ลิงค์นี้นะค่ะ
http://www.212cafe.com/board/group/group_id/138/forumId/276/page/1
Chapter
17 : ลางร้าย
“ฉันขอไปทำงานได้มั้ย?”
“อะไรนะ!”
เขาเงยหน้าขึ้นจากงานที่ทำอยู่และจ้องมองเธออย่างน่ากลัว แต่เฮอร์ไมโอนี่ไม่สนใจ
ยังไงซะวันนี้เธอก็ต้องออกไปข้างนอกให้ได้ เพราะเขา ‘ขัง’ เธอไว้ในปราสาทผีสิงนี่มาเกือบเดือนแล้ว
...หรือออาจจะขังให้อยู่แต่ในห้องนอนเสียด้วยซ้ำ
“ฉันบอกว่าฉันจะขอไปทำงานได้มั้ย!” เฮอร์ไมโอนี่ย้ำเสียงให้ดังขึ้นอีก อารมณ์ของเธอเริ่มขุ่นมัวพอๆ
กับที่มัลฟอยเริ่มมีโทสะก่อตัวขึ้นเหมือนพายุตั้งเค้า
เขาเชือดเฉือนเธอด้วยแววตาอำมหิต “แล้วเธอคิดว่าฉันจะอนุญาตหรือไง?”
เห็นได้ชัดว่าเขาพยายามข่มโทสะนั้นเต็มที่
เฮอร์ไมโอนี่ถอนหายใจเสียงดังจนมัลฟอยสะดุ้งนิดๆ “ฉันก็ไม่คิดหรอก แต่ก็ลองขอดู”
และฉันจะต้องทำให้ได้... เฮอร์ไมโอนี่เสริมในใจ
มัลฟอยไม่รู้ว่าอะไรทำให้เขาโมโหขนาดนี้ แต่ที่จริงเขาก็รู้อยู่ลึกๆ
สักวันหนึ่งเขาต้องยอมปล่อยให้เธอออกไปข้างนอก เพราะตอนนี้เธอไม่ใช่นักโทษของเขา
...แต่เป็นภรรยาของเขา
ภรรยาที่เกลียดสามีที่สุดในโลกด้วย!
มัลฟอยคิดแล้วแทบอยากจะกระโจนใส่เธอแล้วเค้นคอเธอให้เลิกเกลียดเขาแล้วก็เลิกรักไอ้พอตเตอร์นั่นสักที!
เธอจะรู้บ้างมั้ยว่าตลอดสองอาทิตย์ที่แต่งงานกันมามันทรมานเขาขนาดไหน
สายตาของเธอที่มองเขาทำให้เขารู้สึกเหมือนตัวเองเป็นแมลงสาบ!
พูดกับเขาด้วยน้ำเสียงที่เย็นชาจนแม้แต่พ่อของเขาก็เทียบเธอไม่ได้! แล้วที่น่าเจ็บใจที่สุดก็คือ...
เวลาเถียงกันทีไร เธอมักจะเรียกชื่อ ‘นามสกุล’
ของเขาอย่างขยะแขยงเหมือนรังเกียจที่ต้องใช้นามสกุลนี้ต่อท้ายชื่อ
แต่เวลาเรียกพอตเตอร์... เสียงของเธอหยาดเยิ้มจนเขาแทบสำรอก!
เธอจะรู้บ้างมั้ยว่าสองอาทิตย์นี้มันฆ่าเขาขนาดไหน ทั้งที่จริงๆ
แล้วแผนการของเขาหลังแต่งงานไม่ใช่ทะเลาะแล้วก็มีเซ็กส์! แต่เขาอยากจะทำให้เธอเกลียดเขาน้อยลง
เขาอยากใช้เวลาร่วมกับเธอ ทำให้เธอยอมรับเขาบ้าง... เล็กน้อย แล้วเธอก็ทำแผนของเสียหมด
ทำให้ทุกวันนี้เขาขนลุกทุกครั้งที่คิดถึงภรรยาที่เกลียดเขา
แล้วทำไมฉันต้องรู้สึกแบบนั้นด้วยวะ!
“เธอจะออกไปทำงานทำไม ที่นี่มีโทรศัพท์และคอมพิวเตอร์ เธออยากทำอะไรก็จัดการผ่านทางนั้นสิ!”
เขากัดฟันกรอด
“นี่เธอคิดจะขังฉันไว้ทั้งชาติเลยรึไง” เฮอร์ไมโอนี่ทอดถอนใจ
“เออ!”
“จะบ้าเรอะ!” เฮอร์ไมโอนี่แหวขึ้นทันที เธอก้าวฉับๆ ไปที่โต๊ะทำงานของเขา
เท้ามือลงบนโต๊ะทำงานและโน้มตัวลงไปจ้องเขาด้วยสายตาดุดัน
“ฉันจะไปบริษัทของฉัน” เธอเน้นย้ำหนักแน่น
“ฉันไม่อนุญาต!” เสียงของเขาหนักแน่นไม่แพ้กัน
“มัลฟอย!”
“เดรโก!” เขาแก้อย่างเจ็บปวด
“จะอะไรก็ช่าง! นั่นเป็นบริษัทของฉันนะ! เธอจะให้ฉันอยู่แต่ที่นี่แล้วก็สั่งงานอยู่ที่นี่
จากนั้นก็นั่งมองบริษัทของฉันพังพินาศอยู่ที่นี่ไม่ได้นะ!”
“ถ้าอย่างนั้นเธอก็ขายมันทิ้งซะสิ!” เขาลุกขึ้นยืนและโน้มใบหน้าลงไปหาเธอ จ้องมองเธออย่างน่ากลัว
“แล้วเธอก็อยู่แต่ที่นี่ ไม่ต้องไปไหนทั้งนั้น” อยู่กับฉันคนเดียว...
“ได้สิ ขายเลย” เฮอร์ไมโอนี่แสยะยิ้มให้เขา จนมัลฟอยเกือบเชื่อและเกือบหายใจออกมาอย่างโล่งอกแล้ว...
ทีนี้เธอก็จะอยู่กับเขาเท่านั้น
“แต่เราต้องหย่ากัน” เฮอร์ไมโอนี่พูดอย่างสะใจ
“อะไรนะ!” เขาร้องลั่นและเดินฉับๆ อ้อมโต๊ะทำงาน เดินมาประจันหน้ากับเธอ
เฮอร์ไมโอนี่แหงนหน้ามองใบหน้าเดือดดาลของเขาอย่างสุขใจ
“ในสัญญาบอกเอาไว้ว่าถ้าฉันแต่งงานกับเธอ เธอก็จะคืนบริษัทให้ฉัน แต่ในเมื่อเธอต้องการจะขายมันไป
งั้นสัญญาของเราก็เป็นโมฆะ เธอกับฉันต้องหย่ากัน” ทุกคำพูดเต็มไปด้วยความมีชัย
เฮอร์ไมโอนี่แสยะยิ้มน่ากลัวให้เขาอีกครั้ง
แต่รอยยิ้มของเธอนั้นกลับยิ่งทำให้เขาบันดาลโทสะมากยิ่งขึ้น ยัยมารร้าย... เขาคำรามฮึ่มๆ อยู่ในใจ
แต่จะโทษใครได้ล่ะ
ก็ซาตานอย่างเขาเองนั่นแหละที่เปลี่ยนนางฟ้าผู้แสนดีให้กลายเป็นนังมารร้ายที่ย้อนกลับมาเล่นงานเขาเอง
เขาทำเสียงในลำคออย่างหงุดหงิด ก่อนจะเดินอ้อมกลับไปยืนอยู่ที่หลังโต๊ะทำงาน
“ฉันจะให้คนขับรถไปส่ง”
“ไม่ ฉันจะขับรถไปเอง”
“ไม่ได้!” เสียงของเขาดังยิ่งกว่าเสียงตะโกน เฮอร์ไมโอนี่ยิ้มอย่างสะใจที่เห็นมัลฟอยโกรธ
แต่ถ้าเธอลอดอตคิสักนิดเธอจะรู้ว่าน้ำเสียงนั้นมีความเป็นห่วงเจือปนอยู่มากมาย
“ถ้าเธอไม่ให้ฉันขับรถไปเอง... งั้นฉันก็จะนั่งแท็กซี่ไป เธอเลือกเอาละกัน
เพราะฉันจะไม่ยอมเป็นนักโทษของเธอแม้แต่เวลาออกไปนอกปราสาทผีสิงนี่หรอก”
คำพูดของเธอเหมือนมีดที่แทงเข้าที่อกของเขาอย่างไร้ความปราณี
สายตาของเธอที่ทอดมองเขาบอกให้เขารู้ว่าเขาโหดร้ายกับเธอขนาดไหน
เธอจะจดจำเรื่องที่เขาจับเธอมาขังไว้และบังคับให้เธอยอมแต่งงานกับเขาไปชั่วชีวิต
และนั่นหมายความว่าเธอจะไม่มีวันลดความเกลียดชังที่เธอมีแต่เขา
มัลฟอยรู้ในวินาทีนั้นว่าเขาสร้างนรกขึ้นมาแผดเผาตัวเอง
เขาหยิบกุญแจรถวอลโลว่ของเขาและโยนให้เธออย่างเดือดดาล
“เอาไป!”
เฮอร์ไมโอนี่รีบตะครุบกุญแจนั้นไว้ จากนั้นเธอก็สาวเท้าฉับๆ
ออกไปจากห้องโดยไม่ปริปากหรือหันมามองเขาอีก
ดีแล้วที่เธอไม่หันมามองเขา... เพราะถ้าเธอหันมา
เธอจะพบผู้ชายคนหนึ่งซึ่งกำลังลงโทษตัวเองในความผิดบาปที่ตัวเขาเองเป็นคนก่อขึ้น...
เฮอร์ไมโอนี่เกือบลืมไปแล้วด้วยซ้ำว่าต้องสตาร์ทรถยังไง
หนึ่งเดือนในปราสาทผีสิงนั่นเหมือนหนึ่งชาติในความรู้สึกของเฮอร์ไมโอนี่
ทันที่รถเคลื่อนตัวออกมาพ้นประตูคฤหาสน์ เฮอร์ไมโอนี่รู้สึกเหมือนตัวเองเกิดใหม่...
ราวกับว่าเธอหยุดหายใจไปแล้วชั่วขณะหนึ่งและตอนนี้เธอเริ่มหายใจอีกครั้ง
ก่อนที่จะเข้าออฟฟิศ เฮอร์ไมโอนี่ตัดสินใจจัดการกับตัวเองก่อน
เธอก้มลงมองเสื้อผ้าแบบตามมีตามเกิดที่มัลฟอยโยนให้เธอใส่หลังจาก...
มันเป็นแค่เสื้อสเว็ตเตอร์กันหนาวสีเทาธรรมดากับกระโปรงสีดำซึ่งเฮอร์ไมโอนี่เข้าใจว่าเขาขอยืมมาจากสาวรับใช้คนหนึ่ง แม้แต่เสื้อผ้าที่เธอใส่อยู่ยังเป็นของคนรับใช้!!!
ตอนนี้เฮอร์ไมโอนี่เกลียดมัลฟอยจับใจ
ดังนั้นเฮอร์ไมโอนี่จึงเลี้ยวรถสู่ถนนซึ่งตรงไปยังคฤหาสน์เกรนเจอร์...
เฮอร์ไมโอนี่แทบจะทำใจเย็นจอดรถให้เข้าที่ไม่ไหว
เธอเผชิญหน้ากับความตกใจและปลื้มปีติของยามวัยชราและยามอีกคนหนึ่งซึ่งหนุ่มกว่าที่หน้าปตะรูคฤหาสน์ทั้งสองรีบกุลีกุจอเปิดประตูรั้วให้เธอด้วยน้ำตาแห่งความดีใจที่นายหญิงน้อยกลับบ้านแล้ว
ทันทีที่ส่งกุญแรถให้เด็กหนุ่มคนดูแลรถที่มีน้ำตาคลอเบ้าแล้ว เฮอร์ไมโอนี่ก็รีบวิ่งถลาเข้าไปในบ้าน
โดยมีเสียงอุทานแห่งความตกใจและยินดีของคนรับใช้ที่เห็นเธอดังขึ้นเป็นระยะ
มีบางคนถึงกับทิ้งงานที่ทำอยู่และร้องไห้คร่ำครวญขอบคุณพระเจ้า แต่เฮอร์ไมโอนี่ไม่ได้สนใจ...
เธอให้ความสนใจอยู่ที่คนเดียวเท่านั้น
“คุณมาแชล! คุณมาแชล!” เฮอร์ไมโอนี่ร้องเรียกและวิ่งเข้าวิ่งออกทุกห้องที่อยู่ชั้นล่าง
แต่ก็ยังไม่พบร่างตุ้ยนุ้ยของแม่นมสุดที่รัก จนกระทั่งเธอตั้งท่าจะวิ่งขึ้นไปบ้างบนนั่นแหละ
คุณมาแชลจึงปรากฏตัวอยู่ที่โถงเข้าบ้านด้วยน้ำตานองหน้า
“นายหญิงน้อยคะ!” เฮอร์ไมโอนี่หันมาตามเสียงเรียก เธอยิ้มกว้างแบบที่ไม่ได้ยิ้มมากว่าหนึ่งเดือนแล้ว
หญิงสาววิ่งถลาเข้าสู่อ้อมกอดของแม่คนที่สองทันที
“คุณมาแชล! เฮอร์ไมโอนี่คิดถึงคุณมาแชลมากเลยค่ะ”
เฮอร์ไมโอนี่กอดร่างกลมไว้แน่นและสะอึกสะอื้นออกมาอย่างคิดถึง
“แต่มาแชลทั้งคิดถึงและเป็นห่วงนายหญิงน้อยมากๆ เลยค่ะ นายหญิงน้อยหายตัวไปตั้งหนึ่งเดือน
มาแชลคิดว่า... คิดว่า...”
“ไม่เป็นไรนะคะ เฮอร์ไมโอนี่กลับมาแล้ว”
เธอพูดอย่างมีความสุขก่อนจะถูกคุณมาแชลดันตัวออกห่างเพื่อสำรวจเธออย่างพินิจพิเคราะห์
“ตายแล้ว! ทำไมคุณถึงผอมจนแทบจะเหลือแต่กระดูกแบบนี้ล่ะคะ!” มาแชลอุทานอย่างตกใจ
จนเฮอร์ไมโอนี่ต้องยิ้มออกมาอย่างเศร้าๆ
ฉันไม่ควรเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้คุณมาแชลฟัง... เฮอร์ไมโอนี่คิดอย่างจนใจ
“ไม่มีอะไรหรอกค่ะ เฮอร์ไมโอนี่คิดถึงคุณมาแชลจนกินอะไรไม่ลง” เธอโกหก
“แล้วที่ผ่านมาคุณเฮอร์ไมโอนี่หายไปไหนมาคะ”
เฮอร์ไมโอนี่นึ่งไปครู่หนึ่ง ในหัวหมุนจี๋ราวกับเครื่องจักรเพื่อหาคำโกหกต่อไป
สิ่งที่เธออยากทำเป็นสิ่งสุดท้ายคือการโกหกมาแชล
“เอ่อ... เฮอร์ไมโอนี่ไปอยู่ที่โบสถ์มาค่ะ”
“โบสถ์เหรอคะ!” มาแชลอุทานอย่างใจหาย
“ค่ะ อยู่ที่โบสถ์... ช่วงนี้มีเรื่องยุ่งๆ มากมาย เฮอร์ไมโอนี่เลยไปทำจิตใจให้สงบ
ขอพรจากพระผู้เป็นเจ้า” ยิ่งพูดเธอก็ยิ่งขัดแย้ง โบสถ์เหรอ... เหอะ!
ที่ที่เธออยู่น่ะมันยังบาปน้อยกว่านรกเสียอีก ปราสาทผีสิงนั่นห่างไกลจากคำว่าโบสถ์หลายขุม
ที่นั่นไม่มีพระเจ้า
แต่มีสิ่งที่ขนาดซาตานยังกลัวอาศัยอยู่
มาแชลถอนหายใจ “ดีแล้วล่ะค่ะ... พระผู้เป็นเจ้าจะช่วยชี้ทางสว่างให้เราเสมอ”
แต่เขาผลักฉันดิ่งสู่ความมืด... เธอคิดอย่างขยะแขยง
แต่เธอรู้สึกขยะแขยงน้อยนักเมื่อนึกถึงอีกคนหนึ่ง ใบหน้าของเธอเคร่งเครียดขึ้นมาทันที
“เขาอยู่ไหนคะ” เฮอร์ไมโอนี่เอ่ยถามเสียงขุ่น ความหม่นหมองในดวงตาเปลี่ยนเป็นม่านจางๆ ของความโกรธา
มาแชลก้มลงมองมือของตนที่ประสานกันราวกับจะขอพรจากพระผู้เป็นเจ้า
นางกลืนน้ำลายลงคออันแห้งผากหลายครั้งติดกัน
นางไม่รู้สึกชอบสักนิดยามที่คุณเฮอร์ไมโอนี่ของนางโกรธเกรี้ยวขนาดนี้
และนางก็ไม่ทราบเช่นกันว่าเหตุผลจริงๆ ของการที่คุณเฮอร์ไมโอนี่กราดเกรี้ยวคุณเลนนอนขนาดนั้น
เพราะอะไร ?
“คุณมาแชลคะ ?” เฮอร์ไมโอนี่จำใจใช้สุ้มเสียงข่มขู่
“ยะ... อยู่ในห้องนอนค่ะ”
ไม่ทันสิ้นเสียงสั่นๆ ของคุณมาแชลด้วยซ้ำ
เฮอร์ไมโอนี่ก็พาตัวเองล่องลอยขึ้นไปตามบันไดโดยมีหญิงชราร่างกลมกระหืดกระหอบวิ่งตามโดยหวังจะช่วยปรามอา
รมณ์ร้อนกรุ่นของหญิงสาวที่นางเลี้ยงมาตั้งแต่เกิด เฮอร์ไมอี่เดินไปตามระเบียงชั้นสองอย่างมาดมั่น
และไม่หยุดเสียเวลาทำตามมารยาท เธอก็กระแทกประตูรังนรกของสัตว์ร้ายเข้าไป
สายตาของเฮอร์ไมโอนี่ไม่แลมองสภาพโสโครกในห้องนอนที่คล้ายกับเล้าหมู
ดวงตาของเธอจับแน่วแน่นไปที่ร่างอ้วนใหญ่ที่นอนแผ่หลาอยู่บนเตียง
มืออ้วนป้อมข้างหนึ่งโผล่พ้นขอบเตียงออกมา และบนพื้นใกล้บริเวณนั้นมีขวดสุราชั้นเลิศกลิ้งอยู่
“เจ้าหมูโสโครก!”
เฮอร์ไมโอนี่แผดเสียงลั่นจนทำให้ร่างอ้วนบนเตียงกระตุกนิดหนึ่งก่อนจะสะดุ้งโหยงลุกขึ้นนั่ง
ดวงตาหรี่ปรือเบิกกว้างทันทีที่ได้เห็นว่าแขกที่เข้ามาเยี่ยมรังส่วนตัวของเขานั้นคือใคร
“เฮอร์ไมโอนี่! คุณพระช่วย!” แต่ไม่มีใครสามารถช่วยเขาได้ ดวงตาสีน้ำตาลเข้มขึ้นทันทีด้วยอารมณ์โกรธ
เธอหันไปหาหญิงชราที่ยืนกระวนกระวายอยู่เบื้องหลัง
“คุณมาแชลคะ ช่วยไปเก็บกระเป๋าให้เฮอร์ไมโอนี่หน่อยได้มั้ยคะ” เธอหันไปขอร้อง
คุณมาแชลหลิ่วตาอย่างสงสัย “ทำไมคะ”
“ขอร้องค่ะ” เฮอร์ไมโอนี่กล่าวเบาๆ แล้วหญิงชราก็เดินอย่างเหน็ดเหนื่อยออกไปจากห้อง
โดยไม่ลืมที่จะปิดประตูให้ด้วย
“เฮอร์ไมโอนี่... หลานรัก” ร่างที่คุกเข่าอยู่บนเตียงร้องขึ้นเบาๆ ราวกับจะขอความเมตตา
เฮอร์ไมโอนี่หันขวับมาพิพากษาจำเลยของเธอด้วยสายตาดุดัน
“คงจะรักฉันมากสินะ... คุณถึงได้ทำเรื่องสารเลวโดยการขายฉัน!” เฮอร์ไมโอนี่ร้องลั่นอย่างเหลืออด
เลนนอนสะดุ้งโหยง ตอนนี้ท่าทางของเขาดูหวาดกลัวมากกว่าปีเตอร์ เพ็ตติกรูว์เสียอีก “ลุง...
ไม่ได้ตั้งใจ” เขาพูดราวกับจะร่ำไห้
เฮอร์ไมโอนี่ถลามายืนอยู่หน้าเตียง
มือทั้งสองข้างต้องได้รับการควบคุมอย่างยิ่งเพื่อไม่ให้ตรงเข้าทำร้ายพี่ชายสารเลวของแม่ “คุณขายฉัน...
คุณขายฉันราวกับฉันเป็นสิ่งของ บังคับลับหลังให้ฉันเป็นโสเภณี
แล้วคุณรู้มั้ยว่าที่ฉันต้องเจอน่ะมันคืออะไร ?”
เฮอร์ไมโอนี่หยุดพูดเพียงเพื่อกลั้นน้ำตาที่กำลังจะเอ่อทะลัก “ฉันถูกบังคับให้ขายวิญญาณให้เดรโก
มัลฟอยคนสารเลวนั่น
เพียงเพื่อจะรักษาสมบัติของพ่อแม่ของฉันที่คุณเอามันไปละลายกับการพนันระยำของลุง!”
เลนนอนอ้าปากหวอ เขากลืนน้ำลายก่อนจะเอื้อมมือมาหาหลานสาว ไม่ใช่ความรัก... แต่เพราะความหวาดกลัว
“เฮอร์ไมโอนี่...”
“อย่ามาแตะต้องตัวฉันนะ!” เฮอร์ไมโอนี่สะบัดตัวออกราวกับชายคนนั้นเป็นสิ่งที่น่าขยะแขยงที่สุดในโลก
ในตอนนี้... อารมณ์ในทางร้ายทุกอย่างที่มนุษย์จะมี มันไหลเวียนอยู่ในร่างที่สั่นระริกของเธอ
เฮอร์ไมโอนี่รู้สึกราวกับตัวเองเป็นฆาตกรที่พร้อมจะฆ่าคนได้เป็นเรื่องธรรมดา
เธอต้องสะกดกลั้นความรู้สึกนั้นด้วยน้ำตา...
“ฉันเกลียดคุณ... ฉันรู้สึกรังเกียจตัวเองที่เป็นหลานของคนสารเลวอย่างคุณ คุณมัน...
ชั่วร้ายยิ่งกว่าเดรโก มัลฟอยซะอีก
และฉันขอบอกไว้เลยว่านี่เป็นครั้งสุดท้ายที่ฉันจะยอมให้ตัวเองไปพัวพันกับเรื่องสกปรกของคุณ”
เฮอร์ไมโอนี่คิดว่ามันพอแล้ว... ถ้าเธอไม่หยุดในตอนนี้ เธอจะหยุดตัวเองไม่ได้
หญิงสาวกล้ำกลืนขณะมองใบหน้าของญาติคนสุดท้ายบนโลกของเธอ และตอนนี้เธอต้องการที่จะเป็น ‘เกรนเจอร์’
คนเดียวบนโลกใบนี้เหลือเกิน
“เลนนอน เกรนเจอร์ ฉันขอใช้สิทธิ์ความเป็นประธานกรรมการบริหารสูงสุดของบริษัท ไล่คุณออกจากบริษัท
และฉันขอใช้สิทธิ์ความเป็นเจ้าของบ้าน ไล่คุณออกไปจากบ้านหลังนี้ด้วย” รอยยิ้มสะใจเล็กๆ
จุดบนใบหน้าของเธอ เฮอร์ไมโอนี่ไม่รอฟังเสียงร้องโหยหวนเหมือนคนสูญเสียทุกสิ่งของเลนนอน
เธอก้าวเดินออกมาจากห้องพอดีกับที่คุณมาแชลอุ้มกระเป๋าเดินทางใบโตของเธอมา
เฮอร์ไมโอนี่รับกระเป๋ามาจากคุณมาแชลและก้มลงหอมแก้มอุ่นๆ ของนาง “เฮอร์ไมโอนี่ต้องไป
คุณมาแชลไม่รู้หรอกว่าเฮอร์ไมโอนี่อยากพาคุณมาแชลไปด้วยมากแค่ไหน แต่ที่นั่นไม่เหมาะกับคนดีๆ
อย่างคุณมาแชลเลย” เธอก้มลงมองแววตื่นตระหนกบนใบหน้าของมาแชล ก่อนที่จะกล้ำกลืนน้ำตาและกอดนางแนบแน่น
“อย่าถามอะไรนะคะ เฮอร์ไมโอนี่รักคุณมาแชลค่ะ”
เป็นการยากที่จะพาตัวเองผละออกจากอ้อมกอดอันอบอุ่นของคนที่ห่วงใยเธอที่สุดในโลก
เฮอร์ไมโอนี่ไม่ฟังเสียงร้องเบาๆ ของคุณมาแชล
และไม่หันไปมองว่าคุณมาแชลยกมือขึ้นปิดปากและมองตามหลังเฮอร์ไมโอนี่ด้วยแววตาที่เอ่อล้นไปด้วยน้ำตา
เฮอร์ไมโอนี่ก้าวลงบันไดมาอย่างมาดมั่นเหมือนครั้งที่เธอขึ้นไป
เพียงแต่ครั้งนี้เธอมีน้ำตาอยู่บนใบหน้า และคนที่กระหืดหกระหอบตามเธอมาไม่ใช่คุณมาแชล
“แกจะทำอย่างนี้กับฉันไม่ได้! ฉันเป็นลุงของแกนะ แกจำได้มั้ย! ฉันเป็นพี่ชายของแม่แก
แกจะทำกับฉันแบบนี้ไม่ได้!” เสียงเอะอะโกรธเกรี้ยวของเลนนอนไล่ตามมาพร้อมกับร่างของเขา
เขาชูกำปั้นชกขึ้นในอากาศอย่างหัวเสีย เขายังตามมาแม้กระทั่งตอนที่เฮอร์ไมโอนี่ขึ้นรถเรียบร้อยแล้ว
“เฮอร์ไมโอนี่!!!!!!!”
รถคันงามแล่นออกจากคฤหาสน์หลังสวย...
ดูคล้ายกับว่าเธอได้ละจากสถานที่อันปลอดภัยเพื่อเข้าสู่สถานที่อันโหดร้าย
ทุกระยะที่รถคันงามแล่นออกห่างจากคฤหาสน์
ก็เหมือนกับจิตวิญญาณของเธอจะห่างไกลจากความสงบสุขเข้าไปทุกที...
และเธอรู้ว่าใครที่จะทำให้เธอรู้สึกสุขสงบมากขึ้น
แฮร์รี่แทบไม่กระพริบตาตอนที่ร่างระหงส์ก้าวเข้ามาในห้องทำงานของเขา
ทันทีที่เธอหยุดยืนอยู่ด้านหน้าโต๊ะทำงานของเขา หัวใจของเขาก็แทบหยุดเต้นไปด้วย
“เฮอร์ไมโอนี่...” เสียงเรียกของเขาเบาแผ่วราวกับเขาพูดให้หัวใจของตัวเองฟัง
อวัยวะของเขากลับมาทำงานดีอีกครั้งเมื่อมองเห็นหยาดน้ำตาบนใบหน้าของเธอ
จู่ๆ เขาก็รู้สึกคิดถึงมัลฟอยขึ้นมาทันที “พระเจ้า... เกิดอะไรขึ้น”
แฮร์รี่ถามด้วยน้ำเสียงรังเกียจอย่างชัดเจน
เขาพรวดพราดลุกขึ้นจากเก้าอี้และผลุนผลันเดินอ้อมโต๊ะทำงานไปหาเธอ
เฮอร์ไมโอนี่ก้มหน้าลงและส่ายหน้าอย่างสับสน “ฉัน... ฉันรู้สึกแย่ที่สุดในชีวิต”
เธอกล่าวด้วยน้ำเสียงเดียวกับรู้สึก
“ไหน...” แฮร์รี่เอ่ยอย่างอาทรขณะประคองใบหน้าของเธอให้เงยขึ้น จากนั้จึงใช้นิ้วโป้งเกลี่ยเบาๆ
ตามรอยชุ่มชื้นบนใบหน้าของเธอ “เล่าให้ฉันฟังซิว่าเกิดอะไรขึ้น” และถ้ามันเป็นเรื่องเกี่ยวกับมัลฟอย
ฉันจะฆ่ามัน แฮร์รี่คิดต่อท้าย
“เธอต้องการฟังตั้งแต่ตอนไหนล่ะ” เฮอร์ไมโอนี่หัวเราะอย่างขมขื่น
แฮร์รี่รู้สึกใจหายเมื่อได้ยินคำพูดของเธอ พระเจ้า! มันมีอะไรที่เลวร้ายลงลงไปมากกว่านี้อีกหรือ ?
มันไม่ใช่แค่เรื่องชีวิตแต่งงานของเฮอร์ไมโอนี่ใช่มั้ย มันเป็นเรื่องอะไรกันอีก ?
“เล่าให้หมด ทุกเรื่อง... อย่าปกปิดฉันแม้แต่เรื่องเดียว” แฮร์รี่ขบฟันแน่น
เขาฟังเรื่องราวที่เฮอร์ไมโอนี่เล่า... แล้วต้องพยายามควบคุมสติเพื่อให้ฟังต่อไป
เขาจับมือเธออย่างปลอบประโลมเมื่อถึงช่วงที่เธอเล่าออกมาพร้อมกับเสียงสะอื้น
...และเสียงปิศาจร้ายในกายเขาคำรามลั่น
ทันทีที่คำสุดท้ายหลุดออกจากปากของเธอ แฮร์รี่ก็แทบสูญเสียความเป็นคนไป
เขาเกือบสวมสัญชาตญาณสัตว์และตรงดิ่งไปฆ่ามัลฟอยราวกับสัตว์ป่า
“สารเลว...” แฮร์รี่พึมพำออกมาเบาๆ ดวงตาของเขาวาวโรจน์อย่างโมโหร้าย
เฮอร์ไมโอนี่ไม่รู้ว่ารู้สึกโล่งใจหรือเสียใจที่แฮร์รี่ได้รู้เรื่องราวอันอัปยศของเธอแล้ว
เธอสบตาเขาเพื่อมองหาความรู้สึกภายในนั้น ...และเธอพบว่านอกจากความโกรธเกรี้ยวแล้ว
เธอยังพบกับอะไรบางอย่าง... ที่อ่อนโยน
แฮร์รี่ดึงเธอเข้ามากอดแนบแน่น “พระเจ้า! เฮอร์ไมโอนี่ ทำไมต้องเกิดเรื่องแบบนี้กับเธอด้วย
ทำไมตอนนั้นฉันถึงไม่ช่วยเธอไว้ก่อนที่เรื่องมันจะลุกลามไปมากกว่านี้!”
แฮร์รี่พึมพำอย่างปวดร้าวแนบชิดเรือนผมอ่อนนุ่มและหอมกรุ่น
ขณะที่เฮอร์ไมโอนี่แนบหูฟังเสียงหัวใจที่เต้นถี่รัวของแฮร์รี่อย่างสิ้นหวัง
อ้อมกอดของเขาช่วยปลอบประโลม ขณะที่คำพูดของเขากระซิบแผ่วบอกความเสียใจ
“มันไม่ใช่ความผิดของเธอ...” เฮอร์ไมโอนี่ผลักเขาออกเบาๆ เพื่อมองหน้าเขา
“เฮอร์ไมโอนี่...” แฮร์รี่คว้ามือของเฮอร์ไมโอนี่ขึ้นมากุมไว้อย่างร้อนรน “ขอร้องล่ะ...
เธอไม่ควรจะต้องมาใช้ชีวิตอย่างทนทุกข์กับคนแบบนั้น หย่ากับเขาซะ
อย่าทำให้ตัวเองต้องเป็นทุกข์มาไปกว่านี้เลย”
เฮอร์ไมโอนี่ส่ายหน้าอย่างรวดเร็ว “ฉัน... ฉันทำไม่ได้”
“ได้สิ! เฮอร์ไมโอนี่ เธอฆ่าตัวตายชัดๆ ที่ยอมอยู่กับเขา และฉันไม่ยอมให้เธอทำแบบนั้นเด็ดขาด
ฉันไม่ต้องการมองเห็นเธอค่อยๆ ตายไปช้าๆ แบบนั้น ได้โปรดเถอะ! เฮอร์ไมโอนี่”
เมื่อเฮอร์ไมโอนี่อ้าปากเพื่อจะโต้แย้ง เสียงโทรศัพท์มือถือที่มัลฟอยให้เธอไว้ก็ดังขึ้น
เฮอร์ไมโอนี่มองแฮร์รี่อย่างท้อแท้ ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าใครโทรมา...
เพราะมีเพียงคนเดียวเท่านั้นที่รู้เบอร์โทรศัพท์เครื่องนี้
เฮอร์ไมโอนี่ค่อยๆ ดึงมือออกจากการเกาะกุมของแฮร์รี่อย่างเศร้าใจ
เธอล้วงมือลงไปในกระเป๋ากระโปรงและล้วงหบิยโทรศัพท์มือถือขึ้นมา เธอกดรับและยกขึ้นแนบหู
สายตาของเธอจับจ้องอยู่ที่แววกังวลในดวงตาของแฮร์รี่
“มีอะ...”
“กลับบ้าน”
เสียงพูดห้วนๆ สั้นๆ แต่สามารถทำให้เฮอร์ไมโอนี่สะท้านไปทั้งร่าง
จากนั้นเสียงสัญญาณโทรสัพท์ก็ดังต่อเนื่อง... เฮอร์ไมโอนี่ทิ้งมือข้างที่ถือโทรศัพท์ลงข้างกาย
“ต้องมีเรื่องอะไรแน่ๆ “ เฮอร์ไมโอนี่พูดอย่างเหม่อลอย เธอจับมันได้... เธอจับความไม่พอใจ... ไม่สิ!
ความโกรธเคืองในน้ำเสียงของมัลฟอยได้
“เฮอร์ไมโอนี่! มีอะไร” แฮร์รี่จับไหล่บางทั้งสองข้างและเขย่าเธอเบาๆ
แต่เฮอร์ไมโอนี่เพียงแค่มองเขาอย่างตกใจ ก่อนจะส่ายหน้าให้เขาและวิ่งออกไปจากห้อง
“เฮอร์ไมโอนี่!” เฮอร์ไมโอนี่ไม่สนใจเสียงตะโกนเรียกของแฮร์รี่
เธอวิ่งไปตามทางเดินของสำนักงานมือปราบมารอย่างสับสน เธอชนทุกคนที่เดินผ่าน ไม่!
มันจะต้องไม่มีเรื่องอะไรเกิดขึ้น
ความจริงแล้วถ้ามัลฟอยไม่โทรมาตอนที่เธออยู่กับแฮร์รี่พอดีเธอกฌจะไม่เป็นกังวลขนาดนี้
“เฮอร์ไมโอนี่!” เสียงเล็กๆ ตื่นตระหนกร้องเรียกขึ้น
เฮอร์ไมโอนี่มองเห็นหญิงสาวผมแดงยืนขวางอยู่ตรงหน้า
“เกิดอะไรขึ้น!” จินนี่ร้องถามอย่างตระหนก
ไม่มีเวลาที่เฮอร์ไมโอนี่จะรู้สึกถึงความเจ็บปวดที่เกิดขึ้นในอก
เธอรีบกอดจินนี่อย่างแนบแน่นและวิ่งผ่านเธอไปอย่างร้อนรน
“เฮอร์ไมโอนี่!” จินนี่มองไล่หลังร่างบอบบางที่วิ่งหายเข้าไปในประตูลิฟท์
เฮอร์ไมโอนี่กระแทกประตูสถานที่ที่เธอเกลียดที่สุดในโลกและรีบวิ่งเข้าไปด้านใน
เธอหยุดพักตรงบริเวณโถงอันเย็นเยียบและเงียบสงัด
มีเพียงเสียงหายใจหอบถี่ของเฮอร์ไมโอนี่เท่านั้นที่ดังก้องอยู่ในนั้น จนกระทั้งมีเสียงฝีเท้าหนักๆ
แทรกแซงขึ้น
เขายืนอยู่บนระเบียงชั้นสอง เอนกายเท้าราวระเบียงด้วยท่าทางสบายๆ
แต่เฮอร์ไมโอนี่กลับรู้สึกด้านชาไปทั้งร่างกาย
เขายิ้มช้าๆ... โอ... ไม่นะ! เธอเกลียดรอยยิ้มแบบนั้นของเขาที่สุด
“เธอสงสัยมั้ยว่าทำไมฉันถึงโทรไปขัดจังหวะเธอ” มัลฟอยกล่าวอย่างอารมณ์ดี แต่...
แต่เฮอร์ไมโอนี่รู้สึกราวกับน้ำเสียงนั้นเชือดเฉือนร่างเธออย่างช้าๆ ด้วยความโหดร้าย...
*************************
“ฉันขอไปทำงานได้มั้ย?”
“อะไรนะ!”
เขาเงยหน้าขึ้นจากงานที่ทำอยู่และจ้องมองเธออย่างน่ากลัว แต่เฮอร์ไมโอนี่ไม่สนใจ
ยังไงซะวันนี้เธอก็ต้องออกไปข้างนอกให้ได้ เพราะเขา ‘ขัง’ เธอไว้ในปราสาทผีสิงนี่มาเกือบเดือนแล้ว
...หรือออาจจะขังให้อยู่แต่ในห้องนอนเสียด้วยซ้ำ
“ฉันบอกว่าฉันจะขอไปทำงานได้มั้ย!” เฮอร์ไมโอนี่ย้ำเสียงให้ดังขึ้นอีก อารมณ์ของเธอเริ่มขุ่นมัวพอๆ
กับที่มัลฟอยเริ่มมีโทสะก่อตัวขึ้นเหมือนพายุตั้งเค้า
เขาเชือดเฉือนเธอด้วยแววตาอำมหิต “แล้วเธอคิดว่าฉันจะอนุญาตหรือไง?”
เห็นได้ชัดว่าเขาพยายามข่มโทสะนั้นเต็มที่
เฮอร์ไมโอนี่ถอนหายใจเสียงดังจนมัลฟอยสะดุ้งนิดๆ “ฉันก็ไม่คิดหรอก แต่ก็ลองขอดู”
และฉันจะต้องทำให้ได้... เฮอร์ไมโอนี่เสริมในใจ
มัลฟอยไม่รู้ว่าอะไรทำให้เขาโมโหขนาดนี้ แต่ที่จริงเขาก็รู้อยู่ลึกๆ
สักวันหนึ่งเขาต้องยอมปล่อยให้เธอออกไปข้างนอก เพราะตอนนี้เธอไม่ใช่นักโทษของเขา
...แต่เป็นภรรยาของเขา
ภรรยาที่เกลียดสามีที่สุดในโลกด้วย!
มัลฟอยคิดแล้วแทบอยากจะกระโจนใส่เธอแล้วเค้นคอเธอให้เลิกเกลียดเขาแล้วก็เลิกรักไอ้พอตเตอร์นั่นสักที!
เธอจะรู้บ้างมั้ยว่าตลอดสองอาทิตย์ที่แต่งงานกันมามันทรมานเขาขนาดไหน
สายตาของเธอที่มองเขาทำให้เขารู้สึกเหมือนตัวเองเป็นแมลงสาบ!
พูดกับเขาด้วยน้ำเสียงที่เย็นชาจนแม้แต่พ่อของเขาก็เทียบเธอไม่ได้! แล้วที่น่าเจ็บใจที่สุดก็คือ...
เวลาเถียงกันทีไร เธอมักจะเรียกชื่อ ‘นามสกุล’
ของเขาอย่างขยะแขยงเหมือนรังเกียจที่ต้องใช้นามสกุลนี้ต่อท้ายชื่อ
แต่เวลาเรียกพอตเตอร์... เสียงของเธอหยาดเยิ้มจนเขาแทบสำรอก!
เธอจะรู้บ้างมั้ยว่าสองอาทิตย์นี้มันฆ่าเขาขนาดไหน ทั้งที่จริงๆ
แล้วแผนการของเขาหลังแต่งงานไม่ใช่ทะเลาะแล้วก็มีเซ็กส์! แต่เขาอยากจะทำให้เธอเกลียดเขาน้อยลง
เขาอยากใช้เวลาร่วมกับเธอ ทำให้เธอยอมรับเขาบ้าง... เล็กน้อย แล้วเธอก็ทำแผนของเสียหมด
ทำให้ทุกวันนี้เขาขนลุกทุกครั้งที่คิดถึงภรรยาที่เกลียดเขา
แล้วทำไมฉันต้องรู้สึกแบบนั้นด้วยวะ!
“เธอจะออกไปทำงานทำไม ที่นี่มีโทรศัพท์และคอมพิวเตอร์ เธออยากทำอะไรก็จัดการผ่านทางนั้นสิ!”
เขากัดฟันกรอด
“นี่เธอคิดจะขังฉันไว้ทั้งชาติเลยรึไง” เฮอร์ไมโอนี่ทอดถอนใจ
“เออ!”
“จะบ้าเรอะ!” เฮอร์ไมโอนี่แหวขึ้นทันที เธอก้าวฉับๆ ไปที่โต๊ะทำงานของเขา
เท้ามือลงบนโต๊ะทำงานและโน้มตัวลงไปจ้องเขาด้วยสายตาดุดัน
“ฉันจะไปบริษัทของฉัน” เธอเน้นย้ำหนักแน่น
“ฉันไม่อนุญาต!” เสียงของเขาหนักแน่นไม่แพ้กัน
“มัลฟอย!”
“เดรโก!” เขาแก้อย่างเจ็บปวด
“จะอะไรก็ช่าง! นั่นเป็นบริษัทของฉันนะ! เธอจะให้ฉันอยู่แต่ที่นี่แล้วก็สั่งงานอยู่ที่นี่
จากนั้นก็นั่งมองบริษัทของฉันพังพินาศอยู่ที่นี่ไม่ได้นะ!”
“ถ้าอย่างนั้นเธอก็ขายมันทิ้งซะสิ!” เขาลุกขึ้นยืนและโน้มใบหน้าลงไปหาเธอ จ้องมองเธออย่างน่ากลัว
“แล้วเธอก็อยู่แต่ที่นี่ ไม่ต้องไปไหนทั้งนั้น” อยู่กับฉันคนเดียว...
“ได้สิ ขายเลย” เฮอร์ไมโอนี่แสยะยิ้มให้เขา จนมัลฟอยเกือบเชื่อและเกือบหายใจออกมาอย่างโล่งอกแล้ว...
ทีนี้เธอก็จะอยู่กับเขาเท่านั้น
“แต่เราต้องหย่ากัน” เฮอร์ไมโอนี่พูดอย่างสะใจ
“อะไรนะ!” เขาร้องลั่นและเดินฉับๆ อ้อมโต๊ะทำงาน เดินมาประจันหน้ากับเธอ
เฮอร์ไมโอนี่แหงนหน้ามองใบหน้าเดือดดาลของเขาอย่างสุขใจ
“ในสัญญาบอกเอาไว้ว่าถ้าฉันแต่งงานกับเธอ เธอก็จะคืนบริษัทให้ฉัน แต่ในเมื่อเธอต้องการจะขายมันไป
งั้นสัญญาของเราก็เป็นโมฆะ เธอกับฉันต้องหย่ากัน” ทุกคำพูดเต็มไปด้วยความมีชัย
เฮอร์ไมโอนี่แสยะยิ้มน่ากลัวให้เขาอีกครั้ง
แต่รอยยิ้มของเธอนั้นกลับยิ่งทำให้เขาบันดาลโทสะมากยิ่งขึ้น ยัยมารร้าย... เขาคำรามฮึ่มๆ อยู่ในใจ
แต่จะโทษใครได้ล่ะ
ก็ซาตานอย่างเขาเองนั่นแหละที่เปลี่ยนนางฟ้าผู้แสนดีให้กลายเป็นนังมารร้ายที่ย้อนกลับมาเล่นงานเขาเอง
เขาทำเสียงในลำคออย่างหงุดหงิด ก่อนจะเดินอ้อมกลับไปยืนอยู่ที่หลังโต๊ะทำงาน
“ฉันจะให้คนขับรถไปส่ง”
“ไม่ ฉันจะขับรถไปเอง”
“ไม่ได้!” เสียงของเขาดังยิ่งกว่าเสียงตะโกน เฮอร์ไมโอนี่ยิ้มอย่างสะใจที่เห็นมัลฟอยโกรธ
แต่ถ้าเธอลอดอตคิสักนิดเธอจะรู้ว่าน้ำเสียงนั้นมีความเป็นห่วงเจือปนอยู่มากมาย
“ถ้าเธอไม่ให้ฉันขับรถไปเอง... งั้นฉันก็จะนั่งแท็กซี่ไป เธอเลือกเอาละกัน
เพราะฉันจะไม่ยอมเป็นนักโทษของเธอแม้แต่เวลาออกไปนอกปราสาทผีสิงนี่หรอก”
คำพูดของเธอเหมือนมีดที่แทงเข้าที่อกของเขาอย่างไร้ความปราณี
สายตาของเธอที่ทอดมองเขาบอกให้เขารู้ว่าเขาโหดร้ายกับเธอขนาดไหน
เธอจะจดจำเรื่องที่เขาจับเธอมาขังไว้และบังคับให้เธอยอมแต่งงานกับเขาไปชั่วชีวิต
และนั่นหมายความว่าเธอจะไม่มีวันลดความเกลียดชังที่เธอมีแต่เขา
มัลฟอยรู้ในวินาทีนั้นว่าเขาสร้างนรกขึ้นมาแผดเผาตัวเอง
เขาหยิบกุญแจรถวอลโลว่ของเขาและโยนให้เธออย่างเดือดดาล
“เอาไป!”
เฮอร์ไมโอนี่รีบตะครุบกุญแจนั้นไว้ จากนั้นเธอก็สาวเท้าฉับๆ
ออกไปจากห้องโดยไม่ปริปากหรือหันมามองเขาอีก
ดีแล้วที่เธอไม่หันมามองเขา... เพราะถ้าเธอหันมา
เธอจะพบผู้ชายคนหนึ่งซึ่งกำลังลงโทษตัวเองในความผิดบาปที่ตัวเขาเองเป็นคนก่อขึ้น...
เฮอร์ไมโอนี่เกือบลืมไปแล้วด้วยซ้ำว่าต้องสตาร์ทรถยังไง
หนึ่งเดือนในปราสาทผีสิงนั่นเหมือนหนึ่งชาติในความรู้สึกของเฮอร์ไมโอนี่
ทันที่รถเคลื่อนตัวออกมาพ้นประตูคฤหาสน์ เฮอร์ไมโอนี่รู้สึกเหมือนตัวเองเกิดใหม่...
ราวกับว่าเธอหยุดหายใจไปแล้วชั่วขณะหนึ่งและตอนนี้เธอเริ่มหายใจอีกครั้ง
ก่อนที่จะเข้าออฟฟิศ เฮอร์ไมโอนี่ตัดสินใจจัดการกับตัวเองก่อน
เธอก้มลงมองเสื้อผ้าแบบตามมีตามเกิดที่มัลฟอยโยนให้เธอใส่หลังจาก...
มันเป็นแค่เสื้อสเว็ตเตอร์กันหนาวสีเทาธรรมดากับกระโปรงสีดำซึ่งเฮอร์ไมโอนี่เข้าใจว่าเขาขอยืมมาจากสาวรับใช้คนหนึ่ง แม้แต่เสื้อผ้าที่เธอใส่อยู่ยังเป็นของคนรับใช้!!!
ตอนนี้เฮอร์ไมโอนี่เกลียดมัลฟอยจับใจ
ดังนั้นเฮอร์ไมโอนี่จึงเลี้ยวรถสู่ถนนซึ่งตรงไปยังคฤหาสน์เกรนเจอร์...
เฮอร์ไมโอนี่แทบจะทำใจเย็นจอดรถให้เข้าที่ไม่ไหว
เธอเผชิญหน้ากับความตกใจและปลื้มปีติของยามวัยชราและยามอีกคนหนึ่งซึ่งหนุ่มกว่าที่หน้าปตะรูคฤหาสน์ทั้งสองรีบกุลีกุจอเปิดประตูรั้วให้เธอด้วยน้ำตาแห่งความดีใจที่นายหญิงน้อยกลับบ้านแล้ว
ทันทีที่ส่งกุญแรถให้เด็กหนุ่มคนดูแลรถที่มีน้ำตาคลอเบ้าแล้ว เฮอร์ไมโอนี่ก็รีบวิ่งถลาเข้าไปในบ้าน
โดยมีเสียงอุทานแห่งความตกใจและยินดีของคนรับใช้ที่เห็นเธอดังขึ้นเป็นระยะ
มีบางคนถึงกับทิ้งงานที่ทำอยู่และร้องไห้คร่ำครวญขอบคุณพระเจ้า แต่เฮอร์ไมโอนี่ไม่ได้สนใจ...
เธอให้ความสนใจอยู่ที่คนเดียวเท่านั้น
“คุณมาแชล! คุณมาแชล!” เฮอร์ไมโอนี่ร้องเรียกและวิ่งเข้าวิ่งออกทุกห้องที่อยู่ชั้นล่าง
แต่ก็ยังไม่พบร่างตุ้ยนุ้ยของแม่นมสุดที่รัก จนกระทั่งเธอตั้งท่าจะวิ่งขึ้นไปบ้างบนนั่นแหละ
คุณมาแชลจึงปรากฏตัวอยู่ที่โถงเข้าบ้านด้วยน้ำตานองหน้า
“นายหญิงน้อยคะ!” เฮอร์ไมโอนี่หันมาตามเสียงเรียก เธอยิ้มกว้างแบบที่ไม่ได้ยิ้มมากว่าหนึ่งเดือนแล้ว
หญิงสาววิ่งถลาเข้าสู่อ้อมกอดของแม่คนที่สองทันที
“คุณมาแชล! เฮอร์ไมโอนี่คิดถึงคุณมาแชลมากเลยค่ะ”
เฮอร์ไมโอนี่กอดร่างกลมไว้แน่นและสะอึกสะอื้นออกมาอย่างคิดถึง
“แต่มาแชลทั้งคิดถึงและเป็นห่วงนายหญิงน้อยมากๆ เลยค่ะ นายหญิงน้อยหายตัวไปตั้งหนึ่งเดือน
มาแชลคิดว่า... คิดว่า...”
“ไม่เป็นไรนะคะ เฮอร์ไมโอนี่กลับมาแล้ว”
เธอพูดอย่างมีความสุขก่อนจะถูกคุณมาแชลดันตัวออกห่างเพื่อสำรวจเธออย่างพินิจพิเคราะห์
“ตายแล้ว! ทำไมคุณถึงผอมจนแทบจะเหลือแต่กระดูกแบบนี้ล่ะคะ!” มาแชลอุทานอย่างตกใจ
จนเฮอร์ไมโอนี่ต้องยิ้มออกมาอย่างเศร้าๆ
ฉันไม่ควรเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้คุณมาแชลฟัง... เฮอร์ไมโอนี่คิดอย่างจนใจ
“ไม่มีอะไรหรอกค่ะ เฮอร์ไมโอนี่คิดถึงคุณมาแชลจนกินอะไรไม่ลง” เธอโกหก
“แล้วที่ผ่านมาคุณเฮอร์ไมโอนี่หายไปไหนมาคะ”
เฮอร์ไมโอนี่นึ่งไปครู่หนึ่ง ในหัวหมุนจี๋ราวกับเครื่องจักรเพื่อหาคำโกหกต่อไป
สิ่งที่เธออยากทำเป็นสิ่งสุดท้ายคือการโกหกมาแชล
“เอ่อ... เฮอร์ไมโอนี่ไปอยู่ที่โบสถ์มาค่ะ”
“โบสถ์เหรอคะ!” มาแชลอุทานอย่างใจหาย
“ค่ะ อยู่ที่โบสถ์... ช่วงนี้มีเรื่องยุ่งๆ มากมาย เฮอร์ไมโอนี่เลยไปทำจิตใจให้สงบ
ขอพรจากพระผู้เป็นเจ้า” ยิ่งพูดเธอก็ยิ่งขัดแย้ง โบสถ์เหรอ... เหอะ!
ที่ที่เธออยู่น่ะมันยังบาปน้อยกว่านรกเสียอีก ปราสาทผีสิงนั่นห่างไกลจากคำว่าโบสถ์หลายขุม
ที่นั่นไม่มีพระเจ้า
แต่มีสิ่งที่ขนาดซาตานยังกลัวอาศัยอยู่
มาแชลถอนหายใจ “ดีแล้วล่ะค่ะ... พระผู้เป็นเจ้าจะช่วยชี้ทางสว่างให้เราเสมอ”
แต่เขาผลักฉันดิ่งสู่ความมืด... เธอคิดอย่างขยะแขยง
แต่เธอรู้สึกขยะแขยงน้อยนักเมื่อนึกถึงอีกคนหนึ่ง ใบหน้าของเธอเคร่งเครียดขึ้นมาทันที
“เขาอยู่ไหนคะ” เฮอร์ไมโอนี่เอ่ยถามเสียงขุ่น ความหม่นหมองในดวงตาเปลี่ยนเป็นม่านจางๆ ของความโกรธา
มาแชลก้มลงมองมือของตนที่ประสานกันราวกับจะขอพรจากพระผู้เป็นเจ้า
นางกลืนน้ำลายลงคออันแห้งผากหลายครั้งติดกัน
นางไม่รู้สึกชอบสักนิดยามที่คุณเฮอร์ไมโอนี่ของนางโกรธเกรี้ยวขนาดนี้
และนางก็ไม่ทราบเช่นกันว่าเหตุผลจริงๆ ของการที่คุณเฮอร์ไมโอนี่กราดเกรี้ยวคุณเลนนอนขนาดนั้น
เพราะอะไร ?
“คุณมาแชลคะ ?” เฮอร์ไมโอนี่จำใจใช้สุ้มเสียงข่มขู่
“ยะ... อยู่ในห้องนอนค่ะ”
ไม่ทันสิ้นเสียงสั่นๆ ของคุณมาแชลด้วยซ้ำ
เฮอร์ไมโอนี่ก็พาตัวเองล่องลอยขึ้นไปตามบันไดโดยมีหญิงชราร่างกลมกระหืดกระหอบวิ่งตามโดยหวังจะช่วยปรามอา
รมณ์ร้อนกรุ่นของหญิงสาวที่นางเลี้ยงมาตั้งแต่เกิด เฮอร์ไมอี่เดินไปตามระเบียงชั้นสองอย่างมาดมั่น
และไม่หยุดเสียเวลาทำตามมารยาท เธอก็กระแทกประตูรังนรกของสัตว์ร้ายเข้าไป
สายตาของเฮอร์ไมโอนี่ไม่แลมองสภาพโสโครกในห้องนอนที่คล้ายกับเล้าหมู
ดวงตาของเธอจับแน่วแน่นไปที่ร่างอ้วนใหญ่ที่นอนแผ่หลาอยู่บนเตียง
มืออ้วนป้อมข้างหนึ่งโผล่พ้นขอบเตียงออกมา และบนพื้นใกล้บริเวณนั้นมีขวดสุราชั้นเลิศกลิ้งอยู่
“เจ้าหมูโสโครก!”
เฮอร์ไมโอนี่แผดเสียงลั่นจนทำให้ร่างอ้วนบนเตียงกระตุกนิดหนึ่งก่อนจะสะดุ้งโหยงลุกขึ้นนั่ง
ดวงตาหรี่ปรือเบิกกว้างทันทีที่ได้เห็นว่าแขกที่เข้ามาเยี่ยมรังส่วนตัวของเขานั้นคือใคร
“เฮอร์ไมโอนี่! คุณพระช่วย!” แต่ไม่มีใครสามารถช่วยเขาได้ ดวงตาสีน้ำตาลเข้มขึ้นทันทีด้วยอารมณ์โกรธ
เธอหันไปหาหญิงชราที่ยืนกระวนกระวายอยู่เบื้องหลัง
“คุณมาแชลคะ ช่วยไปเก็บกระเป๋าให้เฮอร์ไมโอนี่หน่อยได้มั้ยคะ” เธอหันไปขอร้อง
คุณมาแชลหลิ่วตาอย่างสงสัย “ทำไมคะ”
“ขอร้องค่ะ” เฮอร์ไมโอนี่กล่าวเบาๆ แล้วหญิงชราก็เดินอย่างเหน็ดเหนื่อยออกไปจากห้อง
โดยไม่ลืมที่จะปิดประตูให้ด้วย
“เฮอร์ไมโอนี่... หลานรัก” ร่างที่คุกเข่าอยู่บนเตียงร้องขึ้นเบาๆ ราวกับจะขอความเมตตา
เฮอร์ไมโอนี่หันขวับมาพิพากษาจำเลยของเธอด้วยสายตาดุดัน
“คงจะรักฉันมากสินะ... คุณถึงได้ทำเรื่องสารเลวโดยการขายฉัน!” เฮอร์ไมโอนี่ร้องลั่นอย่างเหลืออด
เลนนอนสะดุ้งโหยง ตอนนี้ท่าทางของเขาดูหวาดกลัวมากกว่าปีเตอร์ เพ็ตติกรูว์เสียอีก “ลุง...
ไม่ได้ตั้งใจ” เขาพูดราวกับจะร่ำไห้
เฮอร์ไมโอนี่ถลามายืนอยู่หน้าเตียง
มือทั้งสองข้างต้องได้รับการควบคุมอย่างยิ่งเพื่อไม่ให้ตรงเข้าทำร้ายพี่ชายสารเลวของแม่ “คุณขายฉัน...
คุณขายฉันราวกับฉันเป็นสิ่งของ บังคับลับหลังให้ฉันเป็นโสเภณี
แล้วคุณรู้มั้ยว่าที่ฉันต้องเจอน่ะมันคืออะไร ?”
เฮอร์ไมโอนี่หยุดพูดเพียงเพื่อกลั้นน้ำตาที่กำลังจะเอ่อทะลัก “ฉันถูกบังคับให้ขายวิญญาณให้เดรโก
มัลฟอยคนสารเลวนั่น
เพียงเพื่อจะรักษาสมบัติของพ่อแม่ของฉันที่คุณเอามันไปละลายกับการพนันระยำของลุง!”
เลนนอนอ้าปากหวอ เขากลืนน้ำลายก่อนจะเอื้อมมือมาหาหลานสาว ไม่ใช่ความรัก... แต่เพราะความหวาดกลัว
“เฮอร์ไมโอนี่...”
“อย่ามาแตะต้องตัวฉันนะ!” เฮอร์ไมโอนี่สะบัดตัวออกราวกับชายคนนั้นเป็นสิ่งที่น่าขยะแขยงที่สุดในโลก
ในตอนนี้... อารมณ์ในทางร้ายทุกอย่างที่มนุษย์จะมี มันไหลเวียนอยู่ในร่างที่สั่นระริกของเธอ
เฮอร์ไมโอนี่รู้สึกราวกับตัวเองเป็นฆาตกรที่พร้อมจะฆ่าคนได้เป็นเรื่องธรรมดา
เธอต้องสะกดกลั้นความรู้สึกนั้นด้วยน้ำตา...
“ฉันเกลียดคุณ... ฉันรู้สึกรังเกียจตัวเองที่เป็นหลานของคนสารเลวอย่างคุณ คุณมัน...
ชั่วร้ายยิ่งกว่าเดรโก มัลฟอยซะอีก
และฉันขอบอกไว้เลยว่านี่เป็นครั้งสุดท้ายที่ฉันจะยอมให้ตัวเองไปพัวพันกับเรื่องสกปรกของคุณ”
เฮอร์ไมโอนี่คิดว่ามันพอแล้ว... ถ้าเธอไม่หยุดในตอนนี้ เธอจะหยุดตัวเองไม่ได้
หญิงสาวกล้ำกลืนขณะมองใบหน้าของญาติคนสุดท้ายบนโลกของเธอ และตอนนี้เธอต้องการที่จะเป็น ‘เกรนเจอร์’
คนเดียวบนโลกใบนี้เหลือเกิน
“เลนนอน เกรนเจอร์ ฉันขอใช้สิทธิ์ความเป็นประธานกรรมการบริหารสูงสุดของบริษัท ไล่คุณออกจากบริษัท
และฉันขอใช้สิทธิ์ความเป็นเจ้าของบ้าน ไล่คุณออกไปจากบ้านหลังนี้ด้วย” รอยยิ้มสะใจเล็กๆ
จุดบนใบหน้าของเธอ เฮอร์ไมโอนี่ไม่รอฟังเสียงร้องโหยหวนเหมือนคนสูญเสียทุกสิ่งของเลนนอน
เธอก้าวเดินออกมาจากห้องพอดีกับที่คุณมาแชลอุ้มกระเป๋าเดินทางใบโตของเธอมา
เฮอร์ไมโอนี่รับกระเป๋ามาจากคุณมาแชลและก้มลงหอมแก้มอุ่นๆ ของนาง “เฮอร์ไมโอนี่ต้องไป
คุณมาแชลไม่รู้หรอกว่าเฮอร์ไมโอนี่อยากพาคุณมาแชลไปด้วยมากแค่ไหน แต่ที่นั่นไม่เหมาะกับคนดีๆ
อย่างคุณมาแชลเลย” เธอก้มลงมองแววตื่นตระหนกบนใบหน้าของมาแชล ก่อนที่จะกล้ำกลืนน้ำตาและกอดนางแนบแน่น
“อย่าถามอะไรนะคะ เฮอร์ไมโอนี่รักคุณมาแชลค่ะ”
เป็นการยากที่จะพาตัวเองผละออกจากอ้อมกอดอันอบอุ่นของคนที่ห่วงใยเธอที่สุดในโลก
เฮอร์ไมโอนี่ไม่ฟังเสียงร้องเบาๆ ของคุณมาแชล
และไม่หันไปมองว่าคุณมาแชลยกมือขึ้นปิดปากและมองตามหลังเฮอร์ไมโอนี่ด้วยแววตาที่เอ่อล้นไปด้วยน้ำตา
เฮอร์ไมโอนี่ก้าวลงบันไดมาอย่างมาดมั่นเหมือนครั้งที่เธอขึ้นไป
เพียงแต่ครั้งนี้เธอมีน้ำตาอยู่บนใบหน้า และคนที่กระหืดหกระหอบตามเธอมาไม่ใช่คุณมาแชล
“แกจะทำอย่างนี้กับฉันไม่ได้! ฉันเป็นลุงของแกนะ แกจำได้มั้ย! ฉันเป็นพี่ชายของแม่แก
แกจะทำกับฉันแบบนี้ไม่ได้!” เสียงเอะอะโกรธเกรี้ยวของเลนนอนไล่ตามมาพร้อมกับร่างของเขา
เขาชูกำปั้นชกขึ้นในอากาศอย่างหัวเสีย เขายังตามมาแม้กระทั่งตอนที่เฮอร์ไมโอนี่ขึ้นรถเรียบร้อยแล้ว
“เฮอร์ไมโอนี่!!!!!!!”
รถคันงามแล่นออกจากคฤหาสน์หลังสวย...
ดูคล้ายกับว่าเธอได้ละจากสถานที่อันปลอดภัยเพื่อเข้าสู่สถานที่อันโหดร้าย
ทุกระยะที่รถคันงามแล่นออกห่างจากคฤหาสน์
ก็เหมือนกับจิตวิญญาณของเธอจะห่างไกลจากความสงบสุขเข้าไปทุกที...
และเธอรู้ว่าใครที่จะทำให้เธอรู้สึกสุขสงบมากขึ้น
แฮร์รี่แทบไม่กระพริบตาตอนที่ร่างระหงส์ก้าวเข้ามาในห้องทำงานของเขา
ทันทีที่เธอหยุดยืนอยู่ด้านหน้าโต๊ะทำงานของเขา หัวใจของเขาก็แทบหยุดเต้นไปด้วย
“เฮอร์ไมโอนี่...” เสียงเรียกของเขาเบาแผ่วราวกับเขาพูดให้หัวใจของตัวเองฟัง
อวัยวะของเขากลับมาทำงานดีอีกครั้งเมื่อมองเห็นหยาดน้ำตาบนใบหน้าของเธอ
จู่ๆ เขาก็รู้สึกคิดถึงมัลฟอยขึ้นมาทันที “พระเจ้า... เกิดอะไรขึ้น”
แฮร์รี่ถามด้วยน้ำเสียงรังเกียจอย่างชัดเจน
เขาพรวดพราดลุกขึ้นจากเก้าอี้และผลุนผลันเดินอ้อมโต๊ะทำงานไปหาเธอ
เฮอร์ไมโอนี่ก้มหน้าลงและส่ายหน้าอย่างสับสน “ฉัน... ฉันรู้สึกแย่ที่สุดในชีวิต”
เธอกล่าวด้วยน้ำเสียงเดียวกับรู้สึก
“ไหน...” แฮร์รี่เอ่ยอย่างอาทรขณะประคองใบหน้าของเธอให้เงยขึ้น จากนั้จึงใช้นิ้วโป้งเกลี่ยเบาๆ
ตามรอยชุ่มชื้นบนใบหน้าของเธอ “เล่าให้ฉันฟังซิว่าเกิดอะไรขึ้น” และถ้ามันเป็นเรื่องเกี่ยวกับมัลฟอย
ฉันจะฆ่ามัน แฮร์รี่คิดต่อท้าย
“เธอต้องการฟังตั้งแต่ตอนไหนล่ะ” เฮอร์ไมโอนี่หัวเราะอย่างขมขื่น
แฮร์รี่รู้สึกใจหายเมื่อได้ยินคำพูดของเธอ พระเจ้า! มันมีอะไรที่เลวร้ายลงลงไปมากกว่านี้อีกหรือ ?
มันไม่ใช่แค่เรื่องชีวิตแต่งงานของเฮอร์ไมโอนี่ใช่มั้ย มันเป็นเรื่องอะไรกันอีก ?
“เล่าให้หมด ทุกเรื่อง... อย่าปกปิดฉันแม้แต่เรื่องเดียว” แฮร์รี่ขบฟันแน่น
เขาฟังเรื่องราวที่เฮอร์ไมโอนี่เล่า... แล้วต้องพยายามควบคุมสติเพื่อให้ฟังต่อไป
เขาจับมือเธออย่างปลอบประโลมเมื่อถึงช่วงที่เธอเล่าออกมาพร้อมกับเสียงสะอื้น
...และเสียงปิศาจร้ายในกายเขาคำรามลั่น
ทันทีที่คำสุดท้ายหลุดออกจากปากของเธอ แฮร์รี่ก็แทบสูญเสียความเป็นคนไป
เขาเกือบสวมสัญชาตญาณสัตว์และตรงดิ่งไปฆ่ามัลฟอยราวกับสัตว์ป่า
“สารเลว...” แฮร์รี่พึมพำออกมาเบาๆ ดวงตาของเขาวาวโรจน์อย่างโมโหร้าย
เฮอร์ไมโอนี่ไม่รู้ว่ารู้สึกโล่งใจหรือเสียใจที่แฮร์รี่ได้รู้เรื่องราวอันอัปยศของเธอแล้ว
เธอสบตาเขาเพื่อมองหาความรู้สึกภายในนั้น ...และเธอพบว่านอกจากความโกรธเกรี้ยวแล้ว
เธอยังพบกับอะไรบางอย่าง... ที่อ่อนโยน
แฮร์รี่ดึงเธอเข้ามากอดแนบแน่น “พระเจ้า! เฮอร์ไมโอนี่ ทำไมต้องเกิดเรื่องแบบนี้กับเธอด้วย
ทำไมตอนนั้นฉันถึงไม่ช่วยเธอไว้ก่อนที่เรื่องมันจะลุกลามไปมากกว่านี้!”
แฮร์รี่พึมพำอย่างปวดร้าวแนบชิดเรือนผมอ่อนนุ่มและหอมกรุ่น
ขณะที่เฮอร์ไมโอนี่แนบหูฟังเสียงหัวใจที่เต้นถี่รัวของแฮร์รี่อย่างสิ้นหวัง
อ้อมกอดของเขาช่วยปลอบประโลม ขณะที่คำพูดของเขากระซิบแผ่วบอกความเสียใจ
“มันไม่ใช่ความผิดของเธอ...” เฮอร์ไมโอนี่ผลักเขาออกเบาๆ เพื่อมองหน้าเขา
“เฮอร์ไมโอนี่...” แฮร์รี่คว้ามือของเฮอร์ไมโอนี่ขึ้นมากุมไว้อย่างร้อนรน “ขอร้องล่ะ...
เธอไม่ควรจะต้องมาใช้ชีวิตอย่างทนทุกข์กับคนแบบนั้น หย่ากับเขาซะ
อย่าทำให้ตัวเองต้องเป็นทุกข์มาไปกว่านี้เลย”
เฮอร์ไมโอนี่ส่ายหน้าอย่างรวดเร็ว “ฉัน... ฉันทำไม่ได้”
“ได้สิ! เฮอร์ไมโอนี่ เธอฆ่าตัวตายชัดๆ ที่ยอมอยู่กับเขา และฉันไม่ยอมให้เธอทำแบบนั้นเด็ดขาด
ฉันไม่ต้องการมองเห็นเธอค่อยๆ ตายไปช้าๆ แบบนั้น ได้โปรดเถอะ! เฮอร์ไมโอนี่”
เมื่อเฮอร์ไมโอนี่อ้าปากเพื่อจะโต้แย้ง เสียงโทรศัพท์มือถือที่มัลฟอยให้เธอไว้ก็ดังขึ้น
เฮอร์ไมโอนี่มองแฮร์รี่อย่างท้อแท้ ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าใครโทรมา...
เพราะมีเพียงคนเดียวเท่านั้นที่รู้เบอร์โทรศัพท์เครื่องนี้
เฮอร์ไมโอนี่ค่อยๆ ดึงมือออกจากการเกาะกุมของแฮร์รี่อย่างเศร้าใจ
เธอล้วงมือลงไปในกระเป๋ากระโปรงและล้วงหบิยโทรศัพท์มือถือขึ้นมา เธอกดรับและยกขึ้นแนบหู
สายตาของเธอจับจ้องอยู่ที่แววกังวลในดวงตาของแฮร์รี่
“มีอะ...”
“กลับบ้าน”
เสียงพูดห้วนๆ สั้นๆ แต่สามารถทำให้เฮอร์ไมโอนี่สะท้านไปทั้งร่าง
จากนั้นเสียงสัญญาณโทรสัพท์ก็ดังต่อเนื่อง... เฮอร์ไมโอนี่ทิ้งมือข้างที่ถือโทรศัพท์ลงข้างกาย
“ต้องมีเรื่องอะไรแน่ๆ “ เฮอร์ไมโอนี่พูดอย่างเหม่อลอย เธอจับมันได้... เธอจับความไม่พอใจ... ไม่สิ!
ความโกรธเคืองในน้ำเสียงของมัลฟอยได้
“เฮอร์ไมโอนี่! มีอะไร” แฮร์รี่จับไหล่บางทั้งสองข้างและเขย่าเธอเบาๆ
แต่เฮอร์ไมโอนี่เพียงแค่มองเขาอย่างตกใจ ก่อนจะส่ายหน้าให้เขาและวิ่งออกไปจากห้อง
“เฮอร์ไมโอนี่!” เฮอร์ไมโอนี่ไม่สนใจเสียงตะโกนเรียกของแฮร์รี่
เธอวิ่งไปตามทางเดินของสำนักงานมือปราบมารอย่างสับสน เธอชนทุกคนที่เดินผ่าน ไม่!
มันจะต้องไม่มีเรื่องอะไรเกิดขึ้น
ความจริงแล้วถ้ามัลฟอยไม่โทรมาตอนที่เธออยู่กับแฮร์รี่พอดีเธอกฌจะไม่เป็นกังวลขนาดนี้
“เฮอร์ไมโอนี่!” เสียงเล็กๆ ตื่นตระหนกร้องเรียกขึ้น
เฮอร์ไมโอนี่มองเห็นหญิงสาวผมแดงยืนขวางอยู่ตรงหน้า
“เกิดอะไรขึ้น!” จินนี่ร้องถามอย่างตระหนก
ไม่มีเวลาที่เฮอร์ไมโอนี่จะรู้สึกถึงความเจ็บปวดที่เกิดขึ้นในอก
เธอรีบกอดจินนี่อย่างแนบแน่นและวิ่งผ่านเธอไปอย่างร้อนรน
“เฮอร์ไมโอนี่!” จินนี่มองไล่หลังร่างบอบบางที่วิ่งหายเข้าไปในประตูลิฟท์
เฮอร์ไมโอนี่กระแทกประตูสถานที่ที่เธอเกลียดที่สุดในโลกและรีบวิ่งเข้าไปด้านใน
เธอหยุดพักตรงบริเวณโถงอันเย็นเยียบและเงียบสงัด
มีเพียงเสียงหายใจหอบถี่ของเฮอร์ไมโอนี่เท่านั้นที่ดังก้องอยู่ในนั้น จนกระทั้งมีเสียงฝีเท้าหนักๆ
แทรกแซงขึ้น
เขายืนอยู่บนระเบียงชั้นสอง เอนกายเท้าราวระเบียงด้วยท่าทางสบายๆ
แต่เฮอร์ไมโอนี่กลับรู้สึกด้านชาไปทั้งร่างกาย
เขายิ้มช้าๆ... โอ... ไม่นะ! เธอเกลียดรอยยิ้มแบบนั้นของเขาที่สุด
“เธอสงสัยมั้ยว่าทำไมฉันถึงโทรไปขัดจังหวะเธอ” มัลฟอยกล่าวอย่างอารมณ์ดี แต่...
แต่เฮอร์ไมโอนี่รู้สึกราวกับน้ำเสียงนั้นเชือดเฉือนร่างเธออย่างช้าๆ ด้วยความโหดร้าย...
*************************
JE
TE VEUX chapter 18 : ความเสียใจ
chapter
18 : ความเสียใจ
“เคยมีใครบอกเธอมั้ยว่านักธุรกิจมักจะถูกดักทำร้ายหรือลักพาตัวบ่อยๆ” เขาใช้นิ้วยาวๆ
เคาะราวระเบียงเล่น ริมฝีปากเม้มบางๆ แต่ยังปรากฏรอยยิ้มอย่างสุนทรีย์ เหนือสิ่งอื่นใด...
ดวงตาของเขาจ้องมองมาที่ร่างเล็กๆ ที่ยืนอย่างไม่มั่นคงด้วยแววตาดุดันกระหายหิว
“และบังเอิญว่าฉันไม่ชอบพกบอดี้การ์ดติดตัว ดังนั้น... รถทุกคันของฉันจะต้องติดตั้งสัญญาณติดตาม
...เวลาที่ฉันบังเอิญดันขับรถไปเจอพวกโจรสมองกลวงสองสามคน ลูกน้องของฉันจะรู้ว่าฉันอยู่ที่ไหน”
ดวงตาสีฟ้าเข้มขึ้นจนเกือบจะเป็นสีน้ำเงิน มันลุกโพลงโชติช่วงเมื่อจับจ้องยัยภรรยาตัวน้อยๆ ของเขา
... เมื่อได้เห็นความตระหนกของเธอ มัลฟอยแทบอยากจะหัวเราะออกมาดังๆ
รีบตกใจซะสาวน้อย... เพราะสิ่งที่เธอจะต้องเผชิญต่อไปนั้นหน้าสนุกจนอาจจะทำให้เธอลืมความกลัวไปเลยก็ได้
“นึกไม่ถึงว่าคราวนี้สัญญาณระยำนั่นจะใช้ประโยชน์ในการจับภรรยาที่วิ่งไปหาชู้ได้”
พูดถึงตรงนี้รอยยิ้มของเขาก็หายวับไปราวกับดวงอาทิตย์ที่ถูกหมอกเมฆบดบัง
“ขะ... เขาไม่ใช่ชู้ของฉัน” เฮอร์ไมโอนี่เสียงสั่น
แต่ไม่แน่ใจว่าสั่นเพราะความโกรธหรือความกลัวกันแน่
“อ้อ... งั้นก็เพื่อนที่น่ารักของเธอ” มัลฟอยส่ายหน้าช้าๆ อย่างขออภัย
ก่อนที่เขาจะยักคิ้วข้างหนึ่งขึ้นเมื่อเห็นมือที่กำแน่นของหญิงสาว
“เป็นอะไรไปล่ะ” เขาว่า “เธอจะทำอะไรฉันรึไง”
“ฉันอยากฆ่าเธอ” เฮอร์ไมโอนี่กัดริมฝีปากแน่น
“งั้นก็ขึ้นมาข้างบนสิ” มัลฟอยโบกมือเรียก “เธอก็รู้ดีนี่ว่าถ้าฉันโกรธแล้วเธอจะต้องเจอกับอะไร”
เขายังคงยืนโน้มตัวอยู่เหนือราวระเบียงอย่างหยั่งเชิง
แต่เฮอร์ไมโอนี่รู้ว่าเขาไม่ให้โอกาสเธอได้เลือกหนทางใดๆ ทั้งสิ้น แววตาของเขาออกคำสั่ง... ออกอำนาจ
บงการให้เธอทำตามคำสั่งของเขา และเฮอร์ไมโอนี่ไม่ต้องการที่จะทำตาม
“หรือว่าจะต้องให้ฉัน...” มัลฟอยผละออกจากราวระเบียง ร่างสูงก้าวอย่างช้าๆ
แต่หนักแน่นลงมาตามขั้นบันได “อุ้มเธอเข้าบ้าน... เหมือนกับวันแต่งงานของเราดีล่ะจ๊ะ”
เสียงรองเท้าหนังอย่างดีกระทบกับพื้นหินอ่อน เฮอร์ไมโอนี่ยกมือขึ้นแตะริมฝีปากที่สั่นระริก
จ้องมองเขาก้าวลงมาตามขั้นบันไดราวกับราชาผู้สง่างาม
และเมื่อเขาเกือบจะถึงบันไดขั้นสุดท้าย เขาก็หยุดอยู่ตรงนั้น มือหนึ่งวางอยู่บนราวบันได
และอีกข้างหนึ่งกำแน่นอยู่ข้างตัว
“ฉันไร้ความอดทน และฉันไม่ต้องการเล่นเกมส์ใดๆ ทั้งนั้น
ตอนนี้เธอก็รู้ดีว่าอารมณ์ฉันอยู่ในระดับไหน... ถ้าเธอจะให้ฉันฉุดกระชากลากถูหรืออุ้มเธอขึ้นเตียง
ฉันจะเก็บค่าเหนื่อยและค่าความอดทนของฉันอย่างครบถ้วน”
ไม่มีแววขบขันหรือสนุกสนานในดวงตาและน้ำเสียงของเขาอีกแล้ว
ภาพที่ปรากฏอยู่ตอนนี้สะท้อนอารมณ์อันแท้จริงของเขา ทั้งโกรธ... และบ้าคลั่ง
เขาหยุดรอให้เธอเลือก และเธอเลือกที่จะร้องออกมาเบาๆ แล้วรีบหันหลัง
วิ่งเข้าหาอิสรภาพเดียวที่เธอเหลืออยู่... ประตู แต่เขาก็คุกคามทางเลือกเดียวของเธอ เพียงสามสี่ก้าว
ชายหนุ่มก็รวบตัวหญิงสาวจากด้านหลังได้ เฮอร์ไมโอนี่กรีดร้องเมื่อถูกเขาจับให้หันมาหาเขา
และเธอได้พบใบหน้าของนักฆ่า
“มะ... มัลฟอย! ฉัน... ฉัน” เฮอร์ไมโอนี่ละล่ำละลักอย่างหวาดกลัว เธอพยายามค้นหาคำพูด...
แต่ดวงตาที่ฉายประกายดุดันปิดกั้นทุกคำตอบ
“ฉันบอกแล้วไงว่าไม่มีเกมส์ใดๆ ทั้งสิ้น”
“ฉันจะไม่ยอมเธอ! มัลฟอย” เฮอร์ไมโอนี่กระแทกคำพูดใส่หน้าคำ ดวงตาสีน้ำตาลลุกโชน
“ฉันเกลียดการกระทำของเธอ! เกลียดการที่เธอขังฉันไว้เหมือนนักโทษ! และเหนือสิ่งอื่นใด
ฉันเกลียดตัวเธอทั้งหมด!”
วูบหนึ่งที่เฮอร์ไมโอนี่รู้สึกว่าเธอจ้องลึกลงไปในดวงตาสีฟ้าและเห็นความประหลาดใจ ต่อมาก็ความเจ็บปวด
และอีกครู่หนึ่ง... มันก็นถูกกลืนหายไปในหลุมสีดำในดวงตาของเขา
ราวกับว่า.... พายุบ้าคลั่งกำลังโหมกระหน่ำอยู่ในดวงตาคู่นั้น
“ไม่หรอก... เฮอร์ไมโอนี่ เจน มัลฟอยที่รัก”
เขาใช้นิ้วชี้และนิ้วกลางเขี่ยคางมนของเธอไปมาอย่างหยอกล้อ แต่เห็นได้ชัดว่าในตอนนี้...
อารมณ์ของเขาไม่ไม่นำพาต่อการหยอกเย้าใดๆ ทั้งสิ้น
“ฉันคิดว่าเธอจะชอบ... ทุกส่วนของฉัน” ถึงตอนนี้... น้ำเสียงของเขาแหบพร่า และดวงตาลุกวาว
“มากทีเดียว”
เขาไม่ให้ความสนใจต่อเสียงหวีดร้องและสาปแช่งของคนเป็นภรรยา
เมื่อเขาตวัดร่างของเธออุ้มไว้ในอ้อมแขนทรงพลัง ไม่ให้ความสำคัญต่อการพยายามดิ้นหนีอย่างไร้ค่าของเธอ
มัลฟอยอุ้มเฮอร์ไมโอนี่ก้าวพาเธอขึ้นไปตามบันไดอย่างหนักแน่นและกรุ่นโกรธ
หูของเขารับเอาเสียงด่าทอและคำสบถหยาบคายของเธอ และใช้มันเติมลงในเปลวเพลิงแห่งความเดือดดาลของเขา
“ฉันเกลียดเธอ! คนโสโครก” คำด่านี้ถูกปลดปล่อยออกมาเมื่อมัลฟอยใช้เท้าเตะประตูห้องนอนที่เปิดแง้มไว้
ให้ตายสิ! ระหว่างที่เขาเตรียมการต้อนรับเฮอร์ไมโอนี่เมื่อเธอกลับบ้าน
เขารู้อยู่แล้วว่าจะไม่มีการจูงมือพาขึ้นห้อง ชายหนุ่มจึงเปิดประตูเตรียมรอเอาไว้
เพื่ออุ้มภรรยาจอมพยศเข้าห้องนอน
แล้วมันก็จริงดังที่เขาคาดการณ์ไว้!
ร่างของเฮอร์ไมโอนี่ถูกโยนลงมาบนเตียงอย่างไม่ปราณีปราศรัย เธอร้องอุทานด้วยความตกใจและเจ็บแปลบ
รีบดันตัวเองลุกขึ้นและกระโจนลงจากเตียง แต่แขนแข็งแรงข้างหนึ่งของมัลฟอยรอรับร่างของเธอไว้อยู่แล้ว
และแขนข้างนั้นเองที่รวบเอวคอดของเธอแล้วผลักเธอลงไปนอนบนเตียงอีกครั้ง
และคราวนี้... ไม่ใช่แขนของเขาที่ตรึงร่างเธอไว้บนเตียง มัลฟอยขยับด้วยความรวบเร็ว
ใช้ร่างกำยำของเขาตรึงร่างของเฮอร์ไมโอนี่ไว้บนเตียง
เฮอร์ไมโอนี่จ้องมองดวงตาวาวโรจน์ของมัลฟอยผ่านกลุ่มผมหนาที่ตกลงมาปิดใบหน้า
มัลฟอยที่เก็บอั้นความโกรธเอาไว้หายไปแล้ว
ตอนนี้เหลือแต่มัลฟอยที่พร้อมจะลงทัณฑ์เธอด้วยไฟอารมณ์ที่โหมกระหน่ำของเขา
“อย่าทำอะไรที่เธอคิดจะทำนะ!” เฮอร์ไมโอนี่กรีดแหวด้วยเสียงแหลมๆ “ฉันจะไม่ยอมเธออีกแล้ว!”
แต่เสียงแหลมๆ หวานๆ ของเฮอร์ไมโอนี่ถูกกลบทับด้วยเสียงแผดลั่นจนเธอร้องอย่างตกใจ
“เธอไม่เคยยอมฉัน!!!!” เสียงของเขาแผดลั่นราวกับเสียงกัมปนาท “ไม่เคยเลยสักครั้ง!
และตอนนี้เธอแล่นไปหาไอ้พอตเตอร์ทันทีที่ฉันทำใจปล่อยเธอไปได้! เธอไม่ยอมให้ฉันที่เป็นสามี!
แต่กลับยอมให้ไอ้เพื่อนชู้ของเธอ!!!”
“เขาไม่ใช่ชู้ของฉัน! ไอ้คนจิตใจสกปรก!” เฮอร์ไมโอนี่ร้องตอบ
และมัลฟอยตอบรับคำของเธอด้วยการแทรกมือผ่านกระโปรงสีดำของเธอ ทาบมือลงไปบนต้นขานิ่มๆ ด้านใน
“ตัวเธอต่างหากที่สกปรก!” ด้วยความร้อนทั้งอารมณ์โกรธและอารมณ์ปรารถนา
มัลฟอยดึงกระโปรงสีดำขึ้นจนกางเกงชั้นในของเฮอร์ไมโอนี่เผยสู่สายตา และเมื่อเขาจะดึงมันออก
เท้าเล็กๆ แต่เต็มไปด้วยพลังก็ถีบเขาที่หน้าอก
จนมัลฟอยที่ไม่ได้เตรียมรับหงายหลังลงไปนอนกับเตียงอย่างเจ็บปวด
“ฉันจะไม่ยอมให้การทะเลาะของเราจบลงด้วยการที่เธอย่ำยีฉันทุกครั้งหรอก!”
เฮอร์ไมโอนี่ประกาศก่อนจะลนลานลงจากเตียง เธอรีบวิ่งไปที่ประตู
และถูกมือทรงกำลังและเสียงแผดร้องอย่างโกรธจัดของมัลฟอยตามมาจับตัวเอาไว้
ร่างของเธอถูกโยนลงบนเตียงอีกครั้ง
มัลฟอยที่โกรธจัดใช้เวลาเพียงวินาทีเดียวในการทาบร่างของเธอไว้กับเตียงด้วยร่างกายของเขา
“ฉันเกลียดแก! ไอ้คนโสโครกชั้นต่ำ! แฮร์รี่ไม่มีวันได้ชื่อว่าเป็นชู้! เขาสูงส่งเกินกว่าจะได้รับคำนั้น
ไม่เหมือนแก... แกเป็นสามีฉัน! แต่แกต่ำกว่าแฮร์รี่ซะอีก!”
คำผรุสวาทที่จะตามมาถูกกลบไว้ด้วยริมฝีปากกระด้างของมัลฟอย
เขาทาบริมฝีปากลงมาอย่างหนักแน่นและรุนแรงกว่าครั้งไหนๆ
และด้วยความโกรธที่ผลักดันสติสัมปชัญญะของเขาจนเลยพ้นขอบเขต
ฟันคมของเขาก็ขบกัดริมฝีปากอิ่มของเฮอร์ไมโอนี่ เสียงกรีดร้องของเธอดังขึ้นในริมฝีปากของเขา
จนในที่สุดมัลฟอยก็ได้รับรสเลือดจากปากของเธอ
“ผู้หญิงร้อยเล่ห์... แต่งงานไม่กี่วันก็แล่นไปหาชู้”
มัลฟอยคำรามในลำคอเมื่อเขาผละจากริมฝีปากของเฮอร์ไมโอนี่ กระโปรงสีดำถูกตลบขึ้นอีกครั้ง
และคราวนี้กางเกงชั้นในของเฮอร์ไมโอนี่ถูกกระตุกดึงออกอย่างรวดเร็วโดยไม่ได้รับการขัดขวางจากเฮอร์ไมโอนี่อีก
ความเจ็บที่ริมฝีปากของเธอ... ทำให้เธอไร้เรี่ยวแรง
จนกระทั่งแรงกระแทกหนักแน่นครั้งหนึ่งสอดแทรกเข้ามาในกาย
เฮอร์ไมโอนี่กรีดเสียงร้องลั่นอย่างเจ็บปวด!
“อย่า!” เฮอร์ไมโอนี่กระถดตัวหนี แต่กลับถูกมือของเขาตรึงสะโพกเอาไว้ และเมื่อเธอเริ่มถีบขา
เขาก็จับขาของเขาเอาไว้แน่น
“ผู้หญิงแพศยา!!!” คำด่าของมัลฟอยแผดลั่น
ดวงตาสีฟ้าอำมหิตก้มลงจับจ้องใบหน้าซีดเผือดที่เต็มไปด้วยความหวาดกลัวของเฮอร์ไมโอนี่
เขาเคลื่อนกายกระแทกอย่างรุนแรงซ้ำแล้วซ้ำเล่า และทุกครั้ง... ตามติดมาด้วยเสียงร้องของเฮอร์ไมโอนี่
“ยะ... หยุดนะ! ฉันเจ็บ!” เธอกรีดร้องใส่เขา แต่เขากลับแหงนหน้าหัวเราะอย่างคนบ้าคลั่ง
และปฏิเสธคำขอร้องของเฮอร์ไมโอนี่ด้วยการเคลื่อนกายอย่างหนักหน่วงมากขึ้น
“เธอมันคนร้ายใจ! ผู้หญิงมากรัก” และคำด่าต่างๆ มากมายพากันทยอยออกมาจากปากของเขา
“ขอร้องล่ะ... ฉันเจ็บ ปล่อยฉัน...” เฮอร์ไมโอนี่เริ่มวิงวอนด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ
แต่เขากลับไม่สนใจ มัลฟอยยังคงเคลื่อนไหวเหนือร่างของเธอด้วยแรงที่เพิ่มขึ้นทุกครั้ง
ปากของเขาตะโกนด่าเธอไม่หยุด
จนสุดท้าย... เมื่อความอดทนหมดลง มัลฟอยแหงนหน้าและคำรามเปล่งเสียงออกมาอย่างพึงพอใจ
มัลฟอยหอบหายใจติดต่อกันหลายครั้ง จนกระทั่ง... เมฆหมอกแห่งความสุขสมค่อยๆ จางหายไป พร้อมกับสติ...
และสามัญสำนึกของเขาค่อยๆ คืนกลับมา
สีหน้าที่ตอนแรกเปี่ยมไปด้วยชัยชนะของมัลฟอยเหือดหายไปอย่างรวดเร็ว แทนที่ความซีดเผือด
และ... เสียงสะอื้นเบาๆ ของเฮอร์ไมโอนี่ที่แว่วมา
มัลฟอยหายใจถี่อีกครั้ง แต่คราวนี้ไม่ใช่ด้วยความพึงพอใจ ชายหนุ่มรู้สึกหมดแรงเมื่อค่อยๆ
ก้มหน้าลงมองเฮอร์ไมโอนี่
หัวใจของมัลฟอยกระตุกวูบ... เมื่อเขามองภาพที่เฮอร์ไมโอนี่ยกมือขึ้นปิดหน้า ร่างของเขาสั่นเทาน้อยๆ...
เมื่อเห็นร่างเล็กๆ ของเฮอร์ไมโอนี่สั่นเทาอย่างรุนแรง
และสิ่งที่สร้างรอยกรีดลึกลงในหัวใจที่เอียงวูบของมัลฟอย
คือเสียงร้องไห้สะอึกสะอื้นอย่างน่าสงสารของเธอ...
“ฮะ... เฮอร์ไมโอนี่” เสียงแหบพร่าและของเขาดังลอดออกมาจากริมฝีปากที่สั่นระริก ชายหนุ่มค่อยๆ
วางมือลงบนไหล่ที่สั่นสะท้านของเฮอร์ไมโอนี่เบาๆ... ไม่กล้าทำให้เธอตกใจ
“ยะ... อย่ามาแตะต้องตัวฉัน!” เสียงที่พยายามทำให้เข้มแข็งแต่กลับถูกความตระหนกทำให้มันสั่น
ทำให้มัลฟอยที่ได้ยินรู้สึกเหมือนถูกกรีดแทงไปทั้งร่าง และเมื่อเสียงสะอื้นของเธอตามมาหลังคำพูด
ยิ่งทำให้มัลฟอยรู้สึกอ่อนแรง
พระเจ้า... นี่เขาทำอะไรกับเธอลงไป
“เฮอร์ไมโอนี่... ขอ... ฉันขอดูหน้าเธอหน่อย” เสียงของเขาถูกความรู้สึกผิดทำให้สั่นเครือ
ชายหนุ่มพยายามดึงมือที่ปิดใบหน้าของเฮอร์ไมโอนี่ออก เมื่อเขาออกแรงดึงมือเธอเบาๆ
เสียงร้องอย่างตื่นตระหนกของเฮอร์ไมโอนี่ก็ดังลอดออกมา พร้อมกับแรงขัดขืนของเธอที่ต่อสู้กับเขา
“เฮอร์ไมโอนี่... ได้โปรด ฉัน... ฉันอยากดูหน้าเธอ” เขาออกแรงเพิ่มขึ้นอีกนิด จนกระทั่งในที่สุด...
ฝ่ามือของเฮอร์ไมโอนี่ก็หลุดออกจากใบหน้าของเธอ
ภาพที่ปรากฏตรงหน้า ทำให้มัลฟอยไม่ต้องการอากาศหายใจอีกต่อไป
เลือดสีแดงเข้มไหลออกมาจากริมฝีปากที่เขาสำนึกได้ว่า... เกิดจากการที่เขากัดริมฝีปากเธอเพราะความโกรธ
และอะไรก็ไม่ร้ายแรงไปกว่าดวงตาสีน้ำตาลหม่นหมอง ที่จ้องมองเขาด้วยความหวาดกลัวและสิ้นหวัง
เขา... เขาทำอะไรกับเธอลงไป?
“ฉันไม่ได้ตั้งใจ... ฉันขอโทษ!” เขาลนลานพูดราวกับว่าจะไม่มีโอกาสได้พูดมันอีก
มือใหญ่โตของมัลฟอยลูบใบหน้าและแก้มที่เปียกชื้นของเฮอร์ไมโอนี่อย่างอ่อนไหว
ใบหน้าของเขาบิดเบี้ยวเพราะความเจ็บปวดจากการกระทำของตนเอง
และยิ่งเฮอร์ไมโอนี่พยายามส่ายหน้าหนีสัมผัสมือของเขา มัลฟอยยิ่งรู้สึกเหมือนเขาใกล้ตกนรกเข้าไปทุกที
“ฉัน... ฉันโกรธ ฉันไม่ได้ตั้งใจ... โธ่ เฮอร์ไมโอนี่... ฉันขอโทษ”
คำพูดที่ติดขัดอยู่ในลำคอหลั่งไหลออกมาไม่หยุด จนกระทั่งมือนิ้วสั่นๆ
ของเขาแตะที่แผลบริมฝีปากของเฮอร์ไมโอนี่ เสียงกรีดร้องที่กรีดแทงวิญญาณของมัลฟอยก็ดังขึ้น
“อย่ามาแตะต้องฉัน!!!” เธอร้องและพยายามดิ้นออกจากอ้อมแขนของมัลฟอย
ใบหน้าซีดเผือดสะท้อนความหวาดกลัวของเธอพยายามพลิกหนีใบหน้าของมัลฟอยที่โน้มลงมา
เขากอดร่างบอบบางของเฮอร์ไมโอนี่ไว้แนบอก
พยายามใช้มือที่สั่นอย่างไร้การควบคุมของตัวเองลูบเรือนผมปลอบโยนเธอ
“ฉะ... ฉันขอโทษ ฉันขอโทษเฮอร์ไมโอนี่ เธอ... เธออย่าทำแบบนี้เลยนะ อย่าร้องนะ”
มัลฟอยไม่แน่ใจว่าสิ่งที่เขาพูดออกไปนั้นเพื่อจุดประสงค์ใด เพื่อให้เธอหายหวาดกลัว หรือว่า...
ไม่ให้เธอเกลียดเขา ไม่ให้เธอทิ้งเขาไป?
“ฉันขอโทษ ให้อภัยฉันนะ... นะ” เขาอ้อนวอนราวกับเด็กชายตัวเล็กๆ ที่ร้องขอความเมตตา
แต่ไม่ว่าอ้อมกอดจะแข็งแรงและอบอุ่นเพียงไหน ก็ยังไม่พอที่จะบรรเทาความหวาดกลัวของเฮอร์ไมโอนี่ได้
“ปล่อยฉัน!!!” เธอกรีดร้องอีกครั้ง และคราวนี้เธอรวบรวมกำลังที่สะสมจากความอ่อนแอและหวาดกลัว
ผลักร่างแข็งแรงของมัลฟอยออก เขารีบถอยห่างจากเธออย่างลนลาน สำนึกในจิตใจเตือนว่า...
อย่าเพิ่งขัดใจเฮอร์ไมโอนี่ในตอนนี้
แสงอ่อนๆ ที่ลอดผ่านม่านทึบ ตกกระทบลงในห้อง...
และทำให้มัลฟอยเห็นอีกสิ่งหนึ่งที่ผลักเขาตกนรกขุมที่ลึกที่สุด
รอยเลือดสีแดง... บนผ้าปูที่นอนสีขาวสะอาด
เลือดของเฮอร์ไมโอนี่!
“ธะ... เธอเลือดออก!” มัลฟอยร้องลั่นราวกับคนติดอ่าง ชายหนุ่มว้าวุ่นสับสน “ฉัน... ฉันทำเธอเจ็บ!
ฉันขอโทษ… ฉัน...”
“ออกไป!!!” เสียงกรีดร้องของเฮอร์ไมโอนี่ดังขึ้นอีก จังหวะเดียวกับที่มัลฟอยพยายามจะแตะตัวเธอ
“ฉัน... ฉันขอโทษ ฉัน...”
“ออกไป! ฉันบอกให้ออกไป!”
น้ำเสียงขยะแขยงและรังเกียจ ผลักดันพลังชีวิตของมัลฟอยให้เหือดหายไป...
ชายหนุ่มจ้องมองเธออย่างเสียใจและหวาดกลัว...
เขากลัว... เขาไม่เคยนึกเลยว่ากลัวเฮอร์ไมโอนี่จะเกลียดเขา
แต่สายตาขยะแขยงและชิงชังของเฮอร์ไมโอนี่บอกเขาว่าถ้าเขาไม่ไปให้พ้นหน้าเธอในตอนนี้
เธอจะเกลียดเขาตลอดไป
“ฉันขอโทษ...” น้ำเสียงของเขาสั่นเครือขณะพูด
แต่ในที่สุด มัลฟอยก็พาร่างกายและหัวใจที่แตกสลายของตัวเองออกไปจากห้อง...
ความมืดเริ่มเยี่ยมกราย... ขณะที่มัลฟอยยกแก้วขึ้นดื่มอีกครั้ง
เขาพาตัวเองมาอยู่ในห้องทำงาน และทรมานตัวเองด้วยนรกที่เขาสร้างขึ้นมา
โดยใช้น้ำสีอำพันเป็นตัวช่วยไม่ให้เขาทรมานไปมากกว่านี้
แต่... เขาควรจะทรมานจนตาย ควรจะตายไปเลยด้วยซ้ำ ถ้าเทียบกับสิ่งที่เขาทำกับเฮอร์ไมโอนี่
เมื่อนึกสภาพของเฮอร์ไมโอนี่บนเตียงนั้น เขาต้องยับยั้งร่างกายไม่ให้สั่นไปมากกว่านี้ แต่...
มันทำไม่ได้ เขายังสั่นทุกครั้งที่นึกถึงการกระทำน่าสะอิดสะเอียนที่เขาทำกับเฮอร์ไมโอนี่
เขา... ข่มขืนเธอด้วยซ้ำ
มัลฟอยยกมือขึ้นปิดหน้า เขากำลังต่อสู้กับความรู้สึกชิงชังตัวเอง แต่จริงๆ
ก็อยากให้มันฆ่าเขาให้ตายไปเลย เขาไม่สามารถลืมการกระทำน่าขยะแขยงที่เขาทำลงไปได้
เขาทำราวกับตัวเองเป็นสัตว์! ไม่! ยิ่งกว่าสัตว์ด้วยซ้ำ!
เธอตัวเล็กขนาดนั้น... แล้วเขาทำกับเธอแบบนั้นได้ยังไง?
เพราะความโกรธและหึงหวงผลักดันเขาจนเกินขอบเขต เมื่อทราบว่าเธอไปหาพอตเตอร์...
สติของเขาก็ถูกโยนทิ้งไป รวมทั้งความเป็นคนด้วย
แล้วเขาเรียกเธอว่าอะไร? แพศยา... งั้นเหรอ
มัลฟอยสาบานว่า... ถ้าเขาด่าเธอแบบนั้นอีกเขาจะฆ่าตัวเอง
ไม่! เขาจะไม่มีวันเรียกเธอว่าแบบนั้นอีก และจะไม่ทำกับเธอแบบนี้อีกแล้ว...
มัน... มันอาจจะต้องใช้เวลาในการที่จะทำให้เฮอร์ไมโอนี่ยอมให้อภัยเขา แต่มันก็คุ้มค่า...
พระเจ้าช่วยเขาด้วย เขายอมแลกวิญญาณกับการให้อภัยของเฮอร์ไมโอนี่ และ... และเขาสาบานว่าเขาจะดูแลเธอต่อไปนี้เขาจะทะนุถนอมเธออย่างดี
ด้วยความหวังอันน้อยนิด มัลฟอยค่อยๆ ลุกขึ้นจากเก้าอี้ที่นั่งอยู่ รวบรวมเศษเสี้ยวของกำลังใจ
พาตัวเองตรงไปที่ห้องเกิดเหตุ
ชายหนุ่มเปิดประตูอย่างเงียบเชียบที่สุด ไม่ต้องการให้เฮอร์ไมโอนี่ตกใจ....
แสงจันทร์กระจ่างผ่านลอดม่นสีทึบ ตกกระทบบนเตียง
เตียงที่ว่างเปล่า... เตียงที่น่าจะมีเฮอร์ไมโอนี่ที่น่าสงสารของเขานอนอยู่
แต่... แต่ธอไม่อยู่
ร่างของมัลฟอยสั่นสั่นสะท้านขึ้นมาอีกครั้ง เขาหอบหายใจอย่างแรงด้วยความหวาดหวั่น
“เฮอร์... เฮอร์ไมโอนี่ ธะ... เธออยู่ไหน” เสียงกระซิบอย่างตื่นตระหนกดังออกมาจากริมฝีปากของเขา
มัลฟอยเปิดประตูห้องน้ำด้วยความหวัง แต่ไม่พบเธออยู่ในนั้น
เขาทรุดตัวลงนั่งบนเตียง... มือลูบรอยยับบนผ้าปู เริ่มระลึกถึงตอนที่เธอนอนอยู่ตรงนี้
“ฮะ... เฮอร์ไมโอนี่” เขากระซิบเรียก ราวกับว่าสายลมจะใจดีพาเธอกลับมา
แต่... เธอทิ้งเขาไปแล้ว
“เฮอร์ไมโอนี่!!!!!” เสียงตะโกนแผดลั่นดังออกมาจากส่วนที่หวาดกลัวที่สุดในหัวใจของเขา
เสียงของเขาดังลั่นไปทั่วบ้าน ราวกับว่าจะเรียกเฮอร์ไมโอนี่ให้กลับมาหาเขาได้
เป็นเสียงของคนที่เจ็บปวดที่สุดในชีวิต...
...........................................................
“เคยมีใครบอกเธอมั้ยว่านักธุรกิจมักจะถูกดักทำร้ายหรือลักพาตัวบ่อยๆ” เขาใช้นิ้วยาวๆ
เคาะราวระเบียงเล่น ริมฝีปากเม้มบางๆ แต่ยังปรากฏรอยยิ้มอย่างสุนทรีย์ เหนือสิ่งอื่นใด...
ดวงตาของเขาจ้องมองมาที่ร่างเล็กๆ ที่ยืนอย่างไม่มั่นคงด้วยแววตาดุดันกระหายหิว
“และบังเอิญว่าฉันไม่ชอบพกบอดี้การ์ดติดตัว ดังนั้น... รถทุกคันของฉันจะต้องติดตั้งสัญญาณติดตาม
...เวลาที่ฉันบังเอิญดันขับรถไปเจอพวกโจรสมองกลวงสองสามคน ลูกน้องของฉันจะรู้ว่าฉันอยู่ที่ไหน”
ดวงตาสีฟ้าเข้มขึ้นจนเกือบจะเป็นสีน้ำเงิน มันลุกโพลงโชติช่วงเมื่อจับจ้องยัยภรรยาตัวน้อยๆ ของเขา
... เมื่อได้เห็นความตระหนกของเธอ มัลฟอยแทบอยากจะหัวเราะออกมาดังๆ
รีบตกใจซะสาวน้อย... เพราะสิ่งที่เธอจะต้องเผชิญต่อไปนั้นหน้าสนุกจนอาจจะทำให้เธอลืมความกลัวไปเลยก็ได้
“นึกไม่ถึงว่าคราวนี้สัญญาณระยำนั่นจะใช้ประโยชน์ในการจับภรรยาที่วิ่งไปหาชู้ได้”
พูดถึงตรงนี้รอยยิ้มของเขาก็หายวับไปราวกับดวงอาทิตย์ที่ถูกหมอกเมฆบดบัง
“ขะ... เขาไม่ใช่ชู้ของฉัน” เฮอร์ไมโอนี่เสียงสั่น
แต่ไม่แน่ใจว่าสั่นเพราะความโกรธหรือความกลัวกันแน่
“อ้อ... งั้นก็เพื่อนที่น่ารักของเธอ” มัลฟอยส่ายหน้าช้าๆ อย่างขออภัย
ก่อนที่เขาจะยักคิ้วข้างหนึ่งขึ้นเมื่อเห็นมือที่กำแน่นของหญิงสาว
“เป็นอะไรไปล่ะ” เขาว่า “เธอจะทำอะไรฉันรึไง”
“ฉันอยากฆ่าเธอ” เฮอร์ไมโอนี่กัดริมฝีปากแน่น
“งั้นก็ขึ้นมาข้างบนสิ” มัลฟอยโบกมือเรียก “เธอก็รู้ดีนี่ว่าถ้าฉันโกรธแล้วเธอจะต้องเจอกับอะไร”
เขายังคงยืนโน้มตัวอยู่เหนือราวระเบียงอย่างหยั่งเชิง
แต่เฮอร์ไมโอนี่รู้ว่าเขาไม่ให้โอกาสเธอได้เลือกหนทางใดๆ ทั้งสิ้น แววตาของเขาออกคำสั่ง... ออกอำนาจ
บงการให้เธอทำตามคำสั่งของเขา และเฮอร์ไมโอนี่ไม่ต้องการที่จะทำตาม
“หรือว่าจะต้องให้ฉัน...” มัลฟอยผละออกจากราวระเบียง ร่างสูงก้าวอย่างช้าๆ
แต่หนักแน่นลงมาตามขั้นบันได “อุ้มเธอเข้าบ้าน... เหมือนกับวันแต่งงานของเราดีล่ะจ๊ะ”
เสียงรองเท้าหนังอย่างดีกระทบกับพื้นหินอ่อน เฮอร์ไมโอนี่ยกมือขึ้นแตะริมฝีปากที่สั่นระริก
จ้องมองเขาก้าวลงมาตามขั้นบันไดราวกับราชาผู้สง่างาม
และเมื่อเขาเกือบจะถึงบันไดขั้นสุดท้าย เขาก็หยุดอยู่ตรงนั้น มือหนึ่งวางอยู่บนราวบันได
และอีกข้างหนึ่งกำแน่นอยู่ข้างตัว
“ฉันไร้ความอดทน และฉันไม่ต้องการเล่นเกมส์ใดๆ ทั้งนั้น
ตอนนี้เธอก็รู้ดีว่าอารมณ์ฉันอยู่ในระดับไหน... ถ้าเธอจะให้ฉันฉุดกระชากลากถูหรืออุ้มเธอขึ้นเตียง
ฉันจะเก็บค่าเหนื่อยและค่าความอดทนของฉันอย่างครบถ้วน”
ไม่มีแววขบขันหรือสนุกสนานในดวงตาและน้ำเสียงของเขาอีกแล้ว
ภาพที่ปรากฏอยู่ตอนนี้สะท้อนอารมณ์อันแท้จริงของเขา ทั้งโกรธ... และบ้าคลั่ง
เขาหยุดรอให้เธอเลือก และเธอเลือกที่จะร้องออกมาเบาๆ แล้วรีบหันหลัง
วิ่งเข้าหาอิสรภาพเดียวที่เธอเหลืออยู่... ประตู แต่เขาก็คุกคามทางเลือกเดียวของเธอ เพียงสามสี่ก้าว
ชายหนุ่มก็รวบตัวหญิงสาวจากด้านหลังได้ เฮอร์ไมโอนี่กรีดร้องเมื่อถูกเขาจับให้หันมาหาเขา
และเธอได้พบใบหน้าของนักฆ่า
“มะ... มัลฟอย! ฉัน... ฉัน” เฮอร์ไมโอนี่ละล่ำละลักอย่างหวาดกลัว เธอพยายามค้นหาคำพูด...
แต่ดวงตาที่ฉายประกายดุดันปิดกั้นทุกคำตอบ
“ฉันบอกแล้วไงว่าไม่มีเกมส์ใดๆ ทั้งสิ้น”
“ฉันจะไม่ยอมเธอ! มัลฟอย” เฮอร์ไมโอนี่กระแทกคำพูดใส่หน้าคำ ดวงตาสีน้ำตาลลุกโชน
“ฉันเกลียดการกระทำของเธอ! เกลียดการที่เธอขังฉันไว้เหมือนนักโทษ! และเหนือสิ่งอื่นใด
ฉันเกลียดตัวเธอทั้งหมด!”
วูบหนึ่งที่เฮอร์ไมโอนี่รู้สึกว่าเธอจ้องลึกลงไปในดวงตาสีฟ้าและเห็นความประหลาดใจ ต่อมาก็ความเจ็บปวด
และอีกครู่หนึ่ง... มันก็นถูกกลืนหายไปในหลุมสีดำในดวงตาของเขา
ราวกับว่า.... พายุบ้าคลั่งกำลังโหมกระหน่ำอยู่ในดวงตาคู่นั้น
“ไม่หรอก... เฮอร์ไมโอนี่ เจน มัลฟอยที่รัก”
เขาใช้นิ้วชี้และนิ้วกลางเขี่ยคางมนของเธอไปมาอย่างหยอกล้อ แต่เห็นได้ชัดว่าในตอนนี้...
อารมณ์ของเขาไม่ไม่นำพาต่อการหยอกเย้าใดๆ ทั้งสิ้น
“ฉันคิดว่าเธอจะชอบ... ทุกส่วนของฉัน” ถึงตอนนี้... น้ำเสียงของเขาแหบพร่า และดวงตาลุกวาว
“มากทีเดียว”
เขาไม่ให้ความสนใจต่อเสียงหวีดร้องและสาปแช่งของคนเป็นภรรยา
เมื่อเขาตวัดร่างของเธออุ้มไว้ในอ้อมแขนทรงพลัง ไม่ให้ความสำคัญต่อการพยายามดิ้นหนีอย่างไร้ค่าของเธอ
มัลฟอยอุ้มเฮอร์ไมโอนี่ก้าวพาเธอขึ้นไปตามบันไดอย่างหนักแน่นและกรุ่นโกรธ
หูของเขารับเอาเสียงด่าทอและคำสบถหยาบคายของเธอ และใช้มันเติมลงในเปลวเพลิงแห่งความเดือดดาลของเขา
“ฉันเกลียดเธอ! คนโสโครก” คำด่านี้ถูกปลดปล่อยออกมาเมื่อมัลฟอยใช้เท้าเตะประตูห้องนอนที่เปิดแง้มไว้
ให้ตายสิ! ระหว่างที่เขาเตรียมการต้อนรับเฮอร์ไมโอนี่เมื่อเธอกลับบ้าน
เขารู้อยู่แล้วว่าจะไม่มีการจูงมือพาขึ้นห้อง ชายหนุ่มจึงเปิดประตูเตรียมรอเอาไว้
เพื่ออุ้มภรรยาจอมพยศเข้าห้องนอน
แล้วมันก็จริงดังที่เขาคาดการณ์ไว้!
ร่างของเฮอร์ไมโอนี่ถูกโยนลงมาบนเตียงอย่างไม่ปราณีปราศรัย เธอร้องอุทานด้วยความตกใจและเจ็บแปลบ
รีบดันตัวเองลุกขึ้นและกระโจนลงจากเตียง แต่แขนแข็งแรงข้างหนึ่งของมัลฟอยรอรับร่างของเธอไว้อยู่แล้ว
และแขนข้างนั้นเองที่รวบเอวคอดของเธอแล้วผลักเธอลงไปนอนบนเตียงอีกครั้ง
และคราวนี้... ไม่ใช่แขนของเขาที่ตรึงร่างเธอไว้บนเตียง มัลฟอยขยับด้วยความรวบเร็ว
ใช้ร่างกำยำของเขาตรึงร่างของเฮอร์ไมโอนี่ไว้บนเตียง
เฮอร์ไมโอนี่จ้องมองดวงตาวาวโรจน์ของมัลฟอยผ่านกลุ่มผมหนาที่ตกลงมาปิดใบหน้า
มัลฟอยที่เก็บอั้นความโกรธเอาไว้หายไปแล้ว
ตอนนี้เหลือแต่มัลฟอยที่พร้อมจะลงทัณฑ์เธอด้วยไฟอารมณ์ที่โหมกระหน่ำของเขา
“อย่าทำอะไรที่เธอคิดจะทำนะ!” เฮอร์ไมโอนี่กรีดแหวด้วยเสียงแหลมๆ “ฉันจะไม่ยอมเธออีกแล้ว!”
แต่เสียงแหลมๆ หวานๆ ของเฮอร์ไมโอนี่ถูกกลบทับด้วยเสียงแผดลั่นจนเธอร้องอย่างตกใจ
“เธอไม่เคยยอมฉัน!!!!” เสียงของเขาแผดลั่นราวกับเสียงกัมปนาท “ไม่เคยเลยสักครั้ง!
และตอนนี้เธอแล่นไปหาไอ้พอตเตอร์ทันทีที่ฉันทำใจปล่อยเธอไปได้! เธอไม่ยอมให้ฉันที่เป็นสามี!
แต่กลับยอมให้ไอ้เพื่อนชู้ของเธอ!!!”
“เขาไม่ใช่ชู้ของฉัน! ไอ้คนจิตใจสกปรก!” เฮอร์ไมโอนี่ร้องตอบ
และมัลฟอยตอบรับคำของเธอด้วยการแทรกมือผ่านกระโปรงสีดำของเธอ ทาบมือลงไปบนต้นขานิ่มๆ ด้านใน
“ตัวเธอต่างหากที่สกปรก!” ด้วยความร้อนทั้งอารมณ์โกรธและอารมณ์ปรารถนา
มัลฟอยดึงกระโปรงสีดำขึ้นจนกางเกงชั้นในของเฮอร์ไมโอนี่เผยสู่สายตา และเมื่อเขาจะดึงมันออก
เท้าเล็กๆ แต่เต็มไปด้วยพลังก็ถีบเขาที่หน้าอก
จนมัลฟอยที่ไม่ได้เตรียมรับหงายหลังลงไปนอนกับเตียงอย่างเจ็บปวด
“ฉันจะไม่ยอมให้การทะเลาะของเราจบลงด้วยการที่เธอย่ำยีฉันทุกครั้งหรอก!”
เฮอร์ไมโอนี่ประกาศก่อนจะลนลานลงจากเตียง เธอรีบวิ่งไปที่ประตู
และถูกมือทรงกำลังและเสียงแผดร้องอย่างโกรธจัดของมัลฟอยตามมาจับตัวเอาไว้
ร่างของเธอถูกโยนลงบนเตียงอีกครั้ง
มัลฟอยที่โกรธจัดใช้เวลาเพียงวินาทีเดียวในการทาบร่างของเธอไว้กับเตียงด้วยร่างกายของเขา
“ฉันเกลียดแก! ไอ้คนโสโครกชั้นต่ำ! แฮร์รี่ไม่มีวันได้ชื่อว่าเป็นชู้! เขาสูงส่งเกินกว่าจะได้รับคำนั้น
ไม่เหมือนแก... แกเป็นสามีฉัน! แต่แกต่ำกว่าแฮร์รี่ซะอีก!”
คำผรุสวาทที่จะตามมาถูกกลบไว้ด้วยริมฝีปากกระด้างของมัลฟอย
เขาทาบริมฝีปากลงมาอย่างหนักแน่นและรุนแรงกว่าครั้งไหนๆ
และด้วยความโกรธที่ผลักดันสติสัมปชัญญะของเขาจนเลยพ้นขอบเขต
ฟันคมของเขาก็ขบกัดริมฝีปากอิ่มของเฮอร์ไมโอนี่ เสียงกรีดร้องของเธอดังขึ้นในริมฝีปากของเขา
จนในที่สุดมัลฟอยก็ได้รับรสเลือดจากปากของเธอ
“ผู้หญิงร้อยเล่ห์... แต่งงานไม่กี่วันก็แล่นไปหาชู้”
มัลฟอยคำรามในลำคอเมื่อเขาผละจากริมฝีปากของเฮอร์ไมโอนี่ กระโปรงสีดำถูกตลบขึ้นอีกครั้ง
และคราวนี้กางเกงชั้นในของเฮอร์ไมโอนี่ถูกกระตุกดึงออกอย่างรวดเร็วโดยไม่ได้รับการขัดขวางจากเฮอร์ไมโอนี่อีก
ความเจ็บที่ริมฝีปากของเธอ... ทำให้เธอไร้เรี่ยวแรง
จนกระทั่งแรงกระแทกหนักแน่นครั้งหนึ่งสอดแทรกเข้ามาในกาย
เฮอร์ไมโอนี่กรีดเสียงร้องลั่นอย่างเจ็บปวด!
“อย่า!” เฮอร์ไมโอนี่กระถดตัวหนี แต่กลับถูกมือของเขาตรึงสะโพกเอาไว้ และเมื่อเธอเริ่มถีบขา
เขาก็จับขาของเขาเอาไว้แน่น
“ผู้หญิงแพศยา!!!” คำด่าของมัลฟอยแผดลั่น
ดวงตาสีฟ้าอำมหิตก้มลงจับจ้องใบหน้าซีดเผือดที่เต็มไปด้วยความหวาดกลัวของเฮอร์ไมโอนี่
เขาเคลื่อนกายกระแทกอย่างรุนแรงซ้ำแล้วซ้ำเล่า และทุกครั้ง... ตามติดมาด้วยเสียงร้องของเฮอร์ไมโอนี่
“ยะ... หยุดนะ! ฉันเจ็บ!” เธอกรีดร้องใส่เขา แต่เขากลับแหงนหน้าหัวเราะอย่างคนบ้าคลั่ง
และปฏิเสธคำขอร้องของเฮอร์ไมโอนี่ด้วยการเคลื่อนกายอย่างหนักหน่วงมากขึ้น
“เธอมันคนร้ายใจ! ผู้หญิงมากรัก” และคำด่าต่างๆ มากมายพากันทยอยออกมาจากปากของเขา
“ขอร้องล่ะ... ฉันเจ็บ ปล่อยฉัน...” เฮอร์ไมโอนี่เริ่มวิงวอนด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ
แต่เขากลับไม่สนใจ มัลฟอยยังคงเคลื่อนไหวเหนือร่างของเธอด้วยแรงที่เพิ่มขึ้นทุกครั้ง
ปากของเขาตะโกนด่าเธอไม่หยุด
จนสุดท้าย... เมื่อความอดทนหมดลง มัลฟอยแหงนหน้าและคำรามเปล่งเสียงออกมาอย่างพึงพอใจ
มัลฟอยหอบหายใจติดต่อกันหลายครั้ง จนกระทั่ง... เมฆหมอกแห่งความสุขสมค่อยๆ จางหายไป พร้อมกับสติ...
และสามัญสำนึกของเขาค่อยๆ คืนกลับมา
สีหน้าที่ตอนแรกเปี่ยมไปด้วยชัยชนะของมัลฟอยเหือดหายไปอย่างรวดเร็ว แทนที่ความซีดเผือด
และ... เสียงสะอื้นเบาๆ ของเฮอร์ไมโอนี่ที่แว่วมา
มัลฟอยหายใจถี่อีกครั้ง แต่คราวนี้ไม่ใช่ด้วยความพึงพอใจ ชายหนุ่มรู้สึกหมดแรงเมื่อค่อยๆ
ก้มหน้าลงมองเฮอร์ไมโอนี่
หัวใจของมัลฟอยกระตุกวูบ... เมื่อเขามองภาพที่เฮอร์ไมโอนี่ยกมือขึ้นปิดหน้า ร่างของเขาสั่นเทาน้อยๆ...
เมื่อเห็นร่างเล็กๆ ของเฮอร์ไมโอนี่สั่นเทาอย่างรุนแรง
และสิ่งที่สร้างรอยกรีดลึกลงในหัวใจที่เอียงวูบของมัลฟอย
คือเสียงร้องไห้สะอึกสะอื้นอย่างน่าสงสารของเธอ...
“ฮะ... เฮอร์ไมโอนี่” เสียงแหบพร่าและของเขาดังลอดออกมาจากริมฝีปากที่สั่นระริก ชายหนุ่มค่อยๆ
วางมือลงบนไหล่ที่สั่นสะท้านของเฮอร์ไมโอนี่เบาๆ... ไม่กล้าทำให้เธอตกใจ
“ยะ... อย่ามาแตะต้องตัวฉัน!” เสียงที่พยายามทำให้เข้มแข็งแต่กลับถูกความตระหนกทำให้มันสั่น
ทำให้มัลฟอยที่ได้ยินรู้สึกเหมือนถูกกรีดแทงไปทั้งร่าง และเมื่อเสียงสะอื้นของเธอตามมาหลังคำพูด
ยิ่งทำให้มัลฟอยรู้สึกอ่อนแรง
พระเจ้า... นี่เขาทำอะไรกับเธอลงไป
“เฮอร์ไมโอนี่... ขอ... ฉันขอดูหน้าเธอหน่อย” เสียงของเขาถูกความรู้สึกผิดทำให้สั่นเครือ
ชายหนุ่มพยายามดึงมือที่ปิดใบหน้าของเฮอร์ไมโอนี่ออก เมื่อเขาออกแรงดึงมือเธอเบาๆ
เสียงร้องอย่างตื่นตระหนกของเฮอร์ไมโอนี่ก็ดังลอดออกมา พร้อมกับแรงขัดขืนของเธอที่ต่อสู้กับเขา
“เฮอร์ไมโอนี่... ได้โปรด ฉัน... ฉันอยากดูหน้าเธอ” เขาออกแรงเพิ่มขึ้นอีกนิด จนกระทั่งในที่สุด...
ฝ่ามือของเฮอร์ไมโอนี่ก็หลุดออกจากใบหน้าของเธอ
ภาพที่ปรากฏตรงหน้า ทำให้มัลฟอยไม่ต้องการอากาศหายใจอีกต่อไป
เลือดสีแดงเข้มไหลออกมาจากริมฝีปากที่เขาสำนึกได้ว่า... เกิดจากการที่เขากัดริมฝีปากเธอเพราะความโกรธ
และอะไรก็ไม่ร้ายแรงไปกว่าดวงตาสีน้ำตาลหม่นหมอง ที่จ้องมองเขาด้วยความหวาดกลัวและสิ้นหวัง
เขา... เขาทำอะไรกับเธอลงไป?
“ฉันไม่ได้ตั้งใจ... ฉันขอโทษ!” เขาลนลานพูดราวกับว่าจะไม่มีโอกาสได้พูดมันอีก
มือใหญ่โตของมัลฟอยลูบใบหน้าและแก้มที่เปียกชื้นของเฮอร์ไมโอนี่อย่างอ่อนไหว
ใบหน้าของเขาบิดเบี้ยวเพราะความเจ็บปวดจากการกระทำของตนเอง
และยิ่งเฮอร์ไมโอนี่พยายามส่ายหน้าหนีสัมผัสมือของเขา มัลฟอยยิ่งรู้สึกเหมือนเขาใกล้ตกนรกเข้าไปทุกที
“ฉัน... ฉันโกรธ ฉันไม่ได้ตั้งใจ... โธ่ เฮอร์ไมโอนี่... ฉันขอโทษ”
คำพูดที่ติดขัดอยู่ในลำคอหลั่งไหลออกมาไม่หยุด จนกระทั่งมือนิ้วสั่นๆ
ของเขาแตะที่แผลบริมฝีปากของเฮอร์ไมโอนี่ เสียงกรีดร้องที่กรีดแทงวิญญาณของมัลฟอยก็ดังขึ้น
“อย่ามาแตะต้องฉัน!!!” เธอร้องและพยายามดิ้นออกจากอ้อมแขนของมัลฟอย
ใบหน้าซีดเผือดสะท้อนความหวาดกลัวของเธอพยายามพลิกหนีใบหน้าของมัลฟอยที่โน้มลงมา
เขากอดร่างบอบบางของเฮอร์ไมโอนี่ไว้แนบอก
พยายามใช้มือที่สั่นอย่างไร้การควบคุมของตัวเองลูบเรือนผมปลอบโยนเธอ
“ฉะ... ฉันขอโทษ ฉันขอโทษเฮอร์ไมโอนี่ เธอ... เธออย่าทำแบบนี้เลยนะ อย่าร้องนะ”
มัลฟอยไม่แน่ใจว่าสิ่งที่เขาพูดออกไปนั้นเพื่อจุดประสงค์ใด เพื่อให้เธอหายหวาดกลัว หรือว่า...
ไม่ให้เธอเกลียดเขา ไม่ให้เธอทิ้งเขาไป?
“ฉันขอโทษ ให้อภัยฉันนะ... นะ” เขาอ้อนวอนราวกับเด็กชายตัวเล็กๆ ที่ร้องขอความเมตตา
แต่ไม่ว่าอ้อมกอดจะแข็งแรงและอบอุ่นเพียงไหน ก็ยังไม่พอที่จะบรรเทาความหวาดกลัวของเฮอร์ไมโอนี่ได้
“ปล่อยฉัน!!!” เธอกรีดร้องอีกครั้ง และคราวนี้เธอรวบรวมกำลังที่สะสมจากความอ่อนแอและหวาดกลัว
ผลักร่างแข็งแรงของมัลฟอยออก เขารีบถอยห่างจากเธออย่างลนลาน สำนึกในจิตใจเตือนว่า...
อย่าเพิ่งขัดใจเฮอร์ไมโอนี่ในตอนนี้
แสงอ่อนๆ ที่ลอดผ่านม่านทึบ ตกกระทบลงในห้อง...
และทำให้มัลฟอยเห็นอีกสิ่งหนึ่งที่ผลักเขาตกนรกขุมที่ลึกที่สุด
รอยเลือดสีแดง... บนผ้าปูที่นอนสีขาวสะอาด
เลือดของเฮอร์ไมโอนี่!
“ธะ... เธอเลือดออก!” มัลฟอยร้องลั่นราวกับคนติดอ่าง ชายหนุ่มว้าวุ่นสับสน “ฉัน... ฉันทำเธอเจ็บ!
ฉันขอโทษ… ฉัน...”
“ออกไป!!!” เสียงกรีดร้องของเฮอร์ไมโอนี่ดังขึ้นอีก จังหวะเดียวกับที่มัลฟอยพยายามจะแตะตัวเธอ
“ฉัน... ฉันขอโทษ ฉัน...”
“ออกไป! ฉันบอกให้ออกไป!”
น้ำเสียงขยะแขยงและรังเกียจ ผลักดันพลังชีวิตของมัลฟอยให้เหือดหายไป...
ชายหนุ่มจ้องมองเธออย่างเสียใจและหวาดกลัว...
เขากลัว... เขาไม่เคยนึกเลยว่ากลัวเฮอร์ไมโอนี่จะเกลียดเขา
แต่สายตาขยะแขยงและชิงชังของเฮอร์ไมโอนี่บอกเขาว่าถ้าเขาไม่ไปให้พ้นหน้าเธอในตอนนี้
เธอจะเกลียดเขาตลอดไป
“ฉันขอโทษ...” น้ำเสียงของเขาสั่นเครือขณะพูด
แต่ในที่สุด มัลฟอยก็พาร่างกายและหัวใจที่แตกสลายของตัวเองออกไปจากห้อง...
ความมืดเริ่มเยี่ยมกราย... ขณะที่มัลฟอยยกแก้วขึ้นดื่มอีกครั้ง
เขาพาตัวเองมาอยู่ในห้องทำงาน และทรมานตัวเองด้วยนรกที่เขาสร้างขึ้นมา
โดยใช้น้ำสีอำพันเป็นตัวช่วยไม่ให้เขาทรมานไปมากกว่านี้
แต่... เขาควรจะทรมานจนตาย ควรจะตายไปเลยด้วยซ้ำ ถ้าเทียบกับสิ่งที่เขาทำกับเฮอร์ไมโอนี่
เมื่อนึกสภาพของเฮอร์ไมโอนี่บนเตียงนั้น เขาต้องยับยั้งร่างกายไม่ให้สั่นไปมากกว่านี้ แต่...
มันทำไม่ได้ เขายังสั่นทุกครั้งที่นึกถึงการกระทำน่าสะอิดสะเอียนที่เขาทำกับเฮอร์ไมโอนี่
เขา... ข่มขืนเธอด้วยซ้ำ
มัลฟอยยกมือขึ้นปิดหน้า เขากำลังต่อสู้กับความรู้สึกชิงชังตัวเอง แต่จริงๆ
ก็อยากให้มันฆ่าเขาให้ตายไปเลย เขาไม่สามารถลืมการกระทำน่าขยะแขยงที่เขาทำลงไปได้
เขาทำราวกับตัวเองเป็นสัตว์! ไม่! ยิ่งกว่าสัตว์ด้วยซ้ำ!
เธอตัวเล็กขนาดนั้น... แล้วเขาทำกับเธอแบบนั้นได้ยังไง?
เพราะความโกรธและหึงหวงผลักดันเขาจนเกินขอบเขต เมื่อทราบว่าเธอไปหาพอตเตอร์...
สติของเขาก็ถูกโยนทิ้งไป รวมทั้งความเป็นคนด้วย
แล้วเขาเรียกเธอว่าอะไร? แพศยา... งั้นเหรอ
มัลฟอยสาบานว่า... ถ้าเขาด่าเธอแบบนั้นอีกเขาจะฆ่าตัวเอง
ไม่! เขาจะไม่มีวันเรียกเธอว่าแบบนั้นอีก และจะไม่ทำกับเธอแบบนี้อีกแล้ว...
มัน... มันอาจจะต้องใช้เวลาในการที่จะทำให้เฮอร์ไมโอนี่ยอมให้อภัยเขา แต่มันก็คุ้มค่า...
พระเจ้าช่วยเขาด้วย เขายอมแลกวิญญาณกับการให้อภัยของเฮอร์ไมโอนี่ และ... และเขาสาบานว่าเขาจะดูแลเธอต่อไปนี้เขาจะทะนุถนอมเธออย่างดี
ด้วยความหวังอันน้อยนิด มัลฟอยค่อยๆ ลุกขึ้นจากเก้าอี้ที่นั่งอยู่ รวบรวมเศษเสี้ยวของกำลังใจ
พาตัวเองตรงไปที่ห้องเกิดเหตุ
ชายหนุ่มเปิดประตูอย่างเงียบเชียบที่สุด ไม่ต้องการให้เฮอร์ไมโอนี่ตกใจ....
แสงจันทร์กระจ่างผ่านลอดม่นสีทึบ ตกกระทบบนเตียง
เตียงที่ว่างเปล่า... เตียงที่น่าจะมีเฮอร์ไมโอนี่ที่น่าสงสารของเขานอนอยู่
แต่... แต่ธอไม่อยู่
ร่างของมัลฟอยสั่นสั่นสะท้านขึ้นมาอีกครั้ง เขาหอบหายใจอย่างแรงด้วยความหวาดหวั่น
“เฮอร์... เฮอร์ไมโอนี่ ธะ... เธออยู่ไหน” เสียงกระซิบอย่างตื่นตระหนกดังออกมาจากริมฝีปากของเขา
มัลฟอยเปิดประตูห้องน้ำด้วยความหวัง แต่ไม่พบเธออยู่ในนั้น
เขาทรุดตัวลงนั่งบนเตียง... มือลูบรอยยับบนผ้าปู เริ่มระลึกถึงตอนที่เธอนอนอยู่ตรงนี้
“ฮะ... เฮอร์ไมโอนี่” เขากระซิบเรียก ราวกับว่าสายลมจะใจดีพาเธอกลับมา
แต่... เธอทิ้งเขาไปแล้ว
“เฮอร์ไมโอนี่!!!!!” เสียงตะโกนแผดลั่นดังออกมาจากส่วนที่หวาดกลัวที่สุดในหัวใจของเขา
เสียงของเขาดังลั่นไปทั่วบ้าน ราวกับว่าจะเรียกเฮอร์ไมโอนี่ให้กลับมาหาเขาได้
เป็นเสียงของคนที่เจ็บปวดที่สุดในชีวิต...
...........................................................
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น