นิยายเรื่องนี้ไม่ได้แต่งเองนะค่ะ
ลิงค์นี้นะค่ะ
http://www.yimwhan.com/board/show.php?user=icu11&topic=14&Cate=11
Draco with hermione1
ที่ทะเลสาบ ฮอกวอตส์
“คุณเฮอไมโอนี่ครับ คบกับผมได้ไหมครับ” ???
“โอ ฉันเสียใจจริงๆนะ คือตอนนี้ฉันยังไม่พร้อมที่จะรักใคร” เฮอร์ไมโอนี่ตอบด้วยความสลดใจ
ระหว่างนั้นที่หอกริฟฟินดอร์
“เห็นชัดไม่รอน เยี่ยมเลยใช่ไหม” แฮร์รี่พูด “แจ๋วมากแฮร์รี่ กล้องอเนกทัศน์ของนายสุดยอด
น่าจะได้ยินเสียงด้วยนะ555” รอนตอบ
“อยากรู้จังว่าเด็กคนนั้นพูดไรกับเฮอร์ไมโอนี่บ้าง”
“ก็คงไม่พ้น เฮอไมโอนี่ครับกรุณาคบกับผมเถอะ” รอนบอกขณะกินกบช็อคโกแล็ต
“หรือไม่ก็ ผมรักคุณนะเฮอไมโอนี่” แฮร์รี่พูดบ้าง แล้วทั้งคู่ก็หัวเราะกันอย่างสนุกสนาน
“คุณพอตเตอร์ คุณวีสลีย์ สนุกมากใช่ไหมคะที่คอยแอบดูคนอื่น” เฮอร์ไมโอนี่พูดขึ้น
เธอเพิ่งเข้ามาในห้องนั่งเล่นรวมเมื่อกี้
เมื่อทั้งคู่ได้ยินเสียงเฮอร์ไมโอนี่ก็สลดไปนิดนึงแล้วแฮร์รี่ก็พูดขึ้น “แล้วเป็นไงบ้าง
เขามาบอกรักเธอหรอ” “ไม่เคยเห็นหน้าแล้วนะ”รอนพูดบ้าง
“ อืมใช่ เขาอยู่ปี4 บ้านเรเวนคลอนะ”เฮอร์ไมโอนี่ตอบ
“ให้ตายเหอะ เฮอร์ไมโอนี่ตั้งแต่เปิดเทอมมาเนี่ยนะมีคนบอกรักเธอกี่คนแล้วนะ”แฮร์รี่ล้อเธอ “ฉันรู้ๆ 11
คนแล้วเธอก็ทำพวกเขาผิดหวังทุกราย” รอนเอาบ้าง
“ก็ฉันไม่เคยคิดเรื่องนี้นี่ ฉันตั้งใจว่าจะเรียนให้ดีดีก่อนนะ” เฮอร์ไมโอนี่พูดด้วยหน้าเป็นสีจัด
“แค่นี้ยังไม่ดีหรือไงผู้เป็นที่1ทุกวิชา เฮอร์ไมโอนี่ เกรนเจอร์” รอนพูดอย่างประชดนิดๆ
ใช่แล้ว ตอนนี้เฮอไมโอนี่นั้นสวยขึ้นเรื่อยๆเป็นที่หมายปองเด็กหนุ่มทั้งโรงเรียน
และแฮร์รี่รอนก็เช่นกันทั้งคู่หล่อขึ้นมากทั้งคูมีกล้ามเป็นมัดๆจากการเล่นควิชดิช
กีฬาที่ฮิตที่สุดในโลกพ่อมด
“แฮร์รี่ รอนฉันจะไปห้องสมุดนะพวกเธอไปด้วยกันไหม ยังทำงานของศ.เสนปไม่เสร็จไม่ใช่หรอ”
“ไม่ดีกว่าเดี๋ยวค่อยทำ พวกเรากะจะเล่นหมากรุกสักกระดาน” รอนตอบ
เฮอร์ไมโอนี่เลยเดินจากไปด้วยอารมณ์เซ็งๆ เมื่อถึงห้องสมุด
“หวัดดีคะมาดามพินซ์ ”
“อ๋อหวัดดีคุณเกรนเจอร์”
เมื่อเธอทักทายมาดามเสร็จเธอก็หยิบหนังสือการเรียนเวทย์มนต์ในแบบต่างๆ แล้วก็จะไปนั่งที่มุมโปรดของเธอ
แต่ระหว่างนั้นเธอก็ได้ชนกับใครคนนึงคนที่เธอไม่อยากเจอที่สุดในโลก เดรโก มัลฟอย
“ ขอโทษค่ะชั้นไม่ ว้าย!!!มัลฟอย” “ก็ใช่นะสิ นี่ยัยเลือดสีโคลน ถ้าเธอยังมีสมบัติผู้ดีอยู่นะ
เธอควรจะขอโทษฉันแล้วก็ลุกออกจากตัวฉันได้แล้ว” มัลฟอยตวาดเสียงดังลั่น
เฮอร์ไมโอนี่จึงรีบลุกขึ้นจากตัวมัลฟอยและพูด “ไม่มีทาง ชั้นสามารถพูดคำขอโทษกับทุกคนได้ยกเว้นเธอ
มัลฟอย” “ปากเก่งนักนะยัยเกรนเจอร์”แต่ก่อนที่มัลฟอยจะพูดอะไรได้อีกก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้น
“นี่พวกเธอนี่มันห้องสมุดนะ!! ไม่ใช่สนามควิชดิชที่จะส่งเสียงเอะอะได้
รีบออกไปเดี๋ยวนี้ก่อนที่ชั้นจะทำโทษเธอทั้งคู่” มาดามพินซ์นั้นเอง
ทั้งคู่ไม่รอช้ารีบออกไปทันที
เมื่อเฮอไมโอนี่ออกมาจากห้องสมุดเธอก็กำลังจะกลับหอกริฟฟินดอร์
“เดี๋ยว เกรนเจอร์เธอยังไม่ได้ขอโทษฉันเลยนะ” มัลฟอยพูดอย่างโกรธเคือง
“ชั้นบอกแล้วไง ว่าไม่จำเป็นสำหรับนายมัลฟอย” เฮอไมโอนี่ตอบ
“ กล้ามากยัยเกรนเจอร์ ถ้าเธอไม่ยอมพูดดีๆชั้นก็จะบังคับเธอเอง” มัลฟอยพูดขณะย่างเข้าหาตัวเธอ
แต่เฮอไมโอนี่นั้นได้รีบวิ่งหนีออกไปก่อนแล้วจึงรอดตัวไป
“ ยัยเกรนเจอร์กลับมานี้นะ!!!...... แสบมาก ฝากไว้ก่อนเถอะ” มัลฟอยพูดอย่างโกรธแค้น
เฮอร์ไมโอนี่วิ่งกลับมาที่หอกริฟฟินดอร์ด้วยความเหนื่อย แล้วจึงรีบเข้าไปในห้องนั่งเล่นรวม “อ้าว
เฮอไมโอนี่ไหนบอกว่าไปห้องสมุด ทำไมท่าทางเธอเหมือนไปแข่งวิ่งมาราธอน มาหล่ะ”
รอนพูดอย่างสงสัยขณะเล่นหมากรุกพ่อมดกับแฮร์รี่ (ซึ่งแฮร์รี่ก็แพ้รอนเป็นกระดานที่ 3) “จะบ้าหรอรอน
ชั้นไปเจอมัลฟอยมาต่างหาก” เฮอไมโอนี่พูดปนหอบ “มันทำอะไรเธอรึเปล่า!!!!”
รอนและแฮร์รี่รีบลุกขึ้นจนกระดานหมากรุกกระจาย พร้อมกับตะโกนพร้อมกัน
เฮอไมโอนี่จึงบอกว่า “เปล่าๆ ชั้นวิ่งหนีเอาตัวรอดมาได้นะ”
“ถ้าไอ้มัลฟอยทำอะไรเธอนะเฮอไมโอนี่
ชั้นจะจับมันหักคอ”รอนพูดพร้อมกับแสดงท่าทางและแฮร์รี่ก็พยักหน้าเห็นด้วย
“ไปเถอะ ไปกินข้าวเย็นดีกว่าชั้นหิวแล้ว” แฮร์รี่พูดขึ้น ทั้งสามจึงไปกินข้าวที่ห้องโถงกัน
~ ที่ห้องโถงระหว่างกินข้าว ~
“ แฮร์รี่หยิบไก่ให้ชั้นอีกสัก 5 ชิ้นหน่อย” รอนพูดขณะทั้งสองมือเขาเต็มไปด้วยอาหาร
“เอ้ารอน เอาไป แล้วนี่ยังไม่พออีกหรอ นายน่าจะไปแข่งกินจุกับโทรลล์ภูเขานะ
ฉันรับรองนายชนะเลิศแน่ๆ” และก็เกิดเสียงหัวเราะดังลั่นที่โต๊ะกริฟฟินดอร์
“เงียบเหอะแฮร์รี่” รอนพูด
“แฮร์รี่ รอนชั้นอิ่มแล้วไปก่อนนะแล้วเดี๋ยวเจอกัน” เฮอไมโอนี่บอก
“อ้าว ไปพร้อมกันก็ได้นี้เฮอร์ไมโอนี่เดี๋ยวชั้นก็อิ่มแล้ว” รอนพูด
“รอนเดี๋ยวก็อิ่มของเธอนะ อีกครึ่งชั่วโมงนะชั้นกะว่าจะไป”
“ห้องสมุด”รอน+แฮร์รี่พูดขึ้นพร้อมกันอย่ารู้ทัน
“เออๆ นั้นแหละชั้นยังไม่ได้ทำการบ้านของเสนปเลย”แล้วเธอก็เดินไปห้องสมุด
แต่เฮอร์ไมโอนี่ยังไม่รู้ตัว ว่ามีคนหนึ่งจ้องเธอตั้งแต่เธอเดินเข้ามาในห้องนั้น
คนคนนั้นคือ เดรโก มัลฟอย
และมัลฟอยก็เดินตามเฮอร์ไมโอนี่ออกนอกห้องโถงและอันตรายก็ได้เข้าสู่เฮอร์ไมโอนี่อย่างช้าๆ
Draco with Hermione 2
ขณะนั้นเฮอร์ไมโอนี่กำลังเดินอยู่ตรงระเบียงคาถา มัลฟอยได้ตามมาอย่างรวดเร็วพร้อมกับเข้าไปดักข้างหน้า
“หวัดดีเกรนเจอร์” มัลฟอยพูดและแสยะยิ้มอย่างน่ากลัว
“ไปให้พ้นมัลฟอย” เฮอร์ไมโอนี่ตอบ “คงจะไม่ได้นะเกรนเจอร์
รู้สึกว่าเธอยังจะไม่ได้กล่าวคำขอโทษกับชั้นนะ”
“จะให้ชั้นบอกเธอกี่รอบนะมัลฟอย ว่าชั้น..จะ..ไม่..พูด..เด็ดขาด”เฮอไมโอนี่ตอบโดยเน้นประโยคสุดท้าย
“ เกรนเจอร์ รู้สึกว่าเธอจะถือดีเกินไปแล้วนะ งั้นชั้นจะบังคับเธอเอง”
มัลฟอยบอกพลางย่างเข้าหาเธออย่างเยียบเย็น
“อย่านะมัลฟอย ถ้าแฮร์รี่กับรอนรู้เข้าเธอ..” “ทำไมเกรนเจอร์ ถ้าหัวแผลเป็นกับหัวแดงรู้แล้วไงหรอ!!!”
ไม่ทันที่เฮอร์ไมโอนี่จะพูดจบ มัลฟอยก็ตะโกนขึ้นเขาเกลียดแฮร์รี่กับรอนจนไม่อยากได้ยินและเรียกชื่อเขา
มัลฟอยเดินเข้าหาเฮอร์ไมโอนี่และลากตัวเธอไปในซอกหนึ่ง “พูดเดี๋ยวนี้เกรนเจอร์
!!!แค่สามคำพูดอยากนักหรอ” “เจ็บนะมัลฟอยปล่อยชั้นเดี๋ยวนี้นะ ชั้นเจ็บ”
“ ดีละไม่พูดใช่มั้ย” มัลฟอยโน้มตัวเข้ามาใกล้หน้าเฮอร์ไมโอนี่และแล้ว
10
9
8
7
6
5
4
3
2
1
(นับถอยหลังไง)
“เดรโกอยู่หนายจ้าที่รากกกกกก อ้ออยู่นี่ๆเองมาทำอะไรหรอมัลฟอย” แพนซี่นั้นเอง(
มาทำไมเนี่ยยุ่งจิงๆใครแต่งฟะ)
เมื่อเฮอไมโอนี่ได้โอกาสจึงรีบดันมัลฟอยออกแล้วก็ “ เพียะ!!!” เธอตบหน้ามัลฟอย
เมื่อมัลฟอยโดนเฮอร์ไมโอนี่ตบก็โกรธมากจึงจะหันมาด่าเธอ
แต่เมื่อเขาเห็นน้ำใสๆไหลลงมาจากดวงตาของเฮอร์ไมโอนี่จึงชะงักแล้วพูดว่า “
เธอร้องไห้นี่เกรน...”ไม่ทันทีมัลฟอยจะพูดจบ เฮอร์ไมโอนี่จึงพูดขัดว่า “นายมันเลวที่สุด”
แล้วจึงวิ่งหนีไป
ขณะนั้นแพนซี่ที่งงๆก็รู้สึกตัวจึงพูดว่า “กรี๊ดดดดดดด
ยัยเลือดสีโคลนทำอะไรเดรโกของช้านกลับมาเดี๋ยวนี้นะ
ตายแล้วมัลฟอยเจ็บมากไหมจ๊ะเนี่ย”หลังจากแพนซี่ได้โวยวายแล้วก็รีบหันมาประจบมัลฟอยทันทีและเธอก็ยังไม่รู
้สึกตัวว่ามีรังสีอำมหิตแผ่ออกมาจากมัลฟอย “ แพนซี่
ชั้นบอกเ.ธอกี่รอบแล้วว่าอย่าเรียกชั้นว่าเดรโก!!!!!
ชั้นบอกเธอกี่รอบแล้วชั้นบอกแล้วไงว่าไม่ชอบแล้วเธอจะมาหาชั้นทำไม น่ารำคาญ” มัลฟอยพูดเสียงดัง
จนก้องไปตามระเบียงทางเดิน “ก้....อ ท่า..นลุงบอ..”แพนซี่พูดตะกุกตะกักด้วยความกลัว “
มันไม่เกี่ยวเลย!!! ที่นี่ไม่มีพ่อชั้นอยู่นะแล้วชั้นก็ไม่ชอบด้วยวันหลังถ้าเธอเรียกชื่อจริงชั้นอีก
เธอจะไม่ได้มีความสุขอีกเลย” มัลฟอยตะโกนอย่างเดือดดานแล้วก็รีบเดินจากไป
ทิ้งให้แพนซี่ยืนอึ้งอยู่คนเดียว
ระหว่างนั้นทางเฮอร์ไมโอนี่
เธอวิ่งไปร้องไห้ไปตลอดทาง เธอไม่รู้จะไปทีรู้ว่าจะไปที่ไหนดี
ถ้าเธอกลับไปที่หอกริฟฟินดอร์ทุกคนก็ต้องรู้ว่าเธอร้องไห้
รวมทั้งแฮรี่กับรอนด้วยทั้งคู่ต้องรู้แน่ๆเธอจึงตัดสินใจไปที่ต้องห้าม
ที่ๆไปได้เฉพาะเวลาเรียนเท่านั้นนั้นคือ
หอดูดาว
เฮอร์ไมโอนี่วิ่งขึ้นไปที่หอดูดาวเมื่อถึงแล้วเธอก็เปิดประตูเข้าไปแล้วฟุบไปที่เก้าอี้แล้ว
ร้องไห้ เธอตกใจกับการกระทำของมัลฟอยเมื่อกี้เขาดูน่ากลัวมากๆแถมเมื่อกี้เขาเกือบจะๆ........
(เฮอร์ไมโอนี่ไม่กล้าคิดต่อ)
เมื่อเฮอร์ไมโอนี่สงบสติอารมณ์ได้แล้วเธอจึงมองออกไปนอกหน้าต่าง “โอ้โหดาวสวยจังเลย
น่าจะให้แฮร์รี่กับรอนได้ดูด้วยจัง”
เฮอร์ไมโอนี่ลืมความเศร้าเสียใจของเธอหมดเมื่อเห็นดวงดาวซึ่งมีเกลื่อนอยู่เต็มท้องฟ้า
แล้วเธอก็รู้สึกตัวว่าเธออยู่ที่ไหนและมันเป็นเวลากี่โมง “ตายแล้ว
ตีสองแล้วนี้ไปดีกว่าเดี๋ยวฟิลช์เจอต้องซวยแน่ๆ” เธอจึงรีบเดินออกไป
แต่เฮอร์ไมโอนี่คงไมรู้หรอกว่าขณะนั้นก็มีคนที่ยังไม่หลับกำลังคิดถึงเธออยู่
มัลฟอยนั้นเอง มัลฟอยไล่แครบกับกอยล์ให้ไปนอนที่ห้องนั่งเล่นรวม
โดยแครบกับกอยล์ก็เชื่อฟังอย่างว่าง่ายเหมือนสุนัขที่เชื่อฟังเจ้านาย
มัลฟอยนั่งอยู่ที่เก้าอี้นวมที่มีรอยขาดเต็มไปหมดเขานึกถึงหน้าของเฮอร์ไมโอนี่ที่มีน้ำตาไหลออกมา
แล้วคำพูดของเธอประโยคสุดท้ายแล้วเขาก็พึมพำออกมาประโยคหนึ่ง
“เกรนเจอร์ ฉันขอโทษ”
Draco with Hermione 3
วันรุ่งขึ้นเฮอร์ไมโอนี่รู้สึกเหนื่อยและเพลียกว่าปกติ(เมื่อคืนเธอถึงปราสาทตอนตีสองครึ่งเนื่องจากต้องค
อยหลบฟิลช์) และวันนี้เธอก็นอนตื่นสาย
ปาราวตีได้เดินมาบอกกับเธอว่าแฮรรี่กับรอนได้ล่วงหน้าไปห้องโถงแล้ว
เธอจึงเดินไปห้องโถงคนเดียวทั้งๆที่มึนๆอยู่
“อรุณสวัสดิ์เฮอร์ไมโอนี่ ทำไมวันนี้ดูเธอโทรมๆนะเป็นอะไรรึเปล่า ไปห้องพยาบาลไหม?”
แฮร์รี่ถามด้วยความเป็นห่วง ส่วนรอนก็ง่วนอยู่กับการกินอยู่แต่เขาก็ยังสามารถพูดออกมาได้ว่า
“อั้นอิเออเนอาอาอายอึอ่าว” (นั้นสิเฮอร์ไมโอนี่เป็นอารายรึเปล่า)
เฮอร์ไมโอนี่จึงตอบด้วยรอยยิ้มที่มีขอบตาคล้ำว่า “ไม่เป็นไรหรอกเมื่อคืนชั้นนอนดึกนะ
ก็เลยรู้สึกเพลียๆ”
“วันนี้เราเรียนอะไรบ้างนะแฮร์รี่” เฮอร์ไมโอนี่ถามด้วยอาการคนตื่นครึ่งหลับครึ่ง
“เออ ปรุงยา 2 คาบมั้ง…….เฮ้ย!!! เฮอร์ไมโอนี่รอนไปเร็วอีก 5นาทีกระดิ่งดัง เดี๋ยวโดนเสนปหักคะแนน”
ทั้งสามรีบทิ้งช้อนส้อมเสียงดังแล้วรีบวิ่งออกไปอย่างรวดเร็ว
ทั้งสามวิ่งไปอย่างรวดเร็วและทันเวลาพอดีจึงรีบเข้าไปนั่งที่เก้าอี้ ซึ่งก็ผ่านกลุ่มมัลฟอย
เฮอร์ไมโอนี่มองกลุ่มนั้นไปแวบเดียวแล้วเชิดเดินต่อไป ซึ่งมัลฟอยก็
มองตามตลอดด้วยสายตาเศร้าๆแบบรู้สึกผิดแต่ก็ปรับสีหน้าพร้อมพูดขึ้น “ ตายหละ
เลือดสีโคลนเดินผ่านชั้นเมื่อกี้
สงสัยต้องบอกเอลฟ์ให้ซักเสื้อคลุมให้สะอาดหน่อยเดี๋ยวเชื้อโสโครกมาติดตัวชั้น”
ซึ่งก็มีเสียงหัวเราะมาทางฝั่งสลิธิริน “ระหว่างปากหน่อยนะมัลฟอย”
รอนพูดได้เพียงเท่านี้ก็ต้องหยุดเพราะเสนปเดินเข้ามา
“ สวัสดี วันนี้เราจะเรียนเรื่อง”เขาโบกไม้กายสิทธิ์ไปบนกระดาน ตัวหนังสือสีทองก็ปรากฏขึ้น
น้ำยาสรรพรส แฮร์รี่ รอนและเฮอร์ไมโอนี่ยิ้มด้วยความดีใจ
เพราะทั้งสามเคยปรุงเองกับมือพร้อมกับได้กินไปแล้ว(ในเล่ม 2)
ศาสตราจารย์เสนปจึงพูดต่อว่า “ไหนดูสิ อ้าพอตเตอร์บอกคุณสมบัติน้ำยาสรรพรสมาสิ”
“สามารถแปลงร่างเป็นใครก็ได้ครับแต่ต้องเป็นมนุษย์เท่านั้น”
เสนปไม่ได้ตอบอะไรนั้นหมายความว่าแฮร์รี่ทำได้ดี เขาก็สะบัดผ้าคลุมไปทางเนวิลล์แล้วเอ่ย
“คุณลองบัตท่อม จงบอกมาสิว่าส่วนประกอบของน้ำยาสรรพรสมาสิ” เนวิลล์ซึ่งกำลังจะอ้าปากพูดแต่
“คงตอบไม่ได้สินะ หักกริฟฟินดอร์10แต้ม” และก็มีเสียงปรบมือจากพวกสลิธิริน และเมื่อจบ 2
ชั่วโมงแห่งความโหดร้ายกริฟฟินดอร์ก็ถูกหักคะแนนไปประมาณ 40 กว่าแต้ม
“ ไม่ยุติธรรมเลยนะ ชั้นเพียงแค่ถามแฮร์รี่เท่านั้นว่าใส่ปีกลูกแมลงวัน ( ไม่รู้ว่าพิมถูกอะป่าว)
เท่าไหร่แค่นั้นเสนปก็ปรักปรำชั้นว่าแอบคุยเรื่องไร้สาระ ที่พวกมัลฟอย
หล่ะไม่เห็นหักคะแนนบ้างเลยชั้นเห็นเขาคุยทั้งคาบ” รอนบ่นกระปอดกระแปด
“ไม่มีคำว่ายุติธรรมสำหรับเสนปนะรอน” เฮอร์ไมโอนี่พูดอย่างเซ็งๆขณะเดินผ่านกลุ่มมัลฟอยอีกรอบ
“ช่างมันเถอะ ไปดูที่บอร์ดที่ติดประกาศดีกว่าคงมีอะไรสักอย่างและคนมุงเต็มเลย” แฮร์รี่พูดขึ้น
ทั้งสามจึงเบียดเข้าไปดู “ไปฮอกมี้ดวันพรุ่งนี้ แจ๋วระเบิดเหม็นชั้นหมดพอดีเลยกำลังอยากได้เลย”
รอนพูดอย่างรื่นเริง แล้วทั้งสามก็ออกมาจากที่ๆแออัดแล้วเดินไปที่ห้องนั่งเล่นรวม
“พรุ่งนี้เธอจะไปฮอกมี้ดไหมเฮอร์ไมโอนี่” แฮร์รี่ถามขณะเดินผ่านประตูห้องนั่งเล่น
รวม (รหัสผ่าน คือ พาร์คูนามาท่าท้า)
“ไปสิแฮร์รี่ชั้นก็กะจะไปซื้อปากกาขนนกด้ามใหม่พอดีเลย” เฮอร์ไมโอนี่พูดขณะจะเดินไปหยิบหนังสือที่โต๊ะ
“ หรอชั้นคิดว่าเธอจะบอกว่า จะอยู่ที่ห้องสมุดเพื่อจะทำงานของเสปารต์ให้เสร็จสะอีกนะ”
รอนพูดอย่างล้อเลียน “ช่างชั้นเถอะรอน เอแต่ความคิดเธอก็ดีเหมือนกันน้าไงดี”
เฮอร์ไมโอนี่พูดอย่างครุ่นคิด
“เฮ้ๆ เฮอร์ไมโอนี่ชั้นล้อเล่นน้าเธอคงไม่คิดจะใช้เวลาในห้องสมุดแทนการได้ไปเที่ยวที่ฮอกมี้ดใช่ไหม”
รอนบอกอย่างตกใจ “555 ชั้นล้อเล่นนะรอนก้อบอกแล้วไงว่าชั้นต้องไปซื้อปากกาขนนกด้วย
ชั้นว่าชั้นไปนอนดีกว่านะ ราตรีสวัสดิ์นะจ๊ะทั้งสองคนฝันดีหล่ะ” เฮอร์ไมโอนี่บอกขณะตาปรือๆ
“อืมราตรีสวัสดิ์ แล้วเจอกันพรุ่งนี้” แฮร์รี่บอก “ราตรีสวัสดิ์เฮอร์ไมโอนี่”รอนบอกแล้วพูดต่อว่า
“แฮร์รี่นายจะขึ้นนอนเลยหรือจะเล่นอะไรกับชั้นสักหน่อยไหม”
“เอาดิรอน ชั้นยังไม่ง่วงเท่าไรเลยเล่นไพ่แสนปปึงปังเป็นไง..........เฮ้มีใครสนใจเล่นไพ่แสนปบ้างไหม?”
“ชั้นเล่นแฮร์รี่...ชั้นด้วย....อย่าลืมชั้นหล่ะแฮร์รี่”มีเสียงตอบรับกันมาอย่างเยอะแยะ
พวกเขาเล่นไพ่แสนปปึงปังกันจนดึกมากๆ
จนผู้คนค่อยๆทยอยออกจากห้องนั่งเล่นรวมเรื่อยๆจนเหลือกันอยู่สองหนุ่มแฮร์รี่และรอน
ทั้งคู่เปลี่ยนจากการเล่นเลมแสนปปึงปังมาคุยกันเรื่องต่างๆมากมาย แม้กระทั่งเรื่องความรัก
“แฮร์รี่ตอนนี้นายชอบใครเป็นพิเศษรึเปล่า” รอนถามขึ้น
“ไม่รู้สิรอน ชั้นก้อไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันนะบางทีชั้นก้อรู้สึกพิเศษกับโช
แต่บางครั้งชั้นก็เบื่อเธอนะรอน เธอชอบคิดว่าเฮอร์ไมโอนี่แอบชอบชั้นอยู่แล้วเธอก้อโวยวาย
ว่าแต่นายหล่ะชอบเฮอร์ไมโอนี่ไม่ใช่หรอ”
“หา!!!
นายรู้ด้วยหรอแฮร์รี่………แต่มันเป็นอดีตไปแล้วละชั้นคิดว่าความเป็นเพื่อนมันอยู่ได้นานกว่าการที่เราป็นคน
รักกันน้า ที่สำคัญตอนนี้ชั้นคิดว่าชั้นกำลังแอบชอบรูริน่าอยู่นะตอนนี้เราก้อเป็นแค่เพื่อนอยู่นะ”
รอนบอกอย่างเขินๆ
“อ้าว
หรออืมแต่ชั้นก้อเป็นกำลังใจให้เสมอนะแต่ว่าตอนนี้ชั้นว่าเราไปนอนก่อนดีกว่าเดี๋ยวพรุ่งนี้ตื่นสาย”
แฮร์รี่บอก
“ก้อดีนะ ไปเถอะ” รอนจึงเอ่ย
เมื่อทั้งคู่หัวถึงหมอนปุ๊บทั้งคู่ก็หลับทันที
Draco with Hermione 4
เช้าวันรุ่งขึ้น ณ ห้องโถง
“เฮ้ย!!! รอนค่อยๆกินก้อได้เดี๋ยวก็อ้วกออกมาหรอก” แฮร์รี่ตะโกนเสียงดังลั่นห้องโถงขณะมองรอนกินข้าว
ส่วนเฮอร์ไมโอนี่ก็ทำหน้าสะอิดสะเอียนอย่างมาก
( ในปากรอนมีขนมปังปิ้ง3แผ่น ข้างหน้ามีข้าวต้มโอ๊ต
มือซ้ายถือแฮมแผ่นส่วนมือขวาของรอนมีส้อมเอาไว้จิ้มเบคอน)
“นั้นสิรอนเราแค่จะไปฮอกมี้ดนะไม่ได้ออกรบ เธอกินข้าวแบบจะไปออกรบสิบวันสิบคืนอย่างนั้นแหละ”
“อองอับเอินอ้วยอ้องอะเออไอโออี่” รอนพูดขณะมีข้าวต้มโอ็ตอยู่เต็มปากแล้วก็กลืนลงไปดังเอื๊อก
“กองทัพเดินด้วยท้องนะเฮอร์ไมโอนี่” รอนพูดซ้ำอีกรอบ
“ประกาศนร.ที่มีความต้องการที่จะไปหมู่บ้านฮอกมี้ดกรุณามารวมตัวกันที่หน้าประตูใหญ่และโปรดนำเสื้อกันหนา
วติดตัวไปด้วยเนื่องจากด้านนอกได้มีหิมะตก” เสียงศ.มักกอนนากัลดังขึ้น
“ไปเถอะรอนแฮร์รี่”
ณ หมู่บ้านฮอกมี้ด
“ไปที่ร้านฮันนี่ดุกส์กันเถอะ” แฮร์รี่เอ่ยชวน “ไปสิแฮร์รี่”
ทั้งสามสนุกสนานกับการเลือกขนมและได้ทดลองชิมขนมฟรีหลายอย่าง
และเมื่อขนมเสร็จทั้งสามก็เดินออกมาจากร้านซึ่งมีข้าวของเต็ม ทั้งปากกาขนนกน้ำตาลปั่น กบช็อคโกแล็ต
ไหมขัดฟันรสเปปเปอร์มินต์และอีกมากมาย
“ แฮร์รี่,เฮอร์ไมโอนี่ไปหาบัตเตอร์เบียร์ดื่มเถอะนะ ชั้นจะแข่งตายอยู่แล้ว”
รอนพูดขณะดึงเสื้อหนาวให้กระชับขึ้น
“เอาดิรอน ชั้นก็รู้สืกหนาวแล้วเฮอร์ไมโอนี่หล่ะ”แฮร์รี่ถามเฮอร์ไมโอนี่
“ชั้นว่าชั้นไปซื้อปากกาขนนกก่อนดีกว่าแล้วเดี๋ยวเจอกันที่ร้านนะ”
“เอางั้นก็ได้แล้วรีบตามมาละ”
เมื่อเฮอร์ไมโอนี่ซื้อปากกาขนนกเสร็จเธอก็ออกมานอกร้าน พร้อมกับปากกาขนนกด้ามทองสวยหรู
ด้านนอกนั้นหิมะตกหนักมากจนมองแทบไม่เห็นทาง แต่เธอก็เดินออกไปด้วยความเหน็บหนาวแต่เธอก็เดินต่อไป
เมื่อเธอเดินต่อไปได้อีกสักพักเธอก็รู้สึกตัว “ตายหล่ะ เราเดินมาผิดทางนี้ทำไงดี”
เฮอร์ไมโอนี่อยากจะเดินย้อนกลับไปทางเดิมแต่ก็ทำไม่ได้เพราะขาเธอหนาวจนสั่นไปหมดแล้ว
เธอจึงมองไปข้างหน้าและได้เห็นถ้ำเล็กๆอยู่จึงรีบเข้าไปหลบอยู่ในนั้นด้วยความดีใจ
แต่เมื่อเธอเดินเข้าไปในถ้ำแล้วนั่งพักแล้ว เธอก็ได้ยินเสียงชายคนหนึ่งพูดเสียงดังลั่น
ว่า “ให้ตายเถอะ หิมะตกหนักขนาดนี้แล้วจะกลับยังไงวะ”
เฮอร์ไมโอนี่ได้บินเสียงแล้วก็รู้สึกเสียงนี้คุ้นหูมากๆ และเธอเห็นคนๆหนึ่งเดินออกมา เดรโก มัลฟอย
“เฮ้ยเกรนเจอร์เธอมาอยู่นี้ได้ไงเนี่ย” มัลฟอยมองเธออย่างตกใจปนสงสัย
“เรื่องของชั้นยะ”
เฮอร์ไมโอนี่ตอบอย่างหยิ่งๆแล้วเธอก็กำลังจะเดินออกไปจากถ้ำเพราะเธอไม่อยากเจอหน้ามัลฟอยเธอเกลียดๆๆๆเขา
มาก เนื่องจากเรื่องในตอนนั้น
แต่มัลฟอยได้ฉุดเธอไว้แล้วบอก “จะบ้าหรอเกรนเจอร์ หิมะตกหนักขนาดนี้เธออกไปหนาวตายแน่ๆ
เข้ามาไหนนี่มา”มัลฟอยพาเธอลากเข้าไปในถ้ำอีกครั้งแต่ครั้งนี้มัลฟอยพาเธอเดินเข้าไปลึกมาก
และเฮอร์ไมโอนี่ก็สังเกตเห็นกองไฟลุกอยู่และก็มองมือตัวเองพร้อมกับสะบัดมือออกพร้อมบอกว่า “ปล่อย
ชั้นเดินเองได้” แล้วเธอก็จึงเดินไปนั่งที่มุมนึงพร้อมกับหันหลังให้มัลฟอย
แต่เธอก็ได้ยินเสียงมัลฟอยพูดเบาๆว่า “เชอะ ทำเป็นหยิ่งหรืออะไรนี้แหละ” เธอจึงโต้กลับ
“เนื้อตัวชั้นไม่ต้องการให้พวกเลวๆมาแตะต้องหรอก”
“ปากดีเหมือนเดิมนะเลือดสีโคลนกล้าด่าชั้นถึงขนาดนี้ สงสัยคงลืมบทเรียนครั้งที่แล้วสินะ”
เฮอร์ไมโอนี่สะดุ้งเฮือกแล้วรีบถอยห่างอีก
“ทำไมกลัวชั้นรึไงเกรนเจอร์ อย่าลืมนะที่นี่มีเราแค่สองคน” มัลฟอยพูดอย่างถือไพ่เหนือกว่า
แล้วเขาก็เดินเข้าไปหาเธอใกล้เรื่อยๆแต่เฮอร์ไมโอนี่จึงผลักเขาออกไปทำให้มัลฟอยล้มทำให้หัวเข่าเขากระแทก
พื้นอย่างแรง เฮอร์ไมโอนี่ตกใจแต่ก็ชักไม้กายสิทธิ์ออกมาพร้อมพูดขู่ว่า
“อย่ามาแตะต้องชั้นเป็นอันขาด”แล้วเธอก็เดินไปนั่ง
มัลฟอยไม่ได้ทำอะไรเธออีกเนื่องจากเจ็บหัวเข่ามากก้อได้แต่กัดฟัน
ผ่านไปหนึ่งชั่วโมงหิมะก็ไม่มีท่าทีว่าจะหยุดตกเฮอร์ไมโอนี่จึงหันไปมองมัลฟอยซึ่งกำลังถกขากางเกงขึ้นทำใ
ห้มองเห็นเลือดที่รินไหลลงมาจากเข่าของมัลฟอย จึงตกใจเพราะไม่คิดว่าเลือดจะออกเยอะขนาดนี้
แล้วพูดขึ้นว่า“มานี่เดี๋ยวทำแผลให้” “ถ้าไม่เต็มใจก็ไม่ต้องทำหรอกเชอะ เดี๋ยวพวกมันก็มากัดชั้นอีก”
มัลฟอยตอบด้วยอารมณ์ขุ่นๆ “ถ้าเธอพูดถึงแฮร์รี่กับรอนก็กรุณาเรียกชื่อเขาด้วย ทำเป็นหยิ่ง”
แต่เธอรีบเข้าไปทำแผลให้ “เฟอรูล่า”เฮอร์ไมโอนี่เสกคาถาใส่ผ้าพันแผลให้มัลฟอยแล้ว
จึงเงยหน้าขึ้นหน้าเธอกับมัลฟอยห่างกันนิดเดียวเธอจึงรีบถอยออกมาหน้าของทั้งคู่เป็นสีจัด
“ขอบใจ”มัลฟอยเอ่ยคำขอบคุณ “ชั้นก็ขอโทษด้วยที่ผลักเธอ”
“ไม่เป็นไรหรอก”มัลฟอยตอบ เฮอร์ไมโอนี่เงยหน้าขึ้นพร้อมกับสบตาเขาพอดีจึงรีบหันไปมองทางอื่นทันที
“เออ......เกรนเจอร์เรื่องวันนั้นชั้นขอโทษ” มัลฟอยพูดเสียงเบาจนแทบจะไม่ได้ยิน
แต่เฮอร์ไมโอนี่ก็ยังได้ยิน(หูดีเนาะ)
“ช่างมันเถอะ ชั้นว่าเราออกไปข้างนอกได้แล้วละหิมะตกปรอยๆแล้วนะ”
เฮอร์ไมโอนี่เปลี่ยนเรื่องพูดเพราะเธอไม่อยากนึกถึงมัน
ทั้งคู่จึงเดินออกจากถ้ำนั้น
เฮอร์ไมโอนี่สังเกตเห็นว่าหิมะตกหนักมากจนสามารถเอามาคลุมบ้านหลังหนึ่งได้เลย
“ชั้นว่าพวกนร.กลับไปกันแล้วละ สงสัยเราต้องตามไปที่หลังกันสองคน”มัลฟอยพูดขึ้น
“เราไปที่ร้านไม้กวาดสามอันดีกว่าเพื่อมาดามโรสมาเทอร์จะช่วยอะไรเราได้บ้าง”
ร้านมาดามโรสมาเทอร์
“รับอะไรดีจ๊ะเด็กๆ......อ้าวนักเรียนนี้พวกเธอทั้งหมด
ควรกับไปแล้วไม่ใช่หรอเนี่ยแล้วทำไม”มาดามพูดอย่างสงสัย
“เออ มาดามคะคือว่าพวกเราหลงทางน่ะคะคุณมีทางที่จะติดต่อศาสตราจารย์ดัมเบิลดอร์ได้ไหมคะ”
เฮอร์ไมโอนี่เอ่ยถามอย่างเป็นกังวล
“คิดว่าคงจะไม่ได้นะเด็กๆ หิมะตกหนักมากการเดินทางของนกฮูกก็ไม่สะดวกคงต้องใช่เวลานาน
ทางปล่องควันก็โดนตัดเนื่องจากพายุหิมะ
ส่วนรถไฟก็เดินทางไม่ได้เพราะหิมะท่วมอยู่สงสัยพวกเธอต้องพักอยู่ที่นี่สักสองสามวันแล้วนะเด็กๆ”
“หา!!! ต้องอยู่ที่นี่”ทั้งเฮอร์ไมโอนี่และมัลฟอยพูดขึ้นพร้อมกัน
Draco with Hermione 5
ทั้งคู่อึ้งกันอยู่สักพักแล้วมัลฟอยก็เริ่มพูด
“จะให้ชั้นอาศัยอยู่ไนที่ต่ำๆโสโครกแบบนี้นะหรอ ไม่มีทาง” มัลฟอยพูดอย่างดูถูก
ทำให้มาดามโรสมาเทอร์ทำหน้าไม่พอใจ ทางเฮอร์ไมโอนี่เห็นท่าทางจะไม่ดีจึงรีบพูด
“นี่มัลฟอยพูดจาให้มันดีๆหน่อยสิ เออ
...มาดามคะเราไม่มีทางอื่นแล้วจริงๆหรอคะ”เฮอร์ไมโอนี่พูดออกทั้งที่เธอจวนเจียนจะร้องไห้แล้ว
ส่วนมาดามโรสมาเทอร์ก็ได้แต่สั่นหัว แล้วบอกว่า
“ที่นี้ก็มีห้องพักนะแต่ปัญหาก็คือห้องเหลืออยู่ห้องเดียว”
คำพูดนี้มีผลต่อมัลฟอยและเฮอร์ไมโอนี่
มัลฟอยนั้นยิ้มที่มุมปากอย่างมีเลศนัย(คิดอารายหว่า>_<)แต่เฮอร์ไมโอนี่นั้นเกือบทรุดลงไปเพราะความ
ตกใจ “อยู่กับมัลฟอยในห้องเดียวกัน 2 คืนตายแน่ๆ” เฮอร์ไมโอนี่คิดT_T
“แต่ที่ห้องนั้นเป็นห้องใหญ่แบ่งห้องนอนนะจ๊ะไม่ต้องห่วง”มาดามรีบพูดเสริมขึ้น(สงสัยกลัวนู๋เฮอร์ช็อกตาย
อิอิ)
“ชั้นว่าพวกเธอไปอาบน้ำดีกว่านะเดี๋ยวจะไม่สบายเดี๋ยวชั้นจะพาเธอขึ้นไปที่ห้องแล้วกัน”
มาดามบอกทั้งคู่
ซึ่งทั้งสองก็พยักหน้าแล้วตามเธอขึ้นไป
พวกเขาขึ้นบันไดสีทองแล้วเดินไปทางขวาซึ่งปูด้วยไม้ปาร์เก้ดูสวยหรูแล้วทั้งสามก็หยุดที่หน้าห้องๆหนึ่ง
มีหมายเลข 325 ติดอยู่ที่ประตูแล้วเธอก็หยิบกุญแจเปิดเข้าไปบอกว่า
“มีเสื้อผ้าอยู่ในตู้นะจ๊ะอยู่ในห้องนอน
เดี๋ยวชั้นลงไปข้างล่างก่อนและเดี๋ยวติดต่อศาสตราจารย์พวกเธอให้” แล้วเธอก็มอบกุญแจห้องให้มัลฟอย
ซึ่งมัลฟอยก็พยักหน้าอย่างไว้เชิง
ทั้งคู่จึงเดินเข้าไปในห้องนั้นจัดตกแต่งในโทนสีครีมมีโซฟานุ่มๆน่านั่งมากอุปกรณ์อำนวยความสะดวกครบครั่น
เฮอร์ไมโอนี่จึงเดินสำรวจที่ห้องนอน เมื่อเธอเห็นห้องนอนก็ทำให้เธอใจชื้นเพราะมี 2
ห้องนอนอย่างที่มาดามพูด เมื่อเธอเดินออกมาจากห้องนอน
ก็เห็นมัลฟอยเปลือยอยู่ครึ่งตัวท่อนล่างมี่ผ้าเช็ดตัวพันอยู่ “ว้าย มัลฟอยทำอะไรนะน่าเกลียด”
“อะไรยัยหัวฟู ชั้นจะอาบน้ำมาอายอะไร”เมื่อพูดเสร็จมัลฟอยก็เดินยิ้มแบบขำๆไปห้องน้ำ
“ก็ชั้นไม่เคยเห็นนี้” เฮอร์ไมโอนี่พูดเสียงอ่อยๆ
+เขินจนหน้าแดงแล้วเธอจึงเดินไปนั่งที่โซฟาแล้วจึงจัดการเปิดวิทยุฟังเพลงสักพักจนเธอผล็อยหลับไป
เมื่อมัลฟอยเดินออกมาจอกห้องน้ำจึงตะโกน “เฮ้ ยัยหัวฟูชั้นอาบน้ำเสร็จแล้ว
อ้าวหลับอยู่นี่หว่าก็ปล่อยให้ชั้นพูดบ้าอยู่คนเดียว”
แล้วมัลฟอยก็เดินเข้าห้องไปแต่งตัวพอออกมามัลฟอยก็ยังเห็นเฮอร์ไมโอนี่หลับอยู่
ด้วยความ.........(เติมเอาเอง)จึงจัดการอุ้มเธอไปที่ห้องนอนแล้ววางเธอลงบนเตียง
แล้วจึงจัดการห่มผ้าห่มให้เธอ (น่ารากกกจิงๆผู้ชายอารายก้อม่ายรุ)
เมื่อมัลฟอยสังเกตเธอใกล้ๆจึงเห็นหน้าของเฮอร์ไมโอนี่ที่ได้รูป ดวงตาคมชัด ริทฝีปากงี้
เรียวสวยเป็นสีชมพูอ่อนๆ แก้มเธอเป็นสีแดงอมชมพู “หน้าตายัยนี่ก้อน่ารักดีนี่หว่า เฮ้ย!!!”
มัลฟอยตะโกนเสียงดังเมื่อนึกถึงความคิดตัวเองเมื่อกี้ “มันเป็นเพื่อนพอตเตอร์นะชั้นจะไม่ชอบเธอแน่ๆ”
มัลฟอยคิด
เสียงตะโกนของมัลฟอยเมื่อกี้ทำให้เฮอร์ไมโอนี่ตื่นขึ้นมาแล้วมองดูรอบๆห้องมันไม่ใช่ห้องที่เธออยู่ตอนก่อ
นเธอหลับนี่ แล้วมองไปที่มัลฟอย “ชั้นมาอยู่ที่นี่ได้ไงนะมัลฟอย”เฮอร์ไมโอนี่พูด
“ลอยมามั้ง”มัลฟอยตอบกวนประสาทแล้วจึงเสริมต่อว่า “ชั้นอุ้มเธอมาเอง”
“หา!!!!!!!!! อุ้มมาเธอรู้ไหมมัลฟอยตั้งแต่เกิดมาไม่มีใครได้อุ้มชั้นได้เลยนอกจากพ่อแม่ชั้น
แล้วเธอเป็นใครถึงได้มีสิทธิ์มาทำอย่างนี้ร้ายกาจมากและ......”
เฮอร์ไมโอนี่ได้ร่ายยาวต่อไปอีก10นาทีจนมัลฟอยทนไม่ไหวจึงตะโกนเสียงสู้
“นี่เกรนเจอร์ชั้นแค่อุ้มเธอนะไม่ได้จับเธอจูบซักหน่อยให้ตายเหอะพ่อแม่ชั้นไม่เคยพร่ำอย่างนี้กับชั้นเลย
นะ น่ารำคาญชะมัด” พอพูดเสร็จมัลฟอยก็เดินกลับไปที่ห้องด้วยอารมณ์หงุดหงิด
เฮอร์ไมโอนี่ยืนอึ้งสักพักแล้วอ้าปากจะพูดอะไรสักอย่างแล้วก็หุบสักสองสามรอบ
จึงรู้สึกตัวว่าเธอตัวเปียกอยู่จึงเข้าไปอาบน้ำ
………………..
เมื่อเธอออกมาแล้วทำอะไรเสร็จเรียบร้อยแล้วจึงเดินไปที่ห้องนั่งเล่น
แล้วมองไปที่ประตูห้องที่มัลฟอยพักอยู่เธอทำท่าจะเดินเข้าไปกล่าวขอโทษเพราะรู้สึกผิดที่โวยวายมากไปนิด(ไ
ม่นิดมั้ง 555) ยกมือจะเคาะประตูเรียกแล้วก็หยุดจะเคาะแล้วก็หยุด
แต่เฮอร์ไมโอนี่ก็ตัดสินใจรวบรวมความกล้าเคาะประตู
“ก๊อกๆๆ มัลฟอยชั้นจะเปิดประตูเข้าไปนะ” ไม่เสียงตอบกลับออกมา
“เฮ้ มัลฟอยชั้นเปิดเข้าไปเลยนะ”พอเฮอร์ไมโอนี่พูดจบก็เปิดประตูเข้าไป
เธอเห็นมัลฟอยนอนอยู่ที่โซฟา
เฮอร์ไมโอนี่จึงเดินเข้าไปใกล้ๆแล้วจึงยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆแล้วมัลฟอยลืมตาขึ้นอย่างรวดเร็ว
จึงทำให้เฮอร์ไมโอนี่ตกใจหงายหลังล้มลงไป
“ว้าย” ขณะนั้นมัลฟอยก็ลุกขึ้นอย่างเร็ว แล้วช้อนเฮอร์ไมโอนี่จากพื้นแล้วพูด
“ไม่มีใครเคยบอกเธอหรอเกรนเจอร์ว่าถ้าเกิดเข้าห้องผู้ชายแล้วจะเป็นยังไง”
“ปล่อยชั้นลงเดี๋ยวนี้นะมัลฟอย ชั้นไม่ชอบ”
“เข้ามาทำอะไรที่นี่” มัลฟอยยังไม่ปล่อยเธอลง “ชั้นแค่จะมาเอออ.......”
“อะไรละรีบๆพูดมาสิ”
“ชั้นจะมาขอโทษ ขอโทษนะมัลฟอยที่เมื่อกี้ชั้นโวยวายมากไปหน่อย”
เฮอร์ไมโอนี่พูดค่อยๆแล้วจ้องหน้ามัลฟอย
ซึ่งมัลฟอยก็เกิดอาการหน้าแดงโดยไม่รู้สาเหตุแล้วเอ่ย “เชอะ
แค่ขอโทษนะยังไม่พอหรอกต้องทำโทษ”พอพูดจบมัลฟอยก็โน้มตัวลงมาใกล้ๆหน้าเฮอร์ไมโอนี่แล้วหอมแก้มเธอ
แล้วอุ้มเธอไปส่งที่หน้าประตูแล้วพูด”ราตรีสวัสดิ์เกรนเจอร็ ฝันดีนะ”แล้วมัลฟอยก็ปิดประตูลง
ฝ่ายเฮอร์ไมโอนี่ยืนอึ้ง “มัลฟอยหอมแก้มเราเมื่อกี้”
เธอคิดแล้วหน้าแดงแบบฉับพลัน
แล้วเธอก็นั่งทรุดลงอยู่ที่หน้าประตูห้องมัลฟอยซึ่งมัลฟอยก็ได้นั่งอมยิ้มแล้วนั่งพิงอยู่ในห้องตรงประตูเ
หมือนกัน และก็กลายเป็นว่าทั้งคู่นั่งอยู่ตรงข้ามกันโดยมีประตูกั้นกลาง
Draco with Hermione 6
เช้าวันรุ่งขึ้น
“ก๊อกๆๆ” “อืม ขอนอนต่ออีกหน่อยน้าเดี๋ยวตามไปปาราวตี” เฮอร์ไมโอนี่พูดงึมงำ
“เฮ้ยัยหัวฟู ตื่นได้แล้วจะนอนไปถึงไหนนี่มัน 8 โมงแล้วนะ”
“เอ๊ะ ไม่ใช่ปาราวตีนี่”เฮอร์ไมโอนี่คิดแล้วสะดุ้งพรวดขึ้นมา
(เพิ่งคิดได้ว่าตอนนี้ไม่ได้อยู่ที่โรงเรียน) แล้วมองไปที่ประตูเธอเห็นมัลฟอยยืนอยู่แล้วร้อง
“ เฮ้ย มัลฟอยนายเข้ามาได้ไง” เฮอร์ไมโอนี่ถามด้วยความตกใจ
เมื่อคืนเธอเข้านอนแล้วล็อคกลอนประตูแล้ว
“ ก้อออ นิดหน่อย” มัลฟอยทำหน้าตายียวนแล้วชูไม้กายสิทธ์ขึ้น
“บ้า” พอพูดจบเฮอร์ไมโอนี่ก้อจัดการขว้างหมอนใส่หน้ามัลฟอย
“โอ๊ย เจ็บนะยัยหัวฟู ” พอมัลฟอยพูดจบก็ขว้างหมอนใส่หน้าเฮอร์ไมโอนี่คืน
ทั้งคู่จึงได้ต่อสู้กันอย่างดุเดือดโดยมีอาวุธเป็นหมอนกันอยู่สักพักแล้วมัลฟอยจึงบอก “เฮ้ย!!! พอก่อน
ชั้นจะมาบอกว่ามาดามโรสมาเทอร์บอกว่าให้ไปกินข้าว แต่ตอนนี้ชั้นว่าเราต้องเก็บกวาดห้องก่อน”
มัลฟอยพูดพร้อมกับมองไปรอบๆห้อง ขนนกนั้นเกลื่อนอยู่เต็มห้อง “เอาไม้กายสิทธิ์มาสิ เดี๋ยวชั้นทำให้”
เฮอร์ไมโอนี่พูดพลางยื่นมือออกมา
“จะบ้าเหรอ ไม้กายสิทธิ์เธอก็มีไม่ใช่ละ” “เออ ชั้นลืมเอามา”
“หา!! ลืมเอามาจะบ้าหรอยัยเกรนเจอร์เป็นแม่มดซะเปล่าไม่ได้เรื่อง
เอ้าเอาไปแล้วเดี๋ยวเอาลงมาคืนชั้นข้างล่างด้วยละ” พอมัลฟอยพูดจบก็เดินลงไปข้างล่างทันที
“อ้าว เฮ้ยมัลฟอยแล้วไม่ช่วยกันเก็บละขี้โกงนี่” เฮอร์ไมโอนี่ตะโกนเสียงดังลั่น
“ คาปุตเดโคเนีย” พอเฮอร์ไมโอนี่ท่องคาถาเสร็จของทุกชิ้นก็กับคืนสู่สภาพเดิมแล้วเธอจึงไปอาบน้ำ
“เดี๋ยวนี้ทำไมชั้นรู้สึกว่ามัลฟอยนิสัยดีขึ้นน้า พอทำตัวดีๆเขาก็น่ารักดีเนาะ” เฮอร์ไม
โอนี่คิด
พออาบน้ำเสร็จเธอจึงลงไปข้างล่างหาอะไรทาน
“อรุณสวัสดิ์จะมาดามโรสมาเทอร์” เฮอร์ไมโอนี่ทัก
“อ้อ สวัสดีจะแม่สาวน้อยจะกินอะไรละ มีปลาคิปเปอร์ ขนมปังปิ้ง ข้าวต้มโอ็ต”
“อืมมม หนูขอขนมปังแล้วกันคะ”แล้วเธอก็เดินไปนั่งกับมัลฟอย
”เอ้า มัลฟอยไม้ของเธอ ขอบใจนะที่ช่วยชั้นทำความสะอาด” เฮอร์ไมโอนี่พูดประชด
มัลฟอยยิ้มกว้างแล้วบอก “ไม่เป็นไรเกรนเจอร์ ไม่ต้องขอบคุณหรอก”
สักพักอาหารก็มา “นี่จ้ะ
อาหารของพวกเธอชั้นส่งนกฮูกไปบอกศาสตราจารย์ดัมเบิลดอร์แล้วนะจ๊ะอีกไม่กี่วันคงได้รับคำตอบ”
“ขอบคุณมากนะคะมาดามแล้วเออ.....ค่าอาหารนี่” เฮอร์ไมโอนี่พูดพร้อมกับมองไปที่อาหารบนโต๊ะ “อ้อ
เรื่องนั้นไม่เป็นไรหรอกจ้ะถือว่าบริการพิเศษแล้วกัน”
“โอ ขอบคุณมากค่ะมาดาม” เฮอร์ไมโอนี่ยิ้มให้เธอแล้วหันไปมองมัลฟอยด้วยสีหน้าไม่พอใจ
มัลฟอยจึงทำสีหน้ารำคาญแต่ก็เอ่ยออกมาว่า “ขอบคุณ”
มาดามจึงยิ้มให้กับทั้งคู่ “วันนี้อากาศดีนะชั้นว่า พวกเธอน่าจะออกไปเดินเล่นข้างนอกหน่อยอืมมมม
แต่ชั้นว่าพวกเธอน่าจะไปปิคนิกกันดีกว่าน่ะว่าไง” มาดามโรสมาเทอร์ถามความเห็นพวกเขาทั้งคู่
“ก้อได้ค่ะมาดามแล้วเธอละมัลฟอยเอาไง”
“ตามใจเธอสิ”
“งั้นเดี๋ยวชั้นไปเตรียมของให้เธอก็แล้วกันนะจ๊ะ”พอพูดเสร็จมาดามโรสมาเทอร์ก็เดินหายไปในครัว
ทั้งคู่จึงกินอาหารต่อ
สักพักมาดามโรสมาเทอร์ก็ออกมาพร้อมกับยื่นตะกร้าให้ “นี่จะอาหารของพวกเธอแล้วอย่ากลับช้านักละ”
“ขอบคุณนะคะ”
“งั้นเราก็ไปเถอะ เร็วเข้ายัยหัวฟู”แล้วมัลฟอยก็เดินออกไปทันที
“เฮ้ รอด้วยสิมัลฟอย” เฮอร์ไมโอนี่ตะโกนเรียกแล้วรีบคว้าตระกร้าโดยไม่ลืมหยิบหนังสือมาเล่มนึง
แล้ววิ่งตามออกไป
“แฮ่กๆ มัลฟอยเธอจะรีบเดินไปไหนนะชั้นเหนื่อยนะ เดินช้าๆหน่อยสิ”
“เฮ้อ.....ผู้หญิง มาเดี๋ยวชั้นถือให้”
พอพูดเสร็จมัลฟอยก็คว้าตระกร้าไปจากมือเธอแล้วก็เดินต่อไปเรื่อยๆ
---------------------------
“มัลฟอยเธอจะเดินไปถึงไหนนะ เราเดินกันมาตั้งนานแล้วนะ” เฮอร์ไมโอนี่พูดปนหอบ
“เดี๋ยวก็รู้ รับรองเธอต้องชอบแน่ๆ” มัลฟอยพูดแล้วหันมายิ้มให้เฮอร์ไมโอนี่อย่างอารมณ์ดี
ทำให้เฮอร์ไมโอนี่หน้าแดงและใจเต้นอย่างแรงจนเธอต้องหันหน้าหนีแล้วทั้งคู่ก็เดินต่อไปโดยไม่พูดอะไรกัน
“เอ้า ถึงแล้วเกรนเจอร์เป็นไงที่นี่สวยไหม”
“ว้าววววว สวยมากเลยมัลฟอย” ที่ๆมัลฟอยพาเฮอร์ไมโอนี่ไปนั้นเป็นเนินเขาทำให้มองเห็นทิวทัศน์ได้ทั่ว
มีทุ่งหญ้าเขียวขจี มีดอกพริมโรสขึ้นอยู่ทั่วไปและยังได้กลิ่นหอมหวานของดอกไวโอเล็ต
มีธารน้ำกว้างๆอยู่ข้างๆต้นไม้ต้นใหญ่ต้นหนึ่ง
“ ชั้นบอกแล้วว่าเธอต้องชอบ หึหึ ชั้นชอบมาที่นี่มันเงียบสงบดี”
“เธอมาที่นี่บ่อยหรอ มัลฟอย”
“ก้อบางทีนะชั้นชอบมานอนคิดอะไรที่นี่”มัลฟอยพูดพลางปูเสื่อซึ่งเฮอร์ไมโอนี่ก็เข้าไปช่วย
พอเสร็จทั้งคู่ก็จึงนั่งลง
“อุ้ย มัลฟอยกระต่ายนี้น่ารักจังเลย” เฮอร์ไมโอนี่เขย่าตัวมัลฟอยอย่างตื่นเต้น
“เกิดมาไม่เคยเห็นรึไงเกรนเจอร์ หึหึ”
ซึ่งเฮอร์ไมโอนี่ก้อไม่ได้ใส่ใจเนื่องจากกำลังเล่นกระต่ายอย่างเพลิดเพลิน
เธอเล่นไปสักพักนึงจึงเรียกมัลฟอย
“มัลฟอย ....มัลฟอยอ้าว หลับอยู่นี่นา.......ดีละจะแกล้งซะให้เข็ดเลย”
พอพูดเสร็จเฮอร์ไมโอนี่ก็เดินไปที่ตะกร้าหยิบถ้วยมาใบนึง
แล้วเดินไปที่ลำธารเธอก็จัดการตักน้ำแล้วเดินไปที่มัลฟอย แล้ว แล้ว “ ซู่ๆๆๆ เฮ้ยยยยย
อะไรวะ”มัลฟอยลุกขึ้นอย่างรวดเร็วแล้วหันไปทางเฮอร์ไมโอนี่ที่แกล้งทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ “เกรนเจอร์
เธอทำใช่ไหม” มัลฟอยหรี่ตาลงอย่างสงสัย “หา อะไรเหรอมัลฟอยเกิดอะไรขึ้นหรอจ๊ะ”
เฮอร์ไมโอนี่แกล้งทำหน้าเหรอหรา “หึหึ
อยากรู้ใช่ไหมว่าเกิดอะไรขึ้นด้าย”พูดจบปุ๊บมัลฟอยก็อุ้มเฮอร์ไมโอนี่ทันที!!! “ว้ายยย
มัลฟอยปล่อยชั้นนะ” “ไม่ ชั้นไม่ปล่อยจนกว่าจะบอกความจริง เธอเป็นคนราดน้ำใส่หัวชั้นใช่ไหม”
มัลฟอยพูดอย่างเอาเรื่อง
“เปล่านะ ไม่ได้ทำสักหน่อย”เฮอร์ไมโอนี่พูดแต่หลบตามัลฟอย “อืมมม ปากแข็งนักใช่ไหมงั้น
ถ้าเธอไม่พูดความจริงชั้นจะจูบเธอนะ” มัลฟอยพูดแล้วยื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆ “ว้ายไม่ได้นะ”
“ชั้นจะนับหนึ่งถึงสามนะ หนึ่ง”
“ชั้นไม่ได้ทำนะมัลฟอย ปล่อยชั้นลงเถอะนะ” เฮอร์ไมโอนี่พยายามขอร้อง
“สอง” “ไม่ได้ทำนะ” “สา...”
“เออๆๆๆ ก้อได้ชั้นเป็นคนแกล้งเธอเอง พอใจยัง”
“หึๆ กว่าจะพูดได้” “ทีนี่ก็ปล่อยชั้นได้แล้ว” เฮอร์ไมโอนี่ทำหน้านิ่ว
“ปล่อยก็ได้ แต่ในน้ำนะ 555” “ว้ายมัลฟอย
อย่านะมัลฟอยขอร้องละนะนะนะ”เฮอร์ไมโอนี่พยายามอ้อนวอนมัลฟอยแต่ก็ไม่เป็นผล “เสียใจนะเกรนเจอร์
ตูม!!”
“555” มัลฟอยหัวเราะอย่างผู้ชนะ เวลาผ่านไปซักพักเฮอร์ไมโอนี่ก็ยังไม่โผล่มา!!!
Draco with Hermione 7
“เฮ้ เกรนเจอร์เป็นอะไรรึเปล่านะ” มัลฟอยตะโกนไปในแม่น้ำ
“เฮ้ย เกรนเจอร์ตอบด้วยสิ”ไม่มีเสียงตอบของเฮอร์ไมโอนี่เลย!!!
มัลฟอยจึงตัดสินใจกระโดดลงไปในน้ำช่วยเธอ มัลฟอยหาจนทั่วแล้วยังไม่เจอเธอ
จนกระทั่ง “คิกๆๆ 555” มัลฟอยรู้สึกได้ยินเสียงหัวเราะเบาๆจึงกวาดสายตามองแล้วก็
“ยัยเกรนเจอร์!!! เธอหลอกชั้นหรอ” “ก้อ คิกๆ อืมก้อนายอยากแกล้งชั้นก่อนเองอะ คิกๆ”
เฮอร์ไมโอนี่พูดปนขำ
“นายไม่โกรธชั้นใช่ไหม มัลฟอย” เฮอร์ไมโอนี่ถามอย่างกังวลใจ
“โกรธสิ ชั้นโกรธมาก” มัลฟอยพูดแล้วเดินลุยน้ำไปในทางตรงข้าม “เฮ้ มัลฟอยชั้นขอโทษอย่าโกรธชั้นนะ”
เฮอร์ไมโอนี่ว่ายตามมัลฟอยไปแล้วง้อเขา
“555 ชั้นล้อเล่นน่ายัยบ๊อง”มัลฟอยพูดแล้วลูบหัวเฮอร์ไมโอนี่ด้วยความทะนุถนอม
ซึ่งทำให้เฮอร์ไมโอนี่ใจเต้นรัวอย่างไม่รู้สาเหตุ “อืม
เราว่ายน้ำแข่งกันดีกว่าใครแพ้ต้องคลานเหมือนหมา!!!” พูดจบมัลฟอยก้อออกตัวทันที “เฮ้ย
ไม่ได้นะรอด้วยสิมัลฟอย” เฮอร์ไมโอนี่จึงว่ายตามออกไป
และทั้งคู่ก็เล่นน้ำกันอย่างสนุกสนาน
3 ชั่วโมงผ่านไป
“แฮ่กๆๆๆ...... ชั้นเหนื่อยแล้วละมัลฟอยพักเหอะนะ” เฮอร์ไมโอนี่พูดปนหอบ
“โธ่เอ๊ยแค่นี้ก้ออ่อนแล้วชั้นยังไม่เหนื่อยเลย”และๆๆๆ “โครกๆ”เสียงท้องมัลฟอยร้องดังลั่นทำให้
เฮอร์ไมโอนี่หัวเราะพรวดออกมา “555+ เนี่ยนะไม่เป็นไร 555”
“ก้อชั้นไม่เหนื่อยแต่หิวนี่” มัลฟอยอายแต่เถียงข้างๆคู
“555 อืมชั้นว่าเรากินข้าวดีกว่านะ”
เออร์ไมโอนี่จึงเปิดตระกร้าเอาอาหารออกมา “ว้าววว มาดามโรสมาเทอร์เตรียมอาหารมาให้น่ากินจังเลย”
มาดามโรสมาเทอร์เตรียมแซนวิชแฮมชีส ผักกาดหอม เค้กช็อคโกแล็ตก้อนโตและน้ำฟักทอง
ทั้งคู่จึงกินอาหารกันอย่างเอร็ดอร่อย จนกระทั่งอิ่มแปล้
“555 คิกๆ เออมัลฟอยช็อคโกแลตเปื้อนแก้มนาย กินยังไงนะ คิกๆ”เฮอร์ไมโอนี่พูดแล้วหัวเราะคิกคัก
“ตรงไหนหล่ะ” มัลฟอยถามแล้วเอามือเช็ด แต่มันทำให้ชอคโกแล็ตเปื้อนหน้ายิ่งกว่าเดิม
เลยทำให้เฮอร์ไมโอนี่หัวเราะหนักกว่าเดิมแต่เธอก็บอกว่า “มานี่เดี๋ยวชั้นเช็ดให้นะ”
เฮอร์ไมโอนี่จึงหยิบผ้าเช็ดหน้าแล้วบรรจงเช็ดหน้ามัลฟอย
มือของเฮอร์ไมโอนี่นั้นนุ่มมากจนทำให้มัลฟอยเลื่อนมือมาที่แก้มของตัวเองแล้วจับมือเฮอร์ไมโอนี่เลยเอ่ย
“มือเธอนุ่มจังเลยนะเกรนเจอร์”
จึงทำให้เฮอร์ไมโอนี่หน้าแดงแล้วใจเต้นรัวแล้วชักมือออกทันทีแล้วหลบตามัลฟอยแล้วบอกว่า “เออ
เสร็จแล้ว”
มัลฟอยจึงแกล้งแหย่ “เขินรึไงเกรนเจอร์” “บ้า”
แล้วมัลฟอยก็เดินไปหยิบไม้กายสิทธิ์เสกพวกอาหารให้หายวับไป
“เฮ้อ เซ็งจังทำอะไรดีละ”มัลฟอยถามความเห็น
“อืมม ชั้นกะจะอ่านหนังสืออะ” “หึหึ หนอนหนังสือจิงๆเลยไม่เบื่อบ้างหรอไง
อ่านแต่หนังสือน่าเบื่อ”มัลฟอยพูดแบบเซ็ง
“เรื่องของชั้นน่า เชอะ”เฮอร์ไมโอนี่สะบัดหน้าหนี
“555 ชั้นล้อเล่นน่าเกรนเจอร์อย่างอนสิ” “ไม่ได้งอนสักหน่อย”
“นี่ๆ เธอช่วยเอาแขนขึ้นหน่อยสิ”มัลฟอยบอก
“อืม ก้อได้”พอเฮอร์ไมโอนี่เอาแขนขึ้นปั๊บมัลฟอยก็สวมตัวลงนอนตักเฮอร์ไมโอนี่พอดี “ว้ายยย
มัลฟอยลุกขึ้นเดี๋ยวนี้นะ”เฮอร์ไมโอนี่พูดอย่างตกใจ
“ไม่มีวัน ชั้นง่วงแล้วอยากนอนแล้ว เพราะฉะนั้นชั้นจะใช่ตักเธอเป็นหมอน”มัลฟอยพูดแบบสบาย “โธ่
มัลฟอยลุกนะชั้นขอร้องละ”เฮอร์ไมโอนี่พูดขณะที่พยายามดันมัลฟอยออกไปจากตักของเธอแต่ก้อไม่เป็นผล
“ตักเธอนุ่มสบายออกยังไงชั้นก้อไม่ลุกเด็ดดขาด”มัลฟอยบอกอย่างอารมณ์ดี
เฮอร์ไมโอนี่ก้อพยายามดันมัลฟอยออกจากตัวเธอจนหมดความพยายามแล้ว จึงหันมาอ่านหนังสือต่อไป
2 ชั่วโมงผ่านไป
มัลฟอยได้หลับไปแล้วและเฮอร์ไมโอนี่ก็อ่านหนังสืออย่างหนุกหนาน
แล้วเธอก็เหลือบมองนาฬิกามัลฟอยแล้วก็ตกใจ มันเป็นเวลา 4โมงแล้ว
เธอจึงรีบลุกพรวดพราดขึ้นมาโดยลืมว่ามัลฟอยนอนอยู่บนตักเธออยู่ “โอ๊ย เกิดอะไรขึ้นนะเกรนเจอร์
ฮ้าว” มัลฟอยพูดอย่างง่วงๆ “มัลฟอยนี่ 4โมงแล้วรีบไปเถอะเดี๋ยวมาดามโรสมาเทอร์เป็นห่วง เร็ว”
พอพูดจบเฮอร์ไมโอนี่ก็คว้ามือมัลฟอยโดยหยิบตระกร้าและหนังสือไปด้วยแล้วออกวิ่งทันที
ทำให้มัลฟอยเกือบตั้งตัวไม่ทัน
“เฮ้ย
เกรนเจอร์ใจเย็นๆสิเดี๋ยวชั้นก็ตายพอดีวิ่งช้าๆหน่อยชั้นเพิ่งตื่นนะ”มัลฟอยตะโกนเสียงดังแต่เฮอร์ไมโอนี่
ก็ไม่สนใจฟัง เธอวิ่งๆๆๆๆต่อไปจนถึงหมู่บ้านฮอกมี้ด
“นี่เกรนเจอร์ หยุด!!!!” มัลฟอยตะโกนเสียงดังจึงทำให้เฮอร์ไมโอนี่หยุดแล้วหันมาหามัลฟอยแล้วถาม
“อะไรอีกละ” “เปล่า
แค่ชั้นจะบอกว่าเดินไปก็ได้อีกแค่นิดเดียวอีกอย่างชั้นเหนื่อยจะตายแล้ว”มัลฟอยพูดแบบบ่นๆ
“อืม ก้อด้าย”ทั้งคู่จึงเดินไปเรื่อยและผ่านร้านน่ารักๆร้านนึง
ร้านนี้ตกแต่งด้วยสีฟ้าอ่อนๆซึ่งยั่วยวนใจเฮอร์ไมโอนี่เหลือเกิน
“นี่มัลฟอยเราแวะร้านนั้นก่อนนะ นะนะมัลฟอย”เฮอร์ไมโอนี่พยายามอ้อน
“ไมได้เกรนเจอร์ เราต้องรีบกลับนะเธอเป็นคนบอกเองนะ ไปเถอะเกรนเจอร์”
“แต่ๆๆว่า” “พรุ่งนี้ค่อยมาใหม่ก็ได้ยัยฟูเร็ว”
“แต่ถ้าพรุ่งนี้มันปิดละ” “ไม่หรอกไปเร็ว”มัลฟอยจึงจัดการลากเธอมาถึงร้านไม้กวาดสามอัน
แล้วเดินไปที่เคาน์เตอร์
“โอ้ พวกเธอกลับมาแล้วเหรอจ๊ะพวกเธอไปกันนานมากเลยนะ ชั้นเป็นห่วงแทบแย่”
มาดาโรสมาเทอร์พูด “ขอโทษคะคือพวกเราเล่นกันเพลินไปหน่อยคะ ขอโทษนะคะ”
เฮอร์ไมโอนี่พูดเสียงอ่อยๆ “ไม่เป็นไรหรอกสาวน้อย” มาดามโรสมาเทอร์ตอบด้วยความเมตตา
“พวกเธอหิวยังละ เดี๋ยวชั้นจะได้เตรียมอาหารให้”
“ไม่หรอกคะ เรายังไม่หิวคะเออ เดี๋ยวพวกหนูขอขึ้นไปอาบน้ำก่อนนะคะ”
“ได้สิจ๊ะ” “ไปเถอะมัลฟอย”
ทั้งคู่จึงเดินขึ้นไปข้างบนแล้วเข้าห้องไป
“เฮ้อ สบายจัง”มัลฟอยพูดขณะที่นั่งลงบนโซฟา
“นี่มัลฟอยชั้นอาบน้ำก่อนนะแล้วถ้าอาบเสร็จแล้วก้อรอด้วย จะได้ลงไปกินข้าวพร้อมกัน”
เฮอร์ไมโอนี่สั่งกำชับ
“อ้าว ไม่อาบด้วยกันหรอจ๊ะที่รัก กะจะอาบด้วยซักหน่อย” มัลฟอยทำหน้าทะเล้น “คนบ้า
ใครที่รักนายยะ”เฮอร์ไมโอนี่เลนเอาหมอนขว้างใส่มัลฟอยแล้วเดินหนีไป
แต่มัลฟอยก้อยังตะโกนไล่ “โอ๊ยเจ็บๆ เจ็บหัวใจจังโดนที่รักทำร้าย”
20นาทีต่อมา มัลฟอยก้ออาบน้ำเสร็จ
“เฮ้อ เกรนเจอร์ยังอาบไม่เสร็จอีกรึไง”
30 นาทีต่อมา มัลฟอยก้อเริ่มหงุดหงิด
40 นาทีต่อมา มัลฟอยรำคาญมาขึ้นเรื่อยๆ
“เฮ้ยทำไมมันโคตรช้าเลยฟะ”
1 ชั่วโมงต่อมา มัลฟอยทนไม่ไหวแล้ว
มัลฟอยจึงเปิดประตูเข้าไปในห้องนอนของเฮอร์ไมโอนี่ แล้วเดินไปเคาะประตูห้องน้ำ
“ก๊อกๆๆๆ เฮ้เกรนเจอร์เสร็จยัง”
“................................................”ไม่มีเสียงตอบของเฮอร์ไมโอนี่
“เฮ้เกรนเจอร์เป็นอะไรรึเปล่า” มัลฟอยเริ่มกระวนกระวายจึงเคาะประตูอย่างแรง “ปังๆๆ
เกรนเจอร์ชั้นจะพังประตูเข้าไปแล้วนะ” มัลฟอยพยายามเปิดกลอนดันประตูเข้าไปแต่ไม่เป็นผล “เฮ้ย
ทำไงดีวะ”
มัลฟอยพยายามลองแล้วลองเล่าแต่ไม่ได้!!!!!
“ทำไงดีวะ เออๆใช่ไม้กายสิทธ์”มัลฟอยจึงหยิบไม้กายสิทธิ์ขึ้นมาแล้วท่องคาถา
“อโลโฮโมร่า” กลอนจึงถูกปลดออกมัลฟอยจึงรีบรุดเร่งเข้าไปและเมื่อเขาเห็นเขาก้อตกใจเป็นอันมาก
เฮอร์ไมโอนี่นอนเปลือยอยู่ที่อ่างอาบน้ำแต่นั้นไม่ได้เป็นสาเหตุที่ทำให้มัลฟอยตกใจเฮอร์ไมโอนี่สลบไม่ได้
สติน้ำในอ่างนั้นแดงฉานเลือดของเฮอร์ไมโอนี่รินไหลไม่ขาด!!!!!
......................................................................................
Draco with Hermione 8
“เฮอร์ไมโอนี่!!!” มัลฟอยตะโกนเสียงดังลั่นอย่างตกใจ
มัลฟอยนั้นรีบถลาเข้าไปอุ้มเฮอร์ไมโอนี่อย่างรวดเร็วแล้วพาเธอออกมานอกห้องน้ำ
มัลฟอยไม่รู้จะทำยังไงดี!!! จึงตะโกนเรียกมาดามโรสมาเทอร์เสียงดังลั่น “มาดาม มาดามๆ”
ซึ่งระหว่างนั้นมาดามโรสมาเทอร์ก้อกำลังเดินขึ้นมาเพื่อจะเอาอาหารมาให้ทั้งสองพอดี
“มีอะไรจ๊ะมัลฟอยตะโกนเรียกชั้นเสียงดังลั่นเลยนะ”
มาดามโรสมาเทอร์พ฿ดอย่งอารมณ์ดีเนื่องจากยังไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น
มัลฟอยจึงรีบอุ้มเฮอร์ไมโอนี่แล้ววิ่งมาหาเธอ แล้วเอ่ย “ช่วยเกรนเจอร์ด้วยฮะ”
“ว้ายยยย เพล้งง(เสียงจานแตก) เกิดอะไรขึ้นเนี่ย” มาดามตกใจมากจนเผลอปล่อยจานที่อยู่บนมือ
แต่เธอก้อไม่สนใจแล้วบอกมัลฟอยอย่างรวดเร็ว “รีบวางเธอไว้มีเตียงเร็วแล้วลงไปข้างล่าง
ไปที่ครัวแล้วบอกให้เอลฟ์ประจำบ้านที่ชื่อ เควินมาหาชั้นที่ห้องนี่ด่วน เร็ว!!!”
พอมาดามพูดจบมัลฟอยก้อไม่รอช้ารีบวิ่งลงไปอย่างรวดเร็วจนชนอาหารที่นำมาเสิร์ฟแขกกระจายกันให้วุ่น
และมีเสียงตามหลังมาอย่างเซ็งแซ่ “เฮ้ยย ระวังหน่อยสิไอเบื๊อก”
แต่มัลฟอยก้อไม่สนใจอะไรทั้งนั้นรีบวิ่งเข้าไปในครัว แล้วตะโกนสุดเสียง
“เควินนนนนนน” “มีอะไรให้รับใช้ขอรับนาย”เสียงเล็กๆเอ่ยกลับมา
“เธอคือเควินใช่มั้ย”มัลฟอยถามอย่างร้อนรน “ใช่ครับ”
มัลฟอยไม่รอช้ารีบอุ้มเอลฟ์ตัวน้นแล้วฝ่าฝูงคนขึ้นไปอย่างรวดเร็ว(อยากเป็นเอลฟ์ตัวนั้นงะ
โดนคนน่ารักอุ้มกรี๊ดด>__< ) จนไปถึงที่ห้องพัก
“มาดามฮะมาแล้ววฮะ” มัลฟอยรีบเร่งรุดไปที่ห้องของเฮอร์ไมโอนี่
“ดีงั้น เธอออกไปรอข้างนอกนะ มาเควินมาช่วยชั้นหน่อย”
เอลฟ์ที่ชื่อเควินนั้นก้อเดินเข้าไปอย่างรวดเร็วแล้วปิดประตู
……………………………
30นาทีผ่านไป
มัลฟอยยืนวนไปเวียนมาที่หน้าประตู เขาลองเอาหูแนบกับกำแพงแล้วแต่ก็ไม่ได้ยินอะไร เงียบ.....
จนกระทั่ง
เควินเดินออกมา มัลฟอยรีบถลาเข้าไปหาทันทีแล้วถาม “เป็นไงบ้าง” “เธอเจ็บหนักไหม”
“แล้วชั้นเข้าไปได้ยัง”
“ เรียบร้อยทุกอย่างครับเจ้านาย นายหญิงบอกว่าให้คุณเข้าไปข้างในได้ครับ”
พอเควินพูดจบก็หายตัวไปทันที
มัลฟอยก้อเข้าไปในห้องอย่างไม่รอช้า “เกรนเจอร์เป็นไงบ้างฮะ”มัลฟอยถามอย่างเป็นห่วง “อ้อ
รู้สึกว่าเธอจะลื่นล้มหัวฟาดพื้นนะเป็นแผลนิดหน่อย
แต่เธอก้ออยู่ในอ่างนานเหมือนกันก้อทำให้เธอมีไข้นะ”มาดามพูดด้วยความสงสาร
“เออ งั้นชั้นขอตัวไปข้างล่างก่อนนะ” “ครับ”
มาดามโรสมาเทอร์จึงเดินออกไป มัลฟอยนั้นก้อค่อยๆเดินไปที่เตียงของเฮอร์ไมโอนี่
แล้วนั่งลงข้างเตียงแล้วมองดุเธอ เฮอร์ไมโอนี่นั้นมีผ้าก็อตสีขาวพันอยู่รอบศรีษะ
(คือพันแค่ตรงหน้าผากนะไม่ใช่ทั้งหัว) มัลฟอยจึงนั่งเฝ้าเธออย่างห่วงใย
จนกระทั่งรุ่งเช้า
“อื้อ โอย” เฮอร์ไมโอนี่ครางออกมาและขยับมือเล็กน้อย
มัลฟอยจึงสะดุ้งตื่นขึ้นมา “ฟื้นแล้วหรอเกรนเจอร์”มัลฟอยพูดอย่างตื่นเต้น
“โอยยยย เจ็บหัวจังชั้นเป็นอะไรไปเนี่ย”เฮอร์ไมโอนี่พูด “เออ
รอแปบนะเกรนเจอร์เดี๋ยวชั้นมา”ทันใดนั้นมัลฟอยก้อรีบลงไปข้างล่างทันที “มาดามฮะ มาดาม มาดามเกรนเจอร์ๆ
ฟื้นแล้ว”มัลฟอยพูดอย่างดีใจ
“จิงหรอ ดีงั้นเราขึ้นไปกันเถอะ... เควินน ตามชั้นมา”มาดามบอกแล้วตะโกนเรียกเควิน
ให้ตามเธอขึ้นไป
ทั้งสามรีบขึ้นไปอย่างรวดเร็วแล้วเข้าไปห้องนอนของเฮอร์ไมโอนี่ “อรุณสวัสดิ์จ๊ะสาวน้อย
เป็นไงบ้างรู้สึกเจ็บตรงไหนไหม” มาดามโรสมาเทอร์ทักทายอย่างอบอุ่น
“เออ ก้อรู้สึกปวดหัวนิดหน่อยค่ะ”เฮอร์ไมโอนี่บอกเธอ “อืมแต่ยังไงชั้นก้อควรจะเช็คร่างกายนะ
เพื่อตรวจสอบให้แน่ใจว่าเธอไม่เป็นไร เออ มัลฟอยจ๊ะเธอช่วยออกไปรอข้างนอกหน่อยนะจ๊ะ”มาดามบอกมัลฟอย
“โธ่ มาดามคะหนูไม่เป็นไรแล้วจิงๆคะไม่ต้องตรวจก้อได้ใช่ไหมค่ะ” เฮอร์ไมโอนี่พูดอย่างอ้อนวอน
เธอเกลียดการตรวจร่างกายเป็นที่สุดเลย
“ไม่ได้ๆ เธอต้องตรวจเกรนเจอร์” หนนี้มาดามโรสมาเทอร์พูดแต่กลับเป็นมัลฟอย
“ใช่จ้ะ สาวน้อยเธอควรตรวจนะ”มาดามบอกเธอ
“ถ้าหนูตรวจเสร็จแล้วหนูก้อสามารถเดินไปไหนมาไหนได้ใช่ไหมคะ”
เฮอร์ไมโอนี่ถามอย่างมีความหวังเธออยากไปร้านที่เธอเห็นเมื่อวานจะตายอยู่แล้ว
“อืมม ก้อขึ้นอยู่กับเธอนะว่าเธอแข็งแรงเต็มที่หรือยัง”
“ทำไมมาดามโรสมาเทอร์เหมือนมาดามพรอมฟรีย์จังเลยนะ”เฮอร์ไมโอนี่คิด “ค่ะๆ ตรวจก้อตรวจ”
มัลฟอยจึงเดินออกไปรอข้างนอก
สักพักนึง
มาดามก้อเดินออกมาพร้อมเควิน “ร่างกายเธอเป็นอย่างไงบ้างครับมาดาม”มัลฟอยถาม
“แข็งแรงดีจ้ะ ชั้นขอตัวไปเตรียมอาหารก่อนนะ”มัลฟอยจึงหลีกทางให้เธอ
“เป็นยังไงบ้างเกรนเจอร์รู้สึกดีขึ้นบ้างยัง” มัลฟอยถามพลางเดินเข้าไปหา
“อืม ก้อรู้สึกดีขึ้นบ้างแล้ว เอออ ขอบใจนะมัลฟอยที่เมื่อคืนอุตส่าห์เฝ้าชั้นทั้งคืน”เฮอร์ไมโอนี่พูด
“ไม่เป็นไรหรอก แต่เปลี่ยนจากคำขอบคุณมาเป็นอย่างอื่นได้ไหมน้า”มัลฟอยพูดแล้วทำหน้ายียวน “ตาบ้า”
เฮอร์ไมโอนี่พูดประโยคสั้นๆออกมาและตอนนี้หน้าเธอก้อรู้สึกจะเป็นสีเข้มกว่าปกติ
“ 555 ชั้นล้อเล่นนะ เอ้าอาหารมาแล้วเดี๋ยวชั้นไปหยิบให้นะ”มัลฟอยพูดแล้วก้อเดินออกไปข้างนอก
เอลฟ์ประจำบ้านตัวนึงเป็นคนนำอาหารมาให้แล้วพูด
“นายหญิงสั่งไว้ว่าหากต้องการอะไรเพิ่มเติมก้อบอกได้นะขอรับ
แล้วนี้เป็นยาของคุณผู้หญิงให้กินหลังกินอาหารเสร็จนะขอรับ”
“ขอบใจ”มัลฟอยพูดแล้วก้อนำอาหารไปที่ห้องเฮอร์ไมโอนี่
“มาแล้วอาหาร”มัลฟอยพูดพลางหยิบชามข้าวต้มไปที่เตียง
แล้วทั้งคู่ก้อกินข้าวอย่างเอร็ดอร่อย จนกระทั่งกินหมด
“ไม่อาวววว”เฮอร์ไมโอนี่ตะโกนดังลั่นห้อง มัลฟอยนั้นจะให้เธอกินยา
เธอเกลียดยาที่สุดเลยเกลียดพอๆกับการตรวจร่างกายนั้นแหละ
“โธ่ เกรนเจอร์อย่าทำตัวเป็นเด็กหน่อยเลยนะ มันไม่เป็นไรหรอก” มัลฟอยพูดเกือบๆจะอ้อนวอน
“เป็นสิมัลฟอย เป็นมากด้วยยานะขมจะตายไป ชั้นไม่กินมันเด็ดขาด”เฮอร์ไมโอนี่ตะโกนโวยวายดังลั่น
“กินนะ” “ไม่” “กินเถอะ” “ไม่มีวัน”
เฮอร์ไมโอนี่ดื้อมากๆจนมัลฟอยต้องงัดไม้ตาย “ถ้าเธอไม่กินชั้นจะจูบเธอนะเกรนเจอร์!!!”
....................................
Draco with Hermione 9
เฮอร์ไมโอนี่สะดุ้งเฮือกแต่ก้อยังแข็งใจ “นายไม่กล้าหรอก ยังไงชั้นก้อไม่กิน”
“แน่ใจหรอว่าชั้นไม่กล้า ชั้นให้เวลาเธอ 10 วินาทีในการคิด
ถ้าเธอไม่กินยาชั้นจูบเธอจิงๆแน่เกรนเจอร์” มัลฟอยพูดอย่างข่มขู่
“นายไม่กล้าหรอกใช่ไหมมัลฟอย” เฮอร์ไมโอนี่พูดอย่างตกใจ “10” มัลฟอยเริ่มนับแล้ว!!!
“ยังไงชั้นก้อม่ายกิน” “9” “8” “นายไม่ทำหรอกใช่ไหม” มัลฟอยเฮอร์ไมโอนี่พูดอย่างอ้อนวอน
“7” “6” “5” “โธ่ขอร้องน้ามัลฟอย” “4” “3”
“ไม่น้า ขอร้องแหละ” “2”มัลฟอยค่อยยื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆเกรนเจอร์แล้ว “1”
“ โอเคๆๆ ชั้นกินก็ได้ เชอะ” ในที่สุดเฮอร์ไมโอนี่ก้อยอมแพ้ (ว้าแย่จางงะ)
มัลฟอยก้อยิ้มกริ่มกับตัวเองถึงแม้ในใจคิดอยากจะ.......ก้อเถอะ
“เอ้างั้นก้อกินซะ ยัยหัวฟู” “นี่ชั้นไม่ได้ชื่อยัยฟูนะ”เฮอร์ไมโอนี่บอกอย่างโกรธๆ
“เออน่า จะอะไรก้อช่างเถอะกินยาซะเกรนเจอร์”
“โธ่ กินก้อได้” มัลฟอยจึงยื่นยาให้ “มันขมมากไหมอะมัลฟอย”
“ไม่หรอกน่ารีบๆกินเข้าไปเหอะ”มัลฟอยบอกอย่างรำคาญ
เฮอร์ไมโอนี่จึงตัดสินใจกินมันลงไปแล้วทำสีหน้าขยะแขยงเต็มที่
“แหยะ...ไหนนายบอกว่าไม่ขมอะขมจะตาย”เฮอร์ไมโอนี่พูดอย่างโกรธๆ(นิดๆ)
และมัลฟอยก้อหัวเราะในท่าทางของเฮอร์ไมโอนี่ “ถ้าชั้นบอกว่าขมเธอจะยอมกินหรอยัยเกรนเจอร์”
มัลฟอยเอ่ยอย่างขำๆ
“เชอะ แกล้งกันได้” เฮอร์ไมโอนี่แกล้งงอนสะบัดหน้าไปทางอื่น
“เฮ้ อย่างอนสิชั้นล้อเล่นนา” “ไม่ต้องมาพูดเลย”
“โธ่เอ๊ย งั้นเอาไงดี...............เดี๋ยวชั้นพาไปร้านนั้นก้อแล้วกัน”
“จิงหรอมัลฟอย งั้นไปกันเลยนะ” เฮอร์ไมโอนี่พูดด้วยความดีใจ
“งั้นก้อต้องหายโกรธชั้นก่อน” มัลฟอยพูด “อื้ม ชั้นหายโกรธนายแล้วไปกันเหอะ”
“แต่ชั้นไม่มั่นใจ ต้องเกี่ยวก้อยสัญญาสิ >__<” มัลฟอยพูดแล้วมองไปทางอื่น
“อิอิ ทำอะไรเหมือนเด็กๆเลยก้อด้าย” เฮอร์ไมโอนี่พูดด้วยความขบขัน แต่ก้อทำการเกี่ยวก้อยสัญญา
“งั้นไปกันเร็ว” เฮอร์ไมโอนี่จึงลากมัลฟอยออกไปทันที
ทั้งคู่เดินกันไปซักพักก้อถึงร้านที่เฮอร์ไมโอนี่อยากไป ร้านนี้มีชื่อร้านว่า Sweety Blue
“เข้าไปกันเหอะนะ” เฮอร์ไมโอนี่เอ่ยชักชวนด้วยความกระตือรือร้น
“ม่ายอะ เธอเข้าไปคนเดียวเหอะเดี๋ยวชั้นรออยู่ข้างนอกแล้วกัน”
“อ้าวว ทามมายอะก้อเข้าไปด้วยกันสิไม่เห็นเป็นไรเลย” เฮอร์ไมโอนี่ถามอย่างสงสัย
“โธ่เว้ยย แล้วมีผู้ชายที่ไหนเข้าร้านแบบนี้บางละ”
มัลฟอยสบถออกมาแล้วตะโกนเสียงดังลั่น(หน้าแดงด้วยน้า)
“อะฮ้า นายอายนี่มัลฟอยว้าว นายอายคนอื่นหรอที่เข้าร้านแบบนี้ 555+”
เฮอร์ไมโอนี่นั้นจึงล้อเลียนมัลฟอย “เรื่องของชั้นน่าเกรนเจอร์”มัลฟอยพูดด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด
แล้วเฮอร์ไมโอนี่ก้อเอ่ยต่อ “งั้นนายก้อรออยู่ข้างนอกก้อแล้วกันนะเดี๋ยวชั้นมา”
พอพูดจบเฮอร์ไมโอนี่ก้อวิ่งเข้าไปในร้านทันที
“สวัสดีจ้ะยินดีต้อนรับสู่ร้าน Sweety Blue นะจ๊ะ” เจ้าของร้านเอ่ยอย่างใจดี “ขอบคุณค่ะ”
เฮอร์ไมโอนี่ก้อตอบ
แล้วก้อเดินดูของในร้านอย่างสบายใจ ในร้านนี้เป็นร้านขายของสำหรับผู้หญิงโดยเฉพาะ
ซึ่งส่วนมากของในร้านก้อจะเป็นสีหวานๆซึ่งถูกใจเฮอรไมโอนี่เป็นอันมาก
เธอซื้อของมากมาย จนกระทั่งเธอเดินไปเห็นสิ่งๆหนึ่ง
“ว้าวว สร้อยสวยมากๆเลยค่ะราคาเท่าไรค่ะ” เฮอร์ไมโอนี่ถามอย่างตื่นเต้น
“อืมม สร้อยเส้นนี้หรอ อืมม มันทำมาจากคริสตัลจ้ะตัดเป็นรูปหัวใจส่วนที่หุ้มอยู่ข้างๆ
ก้อทำมาจากเงินแท้นะ ราคาก้อประมาณ 12 เกลเลียนจ้ะ”
“ว้าแพงจังเลย ลดให้หน่อยไม่ได้หรอค่ะ”
เฮอร์ไมโอนี่นั้นไม่มีเงินพอจะซื้อของแพงขนาดนั้นหรอกเนื่องจากเธอใช้เงินหมดแล้วเหลือและก้ออยู่แค่นิดหน
่อย
(ซึ่งระหว่างนั้นมัลฟอยก้อมองดูเฮอร์ไมโอนี่ผ่านกระจกอยู่)
“ขอโทษนะจ๊ะเราลดให้ไม่ได้จิงๆ” “อืม งั้นก้อไม่เป็นไรค่ะขอตัวนะคะ”
เฮอร์ไมโอนี่บอกลาเจ้าของร้านแล้วก้อเดินออกมา
“โห เธอซื้ออะไรเยอะแยะเนี่ยยัยเกรนเจอร์ มาชั้นช่วย”
มัลฟอยบ่นแต่ก้อไช่วยเฮอร์ไมโอนี่ถือของ(สุภาพบุรุษดีเนาะ>_<)
“แล้วเธอจะไปไหนต่อละ” มัลฟอยเอ่ยถามเฮอร์ไมโอนี่ “แล้วแต่เธอแล้วกัน”
“งั้นไปกินไอติมกันไหมละ” มัลฟอยชวน “เอาสิกำลังอยากเลย”
ทั้งคู่จึงเดินไปที่ร้านมาดามพุดดี้ฟุต
เมื่อถึงร่านทั้งคู่จึงเดินไปนั่งตรงระเบียงด้านหลังซึ่งทำให้มองเห็นสวนด้วย
“อรุณสวัสดิ์จ้ะ จะรับอะไรดีจ๊ะ”มาดมพุดดี้ฟุตถาม
“เออ ไอศครีมค่ะขอเป็นอืมมม....” เฮอร์ไมโอนี่กำลังไล่เมนูดูเพื่อหาว่าเธอจะกินอะไรดี
“ชั้นขอแนะนำ วาเลนไทน์พุดดี้ซันเดย์นะจ๊ะ เป็นไอติมสำหรับคู่รัก”
มาดามพุดดี้ฟุตพูดและเน้นสองคำหลังเป็นพิเศษ
“โอโหรู้ใจผมจริงๆ เอาอันนั้นเลยครับแล้วก้อกาแฟสองที่ด้วย” มัลฟอยพูดอย่างไม่รอช้า
“อืมมขอโทษนะคะคือเราสองคนไม่....” เฮอร์ไมโอนี่กะจะบอกว่าเธอทั้งคู่ไม่ได้เป็นแฟนกัน
แต่มาดามพุดดี้ฟุตก้อเดินออกไปแล้ว
“มัลฟอยนายบอกมาดามแบบนั้นหมายความว่าไง เราสองคนไม่ได้เป็นแฟนกันนะ” เฮอร์ไมโอนี่พูดอย่างเอาเรื่อง
“เอ๊ะ ชั้นพูดอะไรออกไปหรอไม่เห็นรู้เรื่องเลยนะ” มัลฟอยก้อแกล้งทำเป็นไม่เข้าใจ
“เฮ้ออ นายนี่มันจิงๆเลยนะ”
“ไอศกรีมมาแล้วจ้า”มาดามพุดดี้ฟุตพูด
ทั้งคูจึงกินไอติมอย่างเอร็ดอร่อย จนกระทั่ง
“เป็นไรมัลฟอยทำไมไม่กินไอติมละ” เฮอร์ไมโอนี่เอ่ยถามอย่างสงสัย
“เปล่าจ้องหน้าคนน่ารักเพลินนะ” มัลฟอยพูดพลางมองไปที่เฮอร์ไมโอนี่>_<
(ความจิงก้อมองตั้งแต่แรกแล้วอะนะ)
เฮอร์ไมโอนี่ก้อรู้ว่ามัลฟอยมองเธอยู่ก้อหน้าแดงอย่างไม่รู้ตัวแล้วก้อหลบตาเขา
“กินต่อเถอะ”มัลฟอยเอ่ยชวน เฮอร์ไมโอนี่ก้อตอบ “อือ”
จนกระทั่งทั้งคู่กินไอติมหมด
มัลฟอยก้อบอก “เออ เก็บเงินด้วยครับ” มาดามพุดดี้ฟุตจึงเดินมาแล้วบอก
“ทั้งหมดก้อ 5 เกลเลียนจ้ะ” มัลฟอยจึงจ่ายเงินเธอแล้วก้อเดินออกไป
“เออ มัลฟอยนี่เงินค่าไอติม” เฮอร์ไมโอนี่ยื่นเงินให้มัลฟอย
“ ไม่เป็นไรชั้นเลี้ยงเอง”
แล้วทั้งคู่ก้อเดินกันต่อไป
ทั้งคู่ตกลงว่าจะเดินกลับไปที่ร้านมาดามโรสมาเทอร์กัน
เฮอร์ไมโอนี่ก้อเหลือบมองมัลฟอยอยู่บ่อยๆ แล้วคิด ใบหน้ามัลฟอยยามปะทะแสงแดดนี่ดูดีจังนะ
“ จ้องอะไรชั้นเกรนเจอร์” มัลฟอยถาม “เปล่าซะหน่อยนะ” เฮอร์ไมโอนี่แก้ตัวแล้วหน้าแดงด้วย(อีกแล้ว)
“ทำไม ชั้นหล่อขนาดนั้นเลยหรอ”
“หลงตัวเองชะมัด”
ทั้งคู่เถียงกันไปมาจนถึงร้านแล้วจึงเดินเข้าไป
“ ทั้งคู่กลับมาแล้วหรอ” เสียงที่เอ่ยออกมาไม่ใช้เสียงแหลมเล็กของมาดามโรสมาเทอร์
แต่เป็นเสียงที่ใหญ่ทุ้ม
เออร์ไมโอนี่ก้อหันไปมอง “แฮเกริด!!!” เฮอร์ไมโอนี่โผกอดใส่แฮเกริดทันที
Draco with Hermione 10
“โอ แฮเกริดค่ะดีใจจริงๆที่ได้เจอคุณคะ” เฮอร์ไมโอนี่พูดอย่างใจจริง
“ชั้นก้อเหมือนกันจ้ะ เฮอร์ไมโอนี่...ชั้นจะมารับเธอทั้งคู่กลับโรงเรียนวันนี้”
แฮเกริดพูดแล้วมองเฮอร์ไมโอนี่และมัลฟอย
“ทำไมชั้นรู้สึกไม่อยากกลับนะ”เฮอร์ไมโอนี่คิดเธอมีความสุขกับการอยู่ที่นี่มาก
อย่างน้อยมัลฟอยก้อไม่เคยเกลียดชั้นในเวลาที่อยู่ที่นี่
ถ้ากลับไปมัลฟอยจะพูดจาถากถางชั้นเหมือนเดิมไหมเขาจะเป็นอย่างเก่าไหมนะ ?
ในหัวเฮอร์ไมโอนี่มีแต่คำถาม
“เป็นอะไรเฮอร์ไมโอนี่ ทำไมเงียบไปละ” แฮเกริดถามเฮอร์ไมโอนี่จึงสะดุ้ง
“อ๋อ เปล่าคะไม่มีอะไร” เฮอร์ไมโอนี่พูด
“ชั้นว่าพวกคุณน่าจะไปกินข้าว แล้วค่อยกลับนะแฮเกริด” มาดามโรสมาเทอร์เอ่ยขึ้น
“อืม ก้อด้ายครับมาดาม” แฮเกริดตอบ
ทั้งหมดจึงเดินไปที่โต๊ะ
เงียบ....................................
“ว่าแต่ เฮอร์ไมโอนี่หัวหนูไปทำอะไรมานะชั้นเพิ่งเห็นนะเนี่ย” แฮเกริดถามอย่างสงสัย
“อ้อ นิดหน่อยค่ะแอเกริดไม่เป็นไรมากหรอก” เฮอร์ไมโอนี่ยิ้ม
“มัลฟอยละอยู่ที่นี่เป็นไง” “ก้อดี” มัลฟอยตอบห้วนๆ
เมื่ออาหารมามัลฟอยและเฮอร์ไมโอนี่ก้อรับประทานอาหารกันอย่างเงียบเชียบ
มีแต่แฮเกริดที่ชวนคุยเรื่องนู้นเรื่องนี้
ในความคิดของมัลฟอยเขารู้สึกไม่อยากกลับเหมือนเฮอร์ไมโอนี่
ถ้ากลับเขาก้อต้องทำตัวเกลียดเธอเหมือนเดิมเพื่อตบตาคนอื่น ทั้งๆที่เขาไม่รู้สึกอย่างนั้นกลับเธอนะ
เขารู้สึกว่าเขาชอบเธอ เขาไม่อยากทำแต่มันก้อต้องทำT_T
จนกระทั่งกินเสร็จทั้งสามก้อล่ำลามาดามโรสมาเทอร์ “ขอบคุณนะคะมาดามที่ให้พวกเราอยู่ที่นี่ตลอด 2
วันนี้” เฮอร์ไมโอนี่เอ่ย “ไม่เป็นไรหรอกจ้ะ ชั้นยินดี”
“นี่มัลฟอยนายจะไม่พูดอะไรเลยรึไง” เฮอร์ไมโอนี่พูดเบาๆ
“เออน่า....ขอบคุณฮะมาดาม” มาดามโรสมาเทอร์ไม่พูดอะไรแต่ก้อยิ้มให้มัลฟอย
“ไปเร็วเด็กๆ เราไม่มีเวลามากนะเราต้องรีบไปขึ้นรถไฟนะ”แฮเกริดเอ่ยขึ้น
ทั้งคู่จึงเดินออกไปโดยมัลฟอยรั้งท้าย
ทันใดนั้นมาดามโรสมาเทอร์ก้อมาแตะไหล่มัลฟอยแล้วกระซิบเบาๆว่า “เธอควรจะทำในสิ่งที่ตนเองต้องการนะ”
มัลฟอยก้อแสร้งทำเป็นไม่ใส่ใจแต่ทำไมตลอดเวลาที่เขาเดินไปที่สถานี่รถไฟ
ในหัวเขามีแต่เรื่องที่มาดามโรสมาเทอร์พูดเมื่อกี้ละ “ทำในสิ่งที่ตนเองต้องการ”
“ชั้นส่งเธอแค่นี้นะ” แฮเกริดบอก “อ้าวคุณไม่ไปด้วยกันหรอค่ะแฮเกริด”
“อืม ชั้นมีธุระนิดหน่อยอะไปกันเองได้ใช่ไหม” เฮอร์ไมโอนี่จึงพยักหน้ารับ
แล้วทั้งสองก้อขึ้นรถไฟแล้วไปนั่งตู้ที่ว่างตู้นึง
ในตู้โบกี้นั้นมีแต่ความเงียบงัน ไม่มีใครเอ่ยอะไรออกมาจนกระทั่ง
“คงดีใจสินะที่จะได้เจอพอตเตอร์กับวีสลีย์” มัลฟอยพูดอย่างขมขื่น
“อืม ก้อดี”
ทั้งคู่เงียบจนรถไฟใกล้จะถึงโรงเรียน
จนเออร์ไมโอนี่ตัดสินใจเอ่ยขึ้น “มัลฟอย
เมื่อนายถึงโรงเรียนนายก้อคงเกลียดชั้นเหมือนเดิมสินะแต่ก้อ....ขอบคุณนะตลอดเวลาที่อยู่ฮอกมี้ดนายเป็นคน
ดีมาก ชั้น...ชั้น”
“ พอเถอะเกรนเจอร์”มัลฟอยเอ่ยขัดขึ้นแล้วพูดต่อว่า
“ชั้นอยากบอกว่า...ชั้นไม่เคยเกลียดเธอไม่เคยเลยจริงๆ
จริงอยู่ว่าที่โรงเรียนชั้นอาจจะทำตัวแย่กับเธอแต่อยากบอกว่า
ชั้นไม่เคยรู้สึกแบบนั้นนะ” พอพูดเสร็จมัลฟอยก้อยิ้มเศร้าๆ
ออดดดดดดด!!!! (เสียงรถไฟดังขึ้นบอกว่าถึงฮอกวอตส์แล้ว)
“ชั้นไปแล้วนะเกรนเจอร์ หวังว่า..คงเจอกันอีกบาย” มัลฟอยเอ่ยลาเฮอร์ไมโอนี่แล้วก้อวิ่งจากไป...
เฮอร์ไมโอนี่ยืนอึ้งอยู่สักพักแล้วก้อเดินออกมาจากรถไฟตรงสู่ฮอกวอตส์
คำพูดของมัลฟอยก้อยังวนเวียนอยู่ในหัว “เขาไม่ได้เกลียดชั้น แต่ทำไมเขาต้องทำตัวแบบนั้นละ”
เฮอร์ไมโอนี่คิดอย่างสงสัย
แล้วเธอก้อเดินเขาสู่ปราสาทฮอกวอตส์
“เฮอร์ไมโอนี่!!!!!!!” มีเสียงตะโกนเรียกดังขึ้นพร้อมกันเธอจึงรีบวิ่งไปหาเขาทันที แฮร์รี่กับรอนนั้นเอง
“ชั้นคิดเธอทั้งคู่จังแฮร์รี่ รอน” เฮอร์ไมโอนี่พูดอย่างสุขใจชายนุ่มทั้งสองก้อยิ้มให้เธอ
“ไปเถอะ ไปห้องนั่งเล่นรวมกันเรามีอะไรจะพูดกับเธอมากมายเลย”แฮร์รี่เอ่ยชวน
“อืมไปสิ แต่วันนี้พวกเธอไม่มีเรียนกันหรอ” เฮอร์ไมโอนี่ถามอย่างสงสัย
“เฮอร์ไมโอนี่เธอลืมไปแล้วหรือไง วันนี้วันอาทิตย์นะ”รอนพูดอย่างตกใจ
แล้วทั้งหมดก้อไปสู่หอกริฟฟินดอร์ที่แสนอบอุ่น
พวกเขาเลือกนั่งโซฟานุ่มๆตรงมุมห้องแล้วรอนก้อเริ่มถาม
“จริงหรอที่เธอติดอยู่กับไอบ้ามัลฟอยที่ฮอกมี้ด” เฮอร์ไมโอนี่ก้อพยักหน้า
“มีข่าวลือมากมายเลย เช่นเธอกับมัลฟอยเนี่ยแกล้งทำเป็นหลงทาง
เพื่อจะได้อยู่ด้วยกันที่ฮอกมี้ด”แฮร์รี่เอ่ยบ้างซึ่งเฮอร์ไมโอนี่ก้อทำหน้าตกใจมากแล้วพูด
“ชั้นไม่เคยคิดจะทำอย่างนั้นนะ” “เราเชื่อเธอเฮอร์ไมโอนี่” รอนบอกแล้วแฮร์รี่ก้อถามต่อ
“แล้วทำไมเธอมาขึ้นรถไฟไม่ทันละเฮอร์ไมโอนี่......เฮ้ยชั้นแค่อยากรู้เท่านั้นน้าไม่ได้คิดว่าเธอจะทำแบบน
ั้นซักหน่อย” แฮร์รี่รีบพูดต่อเมื่อเห็นสีหน้าของเฮอร์ไมโอนี่เป็นประมาณว่าก้อไหนบอกว่าเชื่อใจอะ
“แล้วเธออยู่ยังไง เฮอร์ไมโอนี่มีคนบอกว่าเธออยู่ห้องเดียวกับมัลฟอย” รอนพูด
“จะบ้าหรอ!! ชั้นนอนคนละห้องกับมัลฟอยต่างหาก” เฮอร์ไมโอนี่หลบตาเพื่อนทั้งคู่
ขืนบอกว่าอยู่ห้องเดียวกับมัลฟอยก้อตายนะสิเธอไม่บอกหรอกน่า
“แล้วมันทำอะไรเธอรึเปล่าละ”แฮร์รี่ถาม “ป่าวน่า มัลฟอยกับชั้นแทบไม่ได้มองหน้ากันด้วยซ้ำ”
คราวนี้เฮอร์ไมโอนี่หลบตาหนักกว่าเก่าอีก
แล้วเฮอร์ไมโอนี่ก้อเอ่ยตัดบท“ชั้นว่าไปกินข้าวดีกว่านะ ชั้นหิวแล้ว”
ซึ่งรอนก้อพยักหน้าอย่างเห็นด้วยเต็มที่ แล้วทั้งสามก้อเดินออกจากหอกริฟฟินดอร์ไปสู่ห้องโถงทันที
ตลอดทางเดินมีคนทักเฮอร์ไมโอนี่เยอะแยะ “หวัดดี
เฮอร์ไมโอนี่กลับมาแล้วหรอ”เสียงของปาราวตีนั้นเองเธอเดินมากลับปาราวตี เฮอร์ไมโอนี่ก้อยิ้มรับ
และก้อมีเสียงซุบซิบตามทางเดินด้วย (คงพูดเรื่องชั้นกับมัลฟอยอีกละ) เฮอร์ไมโอนี่คิด
แต่ก้อเดินเชิดหน้าไม่สนใจต่อไป
~ ห้องโถง ~
“เดรโกจ้า คิดถึงจังเลยยย อยากกินอะไรละเดี๋ยวชั้นป้อนให้” เสียงแหลมๆของแพนซี่ดังขึ้น
“เหอๆ ชั้นว่ามัลฟอยคงมีความสุขน่าดูมีหมาคอยอยู่ข้าง”รอนพูดเบาๆขณะเดินผ่านมัลฟอย
แล้วทั้งหมดก้อหัวเราะคิกคัก
“เดรโกนี่น่าสงสารจังเลยนะ ต้องไปอยู่กับพวกเศษสวะเลือดสีโคลน”
แพนซี่พูดถากถางแล้วเหลือบมองไปทางเฮอร์ไมโอนี่
พอทั้งสามได้ยินก้อรีบหันกลับทันทีแล้วมองแพนซี่แต่ทันใดนั้น
“ซู่ๆๆ” (เสียงน้ำฟักทองที่มัลฟอยราดบนหัวแพนซี่)
“กรี๊ดดด มัลฟอยเธอทำอะไรนะ”
แพนซี่ถามด้วยความอับอายขณะนี้ทุกคนในห้องโถงมองดูแพนซี่แล้วหัวเราะคิกคัก
“ชั้นรำคาญเธอ
แพนซี่น่ารำคาญจริงๆน่าเบื่อแล้วชั้นจะบอกเธออีกครั้งนะแพนซี่อย่าเรียกชั้นว่าเดรโกเด็ดขาด!!!!”
พอพูดเสร็จมัลฟอยก้อเดินชนแพนซี่แล้วไปนั่งที่อื่น
Draco with Hermione 11
~โต๊ะอาหารกริฟฟินดอร์~
“555 สมน้ำหน้าแพนซี่วะ” รอนบอกอย่างสะใจ “สงสัยมัลฟอยก้อคงทนไม่ได้
มีสัตว์ประหลาดมาเกาะแกะว่าไหมเฮอร์ไมโอนี่” แฮร์รี่ถามความเห็นแล้วหันไปมองเฮอร์ไมโอนี่
เงียบ...............(เฮอร์ไมโอนี่ไม่ตอบ)
“เฮอร์ไมโอนี่!!!!” แฮร์รี่พูดเสียงดังลั่นจนเฮอร์ไมโอนี่สะดุ้ง
“อุ๊ยยย ว่าไงนะแฮรี่”เฮอร์ไมโอนี่พูดอย่างตกใจเธอกำลังเหม่อมองไปที่โต๊ะสลิธิรินอยู่
(ไม่ต้องบอกก้อรู้ว่านู๋เฮอร์มองหาใคร>_< )
“ไม่มีอะไรหรอก ช่างมันเถอะเฮอร์ไมโอนี่กินข้าวต่อดีกว่า” แฮร์รี่บอก
เฮอร์ไมโอนี่ก้อพยักหน้าเนื่อยๆ
เมื่อทั้งสามทานข้าวหมดก้อกลับไปหอกริฟฟินดอร์ซึ่งเฮอร์ไมโอนี่ก้อขอตัวไปนอน
เนื่องจากเธอรู้สึกเพลียมากๆ
~เช้าวันรุ่งขึ้น~
“เร็วรอน วันนี้วิชาเสนปคาบแรกนะ”เสียงเฮอร์ไมโอนี่ตะโกนอย่างร้อนรน
วันนี้เฮอร์ไมโอนี่ตื่นสายจึงทำให้ทั้งหมดมาห้องโถงช้า
“อ้อ เอาะใออะ”(ก้อเพราะใครละ)
รอนหันมามองแล้วพูดอย่างยากลำบากซึ่งมีแฮร์รี่คอยพยักหน้าสนับสนุนอยู่ข้างๆ
“เออ ชั้นขอโทษแล้วกันรีบไปกันก่อนเถอะเดี๋ยวไม่ทัน”
ทันทีที่พูดจบเฮอร์ไมโอนี่ก้อลากแฮร์รี่และรอนออกจากห้องโถงแล้ววิ่งไปคุกใต้ดินทันที
“แค่กๆๆ เฮอร์ไมโอนี่ชั้นติดคอนะ”แฮร์รี่ตะโกน แต่เฮอร์ไมโอนี่ก้อไม่สนใจวิ่งต่อไปจนถึงคุกใต้ดิน
“เฮ้ออ เกือบตายแนะ”รอนพูดออกมา
“รีบเข้าไปกันเถอะ”เฮอร์ไมโอนี่บอกด้วยสีหน้าหวาดหวั่นแล้วเปิดประตูเข้าไป
“อา....พอตเตอร์พวกเธอมาสาย” เสียงเยียบเย็นของเสนปเอ่ยขึ้นเบาๆ
“เอออ ขอโทษคะศาสตราจารย์คือพวกเรา..”
“เงียบนะเกรนเจอร์ชั้นไม่ได้อนุญาตให้เธอพูดสักหน่อย”เสนปหันมาตะวาดเฮอร์ไมโอนี่
แล้วเฮอร์ไมโอนี่ก้อหน้าแดงด้วยความอับอายแล้วก้อมีเสียงเฮมาจากกลุ่มสลิธิรินแล้วเสนปก้อยิ้มอย่างพอใจ
“ชั้นจะจัดการยังไงกับพวกเธอดีละ อืมมมมหักคะแนนคนละ5แต้ม”เสนปเอ่ยแล้วก้อมีเสียงเฮลั่นจากพวกสลิธิริน
แล้วเสนปก้อพูดต่อ “แล้วก้อเกรนเจอร์เธอไปนั่งกับพาร์กินสัน
วีสลีย์เธอไปนั่งกับแครบส่วนคุณพอตเตอร์ไปนั่งกับมัลฟอยซะไปได้”
เฮอร์ไมโอนี่ก้อไปนั่งข้างแพนซี่ “หึหึ ยัยเกรนเจอร์ไปติดอยู่กับเดรโกคงดีใจสินะ”แพนซี่เริ่มพูดขึ้น
“หมายความว่าไง แพนซี่”เฮอร์ไมโอนี่ถามโดยไม่มองหน้า
“ขอบอกไว้ก่อนเลยนะเกรนเจอร์ อย่ามายุ่งกับเดรโกของชั้นเด็ดขาดเขาเป็นแฟนชั้น”
“ชั้นไม่รู้ว่าเธอเป็นอะไรนะแพนซี่
แต่ขอบอกไว้ก่อนเลยนะชั้นไม่เคยแย่งแฟนใครแล้วเธอแน่ใจหรอว่ามัลฟอยนะเขาสนใจเธอนะ” เฮอร์ไมโอนี่ตอกกลับ
(555+ สะใจค้า)
“หมายความว่าไงนะ” แพนซี่พูดเสียงสั่นตอนนี้เธอหน้าแดงแล้ว
“ก้อดูจากการกระทำของมัลฟอยเมื่อวานนะ เขาคงสนใจเธอมากเลยนะ”
เฮอร์ไมโอนี่บอกเธอหมายถึงเรื่องเมื่อวานตอนเย็นที่มัลฟอยเอาน้ำราดใส่แพนซี่
“กรี๊ดดดดดด แกกกนังตัวร้ายยย เพียะ!!”แพนซี่สบถออกมาดังลั่นแล้วตบเฮอร์ไมโอนี่ทันที!!!!!
เฮอร์ไมโอนี่รู้สึกว่าใบหน้าชาเธอจึงหันมาแล้วตบแพนซี่ด้วยเรี่ยวแรงทั้งหมดที่เธอมี
“เพียะ” “เพียะ”แพนซี่ตบคืนพร้อมทั้งจิกหัวหมายจะตบเฮอร์ไมโอนี่อีกสักฉาด
ท่ามกลางความตกตะลึงมัลฟอยก้อวิ่งมารั้งตัวแพนซี่ไว้ แล้วตะโกนเสียงดังลั่น “เลิกบ้าสักทีแพนซี่!!!”
ส่วนแฮร์รี่และรอนก้อวิ่งไปหาเฮอร์ไมโอนี่
“เธอทำอะไรหา!!! คุณเกรนเจอร์
กอยล์พาพาร์กินสันไปห้องพยาบาล”เสนปตวาดใส่เฮอร์ไมโอนี่แล้วหันมาสั่งกอยล์
“ตัดคะแนนบ้านกริฟฟินดอร์ 50 แต้มพร้อมทั้งกักบริเวณ”
เสนปพูดแล้วมองเฮอร์ไมโอนี่ซึ่งขณะนี้ดวงตาเธอนั้นมีน้ำตาคลอเต็มเบ้า
“แต่แพนซี่เขาเริ่มก่อนนะฮะศาสตราจารย์” รอนพูดอย่างโกรธๆ “ชั้นไม่ได้ขอความเห็นนะคุณวีสลีย์”
เสนปพูดอย่างเย็นชา
และแล้วกระดิ่งก้อดังขึ้น เฮอร์ไมโอนี่ก้อเดินออกจากห้องเรียนทันทีโดยมีแฮร์รี่และรอนรีบวิ่งตามเธอไป
“ให้ตายเหอะเสนปนี่..........(ขอเซนเซอร์ค่ะ)” รอนสบถออกมาอยากรุนแรง
“เขาเคยมีความยุติธรรมไหมละรอน ไปเฮอร์ไมโอนี่เราไปห้องพยาบาลกัน” แฮร์รี่พูด
เฮอร์ไมโอนี่จึงพยักหน้าช้าๆ โดยมือเธอก้อยังกุมแก้มอยู่
~ห้องพยาบาล~
“มาดามฮะอยู่ไหมฮะ”รอนตะโกนเรียก มาดามพรอมฟรีย์จึงเดินออกมาแล้วมองเฮอร์ไมโอนี่แล้วอุทานออกมาเบาๆ
แล้วรีบพาเธอไปทำความสะอาดแผลทันที(เฮอร์ไมโอนี่โดนตบเลือดกบปาก)
ระหว่างการทำแผลก้อมีเสียงโอดโอยพร้อมกับการขัดขืนครั้งใหญ่ของเธอ
“หนูขอย้ำนะคะมาดามหนูจะไม่มีกินยาเด็ดขาดคะ!!!!” เฮอร์ไมโอนี่พูด(แทบจะตะโกนด้วยซ้ำ)
ระหว่างนั้นมัลฟอยก้อเดินเข้ามาในห้องพยาบาลแล้วมาดามพรอมฟรีย์ก้อเงยหน้ามอง(จะถามประมาณว่ามาทำอะไร)
“ผมปวดหัวครับมาดาม”มัลฟอยเอ่ยขึ้นแล้วมาดามก้อพยักหน้าเป็นเชิงรับรู้แล้วก้อเดินไปหยิบยา
“ชั้นได้ยินเสียงเธอตั้งแต่หน้าประตูเลย ไม่ยอมกินยาหรือไง”มัลฟอยพูดขณะรอยา
เฮอร์ไมโอนี่จึงหน้าแดงแล้วจึงเงยหน้าพูด “ก้อทำไมละ”
“ป่าวว ไม่ทำไมหรอกเพียงแต่จะบอกว่ากินซะเถอะหรือว่าเธออยากโดน..”
“กินๆๆ ชั้นจะกิน”เฮอร์ไมโอนี่พูดอย่างตกใจเธอพูดในขณะที่มัลฟอยยังพูดไม่จบด้วยซ้ำ
ราวกับว่าเธอรู้ว่ามัลฟอยจะพูดอะไรต่อไป>////<
“ดีงั้นก้อกินซะ”มัลฟอยเอ่ยเฮอร์ไมโอนี่จึงหยิบยาแล้วกลั้นใจกลืนมันลงไปแล้วทำสีหน้าเหยเก
“งั้นชั้นไปนะ บ๊ายบายไปละ”เฮอร์ไมโอนี่หน้าแดงแล้วก้อวิ่งออกไปโดยที่รอนกับแฮร์รี่รออยู่
“เฮอร์ไมโอนี่เธอเป็นอะไรรึเปล่ารู้สึกว่าเธอหน้าจะแดงๆนะป็นอะไรรึเปล่า” แฮร์รี่ถามด้วยความเป็นห่วง
“ไม่เป็นไรหรอกแฮร์รี่ไปกินข้าวเหอะชั้นหิวแล้ว”เฮอร์ไมโอนี่กลบเกลือนแล้วก้อรีบเดินไป.................
....................
~เวลาผ่านไปจนถึงตอนเย็นขณะกินข้าวในห้องโถง~
นกฮูกตัวนึงได้บินมาแล้วร่อนจดหมายส่งมาให้เฮอร์ไมโอนี่ เฮอร์ไมโอนี่อ่านจดหมายจบแล้วก้อทำหน้าเหยเก
“อะไรหรอเฮอร์ไมโอนี่”แฮร์รี่โน้มตัวมาอ่านจดหมาย
“ชั้นต้องถูกกักบริเวณกับมาดามพินซ์”เฮอร์ไมโอนี่พูดอย่างหมดอาลัยตายอยาก
“ก้อยังดีกว่าโดนกักบริเวณกับเสนปนะ”รอนพูดอย่างมองโลกในแง่ดี
“เฮ้ออ งั้นชั้นไปก่อนนะ”เฮอร์ไมโอนี่พูดจบก้อลุกไปแล้วเดินไปที่ห้องสมุดทันที
“หวัดดีคะมาดาม”เฮอร์ไมโอนี่พูดทักทายมาดามพินซ์
“หวัดดีจ้ะคุณเกรนเจอร์ เธอคงโดนกักบริเวณสินะ”เฮอร์ไมโอนี่จึงพยักหน้า
“มาเดี๋ยวชั้นจะให้คุณเรียงหนังสือเข้าชั้นนะแล้วก้อ........”
พอมาดามอธิบายจบเธอก้อเดินออกไปทิ้งเฮอร์ไมโอนี่อยู่ในห้องสมุดคนเดียว....
เธอจัดหนังสืออยู่ได้สักพักนึง ตอนนี้เธอกำลังจัดถึงตัว h
ด้วยความเร่งรีบระหว่างที่แบกหนังสืออยู่นั้นเธอก้อสะดุดกองหนังสือแล้วล้มลงไป “พลั่กๆๆ
โอ๊ยย.....เจ็บจังเลย” “เธอทำอะไรนะเกรนเจอร์”
เสียงนี้ทำไมเธอรู้สึกคุ้นหูจัง..เธอจึงเงยหน้าขึ้นมามัลฟอยนั้นเอง!!!
Draco with Hermione 12
มัลฟอยจึงเดินเข้าไปพยุงเฮอร์ไมโอนี่ให้ลุกขึ้นยืน”เธอทำอะไรนะ”มัลฟอยถามซ้ำอีกรอบ
“ชั้นล้มนะ”เฮอร์ไมโอนี่พูด “ว่าแต่นายมาทำอะไรที่นี่อะ”เฮอร์ไมโอนี่ถามอย่างสงสัย
“มาตามหาเจ้าหญิงมั้ง”มัลฟอยพูดยียวน
“จะบ้าหรอไง”เฮอร์ไมโอนี่พูดแล้วก็รู้สึกเขินๆหน้าแดงเพราะอะไรก้อไม่รู้>///< หันหน้าไปทางอื่น
“555+ ชั้นล้อเล่น ชั้นโดนกักบริเวณนะต้องมาทำงานที่นี่กับเธอ” “อ้าววหรอ
โดนเรื่องไรละ”เฮอร์ไมโอนี่ถามอย่างสงสัย
“ความลับนะ บอกไม่ได้” มัลฟอยพูดแล้วเมินหน้าหนีไปทางอื่น “โธ่ แค่นี้ก้อบอกไม่ได้นะ เชอะใจร้ายย”
เฮอร์ไมโอนี่แกล้งสะบัดหน้าไปทางอื่น(งอนนั้นเอง)
“เฮ้ อย่างอนชั้นสิ” “ใครบอกว่าชั้นงอนยะ ไม่ได้งอนสักหน่อย”
“โธ่ ดูแก้มเธอสิป่องเชียวยังกะลูกซาลาเปา ยังงี้อะหรอที่ไม่งอน”
“บ้าแก้มชั้นไม่ใช่ลูกซาลาเปานะ” พอพูดจบเฮอร์ไมโอนี่ก้อเดินหนีไปทางอื่นอย่างรวดเร็ว “เฮ้
เกรนเจอร์ระวังงู!!!!!” มัลฟอยตะโกนร้องเตือนเสียงดังลั่น
“ว้ายยยยยย”เฮอร์ไมโอนี่กรี๊ดดั่งลั่นแล้ววิ่งไปกอดมัลฟอยอย่างรวดเร็วแล้วร้องไม่ยอมหยุด
“มัลฟอยไล่มันไปสิ เร็วๆๆ” เฮอร์ไมโอนี่หลับตาปี๋
“ชิ่วๆๆๆ ไปๆๆ”
(ความจริงแล้วไม่มีงูอะไรหรอกคือมัลฟอยอยากแกล้งเฮอร์ไมโอนี่ก้อเท่านั้นแหละเอหรืออยากให้เฮอร์จังกอดหว่
า.....) “มะๆ..มันไปยังอะ มัลฟอย”เฮอร์ไมโอนี่ถามเสียงสั่น “ยังๆๆ
เกรนเจอร์มันยังอยู่แถวๆนี้อยู่”มัลฟอยพูดเสียงต่ำๆแล้วกดหัวเฮอร์ไมโอนี่ซุกอยู่ที่อกของตัวเอง
“นี่ เกรนเจอร์” “มีอะไรหรอมัลฟอย มันไปแล้วใช่มะ”
“ป่าวว เกรนเจอร์เธอเคยโดนหลอกบ้างไหม”มัลฟอยเอ่ยถามเบาๆ
“ทำไมละ” “ชั้นหลอกเธอแหละ ไม่มีงูตั้งแต่แรกแล้ว”
“ ว่าไงนะ!!!!!” เฮอร์ไมโอนี่ตะโกนเสียงดังลั่นแล้วผลักมัลฟอยออกไป
“เธอแกล้งชั้นมัลฟอย แย่มากกก” เฮอร์ไมโอนี่สะบัดหน้าหนี(อีกแล้ว)แล้วเดินไปทางอื่น(เหมือนเดิม) “โธ่
เกรนเจอร์ชั้นขอโทษนะ ชั้นก้อแค่เออ...ล้อเล่นนะ” มัลฟอยพยายามง้อแล้วเดินเข้าไปใกล้ๆ
“อย่าเข้ามานะ!!!!
ห้ามเข้าใกล้ชั้นเด็ดขาด”เฮอร์ไมโอนี่พูดด้วยน้ำเสียงเฉียบขาดพร้อมกับควักไม้กายสิทธิ์ออกมาเป็นเชิงขู่
มัลฟอยจึงหยุดกึกทันทีแล้วยืนอธิบายอยู่ตรงนั้น “ชั้นขอโทษจริงๆเกรนเจอร์ โธ่อย่าโกรธชั้นนะ...”
“หยุดเถอะ มัลฟอย”เฮอร์ไมโอนี่พูดตัดบท “เธอหายโกรธชั้นแล้วใช่ไหม” มัลฟอยเอ่ยออกมาอย่างดีใจ
“ไม่ ชั้นยังไม่หายโกรธนายเพียงแต่รำคาญ”
พอเฮอร์ไมโอนี่พูดประโยคนี้จบสายตาที่บ่งบอกถึงความดีใจก้อกลับกลายเป็นผิดหวัง
แล้วทั้งคู่จึงเดินแยกไปจัดหนังสือ
เฮอร์ไมโอนี่เธอกำลังหยิบหนังสืออกมาจากชั้นเอาไปไว้ที่โต๊ะเพื่อจะเรียงให้เป็นระเบียบ
แต่ตอนที่เธอแบกไปกลับสะดุดหกล้มเสียก่อน!!!
“พลั่กๆๆ โอ๊ยยย”เฮอร์ไมโอนี่ร้องออกมาด้วยความเจ็บ “เกิดอะไรขึ้นเฮอร์ไมโอนี่ แฮ่กๆๆ” มัลฟอยนั้นเอง
“ทำไมเธอไปนอนอยู่ที่พื้นละ มาเดี๋ยวชั้นช่วย”มัลฟอยจึงยื่นมือช่วยเฮอร์ไมโอนี่
เฮอร์ไมโอนี่จึงจับมือมัลฟอยแล้วดันตัวเองให้ลุกขึ้นแต่จังหวะกลับไม่ตรงกัน “พลั่ก”
มัลฟอยนั้นกลับลื่นล้มลงไปค่อมตัวเฮอร์ไมโอนี่เสียแล้ว!!!!!
ความเงียบเข้าครอบคลุมคนทั้งคู่
ขณะนี้หน้าของมัลฟอยห่างกับหน้าของเฮอร์ไมโอนี่เพียงไม่กี่เซนติเมตร
มัลฟอยเริ่มโน้มตัวลงไปใกล้เฮอร์ไมโอนี่มากขึ้น
ฝ่ายเฮอร์ไมโอนี่นั้นอยากจะขัดขืนเธอพยายามจะผลักมัลฟอยออกไปแต่ทำไมมันไม่มีแรงเลยละ
หน้าของมัลฟอยใกล้เข้ามาทุกทีๆ
ตอนนี้เฮอร์ไมโอนี่เลิกล้มทีจะดันตัวมัลฟอยออกแล้วเพราะดูเหมือนจะไม่มีประโยชน์ร่างกายเธอไม่ได้อยากดันต
ัวเขาออก
เธอจึงตัดสินใจเบือนหน้าหนีซะแต่มัลฟอยก้อยังจับแก้มเธอเบาๆแล้วเลื่อนมือของเขามาจับตรงริมฝีปากของเฮอร์
ไมโอนี่ จึงทำให้เฮอร์ไมโอนี่ใจเต้นและหน้าแดงอย่างทันที
และมัลฟอยก้อโน้มตัวลงไปใกล้เฮอร์ไมโอนี่มากขึ้นเรื่อยๆจนกระทั่ง
“ขอโทษครับ นายน้อยเดรโก” เสียงของดอบบี้ดังขึ้น
ทั้งเฮอร์ไมโอนี่สะดุ้งตกใจอย่างแรงแล้วผลักออกจากกันแทบทันที!!! “เออ
มาดามพรอมฟรีย์ใช้ให้ด้อบบี้มาบอกทั้งสองว่า ให้เลิกจัดหนังสือได้แล้อขอรับ”
พอดอบบี้พูดจับมันก้อโค้งคำนับให้มัลฟอยและเฮอร์ไมโอนี่
มัลฟอยจึงพยักหน้าเป็นเชิงรับรู้ และส่งสายตาอาฆาตอย่างรุนแรงให้ดอบบี้ และเหมือนดอบบี้ก้อจะรับรู้ถึง
รังสีอำมหิตของมัลฟอยจึงขอตัวออกไป
“ไปเถอะ”มัลฟอยกล่าวประโยคสั้นๆแล้วยื่อมือเพื่อจะดึงเฮอร์ไมโอนี่
“อืมม”เฮอร์ไมโอนี่จับมือตอบแล้วรู้สึกอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก
ระหว่างการเดินกลับหอคอยนั้นก้อมีแต่ความเงียบ
จนกระทั่งถึงทางแยกที่ทางนึงจะไปหอนอนกริฟฟินดอร์และหอนอนสลิธิริน และมัลฟอยก้อเอ่ยออกมาว่า
“ชั้นจะไปส่ง” “อะไรนะ”
“ชั้นจะไปส่งเธอไง” ตอนนี้มัลฟอยหน้าแดงเสียแล้วและแกล้งหันหน้ามองดูทางอื่น
เฮอร์ไมโอนี่ก้อพยักหน้าว่ารับรู้แล้วทั้งคู่ก้อเดินไปถึงหอกริฟฟินดอร์
“เอออ ไปก่อนนะมัลฟอยขอบคุณที่ส่งแล้วก้อ...ราตรีสวัสดิ์นะ”
เฮอร์ไมโอนี่พูดจบจึงหันหลังให้มัลฟอยและกำลังจะบอกรหัสผ่านแต่
“เดี๋ยวเกรนเจอร์” เฮอร์ไมโอนี่จึงหันหลังกลับมามองมัลฟอย
“เธอยังไม่ให้รางวัลชั้นเลยนะ”มัลฟอย(พยายาม)ทำหน้าตาอย่างใสซื่อ
“คิกๆ”เฮอร์ไมโอนี่หัวเราะเบาๆก่อนจะเดินเข้าไปหามัลฟอย และหอมแก้มเขา(ว้าวววววว ^ ^)
แล้วบอกรหัสผ่านเข้าไปในหอนอนทันทีปล่อยให้มัลฟอยยืนอึ้งอยู่คนเดียว
“ให้ตายเหอะถ้าวันนี้ชั้นนอนไม่รับนี้ ชั้นจะโทษเธอคนเดียว”
มัลฟอยยิ้มอย่างมีความสุขแล้วเดินไปสู่หอนอนของตนเอง
--------------------------------****-------------------------------
ไม่มีใครรู้หรอกว่าพอนู๋เฮอร์เดินเข้าหอกริฟฟินดอร์แล้วปิดประตูนั้นเกิดอะไรขึ้น>_<
พอเดินเข้าไปในหอกริฟฟินดอร์แล้วเธอนั่งลงตรงโซฟาแล้วนั่งเหม่อ
เฮอร์ไมโอนี่รู้สึกแปลกใจกับการกระทำของตนเองแต่ไม่รู้ว่าทำไมเธอจึง หอมแก้มมัลฟอยเธอไม่เข้าใจจริงๆ
เธอเกิดความรู้สึกแปลกๆกับมัลฟอยเป็นความรู้สึกที่บอกไม่ถูก.......
Draco with Hermione 13
“...นี่” “...โอนี่” “เฮอร์ไมโอนี่!!!” เสียงใครนะเฮอร์ไมโอนี่คิดอย่างขัดใจ
เธอลืมตาขึ้นอย่างงัวเงีย เธอเห็นผมสีแดงเพลิงตอนนี้เธอยังปรับโฟกัสตาเธอไม่ได้ ซักพักมันก้อชัดขึ้น
รอนนั้นเองและแฮร์รี่ก้อยืนอยู่ข้างๆมองเฮอร์ไมโอนี่อย่างสงสัย “มีอะไรรอน,แฮร์รี่
แล้วเธอขึ้นมาหอนอนหญิงได้ไง” เฮอร์ไมโอนี่ถามอย่างงัวเงีย
“หอนอนหญิง!!! จะบ้าหรอเฮอร์ไมโอนี่ตอนนี้เธอนอนอยู่ที่โซฟาห้องนั่งเล่นรวมนะ”รอนบอกเธอ “เฮ้ยย”
เธออุทานมาดังลั่นความง่วงที่ยังอยู่ที่ตัวเธอเมื่อกี้หายไปหมดแล้ว
จริงด้วยเธออยู่ที่ห้องนั่งเล่นรวมเมื่อคืนเธอต้องคิดเรื่องมัลฟอยจนหลับไปแน่ๆ “งั้น
ชั้นไปอาบน้ำก่อนนะเธอสองคน รอชั้นอยู่ตรงนี้แปบนึง” พูดจบเธอก้อวิ่งขึ้นไปหอนอนทันที
........................................
“เสร็จแล้ว”เสียงของเฮอร์ไมโอนี่ตะโกนลงมาเธอมองรอนที่นั่งเอามือกุมท้องร้องอย่างโอดครวญ
ส่วนแฮร์รี่เขานั่งอยู่บนโซฟาจะหลับแหล่มีหลับแหล่
“มาได้ซักทีนะ ไหนบอกแป๊บเดียวไงนี่มันพวกเรารอเธอตั้งครึ่งชั่วโมงนะ!!”
รอนตะโกนอย่างมีน้ำโหจนทำให้แฮร์รี่สะดุ้ง
“โธ่ รอนแค่นี้รอได้หรอไงไปเหอะชั้นหิวข้าวแล้ว” และทั้งสามก้อเดินไปที่ห้องโถงใหญ่ ........
~ระหว่างกินข้าว~
“เออนี่ เฮอร์ไมโอนี่แล้วเมื่อคืนมาดามพินซ์ให้เธอทำอะไรบ้างละ” แฮร์รี่ถาม
“อ๋อ ก้อให้ชั้นจัดหนังสือนิดหน่อยแหละ” “ทำคนเดียวหรอ”
เฮอร์ไมโอนี่สะดุ้งอย่างช่วยไม่ได้แล้วตอบคำถามของแฮร์รี่และไม่สบตาเขา“เออ..ใช่มาดามให้ชั้นทำคยเดียวทำ
ไมหรอแฮร์รี่”
“เปล่าหรอก เธอรู้ไหมเฮอร์ไมโอนี่เมื่อวานมัลฟอยนะโดนกักบริเวณ”
“อืมชั้นรู้แล้ว เอ้ยยไม่ใช่ชั้นยังไม่เห็นได้ยินข่าวเลย แล้วเขาโดนเรื่องอะไรหรอ”
เฮอร์ไมโอนี่ถามอย่างอยากรู้เมื่อวานเธอถามมัลฟอยแล้วก้อไม่ยอมบอก
“มีคนบอกชั้นว่า มัลฟอยเข้าไปเสกคาถาใส่แพนซี่เพราะแพนซี่ทำร้ายเธอ”
พอแฮร์รี่พูดจบเธอก้อเกิดอาการหน้าแดงอย่างช่วยไม่ได้ “แต่คงเป็นไปไม่ได้หรอก
มัลฟอยเกลียดพวกเราจะตาย”
......................................................
“คุณเกรนเจอร์” เสียงของศาสตราจารย์มักกอนนากัลดังขึ้นทำให้เฮอร์ไมโอนี่สะดุ้ง
“เป็นอะไรหรือเปล่า รู้สึกว่าวันนี้คุณดูแปลกๆพิกลนะไปห้องพยาบาลไหม”
“ไม่เป็นไรค่ะศาสตราจารย์ หนูสบายดีคะ”
ศาสตราจารย์มักกอนนากัลจึงพยักหน้าแล้วสอนเรื่องการแปลงร่างต่อ.....
เฮอร์ไมโอนี่เธอกำลังคิดเรื่องเมื่อคืนอยู่ทำไมนะ ทำไมเธอทำแบบนั้น......
วันนี้เฮอร์ไมโอนี่ไม่มีเรียนช่วงบ่าย
เธอจึงตัดสินใจแบกหนังสือมาที่ริมทะเลสาบแล้วนอนอ่านหนังสืออย่างสบายใจ
“ตุ้บ!!”มีกระดาษที่ห่อก้อนหินโยนลงมาบนตักเฮอร์ไมโอนี่ในกระดาษมีข้อความสั้นๆอยู่ “ขยันจังนะ”
เฮอร์ไมโอนี่มองไปรอบๆไม่มีใครเลยนี่ เธอจึงเลิกหาแล้วกลับมาอ่านหนังสือต่อ
“ตุ้บ” มีคนโยนมันมาอีกแล้วเธอเปิดอ่านข้อความ “ไม่เบื่อหรอไง”
เธอพยายามหาคนทำแต่แถวนั้นไม่มีใครเลยจริงๆ
“ตุ้บ”หล่นลงมาอีกแล้วแต่ตอนที่หล่นลงมาเฮอร์ไมโอนี่จับไดว่ามันหล่นลงมาจากด้านบน เธอจึงหันขึ้นไปมอง
มัลฟอยนั้นเอง!!
เขานั่งอยู่บนต้นไม้อย่างสบายอารมณ์แล้วส่งสายตาที่ยียวนกวนประสาทมากมาให้เฮอร์ไมโอนี่
“เธอเล่นอะไรนะ มัลฟอย” “เปล่านะชั้นไม่ได้เล่นชั้นแค่ถามเธอเฉยๆ”
“เชอะ” เธอมองมัลฟอยด้วยสายตาประมาณว่า นายมันกวนจริงๆแล้วกลับไปอ่านหนังสือต่อ “ตุ้บ”
หล่นลงมาอีกแล้วเฮอร์ไมโอนี่มองหน้าขึ้นไปมัลฟอยจึงพูด
“อ่านมันสิ” เฮอรืไมโอนี่จึงคลี่กระดาษออกแล้วอ่านมัน “ทำไมไม่อ่านข้อความเมื่อกี้ละ”
เฮอร์ไมโอนี่จึงหยิบอีกอันนึงมาอ่านแล้วทำให้เธอรู้สึกหน้าแดง “คิดถึงชั้นไหม”
“ตุ้บ”เฮอร์ไมโอนี่จึงคลี่ออกมาอ่านแล้ว “ตอบด้วยสิ”
เฮอร์ไมโอนี่จึงหาเศษกระดาษมาเขียนตอบ “จะรู้ไปทำไมละ” แล้วเธอก้อเสกให้มันลอยขึ้นไป “ตุ้บ”
“อยากรู้ ชั้นคิดถึงเธอจะตาย” ข้อความนี้ทำให้เฮอร์ไมโอนี่แดงไปทั้งตัวแล้ว “ตุ้บ”
หล่นลงมาอีกแล้ว “ขึ้นมานั่งข้างบนด้วยกันสิ”
เฮอร์ไมโอนี่จึงเงยหน้าขึ้นไปแล้วพูด “ชั้นขึ้นไม่ได้”
มัลฟอยจึงโดดลงมาแล้วพูด “มาเดี๋ยวชั้นช่วย”
มัลฟอยจึงพยายามดึงตัวเธอขึ้นไปแล้วในที่สุดมันก้อขึ้นไปได้
มัลฟอยจึงพูดด้วยน้ำเสียงปนหอบ “เธอนี่ตัวหนักชะมัดเลย”
ทำให้เฮอร์ไมโอนี่รู้สึกเคืองๆ “เรื่องของชั้นแล้วกัน”
“ลองมองไปรอบๆสิ” มัลฟอยบอกขึ้นเฮอร์ไมโอนี่จึงมองดูมันดูสวยมากๆเลยแสงอาทิตย์สาดส่องลงมากระทบกับผิวน้ำ
พื้นหญ้าเขียวชอุ่มมีดอกไม้เล็กๆหลากสีสัน
“เกรนเจอร์” มัลฟอยเอ่ยขึ้นเบาๆ “หืมม มีอะไรหรอมัลฟอย”
“เออ...ชั้น...ไม่มีอะไรหรอกช่างมันเถอะ”
ให้ตายเหอะมัลฟอยอยากจะบอกกับเฮอร์ไมโอนี่ว้ารู้สึกยังไงแต่เขากลับไม่กล้า
สักพักเขาก้อนึกถึงมาดามโรสมาเทอร์ประโยคสุดท้ายที่เธอบอกกลับเขา “เธอควรจะทำในสิ่งที่ตนเองต้องการนะ”
และแล้วมัลฟอยก้อตัดสินใจได้ แล้วเขาก้อเขียนอะไรบางอย่างลงบนกระดาษแล้วยื่นให้เฮอร์ไมโอนี่
“เกรนเจอร์อ่านซะแล้วบอกคำตอบชั้นด้วย”
เฮอร์ไมโอนี่ทำหน้างงแล้วรับมันมาอ่าน
เกรนเจอร์ เออ..ชั้นไม่รู้ว่าชั้นควรจะบอกเธอยังไงดีคือ ชั้นชอบเธอไม่สิ!!ชั้นรักเธอมากกว่า
ชั้นรู้สึกดีเวลาที่ได้อยู่ใกล้เธอนะมันเป็นความรู้สึกที่บอกไม่ถูก
ในช่วงเวลาสั้นๆที่เราได้อยู่ที่ฮอกมี้ดด้วยกันนั้นทำให้ชั้นรู้สึกดีมากๆ
อย่างที่ชั้นไม่เคยรู้สึกมาก่อน ชั้นเติบโตในที่ๆเงียบเหงาและว้าเหว่
ต้องอยู่คนเดียวเสมอๆและชั้นก้ออยากที่จะได้รับความรักที่แท้จริงบ้าง
แต่ชั้นไม่ได้ความว่าเธอต้องมารักชั้นแค่อยากให้เธอได้รับรู้เอาไว้ก้อเท่านั้น
ถึงแม้ว่าเธอไม่ได้รักชั้นๆก้อจะไม่โกรธเธอเพราะเธอเป็นคนที่สอนให้ชั้นรู้จักมิตรภาพและความรัก
ปล.ถ้าเธอรู้สึกเช่นเดียวกับที่ชั้นรู้สึกละก้อบอกชั้นที
พอเฮอร์ไมโอนี่อ่านจบเธอรู้สึกตีบตันอย่างบอกไม่ถูก
มีลฟอยเป็นคนที่น่าสงสารมากเขาต้องอยู่กับความว้าเหว่มาตลอด
และแล้วเฮอร์ไมโอนี่ก้อร้องไห้ออกมาอย่างกลั้นไม่ได้
“เฮ้ยย เกรนเจอร์เธอเป็นอะไรน่ะอย่าร้องไห้สิ ชั้นขอโทษชั้นไม่ควรบอกเธอเลยจริงๆด้วย”
เฮอร์ไมโอนี่สั่นหัวไปมาอย่างรุนแรงแล้วพูดขึ้น
“ไม่ มัลฟอย..ชั้นไม่ได้รู้สึกเสียใจนะชั้นรู้สึกดีใจต่างหาก”
“งั้นหมายความว่า เธอคบกับชั้นได้ใช่ไหม” “อืมม” เฮอร์ไมโอนี่พยักหน้าแล้วก้อยิ้มออกมาอย่างมีความสุข
ทำให้มัลฟอยยิ้มตอบอย่างสุขใจมากๆ
“เกรนเจอร์
หันมานี้สิแล้วยื่นมือออกมา”เฮอร์ไมโอนี่ทำตามแล้วมัลฟอยก้อส่งกล่องเล็กๆกล่องนึงให้เธอพอเธอเปิดมันดู
ว้าวววมันเป็นสร้อยคริสตัลที่เธอบอกว่าอยากได้ตอนที่อยู่ฮอกมี้ด (ในตอนที่ 9 ค่ะ)
“ชั้นให้เธอเกรนเจอร์” มัลฟอยพูดแล้วหยิบสร้อยเส้นนั้นมาบรรจงสวมให้เธอ
“พระอาทิตย์กำลังจะตกแล้วละ” เฮอร์ไมโอนี่หันหน้ามาบอกมัลฟอย
ซึ่งมัลฟอยก้อกำลังมองเธออยู่เช่นกันมัลฟอยเลื่อนหน้าเข้ามาใกล้เธอมองเฮอร์ไมโอนี่ด้วยสายตาที่ลึกซึ้ง
และครั้งนี้เฮอร์ไมโอนี่ก้อไม่ได้เบี่ยงหน้าหลบแต่อย่างใด เธอหลับตาอย่างเป็นสุข first kiss
ของเธอนั้นเธอก้อพร้อมที่จะมองให้เขาในที่สุดเธอก้อเข้าใจหัวใจตัวเองแล้ว
+++++++ End ++++++++
Untouchable Love
***หอนอนหญิงบ้านกริฟฟินดอร์***
เวลานี้เป็นเวลาพลบค่ำ ในหอนอนหญิงบ้านกริฟฟินดอร์สาวรุ่นคนหนึ่ง ผู้มีผมสีน้ำตาลที่ฟูฟ่อง
ผิวขาวเนียนละเอียด ซึ่งตัดกับริมฝีปากที่แดงฉานดั่งกลีบกุหลาบได้เป็นอย่างดี
พวงแก้มซึ่งอมชมพูทำให้เธอดูน่ารักยิ่งขึ้น ใช่แล้วเธอนั้นเอง “เฮอร์ไมโอนี่ เกรนเจอร์”
ในขณะนี่เฮอร์ไมโอนี่กำลังอ่านหนังสือเวทย์มนต์ศาสตร์อยู่
แต่ดูเหมือนว่าเธอมักจะเหลือบมองไปที่หน้าต่างบ่อยๆและดูกระวนกระวายใจยังไงพิกล
ราวกับเธอกำลังรอคอยบางสิ่งบางอย่างอยู่...... ทันใดนั้น
นกฮูกเหยี่ยวตัวหนึ่งก็ได้บินเข้ามาทางหน้าต่าง มันบินมาเกาะที่ปลายเตียงของเฮอร์ไมโอนี่
แล้วทิ้งจดหมายไว้แล้วมันก็บินจากไป
แน่นอน เฮอร์ไมโอนี่รู้จักนกฮูกเหยี่ยวตัวนี้ดีมาก
มันเป็นนกฮูกของชายหนุ่มผมบลอนด์บุคคลที่เธอรัก “เดรโก มัลฟอย”
ทั้งคู่เริ่มคบกันได้ไม่นานแต่ไม่มีใครรู้เกี่ยวกับความสัมพันธ์ของพวกเขา มันเป็นความลับเพราะมันคือ
“รักต้องห้าม”
เธออยู่บ้านกริฟฟินดอร์ เขาอยู่บ้านสลิธิริน มันแตกต่างกันเหลือเกิน
ที่สำคัญ เธอคือ เลือดสีโคลน [Mudblood] เขา เลือดบริสุทธิ์ [Pureblood].....................
เฮอร์ไมโอนี่รีบเปิดจดหมายอ่านทันทีในนั้นมีเนื้อความว่า
“ เกรนเจอร์ ลงมาที่ใต้ต้นไม้ริมทะเลสาบเดี๋ยวนี้”
เธอจะไม่ลงไปด้วยซ้ำเพราะมัลฟอยเขียนเหมือนจะสั่งเธอแต่เขาจบประโยคตรงที่ว่า
“ชั้นคิดถึงเธอจะตายอยู่แล้ว ยัยหัวฟู
จากมัลฟอย”จึงทำให้เธอรู้สึกว่าใบหน้าของเธอร้อนผ่าวและเปลี่ยนใจไปหาเขา >///<
แต่ก่อนหน้านั้นเธอต้องไปเอาผ้าคลุมล่องหนจากเพื่อนชายเขาก่อน “แฮร์รี่ พอตเตอร์”
“แฮร์รี่ ตื่นๆๆ ตื่นสิ” เฮอร์ไมโอนี่เขย่าตัวแฮร์รี่อย่างรุนแรง
“อารายย เฮอร์ไมโอนี่” แฮร์รี่พูดอย่างงัวเงีย
“ชั้นขอยืมผ้าคลุมล่องหนหน่อยสิ” เฮอร์ไมโอนี่พูดอย่างร้อนรน
“ดูใน***บเอาเองแล้วกัน”พอพูดจบแฮร์รี่ก็หลับต่อ........
วันนี้แฮร์รี่กับรอนนอนเร็วกว่าปกติเพราะเนื่องจากทั้งคู่ฝึกซ้อมควิชดิชอย่างเหน็ดเหนื่อย
โชคดีที่ผ้าคลุมล่องหนเบาและบาง เธอจึงสามารถซ่อยเอาไว้ใต้เสื้อคลุมอย่างไม่มีใครสงสัย
ขณะนั้นในห้องนั่งเล่นรวม เฟร็ดกับจอร์จกำลังแสดงของเล่นที่พวกเขาทำกันขึ้นมา
“เกมกลวิเศษวีสลีย์”อยู่ จึงทำให้เธอเดินออกมาจากห้องนั่งเล่นโดยไม่มีใครสนใจ
เมื่อเธอเดินออกมาจากประตูห้องนั่งเล่นรวมแล้วเธอก็จัดการเอาผ้าคลุมล่องหนคลุมร่างแล้วเดินไปที่ๆมัลฟอยน
ัดไว้ ใต้ต้นไม้ริมทะเลสาบฮอกวอตส์ สถานที่ทั้งสองได้คบกัน......
ไม่นานหนักเฮอร์ไมโอนี่ก็ถึงริมทะเลสาบ
เธอจึงเอาผ้าคลุมออกจากตัวเธอแล้วเดินตรงไปที่ใต้ต้นไม้ริมทะเลสาบ
เธอเห็นชายหนุ่มผมบลอนด์แต่ไกลเธอจึงเดินไปหาเขาด้วยความปิติยินดี
“มาสายนะเกรนเจอร์” มัลฟอยทักด้วยน้ำเสียงดุๆ จนทำให้เฮอร์ไมโอนี่ทำหน้าบุ้ยเบ้แล้วเอ่ย
“โธ่ มัลฟอยกว่าชั้นจะออกมาได้รู้ไหมว่ามันยากนะ ยังจะมาดุกันอีก”
“ช่างมันเถอะ” มัลฟอยพูดแล้วหมุนตัวกลับไปแล้วเดินไปตรงทะเลสาบ
เฮอร์ไมโอนี่เห็นจึงเดินตามไปแล้วจับแขนเขาไว้แล้วพูด “เป็นอะไรหรอมัลฟอย”
ทันใดนั้นมัลฟอยจึงหมุนตัวกลับมาแล้วกอดเธออย่างรุนแรงจนเฮอร์ไมโอนี่รู้สึกเจ็บ “เจ็บนะ
มัลฟอย” มัลฟอยได้ยินดังนั้นจึงตกใจผละออกจากตัวเธอแล้วมองตาเธออยู่ซักพัก
จากนั้นเขาจึงมองตาเธอแล้วค่อยโน้มตัวเข้ามาใกล้เธอเรื่อยๆ
และแล้วริมฝีปากของทั้งคู่ก็ประกบกัน มันเป็นจูบที่หนักหน่วงและแอบแฝงไปด้วยความเศร้า
ทั้งคู่จูบกันอย่างโหยหาและต่างฝ่ายก็ไม่อยากให้ช่วงเวลานี้ผ่านไป
เวลาผ่านไปซักพักทั้งคู่จึงถอนริมฝีปากออกจากกัน ต่างฝ่ายต่างมองหน้ากันอยู่ซักพัก
ทันใดนั้นดวงตาของเฮอร์ไมโอนี่ก็เริ่มรื้นน้ำตาและแล้วน้ำตาของเฮอร์ไมโอนี่ก็พรั่งพรูออกมาอย่างไม่ขาดสา
ย
“เฮอร์ไมโอนี่” มัลฟอยเอ่ยชื่อนำของเฮอร์ไมโอนี่เบาๆ
ทันใดนั้นเฮอร์ไมโอนี่ก้อถลาเข้าสู่อ้อมแขนของมัลฟอยทันที มัลฟอยก็เพียงได้แต่แตะหัวเป็นเชิงปลอบ
เขารู้ดีว่าทำไมเฮอร์ไมโอนี่ถึงร้องไห้ คงเป็นเรื่องของพวกเขาทั้งคู่นั้นแหละโดนกีดกัน ขัดขวาง
ต้องคอยปิดบังความจริงไม่ให้ใครรู้ ถ้าเพื่อนของเขารู้แน่นอนเรื่องนี้ต้องถึงหูของ ลูเซียส มัลฟอย
ผู้เป็นพ่อของเขาแน่นอน และเขารู้ดีว่าพอถึงหูพ่อเขาแล้วตัวเขาเองจะเกิดอะไรขึ้น
เวลาผ่านไปไม่นานเฮอร์ไมโอนี่ก็หยุดร้องไห้ มัลฟอยจึงพาเธอปีนขึ้นไปบนต้นไม้ต้นนึง
“ว้าวววว มัลฟอยสวยจังเลยเนาะ วันนี้ดาวเต็มฟ้าเลยดูสิพระจันทร์ก็ดูกลมโตด้วย”
เฮอร์ไมโอนี่พูดอย่างรื่นเริงแล้วยิ้มอย่างเป็นสุข
“อืม ช่ายยยย เพราะยังงี้ไงชั้นถึงเรียกเธอออกมาวันนี้เป็นไงชั้นน่ารักใช่มะ”
มัลฟอยพูดขณะที่มองดวงดาวที่มีเกลื่อนอยู่เต็มฟากฟ้า
“เหอๆ ชมตัวเองก็เป็นเนาะนายนี่”
เฮอร์ไมโอนี่พูดแต่เธอก้อพูดต่อด้วยเสียงเบาที่สุด(เหมือนพูดกับตัวเอง) “แต่ก็น่ารักจริงๆอะแหละ”
แต่ก็ไม่วายที่มัลฟอยจะได้ยินคำที่เฮอร์ไมโอนี่พูด
“หา เมื้อกี้เธอพูดว่าอะไรนะ เกรนเจอร์” มัลฟอยพูดทำหน้าตาสงสัย
(ความจริงได้ยินอะแหละแต่แกล้งทำเป็นได้ยิน)
“หืมม อารายนะเปล่านี่ชั้นไม่ได้พูดอะไรซักหน่อยน้า” เฮอร์ไมโอนี่ทำหน้าเป็นไม่รู้ไม่ชี้
“อย่ามาโกหก ชั้นนะเกรนเจอร์ชั้นได้ยินนะว่าเธอพูดอะไรนะ”
“เปล่าซักหน่อยมัลฟอย นายมั่วรึเปล่าชั้นไม่ได้พูดอะไรเลยนะ”
เฮอร์ไมโอนี่พูดทำเป็นไม่ใส่ใจ(ความจริงเขินจะตาย ได้ยินได้ไงอะหูดีจริงๆเลย)
“โกหกหรอ” “เปล่าซะหน่อย” “จริงอะ” “จริงสิ” “สาบานซิ!!”
“สาบานหรอ” “อืม ช่ายยให้ดวงดาวนี่แหละเป็นพยาน ว่าไงกล้าไหม”
“เออ...ก้อได้ชั้นพูดแต่ไม่รู้ว่าพูดว่าอะไรลืมไปแล้ว” เฮอร์ไมโอนี่พูด
“หรอ แต่ชั้นจำได้นะ” มัลฟอยพูดอย่างเหนือกว่า “ เธอจำไม่ได้หรอกน่า” เฮอร์ไมโอนี่เถียงเบาๆ
“จำได้สิ เธอบอกว่าชั้นน่ารัก!!!” มัลฟอยตะโกนออกไปสุดเสียง
“ว้ายยยย พูดเบาๆหน่อยสิเสียงดังเชียวกะจะปลุกคนทั้งปราสาทรึไงนะเธอเนี่ย ” เฮอร์ไมโอนี่ดุมัลฟอย
(ความจริงอยากเปลี่ยนเรื่องมากกว่า) “เขินละสิ”มัลฟอยพูด
“เปล่าซะหน่อย” “โกหกแน่นอน ดูสิหน้าเธอแดงจะตายอยู่แล้ว”
“............”เฮอร์ไมโอนี่เถียงไม่ออกเพราะเธอก็รู้สึกว่าหน้าเธอแดงเหมือนกัน
“*เข้าว่ากันว่าการที่คนเราโกหกกันจะทำให้เกิดระยะห่างครั้งละ 1 เมตรนะ* ดังนั้นอย่าโกหกชั้นละ”
มัลฟอยบอก “อืมเข้าใจแล้ว แล้วนายละอย่าโกหกชั้นนะ” เฮอร์ไมโอนี่ตอบรับ
“อืม ชั้นไม่ทำหรอกน่า” มัลฟอยตอบ
ทันใดนั้นก็มีเสียง “ฟิ้วววววว” ดังมาจากฟากฟ้า ใช่แล้วดาวตกนั้นเอง!!!
“มัลฟอยดาวตกแหละ อธิษฐานเร็ว” เฮอร์ไมโอนี่พูดอย่างตื่นเต้นพลางเขย่าตัวมัลฟอย
“อืม รู้แล้วน่า”
แล้วทั้งคู่ก็เริ่มหลับตาแล้วอธิษฐาน..................................................
เมื่ออธิษฐานเสร็จทั้งคู่จึงลืมตาแล้วมองหน้ากันแล้วจึงยิ้มออกมาอย่างมีความสุข
“เธอขออะไรนะเกรนเจอร์” มัลฟอยถามอย่างอยากรู้
“ไม่ได้ๆ บอกไม่ได้มัลฟอย เดี๋ยวมันไม่เป็นจริงนะ” เฮอร์ไมโอนี่ปฏิเสธ
“หรองั้นก็ได้ไม่เป็นไร เฮ้ออเที่ยงคืนแล้วกลับหอเถอะเกรนเจอร์ ดึกแล้วนะ”
มัลฟอยมองดูนาฬิกาแล้วถอนหายใจ
“อยู่ต่ออีกนิดแล้วกันนะ” เฮอร์ไมโอนี่พูดอ้อนๆ “ไม่ได้ๆ ดึกแล้วนะนอนดึกเดี๋ยวตาเธอบวมไปได้แล้ว”
“ก็ได้ ไปก็ไป” และแล้วทั้งคู่ก็เดินกลับเขาปราสาทโดยมัลฟอยไปส่งเฮอร์ไมโอนี่ที่หอกริฟฟินดอร์
“เดี๋ยว เกรนเจอร์เธอลืมอะไรไปอย่างนึงนะ” มัลฟอยพูดตอนที่เฮอร์ไมโอนี่กำลังจะข้ามประตูเข้าสู่หอของตน
“อะไรหรอมัลฟอย” เฮอร์ไมโอนี่ทำหน้าแบบไร้เดียงสา
มัลฟอยไม่ได้พูดอะไรแต่เอามือชี้ไปที่แก้มของตนเอง (ก็รู้ๆกันอยู่อะนะ ^_^)
เฮอร์ไมโอนี่ก็จึงหน้าแดงและก็เดินไปที่มัลฟอยแล้วหอมแก้มชายหนุ่มเบาๆแล้วพูด “ราตรีสวัสดิ์นะมัลฟอย”
และเฮอร์ไมโอนี่ก็รีบวิ่งเข้าไปในห้องนั่งเล่นรวมทันที โดยมัลฟอยก็ตะโกนกลับไปว่า
“ราตรีสวัสดิ์เช่นกัน เกรนเจอร์”
และมัลฟอยก็เดินกลับไปสู่หอนอนตนเอง
+++++++++++++ **+++++++++++++
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น