่ส่วนนั้นอย่างเย้ายวน
“อา” เฮอร์ไมโอนี่ครางอยู่ข้างหูของมัลฟอย
สติของเธอหลุดลอยไปแล้ว...หลุดหายไปตั้งแต่เธอเห็นหน้าที่ลอยเด่นอยู่นั้นเป็นแฮร์รี่
มัลฟอยสัมผัสและลูบไล้ส่วนนั้นของเธอเบาๆอย่างผิวเผิน...เขาอยากให้เธอต้องการเขามากกว่านี้
“อ๊า...แฮร์รี่ อย่าทำแบบนี้” ใบหน้าของเฮอร์ไมโอนี่เย้ายวนและทรมานไปฝนเวลาเดียวกัน
เขาแกล้งเธอ...และเธอก็ไม่สามารถทนรับมันได้
เฮอร์ไมโอนี่ดึงมัลฟอยลงมาและเธอพลิกขึ้นอยู่บนตัวเขาด้วยร่างเปลือยเปล่านั้น
ใบหน้าของเธอแดงจัดและดูเหมือนเพ้อฝัน
“เฮ้!” มัลฟอยท้วงขึ้นนิดหนึ่ง นี่ยาที่เขาใช้แรงไปรึเปล่า
เฮอร์ไมโอนี่ไม่ฟังเสียงใดๆ...ภาพที่เธอเห็นมีเพียงร่างของแฮร์รี่ที่อยู่ใต้ร่างของเธอเท่านั้น
เธอดึงเน็คไทน์ของเขาออกอย่างรีบร้อน
เฮอร์ไมโอนี่ปลดกระดุมเสื้อของมัลฟอยราวกับจะกระชากมันออก...ผิวขาวซีดปรากฏอยู่ตรงหน้า
เฮอร์ไมโอนี่ชะงักนิดหนึ่ง...แฮร์รี่ผิวขาวขนาดนี้เชียวหรือ แต่ช่างมันเถอะ
ขอให้เป็นแฮร์รี่ก็พอเพราะเธอกำลังต้องการเขามาก!
“อา...” มัลฟอยครางในลำคออย่างพอใจ
เฮอร์ไมโอนี่ชิ้ล้นเลียต้นคอของเขาและค่อยๆไล่ลงมาถึงยอดอกบึกบึน...จุดที่รวมความรู้สึกของผู้ชาย
มัลฟอยรู้สึกเหมือนกรรมตามสนอง...ตอนที่เขาใช้ลิ้นกับยอดอกของเธอเธอก็คงจะรู้สึกแบบนี้เหมือนเขา
“อือ...แฮ่กๆ” มัลฟอยหอบเบาๆ เขาครางจนรู้สึกเหนื่อย
เฮอร์ไมโอนี่ค่อยๆไล่ลิ้นลงมาเรื่อยๆนถึงสะดือ...และลงมาถึงขอบกางเกง
เฮอร์ไมโอนี่มองกางเกงและเข็มขัดนั้นอย่างขัดใจ
“เฮ้ย!” มัลฟอยอุทานเมื่อเฮอร์ไมโอนี่ปลุกปล้ำปลดเข็มขัดของเขา
มัลฟอยพยายามดึงมือเธอออกแต่เธอกลับปัดมือของเขาออกอย่างหงุดหงิด
“เดี๋ยวก่อน! เฮ้! รอเดี๋ยว”มัลฟอยร้องห้าม
แต่ตอนนี้อะไรก็ฉุดสติที่หลุดลอยของเฮอร์ไมโอนี่ให้กลับมาไม่ได้แล้ว เธอรู้แต่ว่าเธอต้องการเขา
เธอต้องการแฮร์รี่!
“เฮ้ย! เดี๋ยว...อา...” จากเสียงร้องห้ามกลายเป็นเสียงครวญคราง
เมื่อเฮอร์ไมโอนี่ปลดเข็มขัดและดึงกางเกงของมัลฟอยออก...ไม่มีอะไรปิดกั้นความปรารถนาของเฮอร์ไมโอนี่ ลิ้นของเธอสัมผัสกับส่วนนั้นที่ไวต่อความรู้สึกของเขา มัลฟอยไม่มีแรงจะทักท้วง
เขาเพียงแต่ขยุ้มผมสีน้ำตาลฟูของเฮอร์ไมโอนี่อย่างทรมาน แรงเกินไปแล้ว! (หมายถึงยาเสน่ห์นะ)
“อา...อืม..ดี” มัลฟอยกำลังพยายามรวบรวมสติ
ความรู้สึกของเขาลงไปกองรวมกันที่จุดนั้นทุกครั้งที่เฮอร์ไมโอนี่ใช้ลิ้นแตะอย่างหนักหน่วง
เฮอร์ไมโอนี่ไม่รู้ว่าตัวเองกำลังทำอะไร...เธอเพียงแต่อยากปลุกเร้าอารมณ์ของแฮร์รี่...คนที่เธอต้องการ
เธออยากให้เขาต้องการเธอมากๆ
“พอ...แฮ่กๆ อา...พอแล้ว” มัลฟอยไม่เคยรู้สึกดีแบบนี้มาก่อน
แม้จะมีผู้หญิงหลายคนเคยทำแบบนี้ให้เขาแต่เขาไม่เคยรู้สึกเหมือนจะขาดใจแบบนี้ เขาอยากทำให้เธอหยุด!
เขาอยาก...อยากเป็นผู้ให้มากกว่าผู้รับ
“พอแล้ว!!!” มัลฟอยออกคำสั่งแต่เหมือนเขาจะบอกตัวเองมากกว่า
เขาพลิกร่างของเฮอร์ไมโอนี่ให้มาอยู่ใต้ร่างของเขา อารมณ์ของเขากำลังครุกกรุ่น
มัลฟอยรีบแยกเรียวขาของเฮอร์ไมโอนี่ออก เขาอยากจะแก้แค้นเธอที่ทำให้สติของเขาหลุดลอย
มัลฟอยสัมผัสกับส่วนนั้นของเฮอร์ไมโอนี่ด้วยลิ้นของเขา
เธอจิกผมขาบ้าง...และครวญครางด้วยน้ำเสียงทรมานปนหลงใหล
“อ๊า...แฮร์รี่ อืม...พอเถอะ” ใครจะยอมง่ายๆ มัลฟอยคิดอย่างผยอง
ฉันไม่ยอมแพ้เธอหรอก...แต่เมื่อส่วนนั้นเริ่มแฉะมากขึ้น มัลฟอยใช้หลังมือปาดที่ริมฝีปาก
เฮอร์ไมโอนี่ในตอนนี้ราวกับจะเชิญชวนเขาทุกวิถีทาง
มัลฟอยแยกเรียวขาของเฮอร์ไมโอนี่ออกอีกครั้ง...เขาแทรกตัวลงไป
เพียงนิดเดียวเท่านั้นเฮอร์ไมโอนี่ก็ครางออกมาเสียงดังลั่น
“อ๊า” ราวกับเป็นแรงกระตุ้นให้มัลฟอย เขาหอบหายใจนิดหนึ่งและขยับตัวแรงขึ้นอีก
เฮอร์ไมโอนี่มองใบหน้าของมัลฟอยอย่างหลงใหล...แฮร์รี่ แฮร์รี่...
“อืม..แฮร์รี่ ต้องการฉันสิ” เฮอร์ไมโอนี่อ้อนวอน
เธอต้องการแฮร์รี่...มัลฟอยได้ยินดังนั้นยิ่งรู้สึกว่ามีแรงกระตุ้น เขาดันร่างของตัวเองเข้าไปอีก
ราวกับพายุที่โหมกระหน่ำแรงขึ้น
เฮอร์ไมโอนี่และมัลฟอยเคลื่อนกายเป็นจังหวะเดียวกันตามแรงที่มัลฟอยกระแทกเข้ามาใส่ตัวเธอ
เฮอร์ไมโอนี่ตอบรับส่วนนั้นของเขา เธอโอบรอบคอของมัลฟอยและรู้สึกเหมือนตัวกำลังจะลอย
“อา อา...อ๊ะ” เสียงครางของเฮอร์ไมโอนี่เริ่มดังขึ้นเรื่อยๆราวกับจะเป็นเสียงตะโกน
มัลฟอยแว่วเสียงครางของเธอเป็นเสียงที่เธอบอกว่าต้องการเขา
เขายิ่งกระทำรุนแรงขึ้นจนน่ากลัวว่าร่างบอบบางของเฮอร์ไมโอนี่จะแตกหัก
แต่เธอก็สอดประสานเหมือนจะรับทุกแรงกระทำของเขาได้
...ในที่สุดมันก็มาถึง มัลฟอยเร่งจังหวะแรงขึ้นอีกพอๆกับที่เฮอร์ไมโอนี่ซึ่งครางด้วยเสียงที่ดังขึ้น
มัลฟอยจับสะโพกของเฮอร์ไมโอนี่ให้กระชับและแนบแน่น เขาเงยหน้าขึ้นและหลับตาแน่น
“อ๊า!” เสียงสุดท้ายดังราวกับจะขาดใจ...เฮอร์ไมโอนี่ลืมตาขึ้น...แฮร์รี่ ฉันรักเธอ
เป็นเวลาอยู่อีกครู่หนึ่งเมื่อเฮอร์ไมโอนี่ลืมตาขึ้นหลังจากที่รู้สึกว่าหลับมานานมาก
อะไรบางอย่างทับอยู่ที่หน้าอกของเธอ เฮอร์ไมโอนี่มองและพบว่ามันคือท่อนแขนยาวๆขาวซีดของใครคนหนึ่ง
อะไรบางอย่างแวบเข้ามาในหัว เฮอร์ไมโอนี่ดันท่อนแขนนั้นออกและรีบลุกขึ้นนั่ง
ความรู้สึกหนักหน่วงเกิดขึ้นที่ด้านล่าง
เฮอร์ไมโอนี่หลับตานิดหนึ่งและมองไปที่คนซึ่งกำลังนอนอยู่ข้างๆเธอ
เดรโก มัลฟอย!!!
..................................................................
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น