ลิงค์นี้นะค่ะ
http://www.212cafe.com/board/group/group_id/138/forumId/276/page/1
JE
TE VEUX : ต้องการคุณ chapter 8
ตอนที่ 8
ทำไม! ทำไมฉันถึงนอนอยู่กับมัลฟอย!
เฮอร์ไมโอนี่ตั้งคำถามกับตัวเองมากมาย เธอคิด คิดจนหัวสมองแทบจะระเบิด
ศีรษะของเธอบีบรัดจนเหมือนกับมันจะปะทุออกมา
เหตุการณ์ทุกอย่างเริ่มหมุนวนกลับมาให้เฮอร์ไมโอนี่คิด...สิ่งเดียวที่เธอจำได้คือเสียงของแฮร์รี่...เธอไ
ด้ยินเขาเรียกชื่อเธอ เธอได้ยินเขาพูดกับเธอ...และเธอได้ยินเสียงหอบครวญครางของเขา!
“ไม่! ไม่จริง ฉัน...แฮร์รี่” เฮอร์ไมโอนี่เริ่มลำดับเหตุการณ์
ในเมื่อคนที่เธอนอนด้วยเมื่อคืนคือแฮร์รี่ แล้วทำไมปรากฏว่าคนที่นอนอยู่ข้างๆเธอในตอนเช้าคือเดรโก
มัลฟอย หรือนี่คือแผนการอะไรสักอย่างของเขา หรือเขาเริ่มทำอะไรชั่วๆอีก
“ตื่นแล้วเหรอจ๊ะที่รัก” เสียงนุ่มๆหว่านเสน่ห์ดังมาจากคนที่นอนอยู่ข้างๆ
เฮอร์ไมโอนี่หันไปมองเจ้าแห่งการวางแผนอย่างตื่นตระหนก เขาชันกายขึ้นและวางศีรษะลงบนมือของตัวเอง
รอยยิ้มที่มุมปากเหมือนพอใจและเจ้าเล่ห์ เฮอร์ไมโอนี่แทบจะร้องกรี๊ดออกมา ไม่จริง!
“ทำไม...ทะ ทำไมฉันถึงมานอนกับเธอ!” เฮอร์ไมโอนี่ชี้นิ้วที่สั่นระริกไปที่มัลฟอย
เขาลุกขึ้นนั่งพิงหมอนและเหล่ตามองเฮอร์ไมโอนี่
“แหม...ถามได้ คนที่เขาทำอะไรกันก็ต้องนอนด้วยกันสิ”
คำพูดของมัลฟอยทำให้อารมณ์ฉุนขาดของเฮอร์ไมโอนี่ระเบิด
เธอระดุมทุบเขาด้วยหมัดทั้งสองข้างอย่างบ้าคลั่ง
มัลฟอยจับข้อมือเธอไว้และออกแรงบีบข้อมือเล็กๆนั้นจนเธอรู้สึกเจ็บ
“สารเลว! แก...แกทำอะไรฉัน คนบ้า!”
“นี่! หุบปาก” มัลฟอยตะโกนใส่หน้าของหญิงสาว
เฮอร์ไมโอนี่จ้องมองใบหน้าของมัลฟอยที่ห่างจากหน้าของเธอเพียงเล็กน้อยด้วยดวงตาที่เหมือนมีไฟเต้นรำอยู่ ใบหน้าของเขาดุดันและโกรธจัด คนสารเลว! ใบหน้านี้เป็นของคนสารเลว
“แกทำอะไรฉัน” เฮอร์ไมโอนีถามเสียงสั่น แต่สั่นเพราะเคืองแค้น
เธอแทบอยากจะฆ่าผู้ชายคนนี้ให้หายไปต่อหน้าต่อตา
คำถามที่หลุดออกมาจากปากของเฮอร์ไมโอนี่น่าจะทำให้มัลฟอยแกล้งเธอด้วยท่าทางยียวนได้เหมือนเคย แต่ตอนนี้เขาก็รู้สึกโกรธไม่แพ้ผู้ถูกกระทำ ดวงตาสีน้ำตาลคู่นั้นมันเปล่งเสียงออกมาว่า ‘ขยะแขยง’
เขาแทบจะสำลักความเกลียดที่เธอมีให้เขาอยู่แล้ว!
“ฉันปล้ำเธอ! พอใจมั้ย!” เขาพูดออกมาโดยไม่มีการปรุงแต่งคำพูดให้ดูดี
เฮอร์ไมโอนี่กัดริมฝีปากของตัวเองจนเธอได้กลิ่นคาวเลือดในปาก เจ็บใจ! เธอเจ็บใจมากกว่าเจ็บกาย
นี่มันเกิดขึ้นซ้ำซ้อน! เรื่องแบบนี้มันไม่ควรจะเกิดขึ้นอีกเป็นครั้งที่สอง
มันไม่ควรจะเกิดขึ้นเลยต่างหาก!
“แกทำแบบนี้ได้ยังไง คนจิตใจชั่วช้าสกปรก แก...แกมันเป็นเดนมนุษย์ที่ไม่สมควรมาแตะต้องตัวฉัน!”
ดวงตานั้นเริ่มใสเพราะหยาดน้ำตา แต่ไอร้อนที่เปล่งออกมานั้นยังไม่มอดจางไป
คำพูดของเธอเหมือนน้ำมันที่ราดลงบนกองไฟ มัลฟอยอยากจะฉีกปากที่ขยับด่าเขาอยู่นั่นนัก
คำพูดของเธอทุกคนมันทำให้มัลฟอยกลายร่างเป็นเหมือนปีศาจขึ้นทุกที
“เออ! ฉันเลว...ฉันมันเลวกว่าที่เธอคิดไว้อีกล้านเท่า แล้วไง?
เธอก็นอนกับกากเดนมนุษย์อย่างฉันตั้งสองครั้งแล้วนี่
เธอยังจำได้รึเปล่าว่าเมื่อคืนตัวเองทำอะไรลงไปบ้าง...ฮะๆๆ
ไม่น่าเชื่อนะว่าเด็กเรียนอย่างเธอผ่านบทรักมาแค่ครั้งเดียวพอครั้งที่สองก็ช่ำชองเหมือนพวกขายบริการไปแล้ว!”
“กรี๊ดดดดดด!!!!!!!” เฮอร์ไมโอนี่สติแตก เธอกรี๊ดลั่นด้วยเสียงที่ชั่วชีวิตนี้ไม่เคยเปล่งออกมาก่อน
เธอตะโกนไม่เป็นคำพูดแล้วโถมร่างเข้าทำร้ายมัลฟอยด้วยทุกอย่างที่ทำได้ มัลฟอยหลบเธอเป็นพัลวัน
แต่เขาสะใจ! สะใจที่ทำให้ผู้หญิงเชิดหยิ่งอย่างเธอกลายเป็นคนบ้าเสียสติได้
“เอาสิ! ยิ่งเธอทำร้ายฉันมากเท่าไรมันก็ยิ่งย้ำว่าบทรักของฉันมันทำให้เธอกลายเป็นพวกชั้นต่ำได้ขนาดนี้!”
มัลฟอยยังไม่วายยั่วโมโหเฮอร์ไมโอนี่ ทั้งที่ตอนนี้ใบหน้าและเนื้อตัวของเขาเต็มไปด้วยรอบจิกและข่วน
แต่เขากลับสะใจที่มันเป็นการแสดงให้เห็นว่าเฮอร์ไมโอนี่ เกรนเจอร์สามารถสติแตกโมโหสุดขีดได้เพราะเขา
“ไอ้บ้า! ไอ้สารเลว ฉันเกลียดแกที่สุด”
เฮอร์ไมโอนี่ดึงข้อมือของเธอออกมาจากมือของมัลฟอยแล้วฟาดหลังมือใส่ใบหน้าของเขาไม่ยั้ง
เธอรู้ว่าตอนนี้เธอกำลังทำตัวเหมือนคนบ้า
แต่ตอนนี้เธอยอมที่จะทำอะไรก็ได้เพื่อทำร้ายผู้ชายคนนี้ให้สาหัสที่สุด
“เกรนเจอร์!” มัลฟอยตวาดเสียงขรมแล้วจับข้อเท้าของเฮอร์ไมโอนี่ไว้ไม่ให้เธอขยับตัว
เฮอร์ไมโอนี่ถีบเท้าจนเป็นอิสระ เธอพุ่งฝ่ามือไปที่หน้าของมัลฟอยเป็นครั้งที่สอง
“หยุด! ฉันบอกให้หยุด ถ้าเธอไม่หยุดฉันจะทำให้เธอได้รู้จักกับคำว่า ‘ต่ำ’ มากกว่านี้!!!”
คราวนี้เฮอร์ไมโอนี่ยอมหยุด เธอค้างนิ่งนั่งคร่อมอยู่บนตัวมัลฟอยด้วยสภาพที่กระเซิงที่สุดในชีวิต
มัลฟอยจ้องมองเธอที่ตอนนี้ไม่เหลือคราบของเจ้าหญิงเฮอร์ไมโอนี่ที่ทั้งพ่อมดและมักเกิ้ลต่างใฝ่ฝันอยู่เลย
แต่อยู่ในความสงบได้ไม่นาน...เฮอร์ไมโอนี่รีบกระโจนลงจากเตียงและพุ่งตรงไปที่ประตู
มัลฟอยรีบตามไปรวบเธอไว้ในอ้อมแขน
“เกรนเจอร์!!!” มัลฟอยตวาดลั่น
“ปล่อย! ฉันไม่อยากเห็นหน้าแก ไอ้บ้า สารเลว! คนชั่ว”
เฮอร์ไมโอนี่กรีดร้องลั่นและพยายามดิ้นออกจากอ้อมแขนของมัลฟอย
แต่มัลฟอยกลับใช่ท่อนแขนกำยำนั้นกอดร่างของเฮอร์ไมโอนี่และยกตัวเธอลอยจากพื้นตรงไปที่เตียงด้วยสภาพที่ทุ
ลักทุเลที่สุด
“ปล่อย! ฉันจะฆ่าแก คนเลว!” เฮอร์ไมโอนี่ยังไม่เลิกฝืน มัลฟอยคำรามกรอดด้วยความเหน็ดเหนื่อย
“อย่าดิ้น! ไม่งั้นเธอเจอหนักกว่าเมื่อคืนอีกร้อยเท่าแน่! โดยสภาพที่รู้ตัวแบบนี้แหละ”
มัลฟอยลากเฮอร์ไมโอนี่มาถึงเตียง เขาเหวี่ยงร่างของเธอลงบนเตียงเหมือนกับตุ๊กตาตัวหนึ่ง
ร่างบอบบางนั้นลอยไปปะทะกับพื้นเตียง แต่ก็ยังไม่วายลุกขึ้นฝืนความเจ็บปวดที่เกิดขึ้นทุกอณูของสังขาร
มัลฟอยรัดเธอไว้ด้วยแขนทั้งสองข้างและเหวี่ยงเธอลงกับเตียงด้วยกำลังที่แรงมากกว่าเดิม
เฮอร์ไมโอนี่ไม่อาจฝืนได้อีก...เธอนอนคุดคู้ด้วยความเจ็บปวดและเหน็ดเหนื่อย
“อย่าฤทธิ์มาก! เพราะฉันไม่อยากจะทำให้เธอตายเร็วไปกว่านี้อีก” มัลฟอยพูดอย่างเหี้ยมเกรียม
เขาไม่สนใจเสียงสะอื้นโฮของเฮอร์ไมโอนี่ แต่ชายหนึ่มกลับตรงไปคว้ากางเกงที่กองอยู่บนพื้นขึ้นมาสวม ก่อนจะพาร่างกึ่งเปลือยข้ามไปที่โต๊ะตัวหนึ่งซึ่งตั้งอยู่ที่อีกมุมห้อง เขาหยิบเอกสารฉบับหนึ่งขึ้นมา...ทันทีที่เขามองแผ่นกระดาษปึกหนานั้น
รอยยิ้มแห่งความเหี้ยมเกรียมก็ปรากฏที่มุมปาก
“เกรนเจอร์!” มัลฟอยออกเสียงเรียกชื่อเฮอร์ไมโอนี่เมื่อเขาเดินมาหยุดอยู่ที่ข้างเตียง
เฮอร์ไมโอนี่มองเขาด้วยแววตาเคียดแค้นผ่านม่านผมที่ปิดยังใบหน้า
มัลฟอยกระดิกยิ้มที่มุมปากก่อนจะโยนเอกสารปึกนั้นลงข้างๆเฮอร์ไมโอนี่
“ดู! แล้วเซ็นซะ” มัลฟอยออกคำสั่ง เฮอร์ไมโอนี่กัดริมฝีปากและฝืนใจยกเอกสารฉบับนั้นขึ้นมาอ่าน
เพียงแค่ได้เห็นบรรทัดแรกเธอก็ปามันใส่หน้าของมัลฟอยทันที
“ชั่ว! ไม่มีวันซะหรอก แค่หายใจร่วมกับแกฉันก็ขยะแขยงเต็มทนแล้ว!”
เฮอร์ไมโอนี่ชันกายขึ้นมาแล้วชีหน้าด่ามัลฟอย
มัลฟอยยืนนิ่งอยู่ได้ครู่หนึ่ง...เขาโผงเข้าบีบไหล่ของเฮอร์ไมโอนี่ด้วยพละกำลังทั้งหมดที่มีจนใบหน้าของเธอบิดเบี้ยวด้วยความเจ็บปวด
“เกรนเจอร์! นึกว่าตัวเองเลอเลิศนักรึไง...ฉันจะบอกให้นะ
นอกจากกระดาษแผ่นแรกที่เธออ่านแล้ว...ด้านหลังยังมีข้อมูลของบริษัทของเธอทั้งหมด
เข้าใจความหมายของฉันมั้ยเกรนเจอร์” มัลฟอยยิ้มอย่างผู้เหนือกว่า
เฮอร์ไมโอนี่กำลังนึกเกลียดชังมนุษย์ที่อยู่ตรงหน้าที่สุด
“รู้ใช่มั้ย...ถ้าชื่อของเธอไม่ปรากฏอยู่บนกระดาษแผ่นแรก
อะไรจะเกิดขึ้นกับบริษัทของเธอที่อีกไม่กี่วันถ้าเธอไม่มีเงินมาใช้ฉันมันก็จะกลายเป็นของธนาคารของฉันทัน
ที” เสียงนั้นทุ้มต่ำลงเรื่อยๆ แต่ไม่มีคำพูดใดๆออกมาจากปากของเฮอร์ไมโอนี่อีกแล้ว
เล็บของเธอจิกลงบนผ้าปูที่นอนจนมันยับย่น
มัลฟอยกระตุกยิ้มให้เฮอร์ไมโอนี่ก่อนจะบดขยี้ริมฝีปากของเธออย่างรุนแรง
“เธอไปไหนไม่ได้...เกรนเนเจอร์” มัลฟอยพูดหลังจากที่ถอนจูบอันรุนแรงแต่รวดเร็วออกมา
เฮอร์ไมโอนี่เบิกตาโพลงกับคำพูดของเขา
“เธอไปไหนไม่ได้...จนกว่าเธอจะตัดสินใจได้ว่าการทำตามที่ฉันพูดมันมีประโยชน์ยังไง”
มัลฟอยผลักร่างของเฮอร์ไมโอนี่ลงจากเตียงอย่างแรง เฮอร์ไมโอนี่นอนครางอย่างบอบช้ำ
มัลฟอยรีบสาวเท้าเดินออกจากห้อง...เฮอร์ไมโอนี่รีบพาตัวเองคลานไปกับพื้น...แต่ยังไม่ทันที่เธอจะถึงหน้าประตู เสียงประตูปิดใส่หน้าเธออย่างแรง เฮอร์ไมโอนี่กรีดร้องลั่น
“อย่าคิดหนี! ถ้าหนี...เธอก็ตาย!” เสียงที่ไม่ชัดเจนนักดังมากจากด้านหลังประตู
ทุกอย่างเงียบสนิท...เหลือเพียงร่างบอบช้ำของเฮอร์ไมโอนี่ที่นอนคว่ำหน้าอยู่กับพื้น
น้ำตาใสๆหลดลงบนแผ่นหินอ่อนเย็นเฉียบ
เฮอร์ไมโอนี่ร้องไห้โอดังลั่น...เธอพยุงตัวลุกขึ้นและโซเซไปที่เตียง...แต่เมื่อสายตาของเธอชำเลืองไปเห็นปึกกระดาษที่นอนอยู่ข้างเตียง...เสียงหวีดร้องดังขึ้นอีก
เฮอร์ไมโอนี่ฉวยมันขึ้นมาและเขวี้ยงมันด้วยแรงแค้น!
จากนั้นเธอก็ล้มลงกับเตียง...และสิ่งเดียวที่เธอทำได้ในตอนนี้คือร้องไห้...
เอกสารฉบับนั้นกระแทกกับผนังห้องและค่อยๆตกลงกองอยู่กับพื้นอีกครั้ง...ตัวหนังสือสีเข้มบนกระดาษแผ่นแรกปรากฏอยู่ชัดเจนจนน่ากลัว...
‘ทะเบียนสมรส’
ทำไม! ทำไมฉันถึงนอนอยู่กับมัลฟอย!
เฮอร์ไมโอนี่ตั้งคำถามกับตัวเองมากมาย เธอคิด คิดจนหัวสมองแทบจะระเบิด
ศีรษะของเธอบีบรัดจนเหมือนกับมันจะปะทุออกมา
เหตุการณ์ทุกอย่างเริ่มหมุนวนกลับมาให้เฮอร์ไมโอนี่คิด...สิ่งเดียวที่เธอจำได้คือเสียงของแฮร์รี่...เธอไ
ด้ยินเขาเรียกชื่อเธอ เธอได้ยินเขาพูดกับเธอ...และเธอได้ยินเสียงหอบครวญครางของเขา!
“ไม่! ไม่จริง ฉัน...แฮร์รี่” เฮอร์ไมโอนี่เริ่มลำดับเหตุการณ์
ในเมื่อคนที่เธอนอนด้วยเมื่อคืนคือแฮร์รี่ แล้วทำไมปรากฏว่าคนที่นอนอยู่ข้างๆเธอในตอนเช้าคือเดรโก
มัลฟอย หรือนี่คือแผนการอะไรสักอย่างของเขา หรือเขาเริ่มทำอะไรชั่วๆอีก
“ตื่นแล้วเหรอจ๊ะที่รัก” เสียงนุ่มๆหว่านเสน่ห์ดังมาจากคนที่นอนอยู่ข้างๆ
เฮอร์ไมโอนี่หันไปมองเจ้าแห่งการวางแผนอย่างตื่นตระหนก เขาชันกายขึ้นและวางศีรษะลงบนมือของตัวเอง
รอยยิ้มที่มุมปากเหมือนพอใจและเจ้าเล่ห์ เฮอร์ไมโอนี่แทบจะร้องกรี๊ดออกมา ไม่จริง!
“ทำไม...ทะ ทำไมฉันถึงมานอนกับเธอ!” เฮอร์ไมโอนี่ชี้นิ้วที่สั่นระริกไปที่มัลฟอย
เขาลุกขึ้นนั่งพิงหมอนและเหล่ตามองเฮอร์ไมโอนี่
“แหม...ถามได้ คนที่เขาทำอะไรกันก็ต้องนอนด้วยกันสิ”
คำพูดของมัลฟอยทำให้อารมณ์ฉุนขาดของเฮอร์ไมโอนี่ระเบิด
เธอระดุมทุบเขาด้วยหมัดทั้งสองข้างอย่างบ้าคลั่ง
มัลฟอยจับข้อมือเธอไว้และออกแรงบีบข้อมือเล็กๆนั้นจนเธอรู้สึกเจ็บ
“สารเลว! แก...แกทำอะไรฉัน คนบ้า!”
“นี่! หุบปาก” มัลฟอยตะโกนใส่หน้าของหญิงสาว
เฮอร์ไมโอนี่จ้องมองใบหน้าของมัลฟอยที่ห่างจากหน้าของเธอเพียงเล็กน้อยด้วยดวงตาที่เหมือนมีไฟเต้นรำอยู่ ใบหน้าของเขาดุดันและโกรธจัด คนสารเลว! ใบหน้านี้เป็นของคนสารเลว
“แกทำอะไรฉัน” เฮอร์ไมโอนีถามเสียงสั่น แต่สั่นเพราะเคืองแค้น
เธอแทบอยากจะฆ่าผู้ชายคนนี้ให้หายไปต่อหน้าต่อตา
คำถามที่หลุดออกมาจากปากของเฮอร์ไมโอนี่น่าจะทำให้มัลฟอยแกล้งเธอด้วยท่าทางยียวนได้เหมือนเคย แต่ตอนนี้เขาก็รู้สึกโกรธไม่แพ้ผู้ถูกกระทำ ดวงตาสีน้ำตาลคู่นั้นมันเปล่งเสียงออกมาว่า ‘ขยะแขยง’
เขาแทบจะสำลักความเกลียดที่เธอมีให้เขาอยู่แล้ว!
“ฉันปล้ำเธอ! พอใจมั้ย!” เขาพูดออกมาโดยไม่มีการปรุงแต่งคำพูดให้ดูดี
เฮอร์ไมโอนี่กัดริมฝีปากของตัวเองจนเธอได้กลิ่นคาวเลือดในปาก เจ็บใจ! เธอเจ็บใจมากกว่าเจ็บกาย
นี่มันเกิดขึ้นซ้ำซ้อน! เรื่องแบบนี้มันไม่ควรจะเกิดขึ้นอีกเป็นครั้งที่สอง
มันไม่ควรจะเกิดขึ้นเลยต่างหาก!
“แกทำแบบนี้ได้ยังไง คนจิตใจชั่วช้าสกปรก แก...แกมันเป็นเดนมนุษย์ที่ไม่สมควรมาแตะต้องตัวฉัน!”
ดวงตานั้นเริ่มใสเพราะหยาดน้ำตา แต่ไอร้อนที่เปล่งออกมานั้นยังไม่มอดจางไป
คำพูดของเธอเหมือนน้ำมันที่ราดลงบนกองไฟ มัลฟอยอยากจะฉีกปากที่ขยับด่าเขาอยู่นั่นนัก
คำพูดของเธอทุกคนมันทำให้มัลฟอยกลายร่างเป็นเหมือนปีศาจขึ้นทุกที
“เออ! ฉันเลว...ฉันมันเลวกว่าที่เธอคิดไว้อีกล้านเท่า แล้วไง?
เธอก็นอนกับกากเดนมนุษย์อย่างฉันตั้งสองครั้งแล้วนี่
เธอยังจำได้รึเปล่าว่าเมื่อคืนตัวเองทำอะไรลงไปบ้าง...ฮะๆๆ
ไม่น่าเชื่อนะว่าเด็กเรียนอย่างเธอผ่านบทรักมาแค่ครั้งเดียวพอครั้งที่สองก็ช่ำชองเหมือนพวกขายบริการไปแล้ว!”
“กรี๊ดดดดดด!!!!!!!” เฮอร์ไมโอนี่สติแตก เธอกรี๊ดลั่นด้วยเสียงที่ชั่วชีวิตนี้ไม่เคยเปล่งออกมาก่อน
เธอตะโกนไม่เป็นคำพูดแล้วโถมร่างเข้าทำร้ายมัลฟอยด้วยทุกอย่างที่ทำได้ มัลฟอยหลบเธอเป็นพัลวัน
แต่เขาสะใจ! สะใจที่ทำให้ผู้หญิงเชิดหยิ่งอย่างเธอกลายเป็นคนบ้าเสียสติได้
“เอาสิ! ยิ่งเธอทำร้ายฉันมากเท่าไรมันก็ยิ่งย้ำว่าบทรักของฉันมันทำให้เธอกลายเป็นพวกชั้นต่ำได้ขนาดนี้!”
มัลฟอยยังไม่วายยั่วโมโหเฮอร์ไมโอนี่ ทั้งที่ตอนนี้ใบหน้าและเนื้อตัวของเขาเต็มไปด้วยรอบจิกและข่วน
แต่เขากลับสะใจที่มันเป็นการแสดงให้เห็นว่าเฮอร์ไมโอนี่ เกรนเจอร์สามารถสติแตกโมโหสุดขีดได้เพราะเขา
“ไอ้บ้า! ไอ้สารเลว ฉันเกลียดแกที่สุด”
เฮอร์ไมโอนี่ดึงข้อมือของเธอออกมาจากมือของมัลฟอยแล้วฟาดหลังมือใส่ใบหน้าของเขาไม่ยั้ง
เธอรู้ว่าตอนนี้เธอกำลังทำตัวเหมือนคนบ้า
แต่ตอนนี้เธอยอมที่จะทำอะไรก็ได้เพื่อทำร้ายผู้ชายคนนี้ให้สาหัสที่สุด
“เกรนเจอร์!” มัลฟอยตวาดเสียงขรมแล้วจับข้อเท้าของเฮอร์ไมโอนี่ไว้ไม่ให้เธอขยับตัว
เฮอร์ไมโอนี่ถีบเท้าจนเป็นอิสระ เธอพุ่งฝ่ามือไปที่หน้าของมัลฟอยเป็นครั้งที่สอง
“หยุด! ฉันบอกให้หยุด ถ้าเธอไม่หยุดฉันจะทำให้เธอได้รู้จักกับคำว่า ‘ต่ำ’ มากกว่านี้!!!”
คราวนี้เฮอร์ไมโอนี่ยอมหยุด เธอค้างนิ่งนั่งคร่อมอยู่บนตัวมัลฟอยด้วยสภาพที่กระเซิงที่สุดในชีวิต
มัลฟอยจ้องมองเธอที่ตอนนี้ไม่เหลือคราบของเจ้าหญิงเฮอร์ไมโอนี่ที่ทั้งพ่อมดและมักเกิ้ลต่างใฝ่ฝันอยู่เลย
แต่อยู่ในความสงบได้ไม่นาน...เฮอร์ไมโอนี่รีบกระโจนลงจากเตียงและพุ่งตรงไปที่ประตู
มัลฟอยรีบตามไปรวบเธอไว้ในอ้อมแขน
“เกรนเจอร์!!!” มัลฟอยตวาดลั่น
“ปล่อย! ฉันไม่อยากเห็นหน้าแก ไอ้บ้า สารเลว! คนชั่ว”
เฮอร์ไมโอนี่กรีดร้องลั่นและพยายามดิ้นออกจากอ้อมแขนของมัลฟอย
แต่มัลฟอยกลับใช่ท่อนแขนกำยำนั้นกอดร่างของเฮอร์ไมโอนี่และยกตัวเธอลอยจากพื้นตรงไปที่เตียงด้วยสภาพที่ทุ
ลักทุเลที่สุด
“ปล่อย! ฉันจะฆ่าแก คนเลว!” เฮอร์ไมโอนี่ยังไม่เลิกฝืน มัลฟอยคำรามกรอดด้วยความเหน็ดเหนื่อย
“อย่าดิ้น! ไม่งั้นเธอเจอหนักกว่าเมื่อคืนอีกร้อยเท่าแน่! โดยสภาพที่รู้ตัวแบบนี้แหละ”
มัลฟอยลากเฮอร์ไมโอนี่มาถึงเตียง เขาเหวี่ยงร่างของเธอลงบนเตียงเหมือนกับตุ๊กตาตัวหนึ่ง
ร่างบอบบางนั้นลอยไปปะทะกับพื้นเตียง แต่ก็ยังไม่วายลุกขึ้นฝืนความเจ็บปวดที่เกิดขึ้นทุกอณูของสังขาร
มัลฟอยรัดเธอไว้ด้วยแขนทั้งสองข้างและเหวี่ยงเธอลงกับเตียงด้วยกำลังที่แรงมากกว่าเดิม
เฮอร์ไมโอนี่ไม่อาจฝืนได้อีก...เธอนอนคุดคู้ด้วยความเจ็บปวดและเหน็ดเหนื่อย
“อย่าฤทธิ์มาก! เพราะฉันไม่อยากจะทำให้เธอตายเร็วไปกว่านี้อีก” มัลฟอยพูดอย่างเหี้ยมเกรียม
เขาไม่สนใจเสียงสะอื้นโฮของเฮอร์ไมโอนี่ แต่ชายหนึ่มกลับตรงไปคว้ากางเกงที่กองอยู่บนพื้นขึ้นมาสวม ก่อนจะพาร่างกึ่งเปลือยข้ามไปที่โต๊ะตัวหนึ่งซึ่งตั้งอยู่ที่อีกมุมห้อง เขาหยิบเอกสารฉบับหนึ่งขึ้นมา...ทันทีที่เขามองแผ่นกระดาษปึกหนานั้น
รอยยิ้มแห่งความเหี้ยมเกรียมก็ปรากฏที่มุมปาก
“เกรนเจอร์!” มัลฟอยออกเสียงเรียกชื่อเฮอร์ไมโอนี่เมื่อเขาเดินมาหยุดอยู่ที่ข้างเตียง
เฮอร์ไมโอนี่มองเขาด้วยแววตาเคียดแค้นผ่านม่านผมที่ปิดยังใบหน้า
มัลฟอยกระดิกยิ้มที่มุมปากก่อนจะโยนเอกสารปึกนั้นลงข้างๆเฮอร์ไมโอนี่
“ดู! แล้วเซ็นซะ” มัลฟอยออกคำสั่ง เฮอร์ไมโอนี่กัดริมฝีปากและฝืนใจยกเอกสารฉบับนั้นขึ้นมาอ่าน
เพียงแค่ได้เห็นบรรทัดแรกเธอก็ปามันใส่หน้าของมัลฟอยทันที
“ชั่ว! ไม่มีวันซะหรอก แค่หายใจร่วมกับแกฉันก็ขยะแขยงเต็มทนแล้ว!”
เฮอร์ไมโอนี่ชันกายขึ้นมาแล้วชีหน้าด่ามัลฟอย
มัลฟอยยืนนิ่งอยู่ได้ครู่หนึ่ง...เขาโผงเข้าบีบไหล่ของเฮอร์ไมโอนี่ด้วยพละกำลังทั้งหมดที่มีจนใบหน้าของเธอบิดเบี้ยวด้วยความเจ็บปวด
“เกรนเจอร์! นึกว่าตัวเองเลอเลิศนักรึไง...ฉันจะบอกให้นะ
นอกจากกระดาษแผ่นแรกที่เธออ่านแล้ว...ด้านหลังยังมีข้อมูลของบริษัทของเธอทั้งหมด
เข้าใจความหมายของฉันมั้ยเกรนเจอร์” มัลฟอยยิ้มอย่างผู้เหนือกว่า
เฮอร์ไมโอนี่กำลังนึกเกลียดชังมนุษย์ที่อยู่ตรงหน้าที่สุด
“รู้ใช่มั้ย...ถ้าชื่อของเธอไม่ปรากฏอยู่บนกระดาษแผ่นแรก
อะไรจะเกิดขึ้นกับบริษัทของเธอที่อีกไม่กี่วันถ้าเธอไม่มีเงินมาใช้ฉันมันก็จะกลายเป็นของธนาคารของฉันทัน
ที” เสียงนั้นทุ้มต่ำลงเรื่อยๆ แต่ไม่มีคำพูดใดๆออกมาจากปากของเฮอร์ไมโอนี่อีกแล้ว
เล็บของเธอจิกลงบนผ้าปูที่นอนจนมันยับย่น
มัลฟอยกระตุกยิ้มให้เฮอร์ไมโอนี่ก่อนจะบดขยี้ริมฝีปากของเธออย่างรุนแรง
“เธอไปไหนไม่ได้...เกรนเนเจอร์” มัลฟอยพูดหลังจากที่ถอนจูบอันรุนแรงแต่รวดเร็วออกมา
เฮอร์ไมโอนี่เบิกตาโพลงกับคำพูดของเขา
“เธอไปไหนไม่ได้...จนกว่าเธอจะตัดสินใจได้ว่าการทำตามที่ฉันพูดมันมีประโยชน์ยังไง”
มัลฟอยผลักร่างของเฮอร์ไมโอนี่ลงจากเตียงอย่างแรง เฮอร์ไมโอนี่นอนครางอย่างบอบช้ำ
มัลฟอยรีบสาวเท้าเดินออกจากห้อง...เฮอร์ไมโอนี่รีบพาตัวเองคลานไปกับพื้น...แต่ยังไม่ทันที่เธอจะถึงหน้าประตู เสียงประตูปิดใส่หน้าเธออย่างแรง เฮอร์ไมโอนี่กรีดร้องลั่น
“อย่าคิดหนี! ถ้าหนี...เธอก็ตาย!” เสียงที่ไม่ชัดเจนนักดังมากจากด้านหลังประตู
ทุกอย่างเงียบสนิท...เหลือเพียงร่างบอบช้ำของเฮอร์ไมโอนี่ที่นอนคว่ำหน้าอยู่กับพื้น
น้ำตาใสๆหลดลงบนแผ่นหินอ่อนเย็นเฉียบ
เฮอร์ไมโอนี่ร้องไห้โอดังลั่น...เธอพยุงตัวลุกขึ้นและโซเซไปที่เตียง...แต่เมื่อสายตาของเธอชำเลืองไปเห็นปึกกระดาษที่นอนอยู่ข้างเตียง...เสียงหวีดร้องดังขึ้นอีก
เฮอร์ไมโอนี่ฉวยมันขึ้นมาและเขวี้ยงมันด้วยแรงแค้น!
จากนั้นเธอก็ล้มลงกับเตียง...และสิ่งเดียวที่เธอทำได้ในตอนนี้คือร้องไห้...
เอกสารฉบับนั้นกระแทกกับผนังห้องและค่อยๆตกลงกองอยู่กับพื้นอีกครั้ง...ตัวหนังสือสีเข้มบนกระดาษแผ่นแรกปรากฏอยู่ชัดเจนจนน่ากลัว...
‘ทะเบียนสมรส’
JE
TE VEUX : ต้องการคุณ chapter 9
“เฮอร์ไมโอนี่!”
“แฮร์รี่” เธอกรีดร้องและรีบตรงเข้ากอดร่างชุ่มเหงื่อของเขา
แฮร์รี่มองเห็นศีรษะสีแดงเพลิงวางอยู่บนอกของเขา
เขายกมือขึ้นแตะศีรษะตัวเอง...ผ้าพันแผลโพกหัวเขาอยู่ราวกับเขาเป็นครีเวลล์
“เคราเมอร์ลิน! เธอรู้มั้ยว่าตัวเองหลับไปนานเท่าไร” น้ำเสียงของจินนี่ วีสลี่ย์ขาดช่วง
แฮร์รี่จ้องมองใบหน้าที่วิตกกังวลของเธอ เขามองไปรอบตัวเอง...ที่นี่น่าจะเป็นโรงพยาบาล
แล้วเขามาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร...สายตาของจินนี่ดูเหมือนรอคอยที่จะให้คำตอบแก่เขา
“เธอถูคาถาเบาๆแต่มีพลังรุนแรงน่ะ รู้มั้ยว่าเธอสลบอยู่ที่สวนของโรงแรมนั่น
ฉันรีบสั่งให้เขาย้ายเธอมาที่เซนต์มังโก้เพราะรู้ว่าโรงพยบาลมักเกิ้ลช่วยอะไรเธอไม่ได้!”
แฮร์รี่มองใบหน้าแดงจัดของจินนี่เหมือนกับจะบอกเธอว่านี่ไม่ใช่คำตอบที่เขาต้องการ
เขาไม่ต้องการรู้ว่าตัวเองเป็นอะไรและทำไมถึงถูกย้ายมาที่เซ็นต์มังโก้
แต่ที่เขาอยากรู้คือ...เฮอร์ไมโอนี่
“แล้วเฮอร์ไมโอนี่ล่ะ” แฮร์รี่พยายามเปล่งเสียงออกมาจากลำคอที่แห้งผาก
ใบหน้าของจินนี่ดูสับสนยุ่งเหยิงขึ้นมาทันที่ แฮร์รี่พยายามหาคำตอบจากดวงตาที่งวยงงของเธอ
“แฮร์รี่...เฮอร์ไมโอนี่ไม่ได้อยู่ที่น่ะ เราไม่เห็นเขาเลยนะ” จินนี่ตอบปนเสียงสะอื้น
แต่แฮร์รี่กำลังสับสน จะเป็นไปได้อย่างไรในเมื่อเฮอร์ไมโอนี่เป็นคนนัดให้เขาออกไปเจอ
และถ้าคนที่ทำร้ายเขามันทำอะไรเธอล่ะ! พระเจ้าช่วย อะไรจะเกิดขึ้นกับเพื่อนรักของเขา!
“จินนี่ ฉันต้องไปตามเฮอร์ไมโอนี่!” แฮร์รี่ดึงสายน้ำเกลืออกและโผงผางลงจากเตียง
จินนี่รีบใช้ตัวเองกันเข้าไว้ แม้ว่าร่างเล็กๆของเธอจะสู้แรงของเขาไม่ได้ก็ตาม
“เธอบ้าไปแล้วรึไง! อีกสองอาทิตย์นะกว่าหมอจะให้เธอออกจากที่นี่!” จินนี่รีบร้องห้าม
เธอผลักแฮร์รี่ให้นอนลงกับเตียง เลือดสายเล็กๆไหลออกมาจากรอยแผลที่เขาเพิ่งดึงสายน้ำเกลือออก
แฮร์รี่หลับตาแน่นด้วยความเจ็บปวด จินนี่นั่งลงบนเตียง สภาพของเธอยับยู่ยี่
“จินนี่...เธอ...เธอรู้มั้ยว่าเฮอร์ไมโอนี่...อาจจะ...เป็นอันตราย” แฮร์รี่บอกอย่างเหนื่อยอ่อน
“เฮอร์ไมโอนี่อยู่ที่นั่นด้วยเหรอ” จินนี่ถาม แฮร์รี่ลืมตาขึ้ย
ดวงตาของเขาหม่อนหมองแต่เป็นประกายวับ
“ใช่! และฉันก็คิดว่าอาจจะมีอันตรายกับเขา จินนี่! เธอต้องช่วยเฮอร์ไมโอนี่นะ
เธอติดต่อไปที่บ้านเขาสิ! ถามว่าเฮอร์ไมโอนี่อยู่ที่นั่นมั้ย”
“เฮ้! สหาย” เสียงเสียงหนึ่งเกิดขึ้นท่ามกลางความตึงเครียด เขาเดินเขย่งเข้ามาในห้องและผายมืออก
รอยยิ้มกว้างนั้นอ้าค้างเมื่อดวงตาสีดวงจับจ้องไปที่เขาอย่างหาเรื่อง
“โอ...สามีภรรยาที่ยังไม่ทันได้ขึ้นเตียงมีปัญหาเสียแล้วหรือนี่” รอน
วีสลี่ย์พูดก่อนที่เขาจะโดนหมอนที่จินนี่เขวี้ยงใส่หน้าเขา รอนยิ้มแหยๆและก้าวเข้ามา
เขาตบขาแฮร์รี่อย่างเป็นกันเอง
“ไงเพื่อน! ฉันเพิ่งรู้ว่าจินนี่ร้อนแรงจนทำให้นายสภาพเป็นอย่างนี้”
“รอน! เงียบไปเลยนะ” จินนี่แหวใส่ เธอลุกขึ้นจากเตียงและมองแฮร์รี่นิดหนึ่ง
“ฉันจะติดต่อไปที่บ้านของเฮอร์ไมโอนี่ แต่คงช้าหน่อยเพราะที่นี่ใช้โทรศัพท์ไม่ได้
สงสัยต้องใช้กุญแจน้ำทางไปที่ที่มีตู้โทรศัพท์ที่ใกล้ที่สุด”
จินนี่พูดยาวยืดและรีบสาวเท้าออกไปจากห้องราวกับเหม็นหน้ารอนเต็มทน รอนหัวเราะเล็กน้อย
เขาเห็นว่าสีหน้าของแฮร์รี่ไม่แจ่มใสเลย
“อะไรกัน...คนที่จะแต่งงานเขาหน้าหงิกกันแบบนี้ทั้งโลกรึไง” รอนตบไล่แฮร์รี่แรงๆหนึ่งที
แฮร์รี่เงยหน้ามองรอนด้วยดวงตาเว้าวอน
เขาจะบ้าอยู่แล้ว...เขาอยากรู้ว่าตอนนี้เฮอร์ไมโอนี่เป็นยังไงบ้าง
“รอน...เฮอร์ไมโอนี่น่ะอาจจะกำลังตกอยู่ในอันตราย”
“เขาอยู่นี่ด้วยเหรอ” รอนถามออกมาอย่างสงสัย รอนนั่งลงบนเตียง...สีหน้าของเขาเริ่มเครียดขึ้น
แฮร์รี่กุมศีรษะอย่างกลัดกลุ้ม
“ฉันเจอเขาเมื่อไม่นานมานี่ สภาพของเขาตอนที่ฉันจเอครั้งแรกดูไม่ได้เลย
แล้วก็อีกหลายครั้งที่เฮอร์ไมโอนี่ดูแย่ เมื่อคืนฉันไปงานเลี้ยงกับเฮอร์ไมโอนี่
เฮอร์ไมโอนี่นัดฉันออกไปหาที่สวนแต่มีไอ้บ้าที่ไหนไม่รู้ตีหัวฉันจนสลบ
แล้วถ้าไอ้บ้านั่นมันทำร้ายเฮอร์ไมโอนี่...” แฮร์รี่หยุดคำพูดไว้เท่านั้น
รอนพอจะนึกภาพออกว่าอะไรจะเกิดขึ้นเมื่อเฮอร์ไมโอนี่ไปพบแฮร์รี่ตามที่นัดไว้แต่เจอไอ้โจรบ้าตีหัวคน
รอนดูกลัดกลุ้มขึ้นมาอีกคน
“แย่แล้วสิ” รอนรำพรรณเบาๆ
“ใช่...และฉันก็เป็นห่วงเฮอร์ไมโอนี่มาก นายพอจะช่วยอีกแรงได้มั้ย” แฮร์รี่มองรอนอย่างมีความหวัง
รอนปาดเหงื่ออย่างเหน็ดเหนื่อน เอาไงดีวะ! รอนลุกขึ้นแล้วเดินไปเตะโต๊ะ
ความร้อนรนของแฮร์รี่ดูเหมือนจะแผ่มากที่รอน
แฮร์รี่มองรอน...ถ้าตอนนี้ทำได้เขาก็อยากจะทุ่มโต๊ะที่รอนเตะนั่นเสียเลย
“มาแล้ว” เสียงของจินนี่ดังขึ้นที่หน้าประตู เธอสาวเท้าเดินเข้ามาในห้องอย่างรีบร้อน
แฮร์รี่ชันกายขึ้น รอนเดินไปที่ประจันหน้ากับจินนี่
“ว่าไงบ้างน้องรัก เฮอร์ไมโอนี่นอนหลับอยู่บนเตียงใช่มั้ย” รอนเป็นฝ่ายยิงคำถามแทนแฮร์รี่
จินนี่หันไปมองรอน...เธอสบตาเขาอย่างเดือดร้อน
“คุณป้ามาแชลล์บอกว่า...” จินนี่เว้นเสียง เธอหันมาสบตากับแฮร์รี่
“เฮอร์ไมโอนี่ไม่กลับบ้านตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว” จินนี่พูดเสียงอ่อย...แฮร์รี่หายใจวาบกลับไปที่ปอด
อะไรจะเกิดขึ้น...ถ้าเฮอร์ไมโอนี่โดนไอ้บ้านั่นจับตัวไปจริงๆ
“ไอ้บ้า!” เฮอร์ไมโอนี่หยิบหมอนขึ้นมาแล้วเขวี้ยงใส่ไอ้บ้านั่นเต็มแรง
ใบหน้าของมัลฟอยหลังจากที่โดนหมอนกระแทกหน้าดูเหมือนจะดุดันขึ้นเล็กน้อย
เฮอร์ไมโอนี่ขยับขึ้นไปยืนอยู่บนเตียง
“แก! ออกไปเลยนะไอ้คนเลว ฉันไม่อยากเห็นหน้าแก อ้อ!!!”
เฮอร์ไมโอนี่หันไปคว้าปึกกระดาษที่ยับยู่ยี่ซึ่งกองอยู่ข้างเตียงขึ้นมา เธอชูขึ้นตรหน้ามัลฟอย
“เอาเศษกระดาษสารเลวนี่กลับไปด้วย!” ปึกกระดาษนั้นลอยละลิ่วมาทางมัลฟอย ชายหนุ่มเอียงหัวหลบฉับพลัน
เฮอร์ไมโอนี่กัดฟันกรอดอย่างเดือดดาล เธอมองดูมัลฟอยค่อยๆเก็บเอกสารปึกนั้นขึ้นมา
“เซ็นต์ซะ ฉันบอกเธอครั้งที่สิบเจ็ดแล้ว แล้วทุกอย่างจะง่ายขึ้น”
“ไอ้บ้า!!! ใครจะยอมแต่งงานกับแก” เฮอร์ไมโอนี่ชี้นิ้วไปที่มัลฟอยอย่างเกรี้ยวกราด
ดูเขาโกรธขึ้นเล็กน้อย เฮอร์ไมโอนี่ก้าวเท้าไปด้านหลังอีกอ้าวหนึ่ง เธอเกาะผนังที่หัวเตียงเอาไว้
สายตาดุดันและโกรธเกรี้ยวของเธอจับจ้องไปที่มัลฟอย เขาเสยผมเล็กน้อย...โดยไม่ทันให้ตั้งตัว
มัลฟอยรีบขยับขึ้นไปบนเตียงและกดเฮอร์ไมโอนี่งกับเตียงทันที
“อย่านะ!!! อย่ามาแตะต้องตัวฉัน ไอ้สารเลว ปล่อย!” เฮอร์ไมโอนี่สบถใส่มัลฟอยด้วยถอ้ยคำรุนแรง
แต่มัลฟอยดูจะไม่สะทกสะท้าน เขาใช้มือหนึ่งรวบมือทั้งสองข้างของเฮอร์ไมโอนี่ขึ้นไปไว้เหนือศีรษะ
อีกมือหนึ่งเขาใชปิดปากเธอ
“เงียบซะทีเถอะ!!! ฉันเป็นคนนะเกรนเจอร์
และเผอิญเกิดมาผิดมนุษย์มนา...ไม่ใช่คนที่อดทนอะไรได้ง่ายๆซะด้วย”
เขากระซิบใส่หูเธอ...น้ำเสียงนั้นแผ่วเบาแต่เต็มไปด้วยพลังโกรธ
เฮอร์ไมโอนี่เหลือกตามองเขาอย่างเคืองแค้น
น้ำตาของเธอริ้นขึ้นมาทันทีเมื่อจ้องลึกลงไปในดวงตาสีฟ้าซีดที่เผด็จการคู่นั้น ทำไม!
ทำไมชีวิตของฉันต้องมาเจอกับคนเลวๆแบบนี้ เฮอร์ไมโอนี่คิดอย่างเจ็บปวด
“บอกไว้ก่อนนะเกรนเจอร์...” มัลฟอยแกล้งหายใจรดต้นคอของเฮอร์ไมโอนี่ เธอเบือนหน้าหนีอย่างรังเกียจ
“ฉันไม่ได้พิศวาสอะไรเธอเลย...แต่ที่ฉันจะแต่งงานกับเธอ
เพราะฉันพอใจ...และฉันเป็นคนชอบเล่นเกมส์ซะด้วย อะไรที่น่าสนุกน่ะฉันไม่เคยพลาด
ยิ่งมาเจอเธอแล้วฉันก็คิดว่าน่าสนุกใหญ่ที่เจ้าหญิงเลอค่าอย่างเธอจะต้องตกอยู่ในกำมือของฉันโดยที่ตอบโต้
อะไรไม่ได้เลย แล้วยิ่งเธอรักไอ้พอตเตอร์...คนที่ฉันอยากจะฆ่ามันที่สุดในโลก
ฉันก็ยิ่งอยากจะเล่นสนุกกับเธอเข้าไปใหญ่” มัลฟอยหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง
เฮอร์ไมโอนี่ดิ้นพล่านขึ้นมาทันทีเมื่อได้ฟังจุดประสงค์ของเขา มัลฟอยนึกรำคาญขึ้นมา
เขาโอบเอวเฮอร์ไมโอนี่และอุ้มเธอลุกขึ้นจากเตียง เฮอร์ไมโอนี่จิกแขนมัลฟอยและถีบเท้าในอากาศ
“ปล่อยนะ! แกจะพาฉันไปไหน ปล่อยฉัน!” เฮอร์ไมโอนี่ดิ้นสุดแรง
มัลฟอยกัดฟันแน่น..แรงโกรธช่วยเพิ่มพลังให้เขา เขาตรงไปที่ประตูอีกมุมห้องหนึ่งและถีบเท้าใส่ประตูนั้น
ประตูเปิดออก...เฮอร์ไมโอนี่เห็นว่ามันเป็นห้องน้ำ เธอเหลียวมองมัลฟอยอย่างหวาดกลัว
เขาตรงไปที่อ่างอาบน้ำกว้างใหญ่...โดยไม่คาดคิด เขาเหวี่ยงเฮอร์ไมโอนี่ลงไปในอ่างน้ำนั้นอย่างน่ากลัว
ร่างของเธอตกลงกระทบกับผิวน้ำ เฮอร์ไมโอนี่รีบร้อนตะเกียกตะกายขึ้นมาหายใจ
“ปากเก่งอีกมั้ย!! ไหนทำมาดคนปากดีแบบเมื่อกี้อีกสิ” มัลฟอยตะคอกดังลั่น
เขากดร่างของเฮอร์ไมโอนี่ให้จมลงกับน้ำอีกเมื่อเธอพยายามจะลุกออกจากอ่างน้ำ
“แก! ปล่อยฉันนะ” เฮอร์ไมโอนี่จับแขนมัลฟอยแน่น ตอนนี้เขาเองก็พลอยเปียกแด้วย
มัลฟอยกดไหล่เฮอร์ไมโอนี่ลงไปในอ่างน้ำอีก ผมของเธอลงมาปิดใบหน้าจนหมด...เฮอร์ไมโอนี่อ้าปากเพื่อหายใจ
มัลฟอยก้าวลงไปในอ่างน้ำ เขาเชยคางเฮอร์ไมโอนี่ขึ้นมาและปัดผมที่ลงมาปิดใบหน้าของเธออย่างรุนแรง เฮอร์ไมโอนี่ปากสั่นและมองเขาอย่างเคียดแค้น
“แก...จำไว้นะ ฉันจะเกลียดแก...ไปจนวันตาย” เสียงพร่ำด่าของเฮอร์ไมโอนี่สั่นเครือ
มัลฟอยยิ้มให้เธอและกระชากตัวเธอเข้ามาใกล้
“ฉันก็ไม่ได้ต้องการความรักจากเธออยู่แล้ว” ใช่...เดรโก มัลฟอยไม่ต้องการความรักจากใครทั้งนั้น
เขาแก็แค่...อยากเล่นสนุกกับเธอ สายตาเคืองแค้นของเธอยิ่งทำให้มัลฟอยสะใจ เขาสามารถทำให้เจ้าหญิงเฮอร์ไมโอนี่เผยธาตุแท้ความเป็นมนุษย์ได้
เขา...ประกบปากเธออย่างเร่าร้อนและดุดัน เฮอร์ไมโอนี่พยายามดันมัลฟอยออก ความรู้สึกเปยักชื้นถูกถ่ายทอดออกมาจากลิ้นของเขา มัลฟอยจูบเฮอร์ไมโอนี่อย่างรุนแรง...และเมื่อเขาถอนริมฝีปากออกมา ริมฝีปากของเขาและเธอก็ซีดสนิท
“ฉันไม่ต้องการความรัก เกรนเจอร์...เพราะฉันต้องการอย่างอื่น”
มัลฟอยซุกหน้าลงกับทรวงอกที่เปียกชื้นของเธอ เฮอร์ไมโอนี่ร้องลั่นและพยายามดันมัลฟอยออก
“อย่า!!! ไม่...อย่าทำกับฉันแบบนี้ ปล่อยฉัน” เฮอร์ไมโอนี่พยายามปฏิเสธเขาทุกวิถีทาง
มัลฟอยขย้ำทรวงอกคู่นั่นด้วยมือและริมฝีปากของเขา เขาปล่อยให้เธอดึงทิ้งเสื้อผ้าที่เปียกชุ่มของเขา
มัลฟอยถอนริมฝีปากออกมาจากทรวงอกเปียกชื้นคู่นั้นอย่างพอใจ...เขาไม่ต้องการทำให้ทรวงอกเท่านั้นที่เปียกชื้น
“ไม่มีความรักเราก็ทำแบบนี้กันได้ เกรนเจอร์” มัลฟอยพูดอย่างเจ้าเล่ห์และดึงกระดุมเสื้เชิ้ตออก
เผยให้เห็นอกกว้างชื้นแฉะ...เขาค่อยๆเลื่อนชายกระโปรงของเฮอร์ไมโอนี่ขึ้น
แม้ว่าเธอพยายามจะจับมือเขาเพื่อัดขืนก็ตาม
“อย่า...ได้โปรด อย่าทำกับฉันแบบนี้อีก” เฮอร์ไมโอนี่พยายามขอร้อง...ไม่!
เหตุการณ์แบบนี้จะต้องไม่เกิดขึ้นอีก
มัลฟอยอาศัยพละกำลังที่มากกว่าและแรงปรารถนาเลื่อนกระโปรงของเฮอร์ไมโอนี่ขึ้นไปกองอยู่ที่เอว
ชั้นในตัวบางและชื้นแฉะถูกกระชากตามออกมา เฮอร์ไมโอนี่หวีดร้องดังลั่น
ขณะที่มัลฟอยค่อยๆตระเตรียมปลดเข็มขัดและเลื่อนกางเกงของตัวเอง
“ไม่...ได้โปรด อย่าทำกับฉันแบบนี้” เฮอร์ไมโอนี่วิงวอนอย่างน่าสงสาร
แต่มัลฟอยไม่ฟังคำขอร้อง...เขาแทรกตัวไปที่หว่างขาคู่นั้น
เขาใช้มือกว้างใหญ่จับสะโพกของเธอไว้...และขยับตัวอย่างรุนแรง
“ไม่!!!!” เฮอร์ไมโอนี่หวีดร้องสุดเสียง...น้ำจากอ่างน้ำสาดกระเซ็นตามแรงจังหวะการเคลื่อนไหว
เสียงของเฮอร์ไมโอนี่ที่ร้องห้ามและเสียงความปรารถนาของมัลฟอยดังห้องไปทั่วห้องน้ำ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น