ลิงค์นี้นะค่ะ
http://www.212cafe.com/board/group/group_id/138/forumId/276/page/1
JE
TE VEUX : ต้องการคุณ chapter 3 can't to shun
"ไม่....." หญิงสาวกรีดร้องสุดเสียง ชายหนุ่มใช้กำลังกดร่างที่พยายามดิ้นหนีของเธอลงบนเตียง
มัลฟอยใช้กำลังกดไหล่ของเฮอร์ไมโอนี่ลงเพื่อไม่ให้เธอหนี
แม้ว่าเฮอร์ไมโอนี่จะพยายามดิ้นรนขัดขืนเท่าใดก็ตาม
"สารเลว!" แม้น้ำเสียงที่กราดเกรี้ยวนั้นจะสั่นเครือ
แต่มัลฟอยกลับรู้สึกว่าคำพูดนี้เป็นแรงกระตุ้นให้อารมณ์โกรธของเขาปะทุขึ้น
มัลฟอยบีบคางของเฮอร์ไมโอนี่หันมาทางเขา เธอพยายามหันหน้าหนี
แต่มัลฟอยกลับบีบคางเธอไว้แน่นจนน่ากลัวว่ากระดูกของเฮอร์ไมโอนี่จะหัก "เออ! นี่ไงล่ะคนสารเลว!
ดูซะให้เต็มตา!" มัลฟอยเข่นเขี้ยวใส่หน้าเฮอร์ไมโอนี่
เธอมองมัลฟอยอย่างเดือดดาลแม้ว่าจะมีหยาดน้ำตาใสๆคลออยู่ที่ขอบตานั้นก็ตาม
เพี้ยะ!!!!
เสียงนั้นดังมากจนน่าใจหาย แต่รอยฝ่ามือแดงจัดบนใบหน้าขาวซีดของมัลฟอยกลับน่ากลัวยิ่งกว่า
มัลฟอยหันกลับมามองเฮอร์ไมโอนี่ช้าๆ...แววตาของเขาราวกับมีลูกไฟลุกโชติช่วง
"ชั่ว!" เฮอร์ไมโอนี่ด่าใส่หน้ามัลฟอย ชายหนุ่มกัดกรามแน่นอย่างเดือดดาล
เขามองภาพของหญิงสาวที่วาดรอยฝ่ามือไว้บนใบหน้าของเขาเหมือนจะกลืนกินเธอไปทั้งตัว
"งั้นดูซิว่ารสของคนชั่วมันจะเป็นยังไง!!!"
“อย่า! ไอ้สารเลว! หยุด!”
เฮอร์ไมโอนี่ดิ้นพร่านอยู่ในอ้อมกอดของมัลฟอย...ผมสีน้ำตาลสยายเต็มหมอนสีขาวสะอาดตา
มือของเธอพยายามดันใบหน้าของมัลฟอยออกเมื่อเขาก้มลงหมายจะซุกไซ้ที่ซอกคอขาวเนียนของเธอ
มัลฟอยมองเฮอร์ไมโอนี่ที่ส่ายหน้าหลบเลี่ยงสัมผัสของเขาอย่างขัดใจ
มือที่ดันใบหน้าของมัลฟอยถูกมือของเขาตรึงไว้กับเตียง
“อย่าดิ้น! เกรนเจอร์!” มัลฟอยตวาดลั่น
ผู้หญิงคนนี้มีพิษสงกว่าที่เขาคิดเอาไว้...แถมยังปากร้ายอย่างหาที่เปรียบมิได้
คำด่าของเธอเหมือนน้ำมันที่ราดลงไปบนกองไฟ...มัลฟอยใช้คำด่านั้นกระตุ้นอารมณ์แทนเสียงครวญครางอ่อนหวาน
“ปล่อยฉัน! ฉันบอกให้ปล่อย!” เฮอร์ไมโอนี่ร้องลั่นและพยายามขัดขืนสัมผัสทุกอย่างของมัลฟอย
แต่ชายหนุ่มกลับซุกหน้าลงบนต้นคอขาวเนียนนั้นก่อนจะใช้ริมฝีปากแลลิ้นรับรสความหวานและความนุ่มนวลของผิวขาวนวล...จมูกของเขากวานไปทั่วเหมือนกับพยายามหากลิ่นหอมอ่อนๆนั้นว่ามันมาจากที่ไหน
“อือ...” มัลฟอยคางเบาๆเพื่อยั่วอารมณ์พิศวาส (หรือโกรธ) ของเฮอร์ไมโอนี่ “แค่นี่เธอก็ทำฉันแทบคลั่งแล้ว
เกรนเจอร์!” มัลฟอยพูดเมื่อเขาเงยหน้าขึ้น
เฮอร์ไมโอนี่ขยับร่างกายทุกสัดส่วนอย่างสุดแรงเพื่อหาทางเอาตัวรอด
เปลือกตาปิดสนิทเพื่อไม่รับรู้ความน่าขยะแขยงจากสัมผัสของมัลฟอย
“ไอ้ชั่ว!!!” เฮอร์ไมโอนี่กรีดร้องเหมือนเกลียดบางสิ่งบางอย่างสุดชีวิต
มัลฟอยยิ้มพอใจอย่างห้าวหาญ...ไม่เคยมีการหลับนอนครั้งไหนของเขาที่เร้าอารมณ์เท่านี้มาก่อน
“ด่าสิ! ด่าอีก! ให้รู้ว่าผู้หญิงอย่างเธอมันก็ดีแต่ปาก ด่าแค่นั้นมันไม่กระเทือนฉันหรอก!”
มัลฟอยหัวเราะในลำคอ
เขาไล่พรมจูบหญิงสาวตั้งแต่ซอกคอมาถึงใบหู...เสียงสะอึกสะอื่นของเฮอร์ไมโอนี่เหมือนเป็นยากระตุ้น
ไม่น่าเชื่อว่าเลือดโสโครกอย่างเธอจะน่าพิศวาสขนาดนี้
ขณะที่ริมฝีปากของมัลฟอยยังคงทำงานอยู่...มือของเขาข้างหนึ่งก็ปล่อยมือของเฮอร์ไมโอนี่ให้เป็นอิสระ...แต่เขากลับใช้มือข้างที่อิสระจากเฮอร์ไมโอนี่นั้นลูบคลำเรือนร่างของเฮอร์ไมโอนี่ผ่านผิวผ้า
....ท่ามกลางน้ำตาที่ไหลเป็นธารของเฮอร์ไมโอนี่...มัลฟอยกลับยิ่งรู้สึกพึงพอใจในร่างกายของเธอ...มือของเขาไปลูบไล้เรียวขาบางหญิงสาว...ก่อนจะสอดเข้าไปใต้ชายกระโปรงและสัมผัสกับเนินขานุ่มนวลนั้น
“ออกไป!” เฮอร์ไมโอนี่ร้องลั่ยนมื่อสัมผัสถึงความน่าขยะแขยงที่เนินขา “เอามือโสโครกของแกออกไป!”
เฮอร์ไมโอนี่ไม่ว่าเปล่าแต่ใช้มือข้างที่เป็นอิสระนั้นทุบแผ่นหลังของมัลฟอย
แต่ชายหนึ่มกลับไม่สะทกสะท้าน...ซ้ำยังเร่งสัมผัสให้รุ่นแรงมากขึ้น
มัลฟอยแทบจะรอต่อไปไม่ไหว เขาละมือจากทุกอย่างที่สัมผัส
เฮอร์ไมโอนี่ใช้โอกาสนั้นระดมทั้งหมัดและเล็บใส่มัลฟอย
แต่ร่างกายที่แข็งแรงราวกับรูปปั้นนั้นกลับไม่หยี่หระ มัลฟอยสอดมือเข้าไปแผ่นหลังของเฮอร์ไมโอนี่
ใช้ร่างกายของตัวเองกดทับเธอไว้...เขาคลำสะเปะสะปะก่อนจะพบแผงซิป มัลฟอยกระชากออกทันที
“อย่า!” เฮอร์ไมโอนี่ร้องห้ามเมื่อได้ยินเสียงเหมือนอะไรสักอย่างถูกแยกออกจากกันอย่างรุนแรง
มือของมัลฟอยสัมผัสถึงผิวเปลือยเปล่าที่แผ่นหลังของเฮอร์ไมโอนี่...เขาลูบคลำอย่างพอใจ..ก่อนจะสัมผัสได้ถึงบางอย่างที่ปิดกั้นความปรารถณาส่วนหนึ่งของเขาเอาไว้...ตะขอบราถูกปลดออกอย่างชำนาญ...เฮอร์ไมโอนี่สะดุ้งเฮือก!
“หยุด..ยะ...อย่า!!!!” เสียงร้องห้ามนั้นเหมือนจะไม่ถูกรับเข้าไปในสมอของมัลฟอยเลย
ชายหนุ่มไม่สนใจว่าผู้หญิงคนนี้จะระดมอะไรใส่ร่างกายของเขาบ้าง
ความแน่วแน่ของเขาคือกระชากชุดแซ็คนั้นให้รั้งต่ำลงมา
เฮอร์ไมโอนี่รู้สึกอ่อนล้าจนแทบจะต้านทานแรงของมัลฟอยไม่ไหว...เขามีแรงมหาศาลกว่าที่เธอคิด
“ขัดขืนไปก็เท่านั้นแหละ! ยังไงวันนี้เธอก็หนีฉันไม่รอดหรอกเกรนเจอร์!” มัลฟอยพูดอย่างผู้กำชัย
เขารั้งชุดแซ็คนั้นลงต่ำมาที่เอว...ชายหนุ่มกระชากบราสีขาวนั้นออกอย่างไม่ยากเย็นเพราะถูกถอดออกไว้อยู่แล้ว...ทรวงอกขาวนวลเผยโฉมล่อตาชายหนุ่ม เฮอร์ไมโอนี่ร้องไห้สะอึกสะอื้น
มือที่พยายามดันแผ่นอกของมัลฟอยนั้นถูกมือของเขาตรึงไว้กับเตียง
มัลฟอยก้มลงหาทรวงอกคู่นั้น...ชายหนุ่มลากลิ้นตั้งแต่เนินอกลงมาเรื่อยๆ...และสัมผัสนั้นทำให้เฮอร์ไมโอนี่หายใจวาบทันที
“ฮะ..!” เฮอร์ไมโอนี่เกร็งตั้วแน่น มัลฟอยยิ้มพอใจกับปฏิกิริยาของเฮอร์ไมโอนี่
แต่เพียงเท่านี้เขาก็แทบคลั่งแล้ว!
ไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนที่น่าหลงใหลเท่านี้มาก่อน...ผิวทุกสัดส่วนของเธอนุ่มเนียนชวนหลงใหล...สัดส่วนทุกอย่างได้รูปและสวยงาม...กลิ่นหอมจางๆจากน้ำหอมที่บรรจงใส่มาให้พอดีอย่างตั้งใจ ยิ่งคิดก็ยิ่งเจ็บใจ!
เกรนเจอร์! เธอจะทำให้ฉันหลงเธอแทนใช่มั้ยล่ะ ไมมีวันซะหรอก!
ลิ้นของมัลฟอยคลึงเคล้าไปทั่วทวงอกของเฮอร์ไมโอนี่...ชายหนุ่มหยุดหายใจครู่หนึ่ง...เขากระตุกยิ้มที่มุมปากอย่างเหี้ยมโหดก่อนจะใช้ปลายลิ้นสัมผัสกับปลายยอดทรวงอกของเฮอร์ไมโอนี่เพียงเบาๆ
แต่หญิงสาวหายใจวาบและเกร็งตัวแน่น มัลฟอยมองอย่างสะใจ
“ชิ! นี่แค่เริ่มต้นหรอก” มัลฟอยไม่รอให้เฮอร์ไมโอนี่อ้าปากด่าเขา
ชายหนุ่มใช้ลิ้นคลอเคลียปลายยอดทรวงอกด้วยความชำนาญ เฮอร์ไมโอนี่กำมือแน่นอย่างสะท้าน
มัลฟอยยังคงหยอกล้อเล่นกับปลายยอดของเธอราวกับเป็นขนมหวาน
“อื้อ!” เฮอร์ไมโอนี่ออกเสียงแผ่วเบา เธอกัดริมฝีปากไว้แน่นเพื่อกลั้นเสียง
มัลฟอยขมวดคิ้วอย่างไม่พอใจ ก่อนที่เขาจะเร่งจังหวะที่ปลายลิ้นอย่างหนักหน่วง
“อือ” เฮอร์ไมโอนี่ร้องอย่างทุรนทุราย มัลฟอยรู้สึกเหมือนโดนตบหน้า
ผู้หญิงถึงจะมีทิฐิยังไงก็แค่ผู้หญิง เธอปฏิเสธการกะทำของมัลฟอย ถือว่าหยามเหยียดเขามาก
มัลฟอยคิดอย่างโกรธจัดและระบายความโกรธลงไปที่ปลายลิ้นนั้น
ปลายยอดของเฮอร์ไมโอนี่ชูชันเหมือนจะต่อสู้กับลิ้นของมัลฟอย
แต่เสียงร้องครวญครางที่มัลฟอยอยากได้ยินนั้นกลับไม่เล็ดลอดออกมาสักนิด
มัลฟอยคิดอย่างเจ็บใจ...ผู้หญิงทิฐิมากอย่างนี้ก็ต้องเจอกับไม้หนักสินะ
มัลฟอยปล่อยให้ปลายลิ้นทำหน้าที่ดึงอารมณ์ปรารถณา...ขณะที่มือของเขาเลื่อนต่ำลงเรื่อยๆ...เขาสัมผัสกับผิวเนียนที่หน้าท้อง...ลูบคลำอย่างสนุกมือที่เรียวขาของเฮอร์ไมโอนี่
ก่อนที่เขาจะสอดมือเข้าไปใต้ชายกระโปรงที่หลุดลุ่ยของเธอ...เฮอร์ไมโอนี่พยายามจะร้องห้าม
แต่ถ้าเธอเผลอเปล่งเสียงออกมาตอนนี้...เสียงแห่งความปรารถณาที่ถูกเก็บไว้จะดังออกมาด้วย
มือของมัลฟอยเล่นซุกซนอยู่ที่ต้นขาด้านในของเฮอร์ไมโอนี่...ก่อนที่เขาจะใช้ปลายนิ้วสัมผัมเบาๆอย่างหยอกย้าที่กางเกงในของเฮอร์ไมโอนี่
“เฮื้อก! อะ!” เฮอร์ไมโอนี่หายใจวาบและเกร็งขาแน่น
มัลฟอยรู้แล้วว่าเขาจะเอาชนะผู้หญิงทิฐิสูงคนนี้ได้อย่างไร
เขายิ้มกะหยิ่มอย่างพอใจก่อนจะละจากปลายยอดทรวงอกที่เปียกเหนียวไปด้วยน้ำลายของเขา
เฮอร์ไมโอนี่หายใจโรยริน...แต่เธอยังคงกัดริมฝีปากไว้แน่น มัลฟอยหัวเราะ
“ถือไปเถอะทิฐิน่ะ! เดี๋ยวเธอก็จะรู้ว่าผู้หญิง...ยังไงก็ต้องแพ้ผู้ชาย..”
มัลฟอยพูดด้วยน้ำเสียงพอใจ..เขาก้มลงไปกระซิบที่ข้างหูของเฮอร์ไมโอนี่
“โดยเฉพาะผู้หญิงอย่างเธอ...ยังไงก็ต้องแพ้ผู้ชายอย่างฉัน!” ประโยคท้ายเขาพูดด้วยน้ำเสียงโกรธป่นหอบนิดๆ
มัลฟอยจับไปที่ข้อพับด้านในที่ขาขางหนึ่งของเฮอร์ไมโอนี่อย่างมั่นคงและยกขาของเธอขึ้น
เฮอร์ไมโอนี่เบิกตากว้าง
แต่ยังไม่ทันที่เธอจะได้พูดอะไรมัลฟอยก็ใช้ปลายนิ้วลูบไล้ผ่านกางเกงในของเธอเบาๆ
“อ๊ะ!” เฮอร์ไมโอนี่ร้องอย่างตกใจและเสียวซ่าน แต่นั่นยังไม่ใช่สิ่งที่มัลฟอยต้องการ
เขาต้องการจะเอาชนะเฮอร์ไมโอนี่ให้ได้
มัลฟอยใช้ปลายนิ้วลูบไล้อย่างฉาบฉวยผ่านกางเกงในของเฮอร์ไมโอนี่เหมือนจงใจแกล้ง...และทุกครั้งที่เขาสัมผัสอย่างแผ่วเบานั้นร่างของเฮอร์ไมโอนี่จะกระตุกขึ้น มัลฟอยเลียริมฝีปากตัวเองอย่างสะใจ
เขาเลื่อนมือไปที่ขอบกางเกงใน...ค่อยๆแทรกปลายนิ้วผ่านเนื้อผ้านั้น
เฮอร์ไมโอนี่จ้องหน้ามัลฟอยอย่างโกรธแค้น
“หยุดนะ!” เฮอร์ไมโอนี่ร้อง มัลฟอยหัวเราะ..เขาค่อยๆสัมผัสสัดส่วนความเป็นหญิงของเธอช้าๆ
แค่สัมผัสสติของเฮอร์ไมโอนี่ก็แทบแตกกระเจิง
มัลฟอยมองเฮอร์ไมโอนี่ที่พยายามกัดริมฝีปากเพื่อเก็บเสียงแห่งความปรารถณาแล้วยิ้มอย่างสะใจ...แต่เกมส์นี้คนที่จะเป็นผู้ชนะก้คือเขา
“ร้องสิ” มัลฟอยพูดเหมือนออกคำสั่ง ขณะที่ค่อยๆแทรกนิ้วมือเข้าไปในส่วนนั้นที่แคบและแน่น
เฮอร์ไมโอนี่ยกมือขึ้นปิดปาก
อยากจะร้องออกมาใจจะขาดแต่ถ้าทำแบบนั้นก็หมายความว่าเธอยอมพ่ายแพ้ต่อสื่งโสโครกเช่นนี้...มัลฟอยเริ่มขยับปลายนิ้วรุนแรงขึ้น เขามองเฮอร์ไมโอนี่อย่างไม่พอใจ
“ฉันบอกให้เธอร้อง” มัลฟอยออกคำสั่งอีกครั้งด้วยน้ำเสียงที่ไม่รื่นรมย์นัก
เฮอร์ไมโอนี่ส่ายหน้าน้อยๆและหลับตาแน่น
ยังคงไม่มีเสียงใดเล็ดลอดออกมาจากปากของเธอแม้ว่ามัลฟอยจะขยับนิ้วแรงมากเพียงใด
แต่มัลฟอยก็ยังไม่ได้รับสิ่งที่เขาปรารถณา อารมณ์ของเขากำลังพลุ่งพล่าน
ไม่เคยเจอผู้หญิงจองหองอวดดีแบบนี้มาก่อน
“ร้องออกมาเกรนเจอร์!”
ชายหนุ่มตะวาดลั่นก่อนจะดึงอาภรณ์ที่ยังอยู่เป็นที่เป็นทางชิ้นสุดท้ายออกมาทางปลายขาของเฮอร์ไมโอนี่
หญิงสาวหายใจไม่ทั่วท้องเมื่อรู้สึกถึงความโล่งที่หว่างขา
แต่ไม่ทันที่เธอจะได้คิดอะไรมัลฟอยก็ถลาลงไปที่หว่างขาของเธอ
“อย่า!” เฮอร์ไมโอนี่ร้องห้ามเป็นครั้งที่เท่าไรก็ไม่ทราบ แต่มัลฟอยไม่เคยรับคำห้ามนั้นเข้ามาในหู
เขาใช้ปลายลิ้นสัมผัสไปทั่วจุดแสดงความเป็นหญิงของเฮอร์ไมโอนี่
ทันทีที่ปลายลิ้นอุ่นๆนั้นสัมผัสกับร่างของเธอ...เฮอร์ไมโอนี่เบิกตาโพลงและอ้าปากค้าง
“ฮะ...อะ...อ้ะ!” เสียงที่ออกมานั้นเหมือนกับจะพยายามห้ามเอาไว้
มัลฟอยเหลือบตามองเฮอร์ไมโอนี่นิดหนึ่งก่อนที่เขาจะกวาดลิ้นสัมผัสกับทุกส่วนที่ไวต่อความรู้สึก
และเขาก็รู้สึกว่าเฮอร์ไมโอนี่เริ่มตอบรับเขามากขึ้น
“อ๊ะ!” ในที่สุดมัลฟอยก็รู้สึกว่าเขาเป็นผู้กำชัยเมื่อเสียงเล็ดลอดออกมาจากริมฝีปากของเธอเบาๆ
ชายหนุ่มยิ่งได้ใจ เขาลิ้มรสความหอมหวนจากจุดนั้นไปทั่ว
“อ๊ะ! อ๊ะ..อ๊ะ!” เฮอร์ไมโอนี่ครวญครางอย่างทรมาน
ทั้งๆที่เธอพยายามจะไม่ออกเสียงแต่เธอกลับห้ามตัวเองไม่ได้...ทั้งที่รู้สึกขยะแขยงแต่ร่างกายกลับตรงกันข้าม
“แค่นี้ยังไม่พอหรอก” มัลฟอยเงยหน้าขึ้นมา เขาใช้นิ้วมือปาดเลียที่ริมฝีปากอย่างหิวกระหาย
เฮอร์ไมโอนี่มองมัลฟอยพร้อมกับน้ำตาคลอเบ้า...ร่างกายทุกสัดส่วนเร่าร้อนและอ่อนระทวยจนแทบจะหายใจไม่ออก
“โถ...น่าสงสารจริง...ที่รัก” มัลฟอยพูดอย่างกระลิ้มกระเลี่ย
เขาลูบไล้ใบหน้าสะสวยของเฮอร์ไมโอนี่ก่อนที่จะกดริมฝีปากลงไปอย่างรุนแรง
เฮอร์ไมโอนี่รู้สึกเหมือนของสกปรกถูกปาก เธอส่ายหน้าเพื่อหลีกเลี่ยงริมฝีปากของมัลฟอย
แต่ชายหนุ่มกลับใช้มือบีบปากเธอออกและสอดลิ้นเข้าไปคลอเคลียกับลิ้นอุ่นๆของหญิงสาว
เฮอร์ไมโอนี่สะอื้นด้วยเสียงอู้อี้ขณะที่ลิ้นของเธอและมัลฟอยเหมือนจะผูกติดกัน...
มัลฟอยกดริมฝีปากของเฮอร์ไมโอนี่ไว้...ขณะที่มือของเขาค่อยๆเลื่อนไปที่เข็มขัดของตัวเอง
เขาปลดมันออกอย่างรีบร้อนราวกับแทบรอเวลาแห่งความสุขไม่ไหว
เขาค่อยๆฉีกขาของเฮอร์ไมโอนี่ออกกว้างและแทรกตัวลงไปที่หว่างขานั้น
“เธอหนีฉันไม่รอดหรอกเกรนเจอร์...” มัลฟอยยิ้มเจ้าเล่ห์เมื่อเฮอร์ไมโอนี่ทำหน้าสงสัยในคำพูดของมัลฟอย
มัลฟอยขยับตัวขึ้น เขากอดร่างของเฮอร์ไมโอนี่ไว้...พายุลูกใหญ่กำลังก่อตัวขึ้นช้าๆ...มัลฟอยสอดใส่ความปรารถณาของเขาเข้าไปในส่วนที่บอบางที่สุดของเฮอร์ไมโอนี่ เธอเบิกตากว้าง
มือที่เป็นอิสระเกี่ยวกระหวัดผ้าปูที่นอนเอาไว้เป็นที่ยึดเหนี่ยว ขาของเธอเหยียดตรงและเล็บเท้าจิกลงไปบนที่นอนจนเป็นรอย
“เจ็บ!” เฮอร์ไมโอนี่ร้องด้วยเสียงสั่นเครือ
ความรู้สึกที่เธอไม่เคยรู้สึกมาก่อนในชีวิต...ความรู้สึกที่ถูกบังคับขืนใจ!
มัลฟอยขมวดคิ้ว เขามองหญิงสาวที่ดิ้นทุรนทุรายในอ้อมกอด รอยยิ้มพึงพอใจปรากฏขึ้นตามมา
เขาหัวเราะเบาๆอย่างหรรษา
“เกรนเจอร์! ครั้งแรกรึเนี่ย! พระเจ้า” มัลฟอยพูดอย่างสะใจ
หมายความว่าเธอเป็นของเขาคนแรก...แถมคนแรกของเธอนั้นยังเป็นคนที่เธอเกลียดที่สุดด้วย!
“แต่มันเพิ่งเริ่มต้นน่ะ...เกรนเจอร์” มัลฟอยพูดอย่างมีลีบลมคมนัย
เขากลับมาใส่ใจความสุขที่เขาจะมอบให้เฮอร์ไมโอนี่ต่อ
มัลฟอยเริ่มขยับร่างช้าๆ...หวังจะให้ความสุขของเขานั้นเคลื่อนตัวไปได้ถึงที่สุด
แต่เฮอร์ไมโอนี่กลับดิ้นไปมา...เธอกรีดร้องอย่างเสียขวัญ
“โอ๊ย! พอเถอะ..ขอร้องล่ะ ฉันเจ็บนะ!”เฮอร์ไมโอนี่ร้องอ้อนวอนขณะที่ร่างของเธอสั่นราวกับมีคนมาจับเขย่า
ร่างของเธอขยับขึ้นลงตามแรงขยับของมัลฟอย
ชายหนุ่มส่งเสียงพึมพำในลำคอ...เขาสบถออกมาบ้างเมื่อร่างของเฮอร์ไมโอนี่ไม่เปิดรับเขา
“อ๊ะ...อ๊ะ! โอ๊ย..ยะ..หยุดเถอะ!”
เฮอร์ไมโอนี่ร้องอย่างเจ็บปวดขณะที่ร่างกายของเธอก็ยังคงขยับไปตามแรงอารมณ์ของมัลฟอยที่ดูจะรุนแรงขึ้นทุกขณะ เธอจิกเล็บลงไปบนแผ่นหลังกว้างที่ชุ่มเหงื่อของมัลฟอย
เขาเชิดหน้าขึ้นเมื่อรับรู้ถึงความเจ็บที่แผ่นหลังซึ่งเปรียบเสมือนแรงกระตุ้นอารมณ์พิศวาสของเขา
มัลฟอยโอบสะโพกกลมกลึงของเฮอร์ไมโอนี่ไว้เป็นที่ตั้งก่อนที่เขาจะเพิ่มแรงกระแทกกระทั้นมากขึ้น
“อย่า...อ๊ะ! โอ๊ย...เจ็บนะ คนบ้า! ฉันเจ็บ” เฮอร์ไมโอนี่ยังคงร้องไม่หยุดและยังคงพยายามดิ้นรนขัดขืน
และมัลฟอยก็ยังคงยัดเยียดความปรารถนาที่ของเขาที่แสนเจ็บปวดให้เฮอร์ไมโอนี่
เสลาผ่านไปราวกับจะแสนนาน...ขณะที่ร่างกายของเฮอร์ไมโอนี่เริ่มตอบรับสิ่งแปลกปลอมที่แทรกเข้ามาในร่างกาย
เธอโดยที่เธอไม่เต็มใจ
แต่ความไม่เต็มใจนั้นเริ่มเปลี่ยนเป็นความรู้สึกหนึ่งที่เธอไม่เคยสัมผัสมาก่อน....
“อ๊ะ!”
มัลฟอยเผลอครางออกมาเบาๆอย่างไม่รู้ตัวเมื่อเขารู้สึกว่าร่างกายของเฮอร์ไมโอนี่เริ่มตอบรับเขาและเริ่มสร้างความสุขให้กับเขาด้วย
“อ๊ะ...อ๊ะ..” เฮอร์ไมโอนี่เริ่มขยับร่างตามแรงกระแทกของมัลฟอย
เธอเริ่มครางเบาๆอย่างพอใจกับสัมผัสที่ได้รับ
มัลฟอยมองเฮอร์ไมโอนี่อย่างถวิลาห...เขารู้สึกว่าเธอคนนี้ทำให้เขาคลั่งได้มากกว่าที่คิด
“อือ..อือ...อือ..เกรนเจอร์” มัลฟอยครางเบาๆในลำคออย่างพอใจและหลงใหล
เขาพิ่มแรงสอดใส่มากขึ้นอีกเพื่อเร่งความสุขของเขาให้ถึงที่สุด...เขารู้สึกว่าด้านในของเฮอร์ไมโอนี่เริ่มเปียกชื้นจนเอ่อล้นออกมาด้านนอก
ของเหลวที่เป็นสัญลักษณ์แห่งความสุขเปรอะเปรื้อนไปทั่วะร้อมกับหยดสีแดงจางๆ
“อ๊ะ...อา...อ๊า..ปะ..ปล่อยฉัน”
“แฮ่กๆ ยังจะพูดอีก”
มัลฟอยปรามขึ้นเมื่อเฮอร์ไมโอนี่ยังคงคิดที่จะหนีทั้งที่ตัวเองก็อ่อนระทวยจนแทบจะพูดไม่ไหวอยู่แล้ว
มัลฟอยนึกหมั่นไส้ผู้หญิงปากดี...เขาเลื่อนมือมาจับต้นขาของเฮอร์ไมโอนี่ไว้ก่อนจะขยับร่างเข้าไปลึกมากขึ้น ได้ผล...หญิงสาวสะดุ้งสุดตัวและตอบรับเขาโดยปริยาย
“อ๊ะ...อ๊า...อือ..อืม! มัลฟอย..อา”
“แฮ่กๆ..ฉันจะทนไม่ไหวแล้วนะเกรนเจอร์” มัลฟอยพึมพำอย่างไร้สติ
แต่เฮอร์ไมโอนี่ไม่ได้รับฟังคำพูดของมัลฟอยเลย...เธอนอนอ่อนระทวยอยู่ใต้ร่างของเขา
ผล่อยให้ร่างของตัวเองขยับไปตามแรงอารมณ์ของชายหนุ่ม...เธอเพียงแต่ส่งเสียงครวญครางออกมาตามสัญชาตญาณแท้ๆของมนุษย์และปล่อยให้น้ำตาไหลออกมาด้วยความเจ็บปวดทางจิตใจ...
“อือ..อะ! เกรนเจอร์” มัลฟอยร้องออกมาอย่างตกใจ
เมื่อเขารู้สึกถึงบางสิ่งที่เริ่มก่อตัวขึ้นเล็กๆแต่ตอนนี้กำลังก่อตัวเป็นพายุขนาดมหึมาที่กำลังจะพัดทุก
อย่างให้พินาศ
เขาจ้องมองลงไปในดวงตาสีน้ำตาลของเฮอร์ไมโอนี่ที่หยาดเยิ้มแต่เต็มไปด้วยความว่างเปล่า...ชายหนุ่มหายใจหนักก่อนจะซุกหน้าที่ชื่นไปด้วยหยาดเหงื่อลงไปบนต้นคอของเฮอร์ไมโอนี่...เขาจับขาเธอยกขึ้นและโยกตัวอย่างรุนแรง
“อ๊ะ...อ๊ะ...อือ..อา..อ๊ะ!” เฮอร์ไมโอนี่ร้องครวญครางไปตามจังหวะที่ถูกกระแทก
ความรู้สึกแปลกๆเริ่มเกิดขึ้น...ความรู้สึกหนึ่งที่เริ่มเด่นชัดขึ้นเรื่อยๆ...เฮอร์ไมโอนี่รู้สึกเหมือนเ
รือที่ลอยคว้างอยู่ท่ามกลางพายุคลื่นกำลังจะถูกซัดจมน้ำ
เธอจิกเล็บลงไปบนเนื้อที่แผ่นหลังของมัลฟอยแน่นขึ้น
ความรู้สึกนั้นกำลังเด่นชัดมากขึ้นขณะที่จังหวะของมัลฟอยก็ยิ่งทวีความรุนแรงมากขึ้นเช่นกัน
“อ๊ะ...อ๊ะ..มะ..มัลฟอย” เฮอร์ไมโอนี่ร้องครวญเมื่อเธอกำลังตกอยู่ในภาวะสับสนราวกับคนไร้สติ
เสียงลมหายใจและเสียงหอบปนกับเสียงครวญครางดังอยู่ข้างหูของเฮอร์ไมโอนี่...เธอได้ยินเสียงเขากดัฟันแน่นขึ้นขณะที่เขาเคลื่อนไหวอย่างรุนแรง
“อือ...อะ..เกรนเจอร์” มัลฟอยครางด้วยเสียงหอบแห้ง
เขากำลังจะถึงความสุข...ชายหนุ่มกอดรัดร่างของหญิงสาวไว้แนบแน่นราวกับจะเป็นหนึ่งเดียวกัน...ก่อนที่สัมผัสสุดท้ายที่หนักหน่วงและรุนแรงที่สุดจะเกิดขึ้น...
...เฮอร์ไมโอนี่รู้สึกราวกับจมน้ำ...เธอรู้สึกอึดอัดและทรมาน
แต่ในความทรมานนั้นยังรู้สึกดีอยู่เล็กน้อย
สัมผัสหนักแน่นและรุนแรงย้ำเป็นครั้งสุดท้ายขณะที่ความรู้สึกวาบหวิวและอ่อนระทวยเกิดขึ้นไปทั่วตัว
เฮอร์ไมโอนี่หยุดหายใจและกรีดเสียงลั่น
“อ๊า........!!” ความรู้สึกรู้สมตามสัญชาตญาณพาร่างของเฮอร์ไมโอนี่ไปถึงฝั่งฝัน
เธอลากเล็บเป็นรอยแดงยาวบนแผ่นหลังของมัลฟอย
“อืม...อา...” มัลฟอยครางลอดๆรฟันออกมาเบาๆอย่างพอใจ เมื่อเขาเองก็ถึงจุดสุดยอดแห่งความสุข...
ชายหนุ่มก้มลงมองร่างที่นอนไร้เรี่ยวแรงอยู่ในอ้อมกอด...ใบหน้านั้นเปียกชื้นและเต็มไปด้วยหยาดเหงื่อ...มัลฟอยจ้องมองเธออยู่อย่างนั้น...เขาใช้ริ้วมือเลียไล้เช็ดหยาดเหงื่อจากแก้มของหญิงสาวอย่างอาทร...เขาจ้องมองเธอหลับตาพริ้ม...หญิงสาวที่ทำให้เขามีความสุข เขามองดูอย่างพอใจและยิ้ม....
...ยิ้มด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์อย่างผู้มีชัย! เขากระตุกมุมปากและหัวเราะเบาๆอย่างสะใจ
ผู้หญิงอวดดีปากเก่งคนนี้ในที่สุดเขาก็เอาชนะได้
เขาสามารถลดค่าผู้หญิงที่คิดว่าตัวเองสูงส่งให้เป็นแค่ผู้หญิงขายตัวคนหนึ่ง มัลฟอยคิดอย่างลำพองใจ
เขาพลิกตัวกลับ ชันกายลุกขึ้นนั่ง...ดวงตาจ้องมองไปที่หญิงสาวผู้เคราะห์ร้ายอย่างหื่นกระหาย
เขาครอบครองผู้หญิงคนนี้ได้แล้ว...ด้วยเงิน..และตัวของเขาเอง
ไม่มีอะไรจะสุขใจไปเท่ากับการทำให้ศัตรูที่เขาไม่เคยลืมมาสยบอยู่แทบเท้าเขา...ยิ่งเป็นการเอาชนะด้วยวิธี
โกงเช่นนี้แล้วล่ะก็...มัลฟอยยิ่งรู้สึกพอใจนัก เขาคิดอย่างสุขใจ และหัวเราะอย่างผู้กำชัยชนะ
ก็เพราะเขาคือ...เดรโก มัลฟอย ยังไงล่ะ!
......................................................................
JE
TE VEUX chapter 4 : ความเจ็บปวดกับความสะใจ
.....ไม่เหลืออะไรอีกแล้วใช่มั้ย...
ดวงตาสีน้ำตาลที่เพิ่งเปิดขึ้นมานั้นบ่งบอกความหมายชัดเจน
ดวงตานั้นเหือดแห้งราวกับไร้ชีวิต...เธอร้องไห้เสียจนไม่มีน้ำตาจะให้ไหลแล้ว...เฮอร์ไมโอนี่จ้องมองเพดานอย่างเหม่อลอยเพื่อที่จะไม่คิดถึงเหตุการณ์นั้นอีก
การที่เธอถูกกระทำย่ำยีอย่างไม่เต็มใจ...การที่ถูกลดค่าลงเป็นเพียงแค่ผู้หญิงขายตัว
เพียงเท่านั้นก็เหลือเกินแล้วสำหรับคำว่า ‘มนุษย์’
เจ้าเดนคนนั่นไม่ได้อยู่ที่นี่ เฮอร์ไมโอนี่คิดอย่างเจ็บแค้นขณะยันกายลุกขึ้นนั่ง
เธอรู้สึกราวกับว่าร่างทั้งร่างจะแตกละเอียด...ความเจ็บจากที่ท้องน้อยแล่นขึ้นมากลายเป็นความเจ็บปวดไปทั้งตัว แต่มันก็ไม่ได้เพียงหยาดหยดของความเสียใจที่เธอรู้สึก...น้ำตาที่คิดว่าเหือดแห้งไปแล้วกลับค่อยๆไหลรินออกมาอีกครั้ง เฮอร์ไมโอนี่พยายามที่จะพยุงตัวขึ้น...แต่ความพยายามนั้นกลับไร้ผล เธอกัดฟันแน่นอย่างเจ็บปวดก่อนจะค่อยๆใช้มือยันกายคลานลงมาจากเตียง ร่างที่ไร้เรี่ยวแรงนั้นตกลงมากองอยู่ข้างเตียงอย่างน่าเวทนา เฮอร์ไมโอนี่นอนกองอยู่กับพื้น เธอหลับตาแน่นและพยายามกลั้นน้ำตาไว้ เธอค่อยๆใช้ข้อศอกและหัวเข่าคลานไปหยิบเสื้อผ้าที่แทบไม่เหลือราคามาสวมใส่ มือหนึ่งคว้าสะเปะสะปะไปหยิบซากไม้กายสิทธิ์ที่หักเป็นสองท่อน เฮอร์ไมโอนี่มองมันด้วยสายตาหมองหม่น เธอแนบมันไว้กับอกและร้องไห้ไว้อาลัยให้กับเพื่อนคนสุดท้ายที่เมื่อคืนเธอคิดว่าจะช่วยเธอให้รอดจาดน้ำมือ
ของคนเลวได้ เฮอร์ไมโอนี่ค่อยๆยืนขึ้นอย่างไร้เรี่ยวแรง
เธอเดินราวกับเด็กที่เพิ่งหัดเดินเป็นครั้งแรก เฮอร์ไมโอนี่ออกจากห้องนอนมาได้
เธอคว้าเอากระเป๋าถือที่กองอย่กับพื้นอีกห้องหนึ่งขึ้นมา...เธอหลับตาแน่นด้วยความเจ็บปวดก่อนจะพาร่างที่
ไร้เรี่ยวแรงออกจากนรกแห่งนี้ไป...
...ชายหนุ่มใช้ผ้าขนหนูขาวสะอาดซับน้ำจากใบหน้า หยดน้ำใสๆไหลลงมาตามปอยผมสีทองที่เปียกลู่
เขาผิวปากอย่างอารมณ์ดีขณะออกมาจากห้องน้ำ...ชายหนุ่มก้าวเข้ามาในห้องนอน
หวังจะได้พบร่างสะบักสะบอมนั้นนอนสะอึกสะอื้นอยู่...แต่ที่ชายหนุ่มพบกลับมีแต่ความว่างเปล่า
เขากวาดตามองไปรอบๆห้องอย่างตกใจ ยัยนั่นหนีไปแล้ว เขาคิดอย่างเดือดดาล ผู้หญิงอะไรปากเก่งทิฐิหนา
มัลฟอยปาผ้าขนหนูลงกับพื้น สั่งสอนไปขนาดนั้นแล้วก็ยังไม่รู้จักจำ!
“เก่งนักนะยัยตัวแสบ!” มัลฟอยคำรามอย่างโมโห
แต่สายตาของเขาเหลือบไปเห๋นร่องรอยบางอย่างบนผ้าปูที่นอน...รอยหยดเลือดด่างดวงยังปรากฏอยู่ชัดเจน...เพีย
งเท่านั้นมัลฟอยก็กรีดยิ้มอย่างชั่วร้าย ยังไงเขาก็ได้ชื่อว่าเป็นผู้ชนะ...เฮอร์ไมโอนี่ เกรนเจอร์
สาวสวยและแสนฉลาดที่ทั้งพ่อมดและมักเกิ้ลก็อยากได้มาครอบครอง
เขาได้เธอมาแล้ว...และก็เป็นคนแรกที่ได้เธอด้วย
เฮอร์ไมโอนี่เดินสะเปะสะปะอยู่ท่ามกลางผู้คน ลมหนาวโชยมาคลอเคลียแก้มที่เปียกชื้น...ใบหน้าของเธอเย็นชืด เฮอร์ไมโอนี่เดินก้มหน้าอย่างหวาดกลัว มือของเธอกำคอเสื้อของชุดแซ็คเอาไว้แน่น เมื่อคืนเธอเพิ่งจะดูสง่างามในชุดหรูนี้...แต่ตอนนี้สภาพเธอราวกับผู้หญิงตกอับ เฮอร์ไมโอนี่คิดอย่างเสียใจ...ดวงตาสีน้ำตาลนั้นหมองหม่น...ชีวิตของเธอเหมือนจะหายไปแล้วกับการสูญเสียเมื่อคืนนี้ ยิ่งคิดก็ยิ่งเสียใจ...
“อ๊ะ!” เสียงหนึ่งอุทานขึ้นเบาๆเมื่อร่างของเฮอร์ไมโอนี่ชนเข้ากับร่างสูงใหญ่ของเขาเต็มๆ
เฮอร์ไมโอนี่ที่ไร้เรี่ยวแรงอยู่แล้วล้มลง...วงแขนกว้างใหญ่นั้นเอื้อมมารับตัวเธอไว้
เขานั่งลงคุกเข่าขณะพยายามเขย่าร่างของเฮอร์ไมโอนี่
“คุณ! คุณครับ...คุณเป็นอะไร...เฮอร์ไมโอนี่!”
ชายหนุ่มร้องอย่างตกใจทันทีเมื่อเขาได้เห็นหน้าของหญิงสาวที่ล้มในอ้อมแขนของเขา...เฮอร์ไมโอนี่ลืมตาขึ้น
มองชายหนุ่มคนนั้นช้าๆ ดวงตาสีเขียวมรกตที่ซ่อนอยู่ใต้กรอบแว่น...ผมสีดำยุ่งๆ และท่าทางตื่นตระหนกที่เขาทำเหมือนเดิมทุกครั้ง...มันยังคงเด่นชัดอยู่ในความทรงจำของเธอ
“แฮ...แฮร์รี่” เฮอร์ไมโอนี่พึมพำด้วยเสียงสั่นเครือ เธอยกมือที่สั่นเทาขึ้นลูบใบหน้าของชายหนุ่ม...น้ำตาเอ่อล้นออกมาอย่างปลื้มปีติ...เฮอร์ไมโอนี่มองภาพแฮร์รี่ก่อนที่จะหลับตาลงพร้อมกับน้ำตา
“เฮอร์ไมโอนี่! เฮอร์ไมโอนี่!”
แฮร์รี่ร้องเรียกและพยายามเขย่าร่างของเฮอร์ไมโอนี่...เธอหลับตาลงพร้อมกับหยาดน้ำตาและรอยยิ้มที่ดูเหนื่อยล้าเต็มที...แฮร์รี่มองเธออย่างตกใจก่อนจะตะคองอุ้มเธอไว้ในอ้อมอกและรีบสาวเท้าเดินไปจากตรงนั้น
มัลฟอยนั่งอยู่บนเก้าทำงานด้วยท่าทางที่ดูคร่งขรึม เขนยกมือขึ้นแตะริมฝีปากอย่างครุ่นคิด...นาฬิกาบนโต๊ะทำงานบอกเวลาเจ็ดโมงตรง ชายหนุ่มเหลือบมองแฟ้มเอกสารที่กองอยู่บนโต๊ะเลขาสาวเพิ่งเอามาให้เขาเมื่อวานนี้โดยที่เขาไม่สนใจแม้แต่จะเหลือบมอง มัลฟอยมองไปที่แฟ้มเอกสารซึ่งอยู่ด้านบนสุด
มัลฟอยครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะหยิบมันขึ้นมาเปิดอ่าน...รายชื่อผู้กู้เงินจากธนาคารและยังไม่ได้ส่งชำ
ระคืนสายตาของมัลฟอยสะดุดอยู่ที่หน้าหนึ่งในแฟ้ม...ชายหนุ่มไล่กวาดตามองอย่างสนใจ
เฮอร์ไมโอนี่ เกรนเจอร์
ที่อยู่ที่สามารถติดต่อได้ เลขที่.../... ถนน... เมือง ลอนดอน ประเทศ อังกฤษ
เบอร์โทรศัพท์ xxxxxxx
รายได้ต่อเดือน 100,000 – 400,000 ดอลล่าร์/เดือน
จำนวนเงินที่กู้ยืม 70 ล้านดอลล่าร์ รวมยอดค้างชำระทั้งหมด 140 ล้านดอลล่าร์
มัลฟอยมองอยางพินิจก่อนที่เขาจะโยนแฟ้มเอกสารลงบนโต๊ะ เขาเอนหลังพิงพนักเก้าอี้อย่างหมดอาลัยตายอยาก ชายหนุ่มหลับตาลงครู่หนึ่ง....และเมื่อเขาลืมตาขึ้นมา ความคิดบางอย่างก็วูบเข้ามาในหัวมัลฟอยฉีกยิ้มบางๆ เขากำลังคิดถึงเรื่องสนุกๆบางอย่าง...เป็นเรื่องที่น่าหรรษาจริงๆ มัลฟอยคิดอย่างมีความสุขก่อนจะคว้าเสื้อคลุมและรีบสาวเท้าออกไปจากห้องอย่างลำพองใจ...
.....สิ่งแรกที่ปรากฏในมโนทัศน์ของหญิงสาวคือเพดานสีขาวจางๆที่เหมือนมีเมฆหมอกมืดครึ้มมาบังไว้
...เฮอร์ไมโอนี่กระพริบตาถี่ๆเพื่อปรับการมองเห็น ศีรษะของเธอนั้นรู้สึกปวดตุบๆเหมือนมีใครเอาค้อนมาทุบ เฮอร์ไมโอนี่หลับตาลงด้วยใบหน้าเหยเกเมื่อรู้สึกถึงความเจ็บปวดที่ช่องท้องซึ่งลามเข้ามาแทนที่อาการปวดหัว...และเมื่อเธอหรี่ตาขึ้นอีกครั้ง...ดวงตาสีเขียวมรกตกำลังจ้องมองเธออย่างห่วงใย
“แฮร์รี่!” เฮอร์ไมโอนี่อุธานเบาๆแล้วขยับตัวลุกขึ้นนั่ง
แต่เพียงฉับพลันใบหน้าของเธอก็บิดเบี้ยวและตัวขดงอเมื่อรู้สึกว่าอาการปวดเมื่อครู่เริ่มเล่นงานอีกครั้ง
“นอนลงเถอะเฮอร์ไมโอนี่ ฉันรู้ว่าเธอป่วย”
แฮร์รี่พูดอย่างอ่อนโยนและกดไหล่เพื่อนสาวให้ค่อยๆนอนลงอีกครั้ง เขายิ้มให้เธอเมื่อเธอหลับตาลง...แฮร์รี่วางมือลงบนหน้าผากของเฮอร์ไมโอนี่...เขาจ้องมองเธอที่กำลังพักผ่อนอย่างเหนื่อยอ่อน
“เธอ...มาที่นี่ได้ยังไง”
เฮอร์ไมโอนี่ถามด้วยน้ำเสียงอิดโรย...แต่ที่จริงถ้าเขาและเธอไม่ได้เจอกันในสภาพที่เธออ่อนแอเช่นนี้...เธออาจจะกระโดดกอดเขาแล้วก็เป็นได้
“ทำงานน่ะสิ ฉันย้ายมากระทรวงเวทมนตร์ที่นี่แล้ว” แฮร์รี่บอก
เขาอดแปลกใจไม่ได้ที่เฮอร์ไมโอนี่ยิงคำถามใส่เขาแบบนี้แทนที่จะแสดงท่าทางดีใจที่เขามา
“อืม...ดีจัง ฉันเคยฝันไว้ว่าจะเป็นมือปราบมาร” เฮอร์ไมโอนี่ยิ้มแห้งๆ ภาพในวันวานที่เธอ แฮร์รี่
และเพื่อนๆอยู่ในชุดนักเรียนฮอกวอตส์และหัวร่อนร่วนกันทุกวันผุดเข้ามาในความคิด...วันเวลาแสนดีที่เธออยากย้อนกลับไปและไม่กลับมาอีกเลย
“ฉันถามเธอมั่งได้มั้ย” แฮร์รี่ขอ...เขามองดูรอยยิ้มจางๆของเฮอร์ไมโอนี่ที่เริ่มเลือนหายไป
“ได้” เฮอร์ไมโอนี่ตอบในอีกอึดใจต่อมา...เธอดูแข็งกร้าวขึ้นทันทีเมื่อแฮร์รี่มีคำถามกับเธอ
แฮร์รี่สูดลมหายใจนิดหนึ่ง...เขาพยายามจะไม่ใส่ใจกับใบหน้าที่เริ่มซีดเผือดเป็นกระดาษขาวของเฮอร์ไมโอนี่
“เธอเป็นอะไร...ตอนที่ฉันเห็นเธอ เธอทำท่าเหมือนเจอเรื่องร้ายๆมา” เฮอร์ไมโอนี่ลืมตาขึ้นทันที
เธอนึกอยู่แล้วว่าจะต้องเจอคำถามนี้จากแฮร์รี่...แต่จะให้เธอเล่าให้เขาฟังได้อย่างไร...เรื่องน่าอดสูและ
สกปรกแบบนั้น ค่ำคืนที่แสนเลวร้ายกับผู้ชายหยาบช้าที่สร้างบาดแผลรอยใหญ่ไว้ในใจของเธอ เฮอร์ไมโอนี่ไม่ต้องการจะคิดถึงมันอีก ...แต่สายตาแข็งกร้าวของแฮร์รี่ทำให้เธอไม่สามารถจะปฏิเสธได้ แต่เธอก็ไม่สามารถเล่าเรื่องนั้นให้เขาฟังได้เช่นกัน เฮอร์ไมโอนี่ขยับตัวลุกขึ้นนั่ง เธอกอดเข่าไว้...สายตาจับจ้องอย่างกระวนกระวายไปที่มือของตัวเองซึ่งเกาะกุมอยู่ที่หัวเข่า
“ฉันขอไม่เล่าได้มั้ย” เฮอร์ไมโอนี่ก้มหน้านิ่งและวิงวอน
แฮร์รี่มองท่าทางที่เหมือนกับกำลังสวดมนตร์ของเฮอร์ไมโอนี่อย่างร้อนใจ
เขาประชิดตัวเข้าไปหาเธอและขับใบหน้าที่ก้มต่ำของเธอให้เงยขึ้น
“เธอเล่าให้ฉันฟังได้นะเฮอร์ไมโอนี่ ไม่ว่าเรื่องอะไรก็ตามที่เธอร้อนใจ...เรื่องอะไรก็ได้
เธอบอกฉันได้ทุกอย่าง” แฮร์รี่พูดอย่างร้อนรน เขาจ้องลึกลงไปในดวงตาที่กำลังสกัดกั้นเขา...ชายหนุ่มคิดเกลียดตัวเองที่อ่อนหัดนักในเรื่องการพินิจใจ...
ไม่เช่นนั้นเขาก็คงจะสามารถเปิดความลับที่อยู่ในแววตาที่แสนเศร้าของเฮอร์ไมโอนี่ได้
“ฉัน...ฉันเล่าไม่ได้แฮร์รี่ ฉันพูดไม่ได้” เฮอร์ไมโอนี่ส่ายหน้าและพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ
เธอดูสับสนและอ่อนแอ แฮร์รี่เลื่อนมือไปจับไหล่เฮอร์ไมโอนี่
“บอกฉันสิ! อะไรเกิดขึ้นกับเธอ...บอกฉัน” แฮร์รี่คาดคั้น
เฮอร์ไมโอนี่ส่ายหน้าพร้อมกับน้ำตาที่เริ่มไหล
“ไม่! ฉันบอกเธอไม่ได้” เฮอร์ไมโอนี่ยังคงปฏิเสธ เธอส่ายหน้าจนน่ากลัวว่าศีรษะจะหลุด
ท่าทางของเธอราวกับเด็กที่พยายามซ่อนความผิด
“บอกฉัน!” แฮร์รี่ตะโกนใส่และเขย่าตัวเฮอร์ไมโอนี่ “ทำไมเธอถึงหมดสติตอนที่พบฉัน! แล้วเธอหนีอะไรมา เธอทำท่าเหมือนหนีอะไร! เธอบอกฉันสิว่าทำไมเสื้อผ้าของเธอถึงขาดแบบนั้น!”
เฮอร์ไมโอนี่สะดุ้งเฮือกและชำเลืองมองดูตัวเอง...เธออยู่ในเสื้อเชิ้ตตัวใหญ่ที่น่าจะเป็นของแฮร์รี่
แฮร์รี่เขย่าตัวเฮอร์ไมโอนี่อย่างร้อนรน เขาพยายามจ้องมองตาเธอ
แต่เฮอร์ไมโอนี่เบือนหน้าหนีเขา...แฮร์รี่สังเกตเห็นประกายที่ขอบตาของเฮอร์ไมโอนี่...หยาดน้ำใสๆกำลังเอ่อท่วมท้น
“ไม่! ฉันบอกไม่ได้” เฮอร์ไมโอนี่ยังคงยืนยัน เธอไม่ต้องการจะพูดถึงเรื่องน่ารังเกียจและสกปรกแบบนั้นอีก...ตอนนี้ใบหน้าของคนชั่วร้ายนั้นผุดเข้ามา น้ำเสียงที่เหมือนซาตานของเขากระแทกเข้ามาในหู...เฮอร์ไมโอนี่ปฏิเสธพัลวัน เธอไม่ต้องการจะนึกถึงเขาอีก!
“บอฉันสิ!” แฮร์รี่ยังคงดื้อดึง
เขาดึงเฮอร์ไมโอนี่มาและจ้องไปที่คอเสื้อเชิ้ตที่เฮอร์ไมโอนี่สวมใส่ซึ่งตอนนี้เปิดอ้า
“บอกฉันว่ารอยที่ต้นคอนั่นมันคืออะไร!!!”เฮอร์ไมโอนี่สะดุ้งสุตัวเมื่อสายตาของแฮร์รี่จับจ้องอยู่ที่ตำแหน่งซึ่งต่ำกว่าใบหน้าของเธอ เฮอร์ไมโอนี่ก้มลงมองผ่านคอเสื้อของตัวเอง...รอยแดงเป็นจ้ำกระจักกระจายอยู่ทั่วแผ่นผิวสีขาวที่ต้นคอและเนินอก...ราวกับเป็นตราบาปจากเหตุการณ์เมื่อคืน...
‘เธอหนีฉันไม่รอดหรอกเกรนเจอร์...’
เสียงของมัลฟอยซึ่งคำรามอย่างโหดร้อยแว่วเข้ามาอีกครั้งพร้อมกับภาพการกระทำของเขาที่ราวกับเป็นมีดเล่มคมกรีดลงไปในใจของเฮอร์ไมโอนี่
“ไม่!!! ฉันไม่พูด!” เฮอร์ไมโอนี่กรีดร้องลั่นและยกมือขึ้นกุมศีรษะตัวเอง
เฮอร์ไมโอนี่ขดตัวอย่างหวาดกลัวและไม่สามารถห้ามน้ำตาที่พยายามกลั้นเอาไว้ได้ แฮร์รี่มองเฮอร์ไมโอนี่ที่ตัวสั่นราวกับเจอเรื่องร้ายแรงด้วยความสงสาร เขากอดเฮอร์ไมโอนี่ไว้และกดคางลงบนศีรษะของเธอ...แฮร์รี่กอดเฮอร์ไมโอนี่อย่างทะนุถนอม
“ไม่เป็นไรเฮอร์ไมโอนี่...เธอไม่ต้องพูดหรอก...ฉันไม่อยากฟังแล้ว”
แม้จิตใจจะใคร่ครวญอยากรู้มากเท่าใดแต่แฮร์รี่ก็ไม่สามารถจะอดทนฟังเรื่องเลวร้ายที่เกิดขึ้นกับเฮอร์ไมโอนี่ได้...
...เฮอร์ไมโอนี่ตัวสั่นและนึกคิดในใจอย่างเจ็บปวด...เธอจะบอกใครได้ถึงเรื่องราวเหล่านั้น...จะบอกใครได้ว่าเธอถูกขาย..หรือพูดให้ถูกก็คือเธอจะสามารถบอกใครได้ว่าเธอเป็นผู้หญิงขายตัวอย่างที่มัลฟอยพูด....ตราบาปจากคนสารเลวชั่วช้านั้นคงจะไม่มีวันจางหายไปได้...พร้อมกับเธอซึ่งไม่มีค่าควรที่จะได้รับความอบอุ่นนี้จากคนที่เธอรัก...ในเมื่อเธอเป็นผู้หญิงที่สามารถตีค่าเป็นเงินได้...
....มัลฟอยกำลังจับจ้องด้านหลังของชายหนุ่มซึ่งกำลังคุยโทรศัพท์อย่างออกรส เขามองผ่านกระจกบานใสนั้น มัลฟอยพึมพำอะไรบางอย่างอย่างเดือดดาลและเม้มริมฝีปากแน่น หน็อย....! ไอ้เพื่อนโลภ
รอให้คุยธุระของแกให้จบก่อนแล้วธุระของฉันกับแกต้องนาวแน่..มัลฟอยคิด
“โอเคครับท่านรัฐมนตรี...ให้รถของท่านไปรับสุภาพสตรีสาวแสนสวยของเราที่ร้านหม้อใหญ่รั่วได้เลย...แล้วเธอจะไปพบท่านที่คฤหาสน์ ขอบคุณที่ใช้บริการของเรา...ขอบคุณครับ”
แม็คไกวน์ยิ้มให้กับโทรศัพท์มือถือก่อนจะหย่อนมันใส่กระเป๋าเสื้อเชิ้ต...เขาเอนหลังพิงพนักเก้าอี้และยิ้
มอย่างสบายใจ...โดยไม่รู้เลยว่า...ด้านหลังของเขามีเงาทะมึนดำๆกำลังคืบคลานเข้ามา
“ไอ้แม็คไกวน์!” มัลฟอยตะโกนลั่นและคว้าคอเสื้อด้านหลังของแม็คไกวน์ขึ้นมา
ร่างของชายหนุ่มผมสีน้ำตาลลอยละลิ่วไปตามแรงดึง ทันทีที่เขาหันกลับไปสิ่งที่เขาเห็นอย่างแรกคือกำปั้นของเพื่อนรักที่ประเคนใส่ใบหน้าของเขาเต็มๆ
“เฮ้ย! อะไรวะ!” แม็คไกวน์สบถหลังจากที่เขาลงไปกองกับพื้นห้องข้างโต๊ะทำงาน
มัลฟอยยืนค้ำตระหง่านอยู่เบื้องหน้าของเขา..และส่งสายตาเหมือนจะฆ่าคนมาที่แม็คไกวน์
“ไอ้หน้าด้าน! หลอกเอาผู้หญิงมาขายฉัน!”
มัลฟอยกัดฟันด้วยความโกรธก่อนจะกระแทกส้นเท้าใส่สีข้างของแม็คไกวน์ เขากุมสีข้างตัวเองอย่างเจ็บปวดและเงยหน้าขึ้นมองมัลฟอยอย่างสงสัย
“ก็สเป็คแกมั้ยละ หยิ่ง มีศักดิ์ศรี แล้วก็ไม่ได้หาได้ดาษดื่น” แม็คไกวน์เถียง เขาร้องโอดโอยเบาๆในลำคอขณะที่มัลฟอยเสยผมขึ้นอย่างสะกดอารมณ์ไว้
“แกก็รู้ว่าฉันไม่ชอบผู้หญิงที่โดนหลอกมา! แล้วแกยังเอายัยนั่นมาให้ฉันอีก! โธ่เว้ย....!”
มัลฟอยคำรามก่อนจะดึงคอเสื้อของแม็คไกวน์ขึ้นมาอีกครั้ง มัลฟอยเหวี่ยงกำปั้นขึ้นในอากาศ
แม็คไกวน์หลับตาแน่นก่อนจะพูดประโยคหนึ่งออกมา
“แต่แกก็ชอบไม่ใช่รึไง!” แม็คไกวน์โพล่งขึ้น
มัลฟอยชะงักกำปั้นเอาไว้ทันที...เขาอึ้งอยู่อย่างนั้น...แม็คไกวน์ค่อยๆแกะคอเสื้อของเขาออกจากมือที่ค้างแข็งของมัลฟอย เขานั่งกองลงกับพื้นและปาดเลือดที่มุมปากขณะจ้องมองหมาบ้าที่ค่อยๆพิงตัวเองกับโต๊ะทงาน
“ฉันรู้ว่าเมื่อคืนแกกับเขาก็มีอะไรกัน..ฉันก็นึกไว้ว่าถ้าแกรู้ว่าคุณเกรนเจอร์นั่นโดนหลอกแกคงไม่เอาเพราะฉันรู้...แกไม่ชอบผู้หญิงที่โดนหลอกมา ฉันเลยให้คนไปรออยู่ที่หน้าโรงแรมเพื่อรอดูว่าแกจะส่งสินค้าคืนรึเปล่า...แต่คุณเกรนเจอร์ก็ไม่ได้ลงมานี่
” แม็คไกวน์ยันกายลุกขึ้นจากพื้น
เขามองมัลฟอยที่ทำท่าเหมือนครุ่นคิด...แม็คไกวน์นึกว่าเขาจะโดนหมัดอีกสักชุด แต่เปล่าเลย..รอยยิ้มสะใจปรากฏขึ้นบนใบหน้าของมัลฟอย แววตาของเขาเหมือนปรีเปรมดิ์และสนุกสุดๆ ใช่แล้ว...เมื่อคืนเขาได้ทำลายสิ่งที่ใครๆก็ยกย่องกันนักกันหนาว่าสูงส่ง...ทั้งที่โรงเรียนออกวอตส์หรือโลกมักเกิ้ลนี่ คุณเฮอร์ไมโอนี่ เกรนเจอร์...นอนกับเขาเพื่อเงิน ศัตรูตัวร้ายที่เคยหยามเขาไว้มากและเขาเคยสาบานว่าจะต้องแก้แค้นเธอให้ได้...และตอนนี้ดูเหมือนเขาจะทำสำเร็จแล้ว
“ตกลงนายกับคุณเกรนเจอร์มีอะไรกันจริงๆใช่มั้ย...” แม็คไกวน์ถามอย่างเกรงๆ
แต่มัลฟอยฉีกยิ้มกว้างอย่างชั่วร้ายและพยักมุมปาก
“เรียกว่า...ข่มขืนจะดีกว่า” มัลฟอยบอก ดูเขาสนุกกับเรื่องที่เกิดขึ้นเหลือเกิน...แม็คไกวน์ยักไหล่นิดหนึ่งอย่างเสียมิได้ ชายหนุ่มแอบโล่งอกที่ไม่โดนฆาตกรรม
“แม็คไกวน์!” มัลฟอยเรียกด้วยเสียงขึงขัง
แม็คไกวน์สะดุ้งโหยงและคิดว่าเขากำลังจะโดนมือโดนเท้าอีกครั้ง
“อะไร!”
แม็คไกวน์ถามอย่างกล้าๆกลัวๆ....แต่มัลฟอยกลับใช้ลิ้นเลียริมฝีปากตัวเองอย่างครุ่นคิด...แววตาของเขานั้นโหดร้ายและเจ้าเล่ห์...แม็คไกวน์มองท่าทางของมัลฟอยอย่างแปลกใจ
“เอาที่อยู่ของเฮอร์ไมโอนี่ เกรนเจอร์มาให้ฉัน”
มัลฟอยออกคำสั่งและทอดสายตาไปไกล...สายตาที่เจ้าเล่ห์นั้น...แม็คไกวน์กำลังคิดว่าเพื่อนของเขาคงกู่ไม่กลับแล้ว
“นายจะเอาไปทำอะไร” แม็คไกวน์ถาม
“ของเล่นที่สนุกๆน่ะ...” มัลฟอยพูดด้วยน้ำเสียงดุร้าย “ฉันไม่ปล่อยให้หลุดมือไปง่ายๆหรอก”
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น