ลิงค์นี้นะค่ะ
http://www.212cafe.com/board/group/group_id/138/forumId/276/page/1
JE TE VEUX chapter 14 : ในวันแต่งงาน
“นายหล่อดีนะ” หนุ่มผมแดงกระแอ้มเบาๆอย่างอิจฉา
สูทสีขาวของเขาทำให้ผมสีแดงเจิดจ้าของเขาดูร้อนแรงและแสบตาเป็นที่สุด แฮร์รี่หันมามองรอน
หนุ่มผมแดงถอนหายใจเฮือกใหญ่เมื่อเห็นสีหน้าของคนเป็นเจ้าบ่าวที่เหมือนจะไปขึ้นเขียงไม่ใช่ไปเข้าพิธีแต่
งงาน
“นายช่วยวางเรื่องเฮอร์ไมโอนี่ลงสักสองสามชั่วโมงแล้วไปเป็นเจ้าบ่าวให้น้องสาวฉันได้มั้ย”
รอนก้าวเข้ามาตรงหน้าแฮร์รี่และช่วยเขาจัดเนคไทน์ที่ไม่ตรงให้เข้าที่เข้าทาง
แฮร์รี่อยู่ในสูทสีขาวสะอาดตา แต่ใบหน้าของเขากลับดูมืดมนอย่างเห็นได้ชัด
“นายไม่ห่วงเธอเลยรึ” แฮร์รี่ถามเสียงเครียดอย่างไม่พอใจ
รอนทำปากยื่นอย่างรำคาญและส่ายหน้ารัวให้ว่าที่น้องเขย
“ฉันแทบจะเอาเชือกรัดคอตัวเองตายอยู่แล้ว
ฉันว่าอย่างน้อยมันก็คงอึดอัดน้อยกว่าที่ฉันกำลังรู้สึกเป็นห่วงเฮอร์ไมโอนี่อยู่ตอนนี้”
กระบนใบหน้าของเขาแดงเข้มขึ้นมาทันทีเมื่ออารมณ์ร้อนของเขาพุ่งพล่าน “นายอย่ามาว่าฉันนะ
เฮอร์ไมโอนี่น่ะสำคัญกับฉันเท่ากับแม่กับน้องของฉันเลย
ฉันสาบานว่าถ้าเธอเป็นอะไรไปฉันจะขยี้ให้คนที่มันทำกับเธอให้แหลกอยู่ใต้รองเท้าของฉัน”
เขายืนยันคำพูดของตัวเองด้วยสีหน้าที่เหมือนกับฆาตกร แฮร์รี่มองเพื่อนสนิทอย่างสำนึกผิด
“ฉันขอโทษ”
“ช่างมันเหอะ... เอาเป็นว่าหลังจากงานแต่งงานของพวกนายแล้วเราจะค้นหาเฮอร์ไมโอนี่กันต่อ
นายไม่ต้องห่วงว่าจินนี่จะว่านายถ้านายเอาเวลาฮันนีมูนไปตามหาเฮอร์ไมโอนี่
เพราะเธอเป็นคนปรึกษาแผนการนี้กับฉันเอง
และดูเหมือนว่าความตั้งใจที่จะฆ่าไอ้บ้าตัวนั้นมีมากกว่านายกับฉันรวมกันเสียอีก”
“ค่อยยังชั่ว” แฮร์รี่ถอนหายใจเฮือกใหญ่ เขากังวลแปลกๆว่าจินนี่จะเรียกร้องเวลาของเขาเพื่อตัวเธอเอง
แต่เปล่าเลย... เธอกลับสนับสนุนเขาในการตามหาเฮอร์ไมโอนี่เต็มที่
และดูเหมือนว่าเธอจะมุ่งมั่นมากกว่าเขาเสียด้วย
“เอาล่ะ นายหล่อสมบูรณ์แบบแล้ว” รอนทุบต้นแขนแฮร์รี่ทีหนึ่งอย่างหยอกเย้า
แฮร์รี่หัวเราะเบาๆแล้วเอาคืน ทั้งสองยิ้มให้กัน... เมื่อมิตรภาพระหว่างเพื่อนกำลังจะจบลง
และความสัมพันธ์ฉันญาติมิตรกำลังจะเกิดขึ้น
“โชคดีว่ะเพื่อน ระวังอารมณ์ร้อนของน้องสาวฉันไว้ให้ดี
และระวังคำสาปค้างคาวของเธอด้วยเวลาที่เธอโมโห”
แฮร์รี่ยืนอยู่หน้าแท่นพิธี... เมื่อประตูโบสถ์เปิดออก
จินนี่ในชุดเจ้าสาวสีขาวฟูฟ่องก็เดินคล้องแขนมากับอาร์เธอร์ วีสลี่ย์ผู้เป็นบิดาตามประเพณี
รอนเผยรอยยิ้มกว้างเมื่อเห็นน้องสาวของเขาสวยผุดผาดในชุดเจ้าสาว
แฮร์รี่ไม่เคยเห็นจินนี่สงบเสงี่ยมเท่านี้มาก่อน เธอยิ้มอย่างประหม่าให้กับทุกคน
และเห็นได้ชัดว่าดวงตาเปี่ยมสุขของเธอกำลังจับจ้องมาที่ว่าที่คนที่กำลังจะเป็นสามีของเธอในอีกไม่กี่นาที
ข้างหน้า
อาร์เธอร์ส่งจินนี่ให้แฮร์รี่ เขายื่นมือออกไปรับมือของเธอ บ่าวสาวยิ้มให้กัน...
แต่รอยยิ้มของแฮร์รี่ดูแห้งเหือดราวกับแผ่นฟ้าที่ไร้ฝน
“ฝากดวงใจของฉันด้วย” อาร์เธอร์โน้มตัวมากระซิบข้างหูแฮร์รี่
เขาไม่ได้สังเกตเห็นรอยยิ้มของแฮร์รี่ที่ฝืดเคืองเหลือเกิน
แฮร์รี่จงใจที่จะไม่สบตากับเจ้าสาวของเขาอีก จินนี่ก้าวขึ้นมายืนอยู่ข้างกายแฮร์รี่อย่างสง่างาม
รอยยิ้มแสนสุขปรากฏอยู่บนริมฝีปากของเธอราวกับว่ามันจะไม่มีวันจางหายไป
ขณะที่บาทหลวงเริ่มกล่าวคำนำพิธี หูของแฮร์รี่ไม่ได้แว่วเสียงของบาทหลวงชราเลย
ดวงตาของเขาจับจ้องที่พระเยซูเจ้า... เฝ้าภาวนาขอให้เฮอร์ไมโอนี่ปลอดภัย ขอให้เธอกลับมาหาเขา...
แค่ขอให้เธอกลับมาเท่านั้น
ปัง!
เสียงกระแทกประตูร้องเรียกให้บาทหลวงหยุดกล่าวคำนำพิธีและดึงดันให้แฮร์รี่หันไปที่ประตู
เสียงซุบซิบแซ่ดไปทั่วโบสถ์อันศักดิ์สิทธิ์ แต่เสียงเหล่านั้นไม่ได้เข้าหูแฮร์รี่เลย
เมื่อดวงตาของเขาได้เห็นสิ่งที่เขากำลังค้นหาอยู่
เฮอร์ไมโอนี่ยืนพิงประตูไว้ราวกับขาทั้งสองของเธอใช้การไม่ได้
ดวงตาสีน้ำตาลเข้มของเธอที่ไร้ประกายใดๆมองผ่านทุกคนมาที่แฮร์รี่
เธอสวมชุดสีขาวเรียบง่ายที่ไม่เหมาะกับสถานที่เลย
“เฮอร์ไมโอนี่...” แฮร์รี่ได้ยินเสียงตัวเองกระซิบ ตอนนั้นเองที่เวลาราวกับว่าหยุดอยู่ชั่วนิรันดร์
เขามองเธอราวกับไม่เชื่อสายตา หัวใจของเขาเต้นเร็วแรงขึ้นตามวินาทีที่เวลาผ่านพ้นไป
เขาเห็นได้ชัดเจนว่ามีน้ำใสๆไหลรินจากดวงตาไร้แววของเธอ
ก่อนที่เธอจะค่อยๆทรุดฮวบลง...ร่างของเธอกองนั่งอยู่บนพื้นอย่างสิ้นหวัง
ดวงตาของเธอยังคงจับจ้องมาที่ชายที่รัก ขณะที่มุมปากของเธอค่อยๆคลี่ยิ้มออกมา
โชคดี... แฮร์รี่อ่านปากของเธอได้เช่นนั้น
หัวใจของแฮร์รี่เต้นเร็วแรงก่อนจะค่อยๆกลายเป็นปวดร้าว เขาก้าวอย่างมั่นคงไปหาเธอ
ไม่สนใจสายตานับร้อยที่กำลังมองเขาอยู่ แฮร์รี่รู้เพียงว่าเขาจะต้องไปหาเธอ เขาจะต้องได้เธอกลับมา
และก่อนที่แฮร์รี่จะเดินไปถึงเธออีกเพียงห้าก้าวเท่านั้น
เฮอร์ไมโอนี่ลุกขึ้นยืนอย่างรวดเร็วแต่ดูอ่อนแรง ก่อนที่เธอจะวิ่งด้วยเท้าเปล่าออกไปจากประตูโบสถ์
“เฮอร์ไมโอนี่!” แฮร์รี่ร้องตะโกนเสียงดังที่สุดในชีวิต
จนหญิงแก่วัยบางคนในโบสถ์ถึงกับต้องร้องอุทานออกมาอย่างตกใจ แฮร์รี่ไม่รอช้าเลยที่จะวิ่งตามเธอออกไป
เขาเห็นเธอวิ่งเข้าไปในสวนที่มีต้นไม้ปกคลุมครึ้ม แฮร์รี่พยายามก้าวขาให้เร็วที่สุด
แต่ถึงเขาจะวิ่งเร็วเพียงไรก็ดูเหมือนจะตามเธอไปไม่ทันอยู่ดี
“เฮอร์ไมโอนี่! หยุดก่อน” แฮร์รี่ร้องเรียกเธอ แต่เธอไม่ได้ชะลอเท้าลงเลย
เฮอร์ไมโอนี่ยกมือขึ้นปาดน้ำตา เธอพยายามอย่างยิ่งที่จะไม่หันหลังกลับไปมองเขา
ภาพเขาที่แสนหล่อเหลาในชุดเจ้าบ่าว
กับจินนี่แสนสวยในชุดเจ้าสาวทำให้เฮอร์ไมโอนี่รู้สึกเหมือนตัวเองจะไม่สามารถหายใจได้อีกต่อไป
เฮอร์ไมโอนี่นึกตำหนิตัวเองที่มาที่นี่ เธอมาดูเขากลายเป็นสามีของคนอื่นทำไม
แต่ส่วนลึกในใจสั่งให้เธอมา
“หยุดก่อน...ได้โปรด” แฮร์รี่อ้อนวอน
ขณะที่เฮอร์ไมโอนี่รู้สึกว่าขาของเธอเริ่มที่จะไม่ทำตามคำสั่งของเธอนั้น
และรู้สึกว่าแฮร์รี่กำลังจะมาถึงตัวเธอ ...เขาก็ก้าวออกมาขวางข้างหน้า
และรับเธอไว้ในอ้อมแขนอย่างอ่อนโยน
มัลฟอยรวบร่างของเฮอร์ไมโอนี่ที่อ่อนแรงเกือบจะหมดสติขึ้นมา เขาอุ้มเธอไว้ในอ้อมแขน
กอดร่างของเธอกระชับแน่นอย่างหวงแหนและไม่ยกให้ใคร
แฮร์รี่ค่อยๆลดฝีเท้าลงจนหยุดนิ่งเมื่อเว้นระยะห่างจากมัลฟอยได้พอสมควร
ชายหนุ่มทั้งสองจ้องมองกันราวกับจะเข่นฆ่ากันด้วยดวงตาคมกริบเกลียดชังนั้น
แฮร์รี่สบถในลำคอด้วยวาจาหยาบคายที่สุดที่เขาจะนึกได้
“ปล่อยเธอ” แฮร์รี่คำรามลอดริมฝีปากสีซีด ดวงตาสีเขียวเข้มขึ้นเพราะประกายอาฆาต
“ทำไมฉันจะต้องปล่อยเธอด้วย” มัลฟอยกล่าวด้วยเสียงเย็นชาที่สุดในชีวิต
ทำให้คนที่ได้ฟังถึงกับหนาวไปทั่วทั้งแผ่นหลัง
“นายกำลังจะทำอะไรเธอ” แฮร์รี่ถามอย่างมาดร้าย
“ฉันแค่จะพาเธอไปจากสิ่งที่เธอไม่ต้องการ และสิ่งนั้นคือนาย...”
มัลฟอยค่อยๆเลื่อนจากใบหน้าของแฮร์รี่ และค่อยๆหรุบตาลงมองคนที่เขาอุ้มอยู่
เธอซุกใบหน้ากับแผ่นอกกว้างของเขาราวกับเด็กหญิงที่ขอร้องให้แม่ของเธอพาเธอหนีไปจากเด็กใจร้ายที่กลั่นแก
ล้งเธอ ร่างเล็กๆของเธอสั่นเทา
น้ำหนักของเธอเบามากจนมัลฟอยกลัวว่าถ้าเขากอดเธอไว้ไม่แน่นพอเธอจะหายไป
“ปล่อยเธอเดี๋ยวนี้ไอ้ชาติชั่ว! นายนั่นแหละคือคนที่เธอไม่ต้องการ!” แฮร์รี่ตะโกนใส่มัลฟอย
หัวใจเขาเต้นรุนแรงเมื่อภาพที่เฮอร์ไมโอนี่อยู่ในอ้อมกอดของศัตรูทำให้เขาแทบบ้าคลั่ง
“งั้นลองถามเธอดีมั้ยล่ะ...ว่านายหรือฉันกันแน่คือคนที่เธอไม่ต้องการ” มัลฟอยกระชับเธอแนบอก
ต่อให้เฮอร์ไมโอนี่บอกว่าคนที่เธอไม่ต้องการคือเขาเขาก็จะไม่ยอมปล่อยเธอไป “ว่าไง”
เขากระซิบกับเธอด้วยเสียงตกประหม่าที่สุดในชีวิต
เกิดความเงียบอยู่ครู่หนึ่ง ชายหนุ่มทั้งสองต่างจ้องมองหญิงสาวที่ตนปรารถนาด้วยสีหน้าตื่นเต้น
แฮร์รี่หายใจขาดห้วงหลายครั้ง
เฮอร์ไมโอนี่โอบแขนทั้งสองข้างรอบคอของมัลฟอย เธอซบหน้าลงกับไหล่ของเขาและหลับตาลงเพื่อไล่หยาดน้ำตา
“พาฉันไปที...มัลฟอย”
คำตอบของเธอสร้างรอยยิ้มให้มัลฟอย แต่สร้างความขมขื่นให้แฮร์รี่อย่างเห็นได้ชัด
มัลฟอยกระตุกมุมปากให้แฮร์รี่ก่อนจะหมุนตัวและเดินไปที่รถสีดำซึ่งจอดอยู่บนริมฟุตบาท
แฮร์รี่มองตามด้วยแววตาที่ตกตะลึง เฮอร์ไมโอนี่ไม่ต้องการเขา...แล้วเธอต้องการมัลฟอยอย่างนั้นหรือ!
เธอหายตัวไปอยู่กับเขาอย่างนั้นหรือ แล้วทำมไสภาพของเธอถึงได้ดูอกช้ำขนาดนั้น
ดวงตาของเธอที่ไม่แสดงประกายใดๆหรือารมณ์ความรู้สึกใดๆอีกแล้ว ใครทำให้เธอเปลี่ยนไปได้ขนาดนี้...
“แฮร์รี่! กลับเข้าไปเดี๋ยวนี้!” รอนแตะไหล่ที่แข็งทื่อของเพื่อนหนุ่ม
แฮร์รี่ตาลอยมองถนนที่ว่างเปล่า เหมือนกับการวิ่งออกมาจากโบสถ์นั้นเขาได้ลืมเอาวิญญาณติดมาด้วย
“นายเป็นอะไรไป!” รอนตะคอกถาม เขาจับแฮร์รี่มาประจันหน้า ทันทีที่แฮร์รี่ได้เห็นหน้ารอน
ราวกับว่าสติของเขาคืนมา
“รอน! มัลฟอยมันพาเฮอร์ไมโอนี่ไป ฉันต้องไปช่วยเธอ รอน!” แฮร์รี่ผลุนผลันทำท่าจะวิ่งออกไป
รอนรีบตะครุบตัวเพื่อนสนิทไว้ก่อนที่สติอันไร้การตริตรองของเขาจะทำให้ทุกอย่างพังพินาศ
“จะบ้าเรอะ! สิ่งที่นายต้องทำตอนนี้คือกลับเข้าไปในโบสถ์แล้วกล่าวรับน้องสาวของฉันเป็นภรรยาของนาย!”
“คิดว่าตอนนี้ฉันจะมีอารมณ์รับใครเป็นเมียอีกเรอะ! นายไม่เห็นเฮอร์ไมโอนี่เมื่อกี้รึไง
ฉันต้องไปช่วยเธอ!” แฮร์รี่ดันรอนออก
แต่เพื่อนผมแดงของเขาอาศัยพละกำลังที่มากกว่าตะครุบรัดตัวเขาเอาไว้อีกครั้งและเริ่มพูดให้สติ
“แล้วจินนี่ล่ะ! นายคิดว่าเธอจะทำยังไง
ตอนนี้เธอยืนพะว้าพะวังอยู่ในโบสถ์เพราะความกังวลทั้งเรื่องนายและเรื่องเฮอร์ไมโอนี่
นายช่วยคิดถึงเธอบ้างได้มั้ย!” เมื่อรอนหยุดตะโกนทุกสิ่งทุกอย่างก็เงียบงัน
มีเพียงเสียงลมหายใจหนักหน่วงของคนทั้งคู่เท่านั้น รอนค่อยๆปล่อยตัวแฮร์รี่...
เขาก้าวถอยหลังออกมาและยกมือขึ้นเสยผมสีแดงเพลิงที่ร่วงลงมาปิดใบหน้า
ก่อนจะมองแฮร์รี่ที่ดูเหมือนไม่รู้ว่าควรจะทำยังไงดี
“นายกลับเข้าไปในโบสถ์... ส่วนเรื่องเฮอร์ไมโอนี่ฉันจะจัดการเอง นายกลับไปแต่งงานซะ! เข้าใจมั้ย”
รอนตบไหล่แฮร์รี่ครั้งหนึ่ง เขาละทิ้งหน้าที่เพื่อนเจ้าบ่าวและเดินออกไปจากบริเวณสถานที่ศักดิ์สิทธ์
แฮร์รี่มองตามเพื่อนหนุ่มผมแดงไป
ก่อนจะเดินอย่างเชื่องช้ากลับไปที่โบสถ์...ราวกับเขาไม่อยากจะไปที่นั้นเลย
เฮอร์ไมโอนี่กำลังมองตัวเองในกระจก ภาพที่เธอเห็นคือหญิงสาวคนหนึ่งในชุดเจ้าสาวสีขาว
ภาพของหญิงสาวที่ดูเหมือนจะขายวิญญาณเพื่อซาตานไปแล้ว
ช่างทำผมเพิ่งออกไปเมื่อครู่หลังจากที่เฮอร์ไมโอนี่ขอร้องให้เธอได้อยู่ตามลำพังสักครู่
เธอรู้ว่าเธอจะต้องเป็นภรรยาของมัลฟอยหลังจากที่เธอลงนามในใบสมรสแล้ว
เพียงแต่เธอไม่คิดว่าจะมีการแต่งงาน และไม่คิดว่ามันจะรวดเร็วขนาดนี้
หลังจากที่เธอไปที่โบสถ์และพบภาพที่ฆ่าหัวใจของเธอ มัลฟอยพาเธอมาที่โบสถ์แห่งหนึ่งใกล้นั่นๆ
และจัดการให้เธอได้ดูดีที่สุดในชุดเจ้าสาวแสนสวยที่ครบสมบูรณ์ แสดงว่าเขาได้คิดแผนการนี้มานานแล้ว...
และเขามั่นใจมากด้วยว่าเธอจะยอมแต่งงานกับเขา
ตอนนี้เฮอร์ไมโอนี่ไม่มีอะไรเหลือแล้ว หัวใจของเธอถูกทำร้าย และเอได้ขายวิญญาณให้มัลฟอยไปแล้ว
เขากำลังจะเป็นสามีของเธอ มันทำให้เฮอร์ไมโอนี่สลดใจ แต่ไม่ทำให้เธอร้องไห้...
อาจเพราะเธอไม่มีอะไรเหลือแล้วก็เป็นได้
เฮอร์ไมโอนี่มองเห็นในกระจกว่าประตูค่อยๆเปิดออก
ถ้าคนที่เข้ามาคือมัลฟอยก็คงจะไม่ทำให้แววตาของฌะอกราดเกรี้ยวและกระโดดลุกขึ้นยืนเช่นนี้
เฮอร์ไมโอนี่หันไปจ้องมองผู้มาเยือนอย่างโกรธจัด
“คนสารเลว! คุณมาทำอะไรทีนี่”
“ทำไมเรียกลุงแบบนั้นล่ะ เรา...เราเป็นญาติที่เหลือของกันและกัน” เลนนอนพูดเสียงตะกุกตะกัก
เขาอ้าแขนกว้างราวกับเจอเรื่องโชคดี
ชายแก่อยู่ในสูทสีขาวที่กระดุมหน้าดูเหมือนจะหลุดออกมาเพราะหน้าท้องกว้างโตของเขาที่ออกแรงดัน
“เพราะคุณนั่นแหละ...เพราะคุณฉันถึงต้องมาเจอเรื่องทุเรศแบบนี้!” ไม่มีเยื่อใยเหลืออยู่ในน้ำเสียงเลย
เฮอร์ไมโอนี่นึกดีใจที่มัลฟอยยึดไม้กายสิทธิ์ของเธอไป
ไม่เช่นนั้นเธออาจจะใช้มันฆ่าชายที่ยืนอยู่ตรงหน้าและพาตัวเองไปจบชีวิตลงในอัซคาบัน
“หนูได้แต่งงานนะเฮอร์มี่ที่รัก หนูไม่ดีใจหรือ”
“ฉันไม่ได้แต่งงาน! ฉันขายวิญญาณ เพราะคุณนั่นแหละที่เอาฉันไปขายให้คนสารเลวนั่น
แล้วฉันก็ต้องมาเจอเรื่องแบบนี้ ชีวิตของฉันพินาศก็เพราะคุณ!”
เฮอร์ไมโอนี่หายใจหนักและรุนแรง ทรวงอกที่ล้นออกมาจากคอเสื้อเว้าโค้งกระเพื่อมไหวตามจังหวะหายใจ
เธอพยายามข่มอารมณ์ที่เธอนึกว่าจะไม่มีอีกแล้ว
เฮอร์ไมโอนี่รู้สึกดีขึ้นเมื่อรู้ว่าตัวเองยังมีความรู้สึกอยู่
“คุณมาทำระยำอะไรที่นี่” เธอหลุดคำหยาบอย่างไม่ได้ตั้งใจ
“ไอ้สารเลวแม็คไกวน์มันจับตัวลุงมา...มันขังลุงไว้ในบ้านแคบๆ
แล้วมันก็บังคับให้ลุงมาทำหน้าที่ส่งตัวหนูให้เจ้าบ่าว”
ความจริงที่ได้รู้ทำให้เฮอร์ไมโอนี่นึกเกลียดว่าที่สามีของเธอมากขึ้น
นี่เขาเอาความมั่นใจมากมายแบบนั้นมาจากไหน เขามั่นใจได้อย่างไรว่าเธอจะยอมแต่งงานกับเขา
เขาถึงได้จัดเตรียมอะไรไว้ล่วงหน้าเช่นนี้ เขาคิดว่าเธอเป็นผู้หญิงประเภทไหนกัน
เขาดูถูกเธอเช่นนี้ได้อย่างไร...
ก่อนที่เฮอร์ไมโอนี่จะได้แช่งชักหักกระดูกว่าที่สามีไปมากกว่านี้
ประตูห้องก็เปิดออกพร้อมกับช่างแต่งหน้าที่เข้ามาบอกเอว่าถึงเวลาแล้ว
เฮอร์ไมโอนี่สบตาตื่นตระหนกของเลนนอนแล้วสูดลมหายใจลึก
“ยื่นแขนมาสิ! ฉันจะได้ขายตัวเองให้สมบูรณ์แบบไง!”
มัลฟอยเห็นดวงตาอาฆาตแค้นของเจ้าสาวมาได้แต่ไกล ตอนแรกเขาตกตะลึงในความงามของเธอ
เธอช่างเหมาะกับชุดเจ้าสาวที่เขาเลือกเอง
ผมที่เพียงแค่ตกแต่งด้วยดอกไม้สีขาวเล็กๆตามเส้นผมที่ปล่อยสยายของเอช่างสวยงามตามแบบที่เขาจินตนาการไว้ว่าเธอจะสวยในผมทรงนี้ที่เขาเลือก
ผ้าคลุมที่เป็นลูกไม้ระบายน่ารักช่วยทำให้เธอดูน่ารักเหลือเกิน...ถ้าเพียงแต่ดวงตาของเธอจะไม่กำลังฆ่าเขาเท่านั้นเอง
แม็คไกวน์ยืนอยู่ข้างๆเขาและคอยส่งยิ้มล้อเลียนให้เขาตลอดเวลา มัลฟอยถอนหายใจแรง...
และเมื่อรู้ตัวอีกทีเลนนอนที่ถูกแม็คไกวน์บังคับให้มาร่วมพิธีนั้นก็ส่งตัวเฮอร์ไมโอนี่ให้เขา
มัลฟอยรับมือที่เปลือยเปล่าของเฮอร์ไมโอนี่มา ขณะที่เธอขยับตัวเพื่อจะไปยืนอยู่ข้างๆเขานั้น
มัลฟอยก็โน้มตัวไปกระซิบชิดริมหูเธอ
“สวยจัง” เขากล่าวชมอย่างจริงใจ และรู้สึกผิดหวังเล็กๆที่เธอเพียงแค่ยิ้มให้เขาอย่างโหดร้าย
บาทหลวงเริ่มกล่าวคำนำพิธี
มัลฟอยไม่พยายามสนใจใบหน้าที่เริ่มเหมือนจะร้องไห้เข้าไปทุกทีของว่าที่ภรรยา
แขกที่ถูกเชิญมานั้นคงจะนึกว่าเธอเพียงแค่กำลังจะร้องไห้เพราะความปลื้มปีติ
แต่มัลฟอยรู้ดีว่าเธอกำลังจะหลั่งน้ำตาเพราะอะไร
และน่าแปลกใจเหลือเกินที่เขาทนเห็นเธอร้องไห้ไม่ได้...
เฮอร์ไมโอนี่รู้สึกเหมือนตัวเองเข้าใกล้ความตายทุกขณะที่บาทหลวงกล่าวคำอ่านจากพระคัมภีร์
เธอสังเกตเห็นว่ามัลฟอยหุบยิ้มไปแล้ว
อันที่จริงในวันนี้เขาดูหล่อมากในชุดสูทสีขาวและผมที่เรียบเพราะน้ำมันของเขา
แต่ถ้าคนที่ยืนอยู่ข้างๆเธอและหล่อนเหลาเช่นนี้เป็นแฮร์รี่ที่ป่านนี้คงเป็นสามีของจินนี่ไปแล้วล่ะก็
เธอคงจะมีความสุขมากกว่านี้หลายเท่านัก
“เดรโก มัลฟอย คุณจะรับเฮอร์ไมโอนี่ เจน เกรนเจอร์ เป็นภรรยา จะร่วมทุกข์ร่วมสุข
จะดูและในยามแก่เฒ่า ในยามเจ็บป่วย และจนกว่าจะตายจากกันหรือไม่” หัวใจของมัลฟอยเต้นระรัว
ไม่รู้ว่าเพราะอะไร
แต่ตอนนี้เขารู้สึกว่าสวรรค์อยู่ตรงหน้า...และเขาไปถึงมันเมื่อเขากล่าวอย่างมั่นใจว่า...
“รับครับ”
เฮอร์ไมโอนี่อยากชกปากมัลฟอยที่เขาตอบรับ
ในขณะที่เธอกำลังขอพรจากพระเจ้าที่อยู่ตรงหน้าว่าขอให้เขาเกิดรู้สึกเกลียดเลือดสีโคลนขึ้นมาและปฏิเสธเธอ
แต่มันไม่เป็นเช่นนั้น...
“เฮอร์ไมโอนี่ เจน เกรนเจอร์ คุณจะรีบเดรโก มัลฟอยเป็นสามี ร่วมทุกข์ร่วมสุข
จะดูและในยามแก่เฒ่า ในยามเจ็บป่วย และจนกว่าจะตายจากกันหรือไม่”
เธอจะตอบว่าไม่ได้หรือ? ในเมื่อพระเจ้ายังเมินเฉยต่อคำขอครั้งสุดท้ายของเธอ
เฮอร์ไมโอนี่ก้มหน้าลงเพื่อซ่อนน้ำตา
และเมื่อเธอเงนหน้าขึ้นและพร้อมอย่างไม่เต็มใจที่จะเป็นภรรยาของเดรโก มัลฟอย...
“เฮอร์ไมโอนี่!” เสียงหนึ่งชะงักเธอไว้และเสียดแทงเข้าไปในหัวใจที่ชอกช้ำของเธอ
เฮอร์ไมโอนี่หันไปและพบแฮร์รี่กับจินนี่ยืนอยู่ที่ประตูโบสถ์นั่น
ดวงตาของแฮร์รี่เรียกร้องให้เธอปฏิเสธมัลฟอยอย่างเห็นได้ชัด
เฮอร์ไมโอนี่เกือบจะใจอ่อนเช่นนั้นหากเธอไม่ได้เห็นจินนี่ในชุดเจ้าสาวที่ยืนเคียงข้างแฮร์รี่อยู่
และกำลังจ้องมองเธออย่างตื่นตะลึง
ภาพนั้นสั่งให้เฮอร์ไมโอนี่หันหลังกลับ โดยที่เธอไม่ได้เห็นแววตาโล่งใจของมัลฟอย...
“รับ...ค่ะ” เธอกล่าว
“และในบัดนี้ พ่อขอประกาศว่าลูกทั้งสองเป็นสามีภรรยากันโดยถูกต้อง เชิญเจ้าบ่าวจูบเจ้าสาวได้”
มัลฟอยจับไหล่ของเฮอร์ไมโอนี่ให้หันมา เขายิ้มอย่างยินดีขณะที่เปิดผ้าคลุมหน้าเจ้าสาวออก
ดวงตาของเธอที่เขาเห็นทำให้มัลฟอยรู้สึกว่าหัวใจหยุดเต้น เธอจ้องมองเขาอย่างสิ้นหวัง
เลื่อนลอย...ราวกับว่าในตอนนี้เขาจะทำอย่างไรกับชีวิตเธอ เธอก็จะไม่สนใจ
มัลฟอยบอกตัวเองว่าเขาไม่สนใจ อย่างไรตอนนี้เธอก็เป็นภรรยาของเขาแล้ว เป็นผู้หญิงต้องห้ามที่แฮร์รี่พอตเตอร์ไม่มีสิทธิ์แตะต้อง มัลฟอยโน้มใบหน้าลงมา...และขณะที่เขากำลังจะประทับริมฝีปากนั้น
น้ำเสียงเคืองแค้นของเธอก็กระซิบรดปากเขาว่า
“จนกว่าจะตายจากกัน...เท่านั้น และฉันภาวนาขอให้ความตายมาเยือนฉันเร็วๆ”
คำพูดของเธอทำให้มัลฟอยอกลุกเป็นไฟ เขาเม้มริมฝีปากแน่น ก่อนจะดึงเธอเขามาจูบอย่างรุนแรง...
ราวกับจะย้ำว่า...เธอเป็นของเขาเท่านั้น!
แฮร์รี่ไม่รู้เพราะอะไร ภาพที่มัลฟอยจูบเฮอร์ไมโอนี่ทำให้เขาไม่อยากมีชีวิตอยู่อีกต่อไป...
เขาค่อยๆหันไปมองจินนี่ที่ยืนอยู่ข้างๆเขาด้วยแววตาที่เหมือนกับไม่แน่ใจในอะไรบางอย่าง
ราวกับเขากำลังถามตัวเองว่า...
เขา...รักจินนี่จริงๆรึเปล่า?!
JE TE VEUX chapter 14 : คืนแต่งงาน [R]
เจ้าบ่าวและเจ้าสาวกำลังกอดก่ายกัน
และพากันโยกย้ายช้าๆตามจังหวะเพลงช้าที่หวานซึ้งซึ่งถูกบรรเลงโดยวงดนจรีคลาสสิคชั้นเยี่ยม
ซึ่งเจ้าบ่าวเป็นผู้เนรมิตขึ้นมาด้วยเงินอันมหาศาลของตนเอง
เฮอร์ไมโอนี่รู้สึกราวกับว่าวิญญาณของเธอได้หนีหายไปแล้ว
เหลือแต่เพียงร่างกายของเธอเท่านั้นที่ทำตามอย่างที่สมองคิดโดยไร้อารมณ์
ขณะที่มือของเธอวางอยู่บนหน้าอกกำยำซึ่งซ่อนตัวอยู่ในชุดสูทสีขาวของมัลฟอยนั้น
เธอพยายามใช้แรงน้อยๆกดที่หน้าอกเขาเพื่อดันไม่ให้เขาเข้ามาประชิดตัวเธอมากนัก
แต่ราวกับว่าเธอยิ่งขัดเขายิ่งทำ เมื่อเธอยิ่งดันเขาอออกห่าง
มือของเขาที่จงใจไม่วางอยู่ในตำแหน่งที่ควรจะวาง เช่น เอว
แต่ตอนนี้แขนแกร่งของเขาได้โอบรัดสะโพกกลมกลึงของเฮอร์ไมโอนี่เอาไว้อย่างจงใจ
และหลายครั้งที่เขาแกล้งภรรยาของเขาด้วยการเลื่อนมือลงมาเกาะกุมที่บั้นท้าย
และเมื่อได้รับสายตาตำหนิจากภรรยาในออมแขน
เขาก็จะทำท่าทางไม่รู้ไม่ชี้และเลื่อนมือขึ้นมาอยู่ในตำแหน่งเดิม
อีกแขนหนึ่งเขาสอดอยู่ใต้วงแขนของเจ้าสาว
แขนของเขาพาดอยู่บนแผ่นหลังใกล้กับไหล่บางเพื่อกักกันเจ้าสาวของเขาให้ตกอยู่ในอ้อมแขนของเขา
มือของเขาวางอยู่บนหัวไหล่อีกด้านหนึ่ง และเจ้ามือข้างนี้ที่ซุกซนเหมือนมืออีกข้างหนึ่ง
เขามักจะแกล้งสอดมือเข้าไปใต้วงแขนอีกด้านหนึ่งของเจ้าสาวและทำเป็นว่าเผลอสัมผัสกับหน้าอกของเธอ
และครั้งนี้ก็เช่นกัน
“รู้จักคำว่า ‘สำรวม’ บ้างมั้ยมัลฟอย”
เฮอร์ไมโอนี่ดุในขณะที่สายตาของเธอเอาแต่จับจ้องอยู่ที่วงดนตรีคลาสสิคที่น่าสงสาร...
พวกเขาจะรู้หรือไม่หนอว่าได้มาเล่นดนตรีในงานแต่งงานที่ไม่น่าจะเกิดขึ้น แทนงานแต่งงานที่สมเกียรติ
“ไม่ เมื่ออยู่กับเธอ”
มัลฟอยทำเป็นยิ้มหวานใส่ใบหน้าสวยงามที่อยู่ห่างจากใบหน้าของเขาเพียงไม่เท่าไร
น่าเสียดายที่เธอไม่ยอมมองยิ้มเลี่ยนนั้น เธอหันหน้าหนีเพื่อมองคู่เต้นรำคนอื่นๆที่อยู่บนฟลอร์
และในขณะที่เธอกำลังเหม่อมองาสามีภรรยาชราภาพคู่หนึ่งที่อยู่บนฟลอร์ห่างออกไป
มัลฟอยก็ถามคำถามหนึ่งซึ่งทำให้เธออยากจะผละห่างออกจากเขามากขึ้น
“ตอนนี้เธอยังคิดถึงพอตเตอร์อยู่มั้ย” เขาจับศีรษะเธอบังคับให้หมุนกลับมา
เฮอร์ไมโอนี่มองเขาด้วยแววตาเชือดเฉือน
“ทุกลมหายใจเลยล่ะ” เธอแกล้งพูดน้ำเสียงเหยียดยาวเพื่อยั่วโมโหมัลฟอย
และเธอก็รู้สึกว่าเธอทำสำเร็จเมื่อเขามองเธอราวกับจะฆ่าเธอด้วยมือเปล่า
ดวงตาฟ้าซีดของเขาแทบจะมองเห็นเปลวเพลิงครุโชนอยู่ภายใน
“อ๋อ...ดี” สักครู่หนึ่งหลังจากดับเปลวไฟในดวงตาได้แล้วเขาก็พูดขึ้น
เฮอร์ไมโอนี่ไม่อยากจะรับฟังอะไรใดๆอีก เธอก้าวตามมัลฟอยอย่างเกียจคร้านไปบนฟลอร์
และหันหน้าหนีเขาอย่างสุดความสามารถ
“แล้วฉันจะช่วยให้เธอลืมเอง” นั่นคือเสียงกระซิบที่เฮอร์ไมโอนี่ไม่ได้ยิน
“มัลฟอย! ปล่อยฉันนะ!”
เสียงหวาดๆท้วงห้ามขณะที่เฮอร์ไมโอนี่พยายามใช้เท้าปักพื้นเพื่อขืนการกระชากของเขา
แต่รองเท้าส้นสูงบ้านี่ก็ทำให้เฮอร์ไมโอนี่ต้องเซไปตามแรงลาก
หลังจากงานเลี้ยงเต้นรำหลังพิธีแต่งงานที่น่าเศร้าผ่านไป มัลฟอยแทบจะไม่รอเพื่อกล่าวขอบคุณแขกเหรื่อ
เขาอุ้มเธอและโยนใส่รถชีมูซีนคันหรูท่ามกลางเสียงร้องโห่อย่างชอบใจของบรรดาแขกเหรื่อ
มัลฟอยขับรถด้วยความเร็วที่เพียอีกนิดเดียวก็จะพาทั้งเขาและเธอไปสู่โลกหลังความตายได้
เมื่อรถจอดอย่างไม่เรียบร้อยหน้าคฤหาสน์มัลฟอย เขาก็กระชากเธอลงจากรถอย่างแรง
และตอนนี้เขาก็ทำอย่างนั้นอยู่เช่นกัน
“นี่! เธอเป็นบ้าอะไรขึ้นมาอีกล่ะ” เฮอร์ไมโอนี่ยกมือข้างหนึ่งที่ว่างอยู่ทุบแผ่นหลังกำยำของเขา
แต่มัลฟอยดูจะไม่หยี่หระต่อความเจ็บปวดนั้น อันที่จริงเขาดูไม่เจ็บเลยมากกว่า
และในขณะนี้ด้วยความรำคาญ เขาจึงช้อนตัวเธอขึ้นมาในวงแขน พาอุ้มขึ้นบันไดไปอย่างเงียบๆ
“ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ! นี่เธอจะทำอะไรน่ะ ฉันบอกให้ปล่อยไง! ปล่อย!” เฮอร์ไมโอนี่ทุบอกเขารัว
แต่มัลฟอยยังคงไม่สะทกสะท้านอยู่เช่นเดิม
เมื่อเขาอุ้มเธอผ่านทางเดินอันหรูหรามาหยุดอยู่หน้าประตูบ้านใหญ่สีดำน่ากลัวแล้ว
เขาก็กระแทกเท้าใส่ประตู ผลักให้ประตูบานใหญ่ที่แง้มไว้เปิดออกกว้าง
มัลฟอยเดินเข้าไปในห้องนอนที่หรูหราของเขาก่อนจะวางเฮอร์ไมโอนี่ลง และหันหลังกลับเพื่อจะปิดประตู
แต่กลับมีร่างร่างหนึ่งวิ่งขึ้นแซงนำหน้าเขาไป
“จะไปไหน!” มัลฟอยคำรามลั่นและรั้งเอวคอดของเฮอร์ไมโอนี่เข้ามาในวงแขน ก่อนจะเหวี่ยงเธอเข้าไปในห้อง
ชายหนุ่มรีบปิดประตูลงกลอนอย่างรวดเร็ว
“จะทำบ้าอะไรน่ะ!” เฮอร์ไมโอนี่ถามเสียงสั่นทั้งที่รู้อยู่แล้วว่าเขาจะทำอะไร
เธอรีบยกมือขึ้นกอดอกตัวเองอย่างหวาดหวั่น
เท้าทั้งสองก้าวถอยหลังเพื่อชะลอช่วงเวลาที่กำลังจะมาถึงให้มากที่สุด
“คนที่เพิ่งแต่งงานกัน...คินแรกเขาทำอะไรกันล่ะ” มัลฟอยถามอย่างเยือกเย็นขณะที่เขาถอดสูทสีขาวออก
สลัดมาดเจ้าบ่าวผู้แสนดีทิ้งแล้วปาสูทสีขาวใส่พื้นด้วยอารมณ์พลุ่งพล่านทั้งหมดที่มี
“ฮะ?! ไหนลองบอกมาสิว่าคืนแรกของการแต่งานเขาทำอะไรกัน! จะให้ฉันบอกให้ฟังมั้ย!
หรือจะให้ฉันสอนให้ล่ะว่าทำยังไงถึงจะลืมผู้ชายคนอื่นที่ไม่ใช่สามีของคัวเองได้!”
น้ำเสียงเขากราดเกรี้ยวและเดือดดาล เขาตรงเข้าใส่เฮอร์ไมโอนี่
คว้าแขนเธอและกระชากเธอด้วยแรงโกรธทั้งหมดที่มี พาเจ้าสาวที่กรีดร้องเสียงลั่นเข้าไปในห้องอาบน้ำ
ก่อนจะผลักเจ้าสาวผู้งดงามลงไปในอ่างน้ำพื้นหินอ่อนกว้าง
เฮอร์ไมโอพยุงตัวเองขึ้นโผล่พ้นจากผิวน้ำ
ร่างของเธอเปียกโชก...เธอไอสำลักติดต่อกันเพื่อรับอากาศเข้าไปในปอดให้มากที่สุด
ก่อนจะมองสามีของเธอที่ยืนตัวตรงนิ่งอยู่ที่ขอบอ่างอย่างโกรธเคือง
“เธอทำบ้าอะไรน่ะ!” เขาไม่ตอบ ยังคงจ้องมองเธออย่างเย็นชา
และยังไม่ทันที่เสียงหวีดร้องของเฮอร์ไมโอนจะหยุดลงเมื่อเขากระโจนลงมาในน้ำ
หยาดน้ำสาดกระเซ็นเปียกไปทั่วพื้นหินอ่อน
เฮอร์ไมโอนี่ผลักไสเขาออกไปเมื่อเขาพยายามดึงรั้งร่างของเธอเข้ามาหาเขา
ผมสีบลอนด์จนเกือบขาวที่ถูกจัดทรงไว้อย่างดียุ่งเหยิง
เสื้อเชิ้ตสีขาวที่เพิ่งสวมในพิธีแต่งงานเปียกชื้นและแนบไปกับกล้ามเนื้อกำยำทุกอณูบนร่างกายส่วนบนของเขา
ดวงตาของเขาส่องประกายความโกรธเคืองจนแทบจะปะทุ
จนเฮอร์ไมโอนี่ต้องหลับตาเพื่อจะได้ไม่ต้องเห็นความน่ากลัวในดวงตาของเขา
“เธอเป็นเมียฉันแล้วนะ! เธอยังกล้าคิดถึงผู้ชายคนอีกอีกเรอะ!!!”
เขาตะคอกใส่หน้าของเฮอร์ไมโอนี่และบีบต้นแขนบอบบางของเธออย่างรุนแรง
เฮอร์ไมโอนี่มองใบหน้าราวกับซาตานของเขาผ่านม่านผมที่ตกลงมาคลุมเคลียใบหน้า
ตอนนี้ไม่รู้ว่าน้ำที่ไหลคลอดวงตาสีน้ำตาลเป็นน้ำจากอ่างน้ำหรือว่าน้ำตาของเธอกันแน่
“ก็เขาเป็นคนที่ฉันรักนี่! ฉันรักเขา!
ดังนั้นฉันจะไม่หยุดคิดถึงเขาเด็ดขาดแม้ว่าจะต้องอยู่กับผู้ชายสารเลวอย่างเธอก็ตาม!”
“เกรนเจอร์!!!” เขาคำรามราวราชสีห์ก่อนจะคว้าร่างของเธอเข้ามาแนบชิดและบดเบียดริมฝีปากลงไป
เฮอร์ไมโอนี่ตกใจกับสัมผัสรุนแรงของริมฝีปากที่ทาบทับลงมา
เขาจูบเธออย่างรุนแรงราวกับจะกลืนกินคำพูดเมื่อครู่ให้สาใจ เฮอร์ไมโอนี่ร้องห้ามอยู่ในลำคอ
เธอพยายามผลักไสเขาออกไป แต่มันเกินกว่าที่กำลังอันน้อยนิดของเธอจะทำได้
มัลฟอยถอนริมฝีปากออกมา
เขามองริมฝีปากแดงช้ำของหญิงสาวในอ้อมกอดอย่างพอใจก่อนจะคลี่ยิ้มอย่างชั่วร้าย
“น้ำจะล้างความทอตเตอร์ออกจากสมองเธอ แต่ถ้าจะลบพอตเตอร์ออกจากร่างกายเธอ...”
เขาประชิดหน้าเข้าไปใกล้จนลมหายใจร้อนผ่าวของเขารดรินอยู่ที่นวลแก้มขาว “ฉันจัดการเอง”
มัลฟอยเริ่มกระชากฉุดแต่งงานสีขาวที่เขาเป็นคนเลือกเองกับมือ
เฮอร์ไมโอนี่ร้องลั่นและพยายามดิ้นรนขัดขืน
แต่มัลฟอยกลบเสียงร้องของเธอด้วยเสียงหัวเราะอย่างบ้าคลั่งของเขา เขากระชากชุดเกาะอกออก
มันติดมือเขามาและทิ้งตัวอยู่บนตำแหน่งเอวบาง
เผยให้เห็นร่างนุ่มเนียนส่วนบนที่ซ่อนตัวอยู่ภายใต้บราเกาะอกสีขาว
มัลฟอยยิ้มก่อนจะเอื้อมมือไปด้านหลังเจ้าสาวและจัดการถอดบราของเธอออก
“อย่านะมัลฟอย! หยุดเดี๋ยวนี้!” เมื่อเฮอร์ไมโอนี่เลื่อนมือมาปิดส่วนที่มัลฟอยกำลังจ้องมอง
เป็นการง่ายมากที่เขากระชากมือของเธอออกก่อนจะปิดบังส่วนที่เธออยากปิดด้วยแผ่นอกกว้างของเขาที่บดเบียดลง
ไป
“จะอายอะไรเล่า...นี่คืนแต่งงานของเรานะจ๊ะที่รัก” มัลฟอยยิ้มเจ้าเล่ห์ก่อนจะก้มลงซุกไซ้ซอกคอขาว
เฮอร์ไมโอนี่บ่ายหน้าหนีและขอร้องให้เขาหยุด แต่ดูเหมือนเขาจะไม่แยแสต่อการขัดขืน
ชายหนุ่มเลื่อนมือซุกซนไปที่ทรวงอกเต่งตึงอย่างรวดเร็วและบีบเคล้นอย่างพอใจ
เขาเหลือบมองผิวขาวราวกับน้ำนมที่ตอนนี้สะท้อนเงาเปล่งประกายเพราะเปียกน้ำ
มัลฟอยกัดฟันกรอดและเลื่อนริมฝีปากไปยังตำแหน่งที่เมื่อครู่มือของเขาเพิ่งทำหน้าที่
“อ๊ะ!” เสียงหวานก้ำกึ่งระหว่างรัญจวนกับประหลาดใจ มัลฟอยยิ้มนิดหนึ่งกับชัยชนะที่ได้รับ
ก่อนจะมอบรางวัลชมเชยให้เธอด้วยริมฝีปากของเขาที่เข้าคลอบครองยอดประทุมถันสีหวาน
เฮอร์ไมโอนี่หายใจติดขัด
มือของเธอเลื่อนขึ้นมาขยุ้มผมของมัลฟอยไว้ราวกับมันเป็นที่ยึดเหนี่ยวเพียงอย่างเดียว
“มะ...มัลฟอย อ๊ะ! อย่า...” เฮอร์ไมโอนี่ร้องห้ามอย่างหมดทางขัดขืน
มัลฟอยเลื่อนจากทรวงอกข้างหนึ่งไปยังอีกข้างหนึ่งโดยไม่ละทิ้งข้างเดิมด้วยการคลึงเคล้าด้วยมืออย่างสุขสม
เฮอร์ไมโอนี่เริ่มรู้สึกว่าสายตาพร่ามัว เธอแหงนหน้าไปด้านหลังและจ้องมองดวงไฟสีส้มอย่างไร้สติ
“เฮอร์ไมโอนี่...” มัลฟอยครางเบาๆ เขาเองก็แทบจะทนไม่ไหวอยู่แล้ว
ความปรารถนาของเขาครุโชนราวกับกองไฟที่ร้อนเร่า
เขาถอนกายออกมานิดหนึ่งเพียงเพื่อจะปลดเปลื้องเสื้อเชิ้ตชุ่มน้ำที่โปร่งใส
ก่อนที่จะประชิดเข้าหาตัวเธออีกครั้งราวกับเธอเป็นแม่เหล็กที่ดึงดูด
เขาก้มลงดูดดื่มยอดประทุมถันหวานช้ำของหญิงสาวอีกครั้ง
“อา...มัลฟอย” เฮอร์ไมโอนี่ครางอย่างเพ้อฝัน เธอกำลังจมสู่ความรัญจวนแสนหวานที่มัลฟอยเป็นผู้ปรนเปรอ
แต่โลกทั้งใบราวกับกลับมาหมุนเช่นเดิมเมื่อมัลฟอยดึงชุดเจ้าสาวขึ้นมาให้ลอยเหนือน้ำ
มือร้อนผ่าวที่ตัดกับน้ำเย็นเฉียบวางทาบอยู่บนหน้าท้องแบนราบ ก่อนจะเคลื่อนต่ำลงยังจุดที่มาดหมาย
“มัลฟอย!” เฮอร์ไมโอนี่ราวกับได้สติขึ้นมา
เธอใช้มือดันไหล่กว้างกำยำซึ่งเปียกน้ำเอาไว้ราวกับห้ามปราม มัลฟอยเงยหน้าขึ้นจากทรวงอกอิ่ม
เขายิ้มให้เธออย่างเจ้าชู้
“ไม่เอาน่า...” เขาพูดเบาๆ และก่อนที่เฮอร์ไมโอนี่จะได้ทันทักท้วง
มือของเขาก็เลื่อนผ่านเนื้อผ้าบางเบาของชั้นในลูกไม้ไปยังส่วนที่ร้อนผ่าวที่สุดในร่างกายของเธอ
เฮอร์ไมโอนี่สะดุ้งเฮือกเมื่อเขาลูบไล้มันอย่างเบามือ
“อ๊า...มัลฟอย” เฮอร์ไมโอนี่แยกไม่ออกว่าเสียงนั้นร้องห้ามหรือเป็นเสียงแห่งความต้องการ
มัลฟอยยิ้มได้ใจและเริ่มสอดนิ้วเข้าไปภายในที่ชุ่มชิ้นนั้น
เขากัดฟันกรอดเมื่อเสียงร้องครางที่หลุดออกมาจากปากของเธอทำให้เขาแทบคลั่ง
“อย่า! มัลฟอย” เฮอร์ไมโอนี่ร้องเสียงกระเส่า แต่มัลฟอยไม่ทำตามที่เธอร้องห้าม
เขากลับเริ่มชักนิ้วเข้าออกเสียดสีภายในนั้นอย่างกลั่นแกล้ง
“เธอปฏิเสธมันไม่ได้หรอกเฮอร์ไมโอนี่” มัลฟอยกัดฟันแน่นขณะเพิ่มความเร็วของจังหวะมือ
“เพราะฉันสอนเธอให้ชอบมันแล้ว”
“อ๊า...มัลฟอย” เฮอร์ไมโอนี่อยากจะต้านทานอารมณ์ปรารถนาที่ครุโชนนั้น
แต่เธอทำไม่ได้เมื่อมัลฟอยยังปรนเปรอความสุขสันต์ให้เธอไม่รู้จบสิ้น
เฮอร์ไมโอนี่หลงใหลมัน...และเธอกลัวเหลือเกินว่าเธอจะหลงใหลผู้ที่มอบมันให้แก่เธอด้วย
มัลฟอยเริ่มรู้สึกควบคุมร่างกายไม่ได้ เขารีบถอนนิ้วออกแม้ว่าคนที่เขาปรนเปรอให้จะทำเสียงขัดใจ
เขาดึงชั้นในลูกไม้ออกอย่างเร่งรีบ
ความจริงแล้วคืนแต่งงานที่เขาคิดไว้คือเขาจะค่อยๆรักเธออย่างเชื่องช้าและหอมหวาน
และเขาวาดฝันไว้ว่าเขาจะได้ถอดชุดชั้นในที่เขาเลือกมาเองพวกนี้อย่างนุ่มนวล
แต่ยัยจอมอวดดีกลับทำลายแผนการแสนหวานของเขาเสียสิ้นด้วยการยั่วโทโสเขา
ฉะนั้นมันก็เป็นความผิดของเธอที่เขาไม่สามารถควบคุมอารมณ์ให้ค่อยเป็นค่อยไปได้
ชั้นในลูกไม้เลื่อนหลุดจากปลายเท้า มัลฟอยเหวี่ยงชั้นในเปียกๆนั้นขึ้นไปบนพื้น
เขารีบปลดเปลื้องความเร่าร้อนที่ซ่อนตัวอย่างกระตือรือร้นอยู่ในกางเกง ชายหนุ่มแนบกายเข้าไป
และถ่างขาทั้งสองข้างของหญิงสาวให้โอบรัดสะโพกแกร่งของเขา
ชายหนุ่มเริ่มขยับตัวอย่างใจร้อน
“อ๊า....” เฮอร์ไมโอนี่ครางดังลั่นเมื่อส่วนความเป็นชายของเขาโถมถาใส่กายเธอ
มัลฟอยขยับกายอย่างหรรษาและพรมจูบไปทั่วใบหน้าและซอกคอของเฮอร์ไมโอนี่อย่างร้อนรน
ชายหนุ่มเร่งจังหวะเร็วขึ้นตามอารมณืที่พลุ่งพล่านของเขา
“อา...อา...มัลฟอย” เฮอร์ไมโอนี่ครางไม่ได้สติ
เธอโอบแขนบางรอบคอของชายหนุ่มและซุกหน้าลงกับบ่ากว้างนั้น
ผิวหนังร้อนผ่าวของเขาเปียกชื้นยิ่งทำให้เขาดูสมเป็นชาย เฮอร์ไมโอนี่คิดอย่างเจ็บใจ
“อา...เฮอร์ไมโอนี่ แฮ่กๆ เรียกฉันว่า...เดรโก...สิ” มัลฟอยหอบอย่างเร่าร้อน
เขาต้องการให้เธออ้อนวอนเรียกชื่อเขาเพื่อให้เขาทำสิ่งนั้นให้เธอ
แต่คนที่ซุกหน้าอยู่กับบ่าของเขาก็ยังไม่ยอมพูด มีแต่เสียงครางของเอเท่านั้นที่เขาได้ยิน
“ไม่...ฉัน...อา...พูดไม่ได้” เฮอร์ไมโอนี่ปฏิเสธเสียงสั่น มัลฟอยสบถอย่างกราดกริ้วในลำคอ
เขาดันร่างของเฮอร์ไมโอนี่ให้แผ่นหลังของเธอแนบชิดกับขอบสระ เขาเป็นฝ่ายโน้มกายหาเธอ
และขณะที่เฮอร์ไมโอนี่กำลังงงงันกับสิ่งที่เขาทำ มัลฟอยก็โถมร่างกระแทกใส่เธออย่างไม่หยุดยั้ง
“อ๊า อ๊า...มะ...มัลฟอย...อา” เฮอร์ไมโอนี่ครางไม่เป็นภาษา เสียงหวานของเธอก้องไปทั่ว
ผสมกับเสียงน้ำที่แตกกระจายกับเสียงครางดังลั่นของชายหนุ่ม
“เรียกฉันว่า...เดรโกสิ” มัลฟอยกัดฟันแน่นระหว่างที่พูด เขาจ้องมองดวงตาสีน้ำตาลหยาดเยิ้ม
เธอจ้องมองเขาตอบแต่ยังคงมีแต่เสียงครวญครางเท่านั้นที่เล็ดลอดออกมา
“ไม่เรียกใช่มั้ย” มัลฟอยฟูดอย่างหงุดหงิด เขาถอนกายออกจากร่างของเธอ
เฮอร์ไมโอนี่ทำเสียงไม่พอใจที่เขาขัดอารมณ์ปรารถนาของเธอ
มัลฟอยยิ้มแหบแห้ง เขาถอนกายออกมาจนสุด ก่อนจะกระแทกกลับเข้าไปอย่างแรงและไม่ให้เธอได้ตั้งตัว
“เดรโก!!!” เฮอร์ไมโอนี่ตะโกนจนเกือบจะเป็นเสียงหวีดร้อง
เธอเกาะไหล่เขาแน่นเมื่อเขายังคงทำเช่นนั้นครั้งแล้วครั้งเล่า มัลฟอยรู้สึกว่าความพอใจของเขาล้นปี่
เขาจึงตอบแทนเธอด้วยการถาโถมใส่เธออย่างรุนแรง
“เดรโก...อ๊า...อ๊ะ! เดรโก...เดรโก!” เฮอร์ไมโอนี่พร่ำเรียกชื่อเขาไม่หยุด
มัลฟอยรู้สึกสั่นไหวกับความแปลกใหม่นี้ เขาก้มลงที่ริมหูของเธอ
ขบเม้มติ่งหูนั้นนิดหนึ่งก่อนจะกระซิบเรียกชื่อเธอบ้าง
“เฮอร์ไมโอนี่ เธอเป็นของฉัน...เธอต้องลืมพอตเตอร์!” เสียงของเขาสั่นพอๆกับเสียงครางของเธอ
เฮอร์ไมโอนี่เกาะเกี่ยวมัลฟอยแน่นขึ้นเมื่อเธอรู้สึกว่าสิ่งนั้นกำลังจะมาถึง
“ดะ...เดรโก ฉันจะ...อ๊า” เฮอร์ไมโอนี่ร้องลั่นและหลับตาแน่น มัลฟอยเองก็รู้สึกเช่นเดียวกับเธอ
ดังนั้นเขาจึงรั้งสะโพกของเธอเข้ามา
และโถมกายรุนแรงซ้ำแล้วซ้ำเล่าเพื่อจะตักตวงความสุขไวให้ได้มากที่สุด
“เฮอร์ไมโอนี่!” มัลฟอยร้องลั่นและแหงนหน้าขึ้น
เฮอร์ไมโอนี่หวีดร้องสนั่นและเกาะเกี่ยวมัลฟอยแนบแน่น มัลฟอยปลดปล่อยความปรารถนาใส่กายเธอ
เขาซึมซาบความสุขนั้นเข้าไปทั่วทุกตารางนิ้วของร่างกาย
ชายหนุ่มก้มลงมองร่างอ่อนปวกเปียกของภรรยา ใบหน้าสวยน่ารักบิดเบี้ยว
คิ้วบางขมวดแน่นอย่างเคร่งเครียดและเหนื่อยล้า
เธอสลบไปแล้ว...
มัลฟอยเอนศีรษะของเธอให้มือใหญ่โตของเขารองรับ เขาก้มลงจูบริมฝีปากเอิบอิ่มอย่างสั่นไหว
เมื่อเขาเงยหน้าขึ้นมา... เขาจึงพูดกับคนที่สลบไสลอยู่ในอ้อมแขน
“เธอเป็นของฉัน...เธอเป็นของฉันเท่านั้นเฮอร์ไมโอนี่” เขาพูดอย่างโหยหา
ก่อนจะกอดร่างไร้สติของเธออย่างหวงแหน....
................................................................
“นายหล่อดีนะ” หนุ่มผมแดงกระแอ้มเบาๆอย่างอิจฉา
สูทสีขาวของเขาทำให้ผมสีแดงเจิดจ้าของเขาดูร้อนแรงและแสบตาเป็นที่สุด แฮร์รี่หันมามองรอน
หนุ่มผมแดงถอนหายใจเฮือกใหญ่เมื่อเห็นสีหน้าของคนเป็นเจ้าบ่าวที่เหมือนจะไปขึ้นเขียงไม่ใช่ไปเข้าพิธีแต่
งงาน
“นายช่วยวางเรื่องเฮอร์ไมโอนี่ลงสักสองสามชั่วโมงแล้วไปเป็นเจ้าบ่าวให้น้องสาวฉันได้มั้ย”
รอนก้าวเข้ามาตรงหน้าแฮร์รี่และช่วยเขาจัดเนคไทน์ที่ไม่ตรงให้เข้าที่เข้าทาง
แฮร์รี่อยู่ในสูทสีขาวสะอาดตา แต่ใบหน้าของเขากลับดูมืดมนอย่างเห็นได้ชัด
“นายไม่ห่วงเธอเลยรึ” แฮร์รี่ถามเสียงเครียดอย่างไม่พอใจ
รอนทำปากยื่นอย่างรำคาญและส่ายหน้ารัวให้ว่าที่น้องเขย
“ฉันแทบจะเอาเชือกรัดคอตัวเองตายอยู่แล้ว
ฉันว่าอย่างน้อยมันก็คงอึดอัดน้อยกว่าที่ฉันกำลังรู้สึกเป็นห่วงเฮอร์ไมโอนี่อยู่ตอนนี้”
กระบนใบหน้าของเขาแดงเข้มขึ้นมาทันทีเมื่ออารมณ์ร้อนของเขาพุ่งพล่าน “นายอย่ามาว่าฉันนะ
เฮอร์ไมโอนี่น่ะสำคัญกับฉันเท่ากับแม่กับน้องของฉันเลย
ฉันสาบานว่าถ้าเธอเป็นอะไรไปฉันจะขยี้ให้คนที่มันทำกับเธอให้แหลกอยู่ใต้รองเท้าของฉัน”
เขายืนยันคำพูดของตัวเองด้วยสีหน้าที่เหมือนกับฆาตกร แฮร์รี่มองเพื่อนสนิทอย่างสำนึกผิด
“ฉันขอโทษ”
“ช่างมันเหอะ... เอาเป็นว่าหลังจากงานแต่งงานของพวกนายแล้วเราจะค้นหาเฮอร์ไมโอนี่กันต่อ
นายไม่ต้องห่วงว่าจินนี่จะว่านายถ้านายเอาเวลาฮันนีมูนไปตามหาเฮอร์ไมโอนี่
เพราะเธอเป็นคนปรึกษาแผนการนี้กับฉันเอง
และดูเหมือนว่าความตั้งใจที่จะฆ่าไอ้บ้าตัวนั้นมีมากกว่านายกับฉันรวมกันเสียอีก”
“ค่อยยังชั่ว” แฮร์รี่ถอนหายใจเฮือกใหญ่ เขากังวลแปลกๆว่าจินนี่จะเรียกร้องเวลาของเขาเพื่อตัวเธอเอง
แต่เปล่าเลย... เธอกลับสนับสนุนเขาในการตามหาเฮอร์ไมโอนี่เต็มที่
และดูเหมือนว่าเธอจะมุ่งมั่นมากกว่าเขาเสียด้วย
“เอาล่ะ นายหล่อสมบูรณ์แบบแล้ว” รอนทุบต้นแขนแฮร์รี่ทีหนึ่งอย่างหยอกเย้า
แฮร์รี่หัวเราะเบาๆแล้วเอาคืน ทั้งสองยิ้มให้กัน... เมื่อมิตรภาพระหว่างเพื่อนกำลังจะจบลง
และความสัมพันธ์ฉันญาติมิตรกำลังจะเกิดขึ้น
“โชคดีว่ะเพื่อน ระวังอารมณ์ร้อนของน้องสาวฉันไว้ให้ดี
และระวังคำสาปค้างคาวของเธอด้วยเวลาที่เธอโมโห”
แฮร์รี่ยืนอยู่หน้าแท่นพิธี... เมื่อประตูโบสถ์เปิดออก
จินนี่ในชุดเจ้าสาวสีขาวฟูฟ่องก็เดินคล้องแขนมากับอาร์เธอร์ วีสลี่ย์ผู้เป็นบิดาตามประเพณี
รอนเผยรอยยิ้มกว้างเมื่อเห็นน้องสาวของเขาสวยผุดผาดในชุดเจ้าสาว
แฮร์รี่ไม่เคยเห็นจินนี่สงบเสงี่ยมเท่านี้มาก่อน เธอยิ้มอย่างประหม่าให้กับทุกคน
และเห็นได้ชัดว่าดวงตาเปี่ยมสุขของเธอกำลังจับจ้องมาที่ว่าที่คนที่กำลังจะเป็นสามีของเธอในอีกไม่กี่นาที
ข้างหน้า
อาร์เธอร์ส่งจินนี่ให้แฮร์รี่ เขายื่นมือออกไปรับมือของเธอ บ่าวสาวยิ้มให้กัน...
แต่รอยยิ้มของแฮร์รี่ดูแห้งเหือดราวกับแผ่นฟ้าที่ไร้ฝน
“ฝากดวงใจของฉันด้วย” อาร์เธอร์โน้มตัวมากระซิบข้างหูแฮร์รี่
เขาไม่ได้สังเกตเห็นรอยยิ้มของแฮร์รี่ที่ฝืดเคืองเหลือเกิน
แฮร์รี่จงใจที่จะไม่สบตากับเจ้าสาวของเขาอีก จินนี่ก้าวขึ้นมายืนอยู่ข้างกายแฮร์รี่อย่างสง่างาม
รอยยิ้มแสนสุขปรากฏอยู่บนริมฝีปากของเธอราวกับว่ามันจะไม่มีวันจางหายไป
ขณะที่บาทหลวงเริ่มกล่าวคำนำพิธี หูของแฮร์รี่ไม่ได้แว่วเสียงของบาทหลวงชราเลย
ดวงตาของเขาจับจ้องที่พระเยซูเจ้า... เฝ้าภาวนาขอให้เฮอร์ไมโอนี่ปลอดภัย ขอให้เธอกลับมาหาเขา...
แค่ขอให้เธอกลับมาเท่านั้น
ปัง!
เสียงกระแทกประตูร้องเรียกให้บาทหลวงหยุดกล่าวคำนำพิธีและดึงดันให้แฮร์รี่หันไปที่ประตู
เสียงซุบซิบแซ่ดไปทั่วโบสถ์อันศักดิ์สิทธิ์ แต่เสียงเหล่านั้นไม่ได้เข้าหูแฮร์รี่เลย
เมื่อดวงตาของเขาได้เห็นสิ่งที่เขากำลังค้นหาอยู่
เฮอร์ไมโอนี่ยืนพิงประตูไว้ราวกับขาทั้งสองของเธอใช้การไม่ได้
ดวงตาสีน้ำตาลเข้มของเธอที่ไร้ประกายใดๆมองผ่านทุกคนมาที่แฮร์รี่
เธอสวมชุดสีขาวเรียบง่ายที่ไม่เหมาะกับสถานที่เลย
“เฮอร์ไมโอนี่...” แฮร์รี่ได้ยินเสียงตัวเองกระซิบ ตอนนั้นเองที่เวลาราวกับว่าหยุดอยู่ชั่วนิรันดร์
เขามองเธอราวกับไม่เชื่อสายตา หัวใจของเขาเต้นเร็วแรงขึ้นตามวินาทีที่เวลาผ่านพ้นไป
เขาเห็นได้ชัดเจนว่ามีน้ำใสๆไหลรินจากดวงตาไร้แววของเธอ
ก่อนที่เธอจะค่อยๆทรุดฮวบลง...ร่างของเธอกองนั่งอยู่บนพื้นอย่างสิ้นหวัง
ดวงตาของเธอยังคงจับจ้องมาที่ชายที่รัก ขณะที่มุมปากของเธอค่อยๆคลี่ยิ้มออกมา
โชคดี... แฮร์รี่อ่านปากของเธอได้เช่นนั้น
หัวใจของแฮร์รี่เต้นเร็วแรงก่อนจะค่อยๆกลายเป็นปวดร้าว เขาก้าวอย่างมั่นคงไปหาเธอ
ไม่สนใจสายตานับร้อยที่กำลังมองเขาอยู่ แฮร์รี่รู้เพียงว่าเขาจะต้องไปหาเธอ เขาจะต้องได้เธอกลับมา
และก่อนที่แฮร์รี่จะเดินไปถึงเธออีกเพียงห้าก้าวเท่านั้น
เฮอร์ไมโอนี่ลุกขึ้นยืนอย่างรวดเร็วแต่ดูอ่อนแรง ก่อนที่เธอจะวิ่งด้วยเท้าเปล่าออกไปจากประตูโบสถ์
“เฮอร์ไมโอนี่!” แฮร์รี่ร้องตะโกนเสียงดังที่สุดในชีวิต
จนหญิงแก่วัยบางคนในโบสถ์ถึงกับต้องร้องอุทานออกมาอย่างตกใจ แฮร์รี่ไม่รอช้าเลยที่จะวิ่งตามเธอออกไป
เขาเห็นเธอวิ่งเข้าไปในสวนที่มีต้นไม้ปกคลุมครึ้ม แฮร์รี่พยายามก้าวขาให้เร็วที่สุด
แต่ถึงเขาจะวิ่งเร็วเพียงไรก็ดูเหมือนจะตามเธอไปไม่ทันอยู่ดี
“เฮอร์ไมโอนี่! หยุดก่อน” แฮร์รี่ร้องเรียกเธอ แต่เธอไม่ได้ชะลอเท้าลงเลย
เฮอร์ไมโอนี่ยกมือขึ้นปาดน้ำตา เธอพยายามอย่างยิ่งที่จะไม่หันหลังกลับไปมองเขา
ภาพเขาที่แสนหล่อเหลาในชุดเจ้าบ่าว
กับจินนี่แสนสวยในชุดเจ้าสาวทำให้เฮอร์ไมโอนี่รู้สึกเหมือนตัวเองจะไม่สามารถหายใจได้อีกต่อไป
เฮอร์ไมโอนี่นึกตำหนิตัวเองที่มาที่นี่ เธอมาดูเขากลายเป็นสามีของคนอื่นทำไม
แต่ส่วนลึกในใจสั่งให้เธอมา
“หยุดก่อน...ได้โปรด” แฮร์รี่อ้อนวอน
ขณะที่เฮอร์ไมโอนี่รู้สึกว่าขาของเธอเริ่มที่จะไม่ทำตามคำสั่งของเธอนั้น
และรู้สึกว่าแฮร์รี่กำลังจะมาถึงตัวเธอ ...เขาก็ก้าวออกมาขวางข้างหน้า
และรับเธอไว้ในอ้อมแขนอย่างอ่อนโยน
มัลฟอยรวบร่างของเฮอร์ไมโอนี่ที่อ่อนแรงเกือบจะหมดสติขึ้นมา เขาอุ้มเธอไว้ในอ้อมแขน
กอดร่างของเธอกระชับแน่นอย่างหวงแหนและไม่ยกให้ใคร
แฮร์รี่ค่อยๆลดฝีเท้าลงจนหยุดนิ่งเมื่อเว้นระยะห่างจากมัลฟอยได้พอสมควร
ชายหนุ่มทั้งสองจ้องมองกันราวกับจะเข่นฆ่ากันด้วยดวงตาคมกริบเกลียดชังนั้น
แฮร์รี่สบถในลำคอด้วยวาจาหยาบคายที่สุดที่เขาจะนึกได้
“ปล่อยเธอ” แฮร์รี่คำรามลอดริมฝีปากสีซีด ดวงตาสีเขียวเข้มขึ้นเพราะประกายอาฆาต
“ทำไมฉันจะต้องปล่อยเธอด้วย” มัลฟอยกล่าวด้วยเสียงเย็นชาที่สุดในชีวิต
ทำให้คนที่ได้ฟังถึงกับหนาวไปทั่วทั้งแผ่นหลัง
“นายกำลังจะทำอะไรเธอ” แฮร์รี่ถามอย่างมาดร้าย
“ฉันแค่จะพาเธอไปจากสิ่งที่เธอไม่ต้องการ และสิ่งนั้นคือนาย...”
มัลฟอยค่อยๆเลื่อนจากใบหน้าของแฮร์รี่ และค่อยๆหรุบตาลงมองคนที่เขาอุ้มอยู่
เธอซุกใบหน้ากับแผ่นอกกว้างของเขาราวกับเด็กหญิงที่ขอร้องให้แม่ของเธอพาเธอหนีไปจากเด็กใจร้ายที่กลั่นแก
ล้งเธอ ร่างเล็กๆของเธอสั่นเทา
น้ำหนักของเธอเบามากจนมัลฟอยกลัวว่าถ้าเขากอดเธอไว้ไม่แน่นพอเธอจะหายไป
“ปล่อยเธอเดี๋ยวนี้ไอ้ชาติชั่ว! นายนั่นแหละคือคนที่เธอไม่ต้องการ!” แฮร์รี่ตะโกนใส่มัลฟอย
หัวใจเขาเต้นรุนแรงเมื่อภาพที่เฮอร์ไมโอนี่อยู่ในอ้อมกอดของศัตรูทำให้เขาแทบบ้าคลั่ง
“งั้นลองถามเธอดีมั้ยล่ะ...ว่านายหรือฉันกันแน่คือคนที่เธอไม่ต้องการ” มัลฟอยกระชับเธอแนบอก
ต่อให้เฮอร์ไมโอนี่บอกว่าคนที่เธอไม่ต้องการคือเขาเขาก็จะไม่ยอมปล่อยเธอไป “ว่าไง”
เขากระซิบกับเธอด้วยเสียงตกประหม่าที่สุดในชีวิต
เกิดความเงียบอยู่ครู่หนึ่ง ชายหนุ่มทั้งสองต่างจ้องมองหญิงสาวที่ตนปรารถนาด้วยสีหน้าตื่นเต้น
แฮร์รี่หายใจขาดห้วงหลายครั้ง
เฮอร์ไมโอนี่โอบแขนทั้งสองข้างรอบคอของมัลฟอย เธอซบหน้าลงกับไหล่ของเขาและหลับตาลงเพื่อไล่หยาดน้ำตา
“พาฉันไปที...มัลฟอย”
คำตอบของเธอสร้างรอยยิ้มให้มัลฟอย แต่สร้างความขมขื่นให้แฮร์รี่อย่างเห็นได้ชัด
มัลฟอยกระตุกมุมปากให้แฮร์รี่ก่อนจะหมุนตัวและเดินไปที่รถสีดำซึ่งจอดอยู่บนริมฟุตบาท
แฮร์รี่มองตามด้วยแววตาที่ตกตะลึง เฮอร์ไมโอนี่ไม่ต้องการเขา...แล้วเธอต้องการมัลฟอยอย่างนั้นหรือ!
เธอหายตัวไปอยู่กับเขาอย่างนั้นหรือ แล้วทำมไสภาพของเธอถึงได้ดูอกช้ำขนาดนั้น
ดวงตาของเธอที่ไม่แสดงประกายใดๆหรือารมณ์ความรู้สึกใดๆอีกแล้ว ใครทำให้เธอเปลี่ยนไปได้ขนาดนี้...
“แฮร์รี่! กลับเข้าไปเดี๋ยวนี้!” รอนแตะไหล่ที่แข็งทื่อของเพื่อนหนุ่ม
แฮร์รี่ตาลอยมองถนนที่ว่างเปล่า เหมือนกับการวิ่งออกมาจากโบสถ์นั้นเขาได้ลืมเอาวิญญาณติดมาด้วย
“นายเป็นอะไรไป!” รอนตะคอกถาม เขาจับแฮร์รี่มาประจันหน้า ทันทีที่แฮร์รี่ได้เห็นหน้ารอน
ราวกับว่าสติของเขาคืนมา
“รอน! มัลฟอยมันพาเฮอร์ไมโอนี่ไป ฉันต้องไปช่วยเธอ รอน!” แฮร์รี่ผลุนผลันทำท่าจะวิ่งออกไป
รอนรีบตะครุบตัวเพื่อนสนิทไว้ก่อนที่สติอันไร้การตริตรองของเขาจะทำให้ทุกอย่างพังพินาศ
“จะบ้าเรอะ! สิ่งที่นายต้องทำตอนนี้คือกลับเข้าไปในโบสถ์แล้วกล่าวรับน้องสาวของฉันเป็นภรรยาของนาย!”
“คิดว่าตอนนี้ฉันจะมีอารมณ์รับใครเป็นเมียอีกเรอะ! นายไม่เห็นเฮอร์ไมโอนี่เมื่อกี้รึไง
ฉันต้องไปช่วยเธอ!” แฮร์รี่ดันรอนออก
แต่เพื่อนผมแดงของเขาอาศัยพละกำลังที่มากกว่าตะครุบรัดตัวเขาเอาไว้อีกครั้งและเริ่มพูดให้สติ
“แล้วจินนี่ล่ะ! นายคิดว่าเธอจะทำยังไง
ตอนนี้เธอยืนพะว้าพะวังอยู่ในโบสถ์เพราะความกังวลทั้งเรื่องนายและเรื่องเฮอร์ไมโอนี่
นายช่วยคิดถึงเธอบ้างได้มั้ย!” เมื่อรอนหยุดตะโกนทุกสิ่งทุกอย่างก็เงียบงัน
มีเพียงเสียงลมหายใจหนักหน่วงของคนทั้งคู่เท่านั้น รอนค่อยๆปล่อยตัวแฮร์รี่...
เขาก้าวถอยหลังออกมาและยกมือขึ้นเสยผมสีแดงเพลิงที่ร่วงลงมาปิดใบหน้า
ก่อนจะมองแฮร์รี่ที่ดูเหมือนไม่รู้ว่าควรจะทำยังไงดี
“นายกลับเข้าไปในโบสถ์... ส่วนเรื่องเฮอร์ไมโอนี่ฉันจะจัดการเอง นายกลับไปแต่งงานซะ! เข้าใจมั้ย”
รอนตบไหล่แฮร์รี่ครั้งหนึ่ง เขาละทิ้งหน้าที่เพื่อนเจ้าบ่าวและเดินออกไปจากบริเวณสถานที่ศักดิ์สิทธ์
แฮร์รี่มองตามเพื่อนหนุ่มผมแดงไป
ก่อนจะเดินอย่างเชื่องช้ากลับไปที่โบสถ์...ราวกับเขาไม่อยากจะไปที่นั้นเลย
เฮอร์ไมโอนี่กำลังมองตัวเองในกระจก ภาพที่เธอเห็นคือหญิงสาวคนหนึ่งในชุดเจ้าสาวสีขาว
ภาพของหญิงสาวที่ดูเหมือนจะขายวิญญาณเพื่อซาตานไปแล้ว
ช่างทำผมเพิ่งออกไปเมื่อครู่หลังจากที่เฮอร์ไมโอนี่ขอร้องให้เธอได้อยู่ตามลำพังสักครู่
เธอรู้ว่าเธอจะต้องเป็นภรรยาของมัลฟอยหลังจากที่เธอลงนามในใบสมรสแล้ว
เพียงแต่เธอไม่คิดว่าจะมีการแต่งงาน และไม่คิดว่ามันจะรวดเร็วขนาดนี้
หลังจากที่เธอไปที่โบสถ์และพบภาพที่ฆ่าหัวใจของเธอ มัลฟอยพาเธอมาที่โบสถ์แห่งหนึ่งใกล้นั่นๆ
และจัดการให้เธอได้ดูดีที่สุดในชุดเจ้าสาวแสนสวยที่ครบสมบูรณ์ แสดงว่าเขาได้คิดแผนการนี้มานานแล้ว...
และเขามั่นใจมากด้วยว่าเธอจะยอมแต่งงานกับเขา
ตอนนี้เฮอร์ไมโอนี่ไม่มีอะไรเหลือแล้ว หัวใจของเธอถูกทำร้าย และเอได้ขายวิญญาณให้มัลฟอยไปแล้ว
เขากำลังจะเป็นสามีของเธอ มันทำให้เฮอร์ไมโอนี่สลดใจ แต่ไม่ทำให้เธอร้องไห้...
อาจเพราะเธอไม่มีอะไรเหลือแล้วก็เป็นได้
เฮอร์ไมโอนี่มองเห็นในกระจกว่าประตูค่อยๆเปิดออก
ถ้าคนที่เข้ามาคือมัลฟอยก็คงจะไม่ทำให้แววตาของฌะอกราดเกรี้ยวและกระโดดลุกขึ้นยืนเช่นนี้
เฮอร์ไมโอนี่หันไปจ้องมองผู้มาเยือนอย่างโกรธจัด
“คนสารเลว! คุณมาทำอะไรทีนี่”
“ทำไมเรียกลุงแบบนั้นล่ะ เรา...เราเป็นญาติที่เหลือของกันและกัน” เลนนอนพูดเสียงตะกุกตะกัก
เขาอ้าแขนกว้างราวกับเจอเรื่องโชคดี
ชายแก่อยู่ในสูทสีขาวที่กระดุมหน้าดูเหมือนจะหลุดออกมาเพราะหน้าท้องกว้างโตของเขาที่ออกแรงดัน
“เพราะคุณนั่นแหละ...เพราะคุณฉันถึงต้องมาเจอเรื่องทุเรศแบบนี้!” ไม่มีเยื่อใยเหลืออยู่ในน้ำเสียงเลย
เฮอร์ไมโอนี่นึกดีใจที่มัลฟอยยึดไม้กายสิทธิ์ของเธอไป
ไม่เช่นนั้นเธออาจจะใช้มันฆ่าชายที่ยืนอยู่ตรงหน้าและพาตัวเองไปจบชีวิตลงในอัซคาบัน
“หนูได้แต่งงานนะเฮอร์มี่ที่รัก หนูไม่ดีใจหรือ”
“ฉันไม่ได้แต่งงาน! ฉันขายวิญญาณ เพราะคุณนั่นแหละที่เอาฉันไปขายให้คนสารเลวนั่น
แล้วฉันก็ต้องมาเจอเรื่องแบบนี้ ชีวิตของฉันพินาศก็เพราะคุณ!”
เฮอร์ไมโอนี่หายใจหนักและรุนแรง ทรวงอกที่ล้นออกมาจากคอเสื้อเว้าโค้งกระเพื่อมไหวตามจังหวะหายใจ
เธอพยายามข่มอารมณ์ที่เธอนึกว่าจะไม่มีอีกแล้ว
เฮอร์ไมโอนี่รู้สึกดีขึ้นเมื่อรู้ว่าตัวเองยังมีความรู้สึกอยู่
“คุณมาทำระยำอะไรที่นี่” เธอหลุดคำหยาบอย่างไม่ได้ตั้งใจ
“ไอ้สารเลวแม็คไกวน์มันจับตัวลุงมา...มันขังลุงไว้ในบ้านแคบๆ
แล้วมันก็บังคับให้ลุงมาทำหน้าที่ส่งตัวหนูให้เจ้าบ่าว”
ความจริงที่ได้รู้ทำให้เฮอร์ไมโอนี่นึกเกลียดว่าที่สามีของเธอมากขึ้น
นี่เขาเอาความมั่นใจมากมายแบบนั้นมาจากไหน เขามั่นใจได้อย่างไรว่าเธอจะยอมแต่งงานกับเขา
เขาถึงได้จัดเตรียมอะไรไว้ล่วงหน้าเช่นนี้ เขาคิดว่าเธอเป็นผู้หญิงประเภทไหนกัน
เขาดูถูกเธอเช่นนี้ได้อย่างไร...
ก่อนที่เฮอร์ไมโอนี่จะได้แช่งชักหักกระดูกว่าที่สามีไปมากกว่านี้
ประตูห้องก็เปิดออกพร้อมกับช่างแต่งหน้าที่เข้ามาบอกเอว่าถึงเวลาแล้ว
เฮอร์ไมโอนี่สบตาตื่นตระหนกของเลนนอนแล้วสูดลมหายใจลึก
“ยื่นแขนมาสิ! ฉันจะได้ขายตัวเองให้สมบูรณ์แบบไง!”
มัลฟอยเห็นดวงตาอาฆาตแค้นของเจ้าสาวมาได้แต่ไกล ตอนแรกเขาตกตะลึงในความงามของเธอ
เธอช่างเหมาะกับชุดเจ้าสาวที่เขาเลือกเอง
ผมที่เพียงแค่ตกแต่งด้วยดอกไม้สีขาวเล็กๆตามเส้นผมที่ปล่อยสยายของเอช่างสวยงามตามแบบที่เขาจินตนาการไว้ว่าเธอจะสวยในผมทรงนี้ที่เขาเลือก
ผ้าคลุมที่เป็นลูกไม้ระบายน่ารักช่วยทำให้เธอดูน่ารักเหลือเกิน...ถ้าเพียงแต่ดวงตาของเธอจะไม่กำลังฆ่าเขาเท่านั้นเอง
แม็คไกวน์ยืนอยู่ข้างๆเขาและคอยส่งยิ้มล้อเลียนให้เขาตลอดเวลา มัลฟอยถอนหายใจแรง...
และเมื่อรู้ตัวอีกทีเลนนอนที่ถูกแม็คไกวน์บังคับให้มาร่วมพิธีนั้นก็ส่งตัวเฮอร์ไมโอนี่ให้เขา
มัลฟอยรับมือที่เปลือยเปล่าของเฮอร์ไมโอนี่มา ขณะที่เธอขยับตัวเพื่อจะไปยืนอยู่ข้างๆเขานั้น
มัลฟอยก็โน้มตัวไปกระซิบชิดริมหูเธอ
“สวยจัง” เขากล่าวชมอย่างจริงใจ และรู้สึกผิดหวังเล็กๆที่เธอเพียงแค่ยิ้มให้เขาอย่างโหดร้าย
บาทหลวงเริ่มกล่าวคำนำพิธี
มัลฟอยไม่พยายามสนใจใบหน้าที่เริ่มเหมือนจะร้องไห้เข้าไปทุกทีของว่าที่ภรรยา
แขกที่ถูกเชิญมานั้นคงจะนึกว่าเธอเพียงแค่กำลังจะร้องไห้เพราะความปลื้มปีติ
แต่มัลฟอยรู้ดีว่าเธอกำลังจะหลั่งน้ำตาเพราะอะไร
และน่าแปลกใจเหลือเกินที่เขาทนเห็นเธอร้องไห้ไม่ได้...
เฮอร์ไมโอนี่รู้สึกเหมือนตัวเองเข้าใกล้ความตายทุกขณะที่บาทหลวงกล่าวคำอ่านจากพระคัมภีร์
เธอสังเกตเห็นว่ามัลฟอยหุบยิ้มไปแล้ว
อันที่จริงในวันนี้เขาดูหล่อมากในชุดสูทสีขาวและผมที่เรียบเพราะน้ำมันของเขา
แต่ถ้าคนที่ยืนอยู่ข้างๆเธอและหล่อนเหลาเช่นนี้เป็นแฮร์รี่ที่ป่านนี้คงเป็นสามีของจินนี่ไปแล้วล่ะก็
เธอคงจะมีความสุขมากกว่านี้หลายเท่านัก
“เดรโก มัลฟอย คุณจะรับเฮอร์ไมโอนี่ เจน เกรนเจอร์ เป็นภรรยา จะร่วมทุกข์ร่วมสุข
จะดูและในยามแก่เฒ่า ในยามเจ็บป่วย และจนกว่าจะตายจากกันหรือไม่” หัวใจของมัลฟอยเต้นระรัว
ไม่รู้ว่าเพราะอะไร
แต่ตอนนี้เขารู้สึกว่าสวรรค์อยู่ตรงหน้า...และเขาไปถึงมันเมื่อเขากล่าวอย่างมั่นใจว่า...
“รับครับ”
เฮอร์ไมโอนี่อยากชกปากมัลฟอยที่เขาตอบรับ
ในขณะที่เธอกำลังขอพรจากพระเจ้าที่อยู่ตรงหน้าว่าขอให้เขาเกิดรู้สึกเกลียดเลือดสีโคลนขึ้นมาและปฏิเสธเธอ
แต่มันไม่เป็นเช่นนั้น...
“เฮอร์ไมโอนี่ เจน เกรนเจอร์ คุณจะรีบเดรโก มัลฟอยเป็นสามี ร่วมทุกข์ร่วมสุข
จะดูและในยามแก่เฒ่า ในยามเจ็บป่วย และจนกว่าจะตายจากกันหรือไม่”
เธอจะตอบว่าไม่ได้หรือ? ในเมื่อพระเจ้ายังเมินเฉยต่อคำขอครั้งสุดท้ายของเธอ
เฮอร์ไมโอนี่ก้มหน้าลงเพื่อซ่อนน้ำตา
และเมื่อเธอเงนหน้าขึ้นและพร้อมอย่างไม่เต็มใจที่จะเป็นภรรยาของเดรโก มัลฟอย...
“เฮอร์ไมโอนี่!” เสียงหนึ่งชะงักเธอไว้และเสียดแทงเข้าไปในหัวใจที่ชอกช้ำของเธอ
เฮอร์ไมโอนี่หันไปและพบแฮร์รี่กับจินนี่ยืนอยู่ที่ประตูโบสถ์นั่น
ดวงตาของแฮร์รี่เรียกร้องให้เธอปฏิเสธมัลฟอยอย่างเห็นได้ชัด
เฮอร์ไมโอนี่เกือบจะใจอ่อนเช่นนั้นหากเธอไม่ได้เห็นจินนี่ในชุดเจ้าสาวที่ยืนเคียงข้างแฮร์รี่อยู่
และกำลังจ้องมองเธออย่างตื่นตะลึง
ภาพนั้นสั่งให้เฮอร์ไมโอนี่หันหลังกลับ โดยที่เธอไม่ได้เห็นแววตาโล่งใจของมัลฟอย...
“รับ...ค่ะ” เธอกล่าว
“และในบัดนี้ พ่อขอประกาศว่าลูกทั้งสองเป็นสามีภรรยากันโดยถูกต้อง เชิญเจ้าบ่าวจูบเจ้าสาวได้”
มัลฟอยจับไหล่ของเฮอร์ไมโอนี่ให้หันมา เขายิ้มอย่างยินดีขณะที่เปิดผ้าคลุมหน้าเจ้าสาวออก
ดวงตาของเธอที่เขาเห็นทำให้มัลฟอยรู้สึกว่าหัวใจหยุดเต้น เธอจ้องมองเขาอย่างสิ้นหวัง
เลื่อนลอย...ราวกับว่าในตอนนี้เขาจะทำอย่างไรกับชีวิตเธอ เธอก็จะไม่สนใจ
มัลฟอยบอกตัวเองว่าเขาไม่สนใจ อย่างไรตอนนี้เธอก็เป็นภรรยาของเขาแล้ว เป็นผู้หญิงต้องห้ามที่แฮร์รี่พอตเตอร์ไม่มีสิทธิ์แตะต้อง มัลฟอยโน้มใบหน้าลงมา...และขณะที่เขากำลังจะประทับริมฝีปากนั้น
น้ำเสียงเคืองแค้นของเธอก็กระซิบรดปากเขาว่า
“จนกว่าจะตายจากกัน...เท่านั้น และฉันภาวนาขอให้ความตายมาเยือนฉันเร็วๆ”
คำพูดของเธอทำให้มัลฟอยอกลุกเป็นไฟ เขาเม้มริมฝีปากแน่น ก่อนจะดึงเธอเขามาจูบอย่างรุนแรง...
ราวกับจะย้ำว่า...เธอเป็นของเขาเท่านั้น!
แฮร์รี่ไม่รู้เพราะอะไร ภาพที่มัลฟอยจูบเฮอร์ไมโอนี่ทำให้เขาไม่อยากมีชีวิตอยู่อีกต่อไป...
เขาค่อยๆหันไปมองจินนี่ที่ยืนอยู่ข้างๆเขาด้วยแววตาที่เหมือนกับไม่แน่ใจในอะไรบางอย่าง
ราวกับเขากำลังถามตัวเองว่า...
เขา...รักจินนี่จริงๆรึเปล่า?!
JE TE VEUX chapter 14 : คืนแต่งงาน [R]
เจ้าบ่าวและเจ้าสาวกำลังกอดก่ายกัน
และพากันโยกย้ายช้าๆตามจังหวะเพลงช้าที่หวานซึ้งซึ่งถูกบรรเลงโดยวงดนจรีคลาสสิคชั้นเยี่ยม
ซึ่งเจ้าบ่าวเป็นผู้เนรมิตขึ้นมาด้วยเงินอันมหาศาลของตนเอง
เฮอร์ไมโอนี่รู้สึกราวกับว่าวิญญาณของเธอได้หนีหายไปแล้ว
เหลือแต่เพียงร่างกายของเธอเท่านั้นที่ทำตามอย่างที่สมองคิดโดยไร้อารมณ์
ขณะที่มือของเธอวางอยู่บนหน้าอกกำยำซึ่งซ่อนตัวอยู่ในชุดสูทสีขาวของมัลฟอยนั้น
เธอพยายามใช้แรงน้อยๆกดที่หน้าอกเขาเพื่อดันไม่ให้เขาเข้ามาประชิดตัวเธอมากนัก
แต่ราวกับว่าเธอยิ่งขัดเขายิ่งทำ เมื่อเธอยิ่งดันเขาอออกห่าง
มือของเขาที่จงใจไม่วางอยู่ในตำแหน่งที่ควรจะวาง เช่น เอว
แต่ตอนนี้แขนแกร่งของเขาได้โอบรัดสะโพกกลมกลึงของเฮอร์ไมโอนี่เอาไว้อย่างจงใจ
และหลายครั้งที่เขาแกล้งภรรยาของเขาด้วยการเลื่อนมือลงมาเกาะกุมที่บั้นท้าย
และเมื่อได้รับสายตาตำหนิจากภรรยาในออมแขน
เขาก็จะทำท่าทางไม่รู้ไม่ชี้และเลื่อนมือขึ้นมาอยู่ในตำแหน่งเดิม
อีกแขนหนึ่งเขาสอดอยู่ใต้วงแขนของเจ้าสาว
แขนของเขาพาดอยู่บนแผ่นหลังใกล้กับไหล่บางเพื่อกักกันเจ้าสาวของเขาให้ตกอยู่ในอ้อมแขนของเขา
มือของเขาวางอยู่บนหัวไหล่อีกด้านหนึ่ง และเจ้ามือข้างนี้ที่ซุกซนเหมือนมืออีกข้างหนึ่ง
เขามักจะแกล้งสอดมือเข้าไปใต้วงแขนอีกด้านหนึ่งของเจ้าสาวและทำเป็นว่าเผลอสัมผัสกับหน้าอกของเธอ
และครั้งนี้ก็เช่นกัน
“รู้จักคำว่า ‘สำรวม’ บ้างมั้ยมัลฟอย”
เฮอร์ไมโอนี่ดุในขณะที่สายตาของเธอเอาแต่จับจ้องอยู่ที่วงดนตรีคลาสสิคที่น่าสงสาร...
พวกเขาจะรู้หรือไม่หนอว่าได้มาเล่นดนตรีในงานแต่งงานที่ไม่น่าจะเกิดขึ้น แทนงานแต่งงานที่สมเกียรติ
“ไม่ เมื่ออยู่กับเธอ”
มัลฟอยทำเป็นยิ้มหวานใส่ใบหน้าสวยงามที่อยู่ห่างจากใบหน้าของเขาเพียงไม่เท่าไร
น่าเสียดายที่เธอไม่ยอมมองยิ้มเลี่ยนนั้น เธอหันหน้าหนีเพื่อมองคู่เต้นรำคนอื่นๆที่อยู่บนฟลอร์
และในขณะที่เธอกำลังเหม่อมองาสามีภรรยาชราภาพคู่หนึ่งที่อยู่บนฟลอร์ห่างออกไป
มัลฟอยก็ถามคำถามหนึ่งซึ่งทำให้เธออยากจะผละห่างออกจากเขามากขึ้น
“ตอนนี้เธอยังคิดถึงพอตเตอร์อยู่มั้ย” เขาจับศีรษะเธอบังคับให้หมุนกลับมา
เฮอร์ไมโอนี่มองเขาด้วยแววตาเชือดเฉือน
“ทุกลมหายใจเลยล่ะ” เธอแกล้งพูดน้ำเสียงเหยียดยาวเพื่อยั่วโมโหมัลฟอย
และเธอก็รู้สึกว่าเธอทำสำเร็จเมื่อเขามองเธอราวกับจะฆ่าเธอด้วยมือเปล่า
ดวงตาฟ้าซีดของเขาแทบจะมองเห็นเปลวเพลิงครุโชนอยู่ภายใน
“อ๋อ...ดี” สักครู่หนึ่งหลังจากดับเปลวไฟในดวงตาได้แล้วเขาก็พูดขึ้น
เฮอร์ไมโอนี่ไม่อยากจะรับฟังอะไรใดๆอีก เธอก้าวตามมัลฟอยอย่างเกียจคร้านไปบนฟลอร์
และหันหน้าหนีเขาอย่างสุดความสามารถ
“แล้วฉันจะช่วยให้เธอลืมเอง” นั่นคือเสียงกระซิบที่เฮอร์ไมโอนี่ไม่ได้ยิน
“มัลฟอย! ปล่อยฉันนะ!”
เสียงหวาดๆท้วงห้ามขณะที่เฮอร์ไมโอนี่พยายามใช้เท้าปักพื้นเพื่อขืนการกระชากของเขา
แต่รองเท้าส้นสูงบ้านี่ก็ทำให้เฮอร์ไมโอนี่ต้องเซไปตามแรงลาก
หลังจากงานเลี้ยงเต้นรำหลังพิธีแต่งงานที่น่าเศร้าผ่านไป มัลฟอยแทบจะไม่รอเพื่อกล่าวขอบคุณแขกเหรื่อ
เขาอุ้มเธอและโยนใส่รถชีมูซีนคันหรูท่ามกลางเสียงร้องโห่อย่างชอบใจของบรรดาแขกเหรื่อ
มัลฟอยขับรถด้วยความเร็วที่เพียอีกนิดเดียวก็จะพาทั้งเขาและเธอไปสู่โลกหลังความตายได้
เมื่อรถจอดอย่างไม่เรียบร้อยหน้าคฤหาสน์มัลฟอย เขาก็กระชากเธอลงจากรถอย่างแรง
และตอนนี้เขาก็ทำอย่างนั้นอยู่เช่นกัน
“นี่! เธอเป็นบ้าอะไรขึ้นมาอีกล่ะ” เฮอร์ไมโอนี่ยกมือข้างหนึ่งที่ว่างอยู่ทุบแผ่นหลังกำยำของเขา
แต่มัลฟอยดูจะไม่หยี่หระต่อความเจ็บปวดนั้น อันที่จริงเขาดูไม่เจ็บเลยมากกว่า
และในขณะนี้ด้วยความรำคาญ เขาจึงช้อนตัวเธอขึ้นมาในวงแขน พาอุ้มขึ้นบันไดไปอย่างเงียบๆ
“ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ! นี่เธอจะทำอะไรน่ะ ฉันบอกให้ปล่อยไง! ปล่อย!” เฮอร์ไมโอนี่ทุบอกเขารัว
แต่มัลฟอยยังคงไม่สะทกสะท้านอยู่เช่นเดิม
เมื่อเขาอุ้มเธอผ่านทางเดินอันหรูหรามาหยุดอยู่หน้าประตูบ้านใหญ่สีดำน่ากลัวแล้ว
เขาก็กระแทกเท้าใส่ประตู ผลักให้ประตูบานใหญ่ที่แง้มไว้เปิดออกกว้าง
มัลฟอยเดินเข้าไปในห้องนอนที่หรูหราของเขาก่อนจะวางเฮอร์ไมโอนี่ลง และหันหลังกลับเพื่อจะปิดประตู
แต่กลับมีร่างร่างหนึ่งวิ่งขึ้นแซงนำหน้าเขาไป
“จะไปไหน!” มัลฟอยคำรามลั่นและรั้งเอวคอดของเฮอร์ไมโอนี่เข้ามาในวงแขน ก่อนจะเหวี่ยงเธอเข้าไปในห้อง
ชายหนุ่มรีบปิดประตูลงกลอนอย่างรวดเร็ว
“จะทำบ้าอะไรน่ะ!” เฮอร์ไมโอนี่ถามเสียงสั่นทั้งที่รู้อยู่แล้วว่าเขาจะทำอะไร
เธอรีบยกมือขึ้นกอดอกตัวเองอย่างหวาดหวั่น
เท้าทั้งสองก้าวถอยหลังเพื่อชะลอช่วงเวลาที่กำลังจะมาถึงให้มากที่สุด
“คนที่เพิ่งแต่งงานกัน...คินแรกเขาทำอะไรกันล่ะ” มัลฟอยถามอย่างเยือกเย็นขณะที่เขาถอดสูทสีขาวออก
สลัดมาดเจ้าบ่าวผู้แสนดีทิ้งแล้วปาสูทสีขาวใส่พื้นด้วยอารมณ์พลุ่งพล่านทั้งหมดที่มี
“ฮะ?! ไหนลองบอกมาสิว่าคืนแรกของการแต่งานเขาทำอะไรกัน! จะให้ฉันบอกให้ฟังมั้ย!
หรือจะให้ฉันสอนให้ล่ะว่าทำยังไงถึงจะลืมผู้ชายคนอื่นที่ไม่ใช่สามีของคัวเองได้!”
น้ำเสียงเขากราดเกรี้ยวและเดือดดาล เขาตรงเข้าใส่เฮอร์ไมโอนี่
คว้าแขนเธอและกระชากเธอด้วยแรงโกรธทั้งหมดที่มี พาเจ้าสาวที่กรีดร้องเสียงลั่นเข้าไปในห้องอาบน้ำ
ก่อนจะผลักเจ้าสาวผู้งดงามลงไปในอ่างน้ำพื้นหินอ่อนกว้าง
เฮอร์ไมโอพยุงตัวเองขึ้นโผล่พ้นจากผิวน้ำ
ร่างของเธอเปียกโชก...เธอไอสำลักติดต่อกันเพื่อรับอากาศเข้าไปในปอดให้มากที่สุด
ก่อนจะมองสามีของเธอที่ยืนตัวตรงนิ่งอยู่ที่ขอบอ่างอย่างโกรธเคือง
“เธอทำบ้าอะไรน่ะ!” เขาไม่ตอบ ยังคงจ้องมองเธออย่างเย็นชา
และยังไม่ทันที่เสียงหวีดร้องของเฮอร์ไมโอนจะหยุดลงเมื่อเขากระโจนลงมาในน้ำ
หยาดน้ำสาดกระเซ็นเปียกไปทั่วพื้นหินอ่อน
เฮอร์ไมโอนี่ผลักไสเขาออกไปเมื่อเขาพยายามดึงรั้งร่างของเธอเข้ามาหาเขา
ผมสีบลอนด์จนเกือบขาวที่ถูกจัดทรงไว้อย่างดียุ่งเหยิง
เสื้อเชิ้ตสีขาวที่เพิ่งสวมในพิธีแต่งงานเปียกชื้นและแนบไปกับกล้ามเนื้อกำยำทุกอณูบนร่างกายส่วนบนของเขา
ดวงตาของเขาส่องประกายความโกรธเคืองจนแทบจะปะทุ
จนเฮอร์ไมโอนี่ต้องหลับตาเพื่อจะได้ไม่ต้องเห็นความน่ากลัวในดวงตาของเขา
“เธอเป็นเมียฉันแล้วนะ! เธอยังกล้าคิดถึงผู้ชายคนอีกอีกเรอะ!!!”
เขาตะคอกใส่หน้าของเฮอร์ไมโอนี่และบีบต้นแขนบอบบางของเธออย่างรุนแรง
เฮอร์ไมโอนี่มองใบหน้าราวกับซาตานของเขาผ่านม่านผมที่ตกลงมาคลุมเคลียใบหน้า
ตอนนี้ไม่รู้ว่าน้ำที่ไหลคลอดวงตาสีน้ำตาลเป็นน้ำจากอ่างน้ำหรือว่าน้ำตาของเธอกันแน่
“ก็เขาเป็นคนที่ฉันรักนี่! ฉันรักเขา!
ดังนั้นฉันจะไม่หยุดคิดถึงเขาเด็ดขาดแม้ว่าจะต้องอยู่กับผู้ชายสารเลวอย่างเธอก็ตาม!”
“เกรนเจอร์!!!” เขาคำรามราวราชสีห์ก่อนจะคว้าร่างของเธอเข้ามาแนบชิดและบดเบียดริมฝีปากลงไป
เฮอร์ไมโอนี่ตกใจกับสัมผัสรุนแรงของริมฝีปากที่ทาบทับลงมา
เขาจูบเธออย่างรุนแรงราวกับจะกลืนกินคำพูดเมื่อครู่ให้สาใจ เฮอร์ไมโอนี่ร้องห้ามอยู่ในลำคอ
เธอพยายามผลักไสเขาออกไป แต่มันเกินกว่าที่กำลังอันน้อยนิดของเธอจะทำได้
มัลฟอยถอนริมฝีปากออกมา
เขามองริมฝีปากแดงช้ำของหญิงสาวในอ้อมกอดอย่างพอใจก่อนจะคลี่ยิ้มอย่างชั่วร้าย
“น้ำจะล้างความทอตเตอร์ออกจากสมองเธอ แต่ถ้าจะลบพอตเตอร์ออกจากร่างกายเธอ...”
เขาประชิดหน้าเข้าไปใกล้จนลมหายใจร้อนผ่าวของเขารดรินอยู่ที่นวลแก้มขาว “ฉันจัดการเอง”
มัลฟอยเริ่มกระชากฉุดแต่งงานสีขาวที่เขาเป็นคนเลือกเองกับมือ
เฮอร์ไมโอนี่ร้องลั่นและพยายามดิ้นรนขัดขืน
แต่มัลฟอยกลบเสียงร้องของเธอด้วยเสียงหัวเราะอย่างบ้าคลั่งของเขา เขากระชากชุดเกาะอกออก
มันติดมือเขามาและทิ้งตัวอยู่บนตำแหน่งเอวบาง
เผยให้เห็นร่างนุ่มเนียนส่วนบนที่ซ่อนตัวอยู่ภายใต้บราเกาะอกสีขาว
มัลฟอยยิ้มก่อนจะเอื้อมมือไปด้านหลังเจ้าสาวและจัดการถอดบราของเธอออก
“อย่านะมัลฟอย! หยุดเดี๋ยวนี้!” เมื่อเฮอร์ไมโอนี่เลื่อนมือมาปิดส่วนที่มัลฟอยกำลังจ้องมอง
เป็นการง่ายมากที่เขากระชากมือของเธอออกก่อนจะปิดบังส่วนที่เธออยากปิดด้วยแผ่นอกกว้างของเขาที่บดเบียดลง
ไป
“จะอายอะไรเล่า...นี่คืนแต่งงานของเรานะจ๊ะที่รัก” มัลฟอยยิ้มเจ้าเล่ห์ก่อนจะก้มลงซุกไซ้ซอกคอขาว
เฮอร์ไมโอนี่บ่ายหน้าหนีและขอร้องให้เขาหยุด แต่ดูเหมือนเขาจะไม่แยแสต่อการขัดขืน
ชายหนุ่มเลื่อนมือซุกซนไปที่ทรวงอกเต่งตึงอย่างรวดเร็วและบีบเคล้นอย่างพอใจ
เขาเหลือบมองผิวขาวราวกับน้ำนมที่ตอนนี้สะท้อนเงาเปล่งประกายเพราะเปียกน้ำ
มัลฟอยกัดฟันกรอดและเลื่อนริมฝีปากไปยังตำแหน่งที่เมื่อครู่มือของเขาเพิ่งทำหน้าที่
“อ๊ะ!” เสียงหวานก้ำกึ่งระหว่างรัญจวนกับประหลาดใจ มัลฟอยยิ้มนิดหนึ่งกับชัยชนะที่ได้รับ
ก่อนจะมอบรางวัลชมเชยให้เธอด้วยริมฝีปากของเขาที่เข้าคลอบครองยอดประทุมถันสีหวาน
เฮอร์ไมโอนี่หายใจติดขัด
มือของเธอเลื่อนขึ้นมาขยุ้มผมของมัลฟอยไว้ราวกับมันเป็นที่ยึดเหนี่ยวเพียงอย่างเดียว
“มะ...มัลฟอย อ๊ะ! อย่า...” เฮอร์ไมโอนี่ร้องห้ามอย่างหมดทางขัดขืน
มัลฟอยเลื่อนจากทรวงอกข้างหนึ่งไปยังอีกข้างหนึ่งโดยไม่ละทิ้งข้างเดิมด้วยการคลึงเคล้าด้วยมืออย่างสุขสม
เฮอร์ไมโอนี่เริ่มรู้สึกว่าสายตาพร่ามัว เธอแหงนหน้าไปด้านหลังและจ้องมองดวงไฟสีส้มอย่างไร้สติ
“เฮอร์ไมโอนี่...” มัลฟอยครางเบาๆ เขาเองก็แทบจะทนไม่ไหวอยู่แล้ว
ความปรารถนาของเขาครุโชนราวกับกองไฟที่ร้อนเร่า
เขาถอนกายออกมานิดหนึ่งเพียงเพื่อจะปลดเปลื้องเสื้อเชิ้ตชุ่มน้ำที่โปร่งใส
ก่อนที่จะประชิดเข้าหาตัวเธออีกครั้งราวกับเธอเป็นแม่เหล็กที่ดึงดูด
เขาก้มลงดูดดื่มยอดประทุมถันหวานช้ำของหญิงสาวอีกครั้ง
“อา...มัลฟอย” เฮอร์ไมโอนี่ครางอย่างเพ้อฝัน เธอกำลังจมสู่ความรัญจวนแสนหวานที่มัลฟอยเป็นผู้ปรนเปรอ
แต่โลกทั้งใบราวกับกลับมาหมุนเช่นเดิมเมื่อมัลฟอยดึงชุดเจ้าสาวขึ้นมาให้ลอยเหนือน้ำ
มือร้อนผ่าวที่ตัดกับน้ำเย็นเฉียบวางทาบอยู่บนหน้าท้องแบนราบ ก่อนจะเคลื่อนต่ำลงยังจุดที่มาดหมาย
“มัลฟอย!” เฮอร์ไมโอนี่ราวกับได้สติขึ้นมา
เธอใช้มือดันไหล่กว้างกำยำซึ่งเปียกน้ำเอาไว้ราวกับห้ามปราม มัลฟอยเงยหน้าขึ้นจากทรวงอกอิ่ม
เขายิ้มให้เธออย่างเจ้าชู้
“ไม่เอาน่า...” เขาพูดเบาๆ และก่อนที่เฮอร์ไมโอนี่จะได้ทันทักท้วง
มือของเขาก็เลื่อนผ่านเนื้อผ้าบางเบาของชั้นในลูกไม้ไปยังส่วนที่ร้อนผ่าวที่สุดในร่างกายของเธอ
เฮอร์ไมโอนี่สะดุ้งเฮือกเมื่อเขาลูบไล้มันอย่างเบามือ
“อ๊า...มัลฟอย” เฮอร์ไมโอนี่แยกไม่ออกว่าเสียงนั้นร้องห้ามหรือเป็นเสียงแห่งความต้องการ
มัลฟอยยิ้มได้ใจและเริ่มสอดนิ้วเข้าไปภายในที่ชุ่มชิ้นนั้น
เขากัดฟันกรอดเมื่อเสียงร้องครางที่หลุดออกมาจากปากของเธอทำให้เขาแทบคลั่ง
“อย่า! มัลฟอย” เฮอร์ไมโอนี่ร้องเสียงกระเส่า แต่มัลฟอยไม่ทำตามที่เธอร้องห้าม
เขากลับเริ่มชักนิ้วเข้าออกเสียดสีภายในนั้นอย่างกลั่นแกล้ง
“เธอปฏิเสธมันไม่ได้หรอกเฮอร์ไมโอนี่” มัลฟอยกัดฟันแน่นขณะเพิ่มความเร็วของจังหวะมือ
“เพราะฉันสอนเธอให้ชอบมันแล้ว”
“อ๊า...มัลฟอย” เฮอร์ไมโอนี่อยากจะต้านทานอารมณ์ปรารถนาที่ครุโชนนั้น
แต่เธอทำไม่ได้เมื่อมัลฟอยยังปรนเปรอความสุขสันต์ให้เธอไม่รู้จบสิ้น
เฮอร์ไมโอนี่หลงใหลมัน...และเธอกลัวเหลือเกินว่าเธอจะหลงใหลผู้ที่มอบมันให้แก่เธอด้วย
มัลฟอยเริ่มรู้สึกควบคุมร่างกายไม่ได้ เขารีบถอนนิ้วออกแม้ว่าคนที่เขาปรนเปรอให้จะทำเสียงขัดใจ
เขาดึงชั้นในลูกไม้ออกอย่างเร่งรีบ
ความจริงแล้วคืนแต่งงานที่เขาคิดไว้คือเขาจะค่อยๆรักเธออย่างเชื่องช้าและหอมหวาน
และเขาวาดฝันไว้ว่าเขาจะได้ถอดชุดชั้นในที่เขาเลือกมาเองพวกนี้อย่างนุ่มนวล
แต่ยัยจอมอวดดีกลับทำลายแผนการแสนหวานของเขาเสียสิ้นด้วยการยั่วโทโสเขา
ฉะนั้นมันก็เป็นความผิดของเธอที่เขาไม่สามารถควบคุมอารมณ์ให้ค่อยเป็นค่อยไปได้
ชั้นในลูกไม้เลื่อนหลุดจากปลายเท้า มัลฟอยเหวี่ยงชั้นในเปียกๆนั้นขึ้นไปบนพื้น
เขารีบปลดเปลื้องความเร่าร้อนที่ซ่อนตัวอย่างกระตือรือร้นอยู่ในกางเกง ชายหนุ่มแนบกายเข้าไป
และถ่างขาทั้งสองข้างของหญิงสาวให้โอบรัดสะโพกแกร่งของเขา
ชายหนุ่มเริ่มขยับตัวอย่างใจร้อน
“อ๊า....” เฮอร์ไมโอนี่ครางดังลั่นเมื่อส่วนความเป็นชายของเขาโถมถาใส่กายเธอ
มัลฟอยขยับกายอย่างหรรษาและพรมจูบไปทั่วใบหน้าและซอกคอของเฮอร์ไมโอนี่อย่างร้อนรน
ชายหนุ่มเร่งจังหวะเร็วขึ้นตามอารมณืที่พลุ่งพล่านของเขา
“อา...อา...มัลฟอย” เฮอร์ไมโอนี่ครางไม่ได้สติ
เธอโอบแขนบางรอบคอของชายหนุ่มและซุกหน้าลงกับบ่ากว้างนั้น
ผิวหนังร้อนผ่าวของเขาเปียกชื้นยิ่งทำให้เขาดูสมเป็นชาย เฮอร์ไมโอนี่คิดอย่างเจ็บใจ
“อา...เฮอร์ไมโอนี่ แฮ่กๆ เรียกฉันว่า...เดรโก...สิ” มัลฟอยหอบอย่างเร่าร้อน
เขาต้องการให้เธออ้อนวอนเรียกชื่อเขาเพื่อให้เขาทำสิ่งนั้นให้เธอ
แต่คนที่ซุกหน้าอยู่กับบ่าของเขาก็ยังไม่ยอมพูด มีแต่เสียงครางของเอเท่านั้นที่เขาได้ยิน
“ไม่...ฉัน...อา...พูดไม่ได้” เฮอร์ไมโอนี่ปฏิเสธเสียงสั่น มัลฟอยสบถอย่างกราดกริ้วในลำคอ
เขาดันร่างของเฮอร์ไมโอนี่ให้แผ่นหลังของเธอแนบชิดกับขอบสระ เขาเป็นฝ่ายโน้มกายหาเธอ
และขณะที่เฮอร์ไมโอนี่กำลังงงงันกับสิ่งที่เขาทำ มัลฟอยก็โถมร่างกระแทกใส่เธออย่างไม่หยุดยั้ง
“อ๊า อ๊า...มะ...มัลฟอย...อา” เฮอร์ไมโอนี่ครางไม่เป็นภาษา เสียงหวานของเธอก้องไปทั่ว
ผสมกับเสียงน้ำที่แตกกระจายกับเสียงครางดังลั่นของชายหนุ่ม
“เรียกฉันว่า...เดรโกสิ” มัลฟอยกัดฟันแน่นระหว่างที่พูด เขาจ้องมองดวงตาสีน้ำตาลหยาดเยิ้ม
เธอจ้องมองเขาตอบแต่ยังคงมีแต่เสียงครวญครางเท่านั้นที่เล็ดลอดออกมา
“ไม่เรียกใช่มั้ย” มัลฟอยฟูดอย่างหงุดหงิด เขาถอนกายออกจากร่างของเธอ
เฮอร์ไมโอนี่ทำเสียงไม่พอใจที่เขาขัดอารมณ์ปรารถนาของเธอ
มัลฟอยยิ้มแหบแห้ง เขาถอนกายออกมาจนสุด ก่อนจะกระแทกกลับเข้าไปอย่างแรงและไม่ให้เธอได้ตั้งตัว
“เดรโก!!!” เฮอร์ไมโอนี่ตะโกนจนเกือบจะเป็นเสียงหวีดร้อง
เธอเกาะไหล่เขาแน่นเมื่อเขายังคงทำเช่นนั้นครั้งแล้วครั้งเล่า มัลฟอยรู้สึกว่าความพอใจของเขาล้นปี่
เขาจึงตอบแทนเธอด้วยการถาโถมใส่เธออย่างรุนแรง
“เดรโก...อ๊า...อ๊ะ! เดรโก...เดรโก!” เฮอร์ไมโอนี่พร่ำเรียกชื่อเขาไม่หยุด
มัลฟอยรู้สึกสั่นไหวกับความแปลกใหม่นี้ เขาก้มลงที่ริมหูของเธอ
ขบเม้มติ่งหูนั้นนิดหนึ่งก่อนจะกระซิบเรียกชื่อเธอบ้าง
“เฮอร์ไมโอนี่ เธอเป็นของฉัน...เธอต้องลืมพอตเตอร์!” เสียงของเขาสั่นพอๆกับเสียงครางของเธอ
เฮอร์ไมโอนี่เกาะเกี่ยวมัลฟอยแน่นขึ้นเมื่อเธอรู้สึกว่าสิ่งนั้นกำลังจะมาถึง
“ดะ...เดรโก ฉันจะ...อ๊า” เฮอร์ไมโอนี่ร้องลั่นและหลับตาแน่น มัลฟอยเองก็รู้สึกเช่นเดียวกับเธอ
ดังนั้นเขาจึงรั้งสะโพกของเธอเข้ามา
และโถมกายรุนแรงซ้ำแล้วซ้ำเล่าเพื่อจะตักตวงความสุขไวให้ได้มากที่สุด
“เฮอร์ไมโอนี่!” มัลฟอยร้องลั่นและแหงนหน้าขึ้น
เฮอร์ไมโอนี่หวีดร้องสนั่นและเกาะเกี่ยวมัลฟอยแนบแน่น มัลฟอยปลดปล่อยความปรารถนาใส่กายเธอ
เขาซึมซาบความสุขนั้นเข้าไปทั่วทุกตารางนิ้วของร่างกาย
ชายหนุ่มก้มลงมองร่างอ่อนปวกเปียกของภรรยา ใบหน้าสวยน่ารักบิดเบี้ยว
คิ้วบางขมวดแน่นอย่างเคร่งเครียดและเหนื่อยล้า
เธอสลบไปแล้ว...
มัลฟอยเอนศีรษะของเธอให้มือใหญ่โตของเขารองรับ เขาก้มลงจูบริมฝีปากเอิบอิ่มอย่างสั่นไหว
เมื่อเขาเงยหน้าขึ้นมา... เขาจึงพูดกับคนที่สลบไสลอยู่ในอ้อมแขน
“เธอเป็นของฉัน...เธอเป็นของฉันเท่านั้นเฮอร์ไมโอนี่” เขาพูดอย่างโหยหา
ก่อนจะกอดร่างไร้สติของเธออย่างหวงแหน....
................................................................
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น