JE TE VEUX ....ต้องการคุณ(5-6)

นิยายเรื่องนี้ไม่ได้แต่งเองนะค่ะ นำมาจาบอร์ดตัวกวน
ลิงค์นี้นะค่ะ
http://www.212cafe.com/board/group/group_id/138/forumId/276/page/1

JE TE VEUX : ต้องการคุณ chapter 5

Chapter 5 : การ์ดเชิญที่ไม่อยากได้

“เอ่อ...เฮอร์ไมโอนี่อยู่มั้ยครับ”
ชายหนุ่มถามอย่างกล้าๆกลัวๆเมื่อหญิงชราตรงหน้าสำรวจเขาตั้งแต่ปลายเท้ายันปลายผม...แฮร์รี่ยืนอยู่ในห้องโถงใหญ่ของคฤหาสน์เกรนเจอร์ หญิงชราตรงหน้าท่าทางเงอะงะมองเขาอย่างไม่เป็นมิตรมาตั้งแต่ตอนที่เขาเหยียบย่างเข้ามาที่นี่แล้ว...มาแชลหรี่ตามองแฮร์รี่ที่ยิ้มให้เธออย่างเกรงใจ
สำรวจดูแล้วชายหนุ่มคนนี้ไม่มีอะไรติดมือมานอกจากช่อดอกไม้เล็กๆในมือ
“คุณเป็นอะไรกับนายหญิงน้อยคะ” มาแชลถามอย่งระมัดระวัง
ถึงหน้าตาจะดูซื่อๆก็เถอะ...ดีไม่ดีอาจควักอะไรมาเสกให้เธอสลบเหมือนพ่อหนุ่มผมบลอนด์เมื่ออาทิตย์ที่แล้วก็ได้
“เป็นเพื่อนครับ...เรียกว่ารู้จักเธอดีเลยก็ได้” แฮร์รี่ยิ้ม
มาแชลชำเลืองมองแฮร์รี่อีกนิดหนึ่งอย่างเคร่งครัด...ก่อนที่เธอจะถอนหายใจ
“ฉันเองก็อยากให้คุณพบคุณเฮอร์ไมโอนี่นะคะ...แต่เจ้าตัวเธอเอาแต่เก็บตัวอยู่ในห้องมาเป็นอาทิตย์แล้ว..แถมกำชับกับดิฉันว่าไม่อยากพบใคร” มาแชลถอดมาดเนี้ยบออกและพูดอย่างเหนื่อยใจ
แฮร์รี่ขมวดคิ้วด้วยความสงสัย...เขามองขึ้นไปด้านบนซึ่งเป็นชั้นสองของคฤหาสน์
“คุณเลนนอนไม่อยู่รึครับ” แฮร์รรี่ถาม
เขากำลังพยายามแสดงให้หญิงชราจู้จี้คนนี้รู้ว่าเขาสนิทสนมกับเฮอร์ไมโอนี่จนรู้ชื่อลุงของเธอ
ดูเหมือนความพยายามจะได้ผล มาแชลพยักหน้านิดหนึ่งและดูอ่อนน้อมมากขึ้น
“คุณชายใหญ่ใม่เข้าบ้านตั้งแต่เมื่ออทิตย์ก่อนนั่นแหละค่ะ
หายไปนานแล้ว...ตั้งแต่...เอ่อ...ตั้งแต่วันที่นายหญิงน้อยบีบคอแกน่ะค่ะ”
มาแชลป้องปากและกระซิบกับแฮร์รี่อย่างลึกลับ แฮร์รี่ตาโตทันที
เขารู้จักเฮอร์ไมโอนี่ที่เลือดร้อน...แต่เขาไม่เคยเห็นเธอกระโดดบีบคอใคร
“เฮอร์ไมโอนี่บีบคอลุงตัวเองหรือครับ! เพราะอะไร” แฮร์รี่แทบจะปล่อยให้ช่ดอกไม้หลุดมือ
เขาดูตกตะลึงและอึ้งกับสิ่งที่ได้รู้มาก มาแชลกุมขมับและส่ายหน้าไปมา
เธอเหร่ตามองแฮร์รี่อีกครั้งและตัดสินเขาว่าเขาคงไม่ใช่ผู้ชายที่เลวร้ายอะไร
“คุณขึ้นไปพบนายหญิงน้อยได้ค่ะ แต่ถ้าคุณทำให้เธอร้องสักแอะฉันจะสับคุณด้วยปังตอ”
มาแชลผายมือไปด้านหลังแต่พูดกับแฮร์รี่ด้วย้ำเสียงที่น่ากลัวมากๆ แฮร์รี่รู้สึกเย็นวูบๆที่ด้านหลัง
เขารีบพยักหน้าแล้วยิ้มก่อนจะรีบวิ่งขึ้นไปบนชั้นสองอย่างรวดเร็วโดยที่ยังมีเสียงบ่นของมาแชลพึมพำไล่หลังมา

ประตูไม้บานใหญ่สีขาวตรงหน้าทำให้แฮร์รี่รู้สึกเกรงขามเล็กน้อย
เขายิ้มนิดหนึ่งให้กับตัวเองแล้วเคาะประตูเบาๆครั้งหนึ่ง
เขาดันประตูเข้าไป...สิ่งที่เขาเห็นเป็นอย่างแรกคือ...ความมืด
“เฮอร์...”
“ใคร!!!” แฮร์รี่สะดุ้งโหยง เขากำลังจะเอ่ยปากเรียกชื่อเจ้าของห้องแต่กลับโดนทักตัดหน้าเสียก่อน
เสียงนั้นเต็มไปด้วยความหวาดกลัวและสงสัย แฮร์รี่ดันตัวเองเข้ามาในห้องมืดๆนั้น
เขาเห็นเงาตะคุ่มๆกำลังสั่นกลัวอยู่บนเตียง
“ฉันเอง..แฮร์รี่น่ะ” แฮร์รี่แสดงตัว เขาเอื้อมมือไปเปิดไฟดวงเล็กๆที่ทำให้ห้องสว่างเพียงเล็กน้อย
ชายหนุ่มก้าวข้ามห้องสลัวๆนั้นมาที่เตียง ร่างบนเตียงเผยตัวออกจากผ้าห่ม เธอลุกขึ้นนั่งบนเตียงอย่างระมัดระวัง แฮร์รี่นั่งลงบนเตียงด้วย สภาพของเธอราวกับเจอสิ่งที่หนักหนาที่สุดในโลก ผมเผ้ายุ่งเหยิง
ชุดนอนยับยู่นั้นทำให้แฮร์รี่คิดว่าถ้าเขาไม่ได้เป็นเพื่อนของเธอเขาคงคิดว่าเธอ ‘เซ็กซี่’ มากๆ แม้จะมองเห็นใบหน้าไม่ชัดเจนแต่เขาก็รู้ว่าใบหน้าของเธอจะซีดเผือดและหวาดกลัวเพียงใด
“เธอเป็นอะไรน่ะ” แฮร์รี่ถาม เขาดึงมือซูบๆของเธอมารับดอกไม้
เฮอร์ไมโอนี่รับดอกไม้ไปกอดไว้แนบอกอย่างตื่นเต้น เธอส่ายหน้าให้คำตอบแฮร์รี่
“เปล่า ฉันไม่สบาย” เฮอร์ไมโอนี่ตอบ เธอดึงผมที่ปิดใบหน้าขึ้นไปเหน็บหูและจัดชุดนอนให้เรียบร้อย
แฮร์รี่เชื่อที่เธอพูดอย่างสนิทใจถ้าสิ่งที่แปลกไปสำหรับเธอมีเพียงร่างกาย แต่ท่าทางหวาดกลัวของเธอทำให้แฮร์รี่ปักใจเชื่อไม่ได้เต็มร้อยว่าเธอไม่สบายจริงๆ แต่เขาไม่อยากถามต่อ
“อืม...แล้วเธอบีบคอลุงเลนนอนจริงๆรึเปล่า” เฮอร์ไมโอนี่สะดุ้งนิดหนึ่ง
แต่รอยยิ้มฝืนๆกลับปรากฏขึ้นและเธอก็หัวเราะ
“ใช่ กะจะให้เขาตายเลยล่ะ” เฮอร์ไมโอนี่พูดปนหัวเราะ เสียงหัวเราะของเธอทำให้แฮร์รี่สะท้าน
เสียงหัวเราะที่เยือกเย็นและเหี้ยมโหด
“ฉันไม่ถามนะว่าทำไม” แฮร์รี่บอกอย่างระมัดระวัง
“ดีแล้ว” เฮอร์ไมโอนี่ตอบสันๆแล้วเอนหลังพิงหัวเตียง เธอมองช่อดอกไม้ในมือ
ดอกกุหลาบสีขาวสะอาดบริสุทธิ์ที่เธอชอบ ดอกไม้ที่เธอชอบแต่มันไม่เข้ากับเธอสักนิด...
“เอ่อ...เฮอร์ไมโอนี่” แฮร์รี่พูดขึ้นด้วยเสียงอายๆ เฮอร์ไมนี่เงยหน้าขึ้นมองเขา
ใบหน้าในแสงสลัวๆของเขาแดงกล่ำ ไอร้อนจากใบหน้าของเขาส่งต่อมาให้เฮอร์ไมโอนี่ ดูท่าทางเขาเขินอาย เฮอร์ไมโอนี่มองเขาอย่างประหลาดใจ
“เธอมีอะไรก็พูดมาสิ ถึงห้องนี้จะมืดแต่ฉันก็เห็นนะว่าเธอหน้าแดง”
เฮอร์ไมโอนี่พูดกลั้วหัวเราะขณะที่แฮร์รี่กำลังเล่นกับนิ้วตัวเอง เขาเม้มปากเล็กน้อยและชำเลืองมองเฮอร์ไมโอนี่นิดหนึ่งด้วยสายตาเลิ่กลั่กจนเฮอร์ไมโฮนี่อดที่จะขำกับท่าทา
งของเขาไม่ได้
“นี่! แฮร์รี่ เจมส์ พอตเตอร์ เธอจะพูดมั้ย” เฮอร์ไมโอนี่เอื้อมมือไปเขย่าไหล่เขาอย่างขบขัน
แฮร์รี่เอาแต่ก้มหน้างุด แต่ในที่สุดเขาก็เงยหน้าขึ้นและยิ้มที่มุมปากเบาๆอย่างเขินอาย
“คือว่า...เฮอร์ไมโอนี่” ในที่สุดแฮร์รี่ก็พูดขึ้น
เฮอร์ไมโอนี่ยักไหล่นิดหนึ่งแล้วชื่นชมดอกไม้ในมืออีกครั้งโดยไม่สนใจแฮร์รี่อีก
“ฉันกำลังจะแต่งงาน”
ประโยคนี้ดึงความสนใจของเฮอร์ไมโอนี่ให้กลับมาที่แฮร์รี่อีกครั้ง เธออ้าปากค้างและจ้องมองแฮร์รี่ที่ขวยเขินอย่างตกตะลึง แฮร์รี่สบตากับเฮอร์ไมโอนี่....ที่ตอนนี้ไม่สามารถพูดอะไรออกมาได้เพราะร่างกายถูกสาปให้นิ่งแข็ง
“อะไรนะ” เฮอร์ไมโอนี่ขยับปากช้าๆ
ร่างของเธอสั่นสะท้าน...มือของเธอบีบช่อดอกกุหลาบแน่นจนมันแทบจะละเอียดคามือ เธอได้ยินเสียงหัวใจตัวเองเต้น...ราวกับมันจะแตกสลาย
“ฉันกำลังจะแต่งงานกับจินนี่น่ะ” แฮร์รี่พูดต่อ เขายิ้มนิดหนึ่งให้เฮอร์ไมโอนี่
ตอนนี้ความคิดของเฮอร์ไมโอนี่หวนนึกไปถึงภาพของเด็กสาวผมสีแดงเพลิงที่ค่อยติดตามตัวเธออยู่ใกล้ตลอดเวลาและเธอก็เป็นเพื่อนสนิทของเฮอร์ไมโอนี่ด้วย
เธอจำได้ว่าแฮร์รี่กับจินนี่เคยคบกันอยู่ช่วงหนึ่ง..เธอไม่คิดว่าจากการคบกันครั้งนั้นจะทำให้ทั้งสองถึงขั้นแต่งงานกัน...และตั้งแต่ตอนที่เฮอร์ไมโอนี่พบแฮร์รี่อีกครั้งเมื่อสามอาทิตย์ก่อนเธอก็ไม่เคยคาดคิดมาก่อนว่าแฮร์รี่...จะมีเจ้าของแล้ว
“ฉันมาชวนเธอไปงานแต่งงานของฉัน” แฮร์รี่ยื่นซองสีชมพูมาให้เธอ
เฮอร์ไมโอนี่ยื่นมือที่สั่นเทาไปรับมันไว้ เธอมองมัน...มันอยู่ในมือของเธอ
ชื่อของแฮร์รี่แลจินนี่บนซองนั้นแทบจะทำให้เฮอร์ไมโอนี่กรีดร้องออกมา!
“เดี๋ยวฉันคงต้องไปแล้วล่ะ” แฮร์รี่ยิ้มกริ่มและลุกขึ้นยืน เฮอร์ไมโอนี่มองตามเขาอย่างงงๆ
ชายคนนี้...คนที่ยิ้มให้เธอ ชายที่เธอรักมาตลอด เขากำลังจะจากเธอไป...ไปเป็นของหญิงคนอื่น
เธอจะไม่มีสิทธิ์รักเขาอีกแล้ว...เขาไม่ใช่ของเธออีกต่อไป!
“ฉันต้องไปช่วยจินนี่เลือกผ้าคลุมเจ้าสาว เจ้าสาวมักมีเรื่องยุ่งยากแบบนี้แหละ
เห็นเธอไม่สบายคงไปช่วยพวกเราเลือกไม่ไหวใช่มั้ย นอนพักซะนะ...จะได้เป็นเพื่อนเจ้าสาวของจินนี่ได้ไง”
เสียงของเขา ทุกประโยคและคำพูดราวกับมีดคมๆที่กรีดลึกลงไปในเนื้อหนังของเธอ เฮอร์ไมโอนี่เจ็บ!
ยิ่งมองเขาที่ยิ้มอย่างมีความสุขนั้นเธอยิ่งเจ็บ! ทั้งที่เธอจะต้องทุกข์ทรมานต่อไป
ทั้งที่แฮร์รี่คือแสงสว่างในใจของเธอ แต่ตอนนี้เธอจะไม่เหลือใครอีกค่อไปแล้ว! ...
แฮร์รี่โบกมือให้เฮอร์ไมโอนี่ เขายิ้มให้เธออีกครั้ง แต่เฮอร์ไมโอนี่กลับรู้สึกเกลียดรอยยิ้มนั้น
เขาเดินออกไปจากห้องที่มืดมนเหมือนกับจิตใจของเจ้าของ ดอกกุหลาบสีขาวในมือ...การ์ดเชิญงานแต่งงาน
ทุกสิ่งทุกอย่างคือความเลวร้าย ทุกอย่างเลวร้ายหมด โดยเฉพาะ เดรโก มัลฟอย!
....การ์ดสีชมพูนั้นเข้มเป็นดวงขึ้น..เมื่อหยดน้ำตาตกลงบนกระดาษสีชมพูแผ่นนั้น
หยดน้ำตาของเฮอร์ไมโอนี่หยดลงบนกลีบกุหลาบสีชมพูเช่นกัน...ดอกไม้ที่นับตั้งแต่วันนี้ไปเธอจะไม่ชื่นชมมัน
อีกเลย...

...มัลฟอยนั่งเอกเขนกอยู่บนเก้าอี้
ด้านหน้าของเขาคือแฟ้มงานที่กองเป็นภูเขาเลากาที่กองสุมกันจนสามารถซ่อนใบหน้าเล่ห์เหลี่ยมแพรวพราวของเขา
เอาไว้ได้ เขาหลับตาอยู่...แต่ริมฝีปากสีซีดนั้นกลับมีรอยยิ้มแบบเจ้าวางแผน
มือของเขาประสานกันอยู่ที่หน้าตัก
เขาดูอารมณ์ดีแบบนี้มาตั้งแต่กลับจากคฤหาสน์เกรนเจอร์เมื่ออาทิตย์ก่อน
รอยยิ้มพอใจของเขาเกิดจากการที่ได้คิดภาพใบหน้าหวาดกลัวและซีดขาวของเธอคนนั้นในหัว...ไม่รู้ทำไมทุกสิ่งทุกอย่างของเธอถึงทำให้เขาพอใจได้ขนาดนี้ ทั้งเสียงด่า เสียงร้องไห้ครำครวญ
หรือแม้แต่ดวงตาสีน้ำตาลที่เบิกกว้างเมื่อเกิดอาการหวาดกลัวหรือโกรธจัด
“คุณมัลฟอยคะ!” เลขาสาวเรียกเป็นครั้งทีสิบ
เจ้านายของเธอนั่งยิ้มอยู่บนเก้าอี้โดยไม่สนใจเสียงเรียกของเธอเลย เธอกำลังจะเอื้อมมือไปแตะเขา
แต่เขาก็ลืมตาขึ้นมาก่อน
“มีอะไร....อิธซเบล” มัลฟอยถามเสียงเข้มเมื่อเขาลืมตาขึ้นและชันกายลุกขึ้นนั่งในท่าที่เป็นระเบียบ
แม้ว่าที่มุมปากของเขายังคงมีรอยยิ้มจางๆอยู่ เลขาสาวรู้สึกแปลกๆกับท่าทางของเจ้านายมาเป็นอาทิตย์แล้ว
เธอยังคงสงสัยว่าอะไรกันที่ทำให้เจ้านายของเธอยิ้มได้ทั้งวัน...แม้จะเป็นรอยยิ้มที่ดูมีเล่ห์เหลี่ยมไปห
น่อยก็ตาม
“เรื่องงานเลี้ยงครบรอบธนาคารของเราที่จะจัดขึ้นในอีกหนึ่งอาทิตย์ข้างหน้าน่ะค่ะ
นี่คือรายชื่อแขกทั้งหมดที่จะเชิญมาในงาน” อิธซเบลยื่นแฟ้มเอกสารหนักๆให้มัลฟอย
ชายหนุ่มรับมาและเปิดไล่ดูอย่างละเอียด จำนวนหน้าของแฟ้มงานนี้มีปริมาณมากพอดู
นั่นหมายความว่าแขกที่จะเชิญมาในงานนี้มีจำนวนมากเช่นกัน
“ไล่ตามแขกคนสำคัญลงไปนะคะ ตั้งแต่เชื้อพระวงศ์ รัฐมนตรี ข้าราชการ ผู้บริหารจากบริษัทต่างๆ
รวมไปถึงลูกค้ากิตติมาศักดิ์ของเรา” อิธซเบลพูดอย่างฉะฉานราวกับท่องมาอย่างดี
เธอสงสัยอีกครั้งเมื่อคิ้วของมัลฟอยขมวดเข้าหากันมากขึ้นพอๆกับหน้ากระดาษที่ถูกพลิกไปเร็วขึ้นเช่นกัน ราวกับว่าเขากำลังหาอะไรสักอย่างบนหน้ากระดาษแต่ละแผ่นนั้น
จนกระทั่งเขาพลิกจนถึงกระดาษแผ่นสุดท้าย...มัลฟอยปิดแฟ้มเสียงดังและโยนมันลงบนโต๊ะทันที
“แน่ใจนะว่าชื่อครบ!!!” เขาถามเสียงกร้าวและดูไม่พอใจมาก อิธซเบลพยักหน้าและหยิบแฟ้มนั้นขึ้นมาถือไว้ มัลฟอยยกมือขึ้นเสยผมและทำเสียงฮึดฮัดไม่พอใจ
“แล้วทำไมไม่มีชื่อของ เฮอร์ไมโอนี่ เจน เกรนเจอร์!!!” มัลฟอยตะคอกใส่
ตอนนี้ใบหน้าของอิธซเบลซีดขาวพอๆกับใบหน้าของมัลฟอย เธอดูลนลานผิดจากตอนแรก
เพราะใบหน้าของมัลฟอยตอนนี้ราวกับจะสามารถพังทุกสิ่งทุกอย่างให้พินาศได้ทั้งหมด
“เอ่อ...คือ...คือว่าคุณเกรนเจอร์...เอ่อ เธออยู่ในหมวดของลูกค้าที่...เอ่อ...ยัง...ยัง...”
“ยังไม่ชำระหนี้!” มัลฟอยกระแทกเสียงตอบแทน เขากัดฟันกรอดอย่างเดือดดาล
“ถึงยังไงเธอก็เป็นลูกค้า...และเป็นลูกค้าคนสำคัญด้วย! เธอรีบไปจัดการเดี๋ยวนี้!
จะทำยังไงก็ได้ให้เธอมางาน ร่อนการ์ดทองคำไปหาเลยก็ได้!
รีบไปจัดการซะก่อนที่ฉันจะเผลอฆ่าชื่อของเธอในทะเบียนฝ่ายบุคคล!!!”
“ค่ะๆๆ” อิธซเบลตอบอย่างลนลานและรีบกุลีกุจอออกจากห้องไป มัลฟอยสบถพึมพำกับตัวเอง
แผนการที่เขาเตรียมไว้เกือบจะพังแล้วมั้ยล่ะ!!!!
....มัลฟอยถอนหายใจอย่างหงุดหงิด
ความหงุดหงิดและความโกรธทำให้เขาลืมทุกสิ่งทุกอย่าง...ลืมทุกสิ่งแม้กระทั่งลืมตรวจชื่อแขกที่จะมาในงานอย่างถี่ถ้วน ทั้งที่หน้าสามหรือหน้าสี่มีชื่อของ แฮร์รี่ เจมส์ พอตเตอร์ ปรากฏอยู่อย่างชัดเจน!!!


อีกด้านหนึ่งในอีกหลายวันถัดมา...

“จดหมายค่ะคุณเกรนเจอร์” โซเฟีย เลขาสาวของเฮอร์ไมโอนี่วางจดหมายปึกใหญ่ลงบนโต๊ะทำงานของเฮอร์ไมโอนี่ เฮอร์ไมโอนี่เงยหน้าขึ้นจากฝ่ามือที่ซุกอยู่ ใบหน้าของเธอซีดเผือดแม้ว่าจะออกจากห้องมืดๆและมาทำงานได้หลายวันแล้ว แต่เธอยังรู้สึกแย่ทั้งร่างกายและจิตใจอยู่ดี เฮอร์ไมโอนี่เหม่อมองดูกองจดหมายนั้น...เธอแทบจะไม่อยากยื่นมือไปสัมผัสเลยเมื่อคิดถึงการ์ดสีชมพูที่สอดไว้มิดชิดในลิ้นชักของห้องนอนเธอ
“มีการ์ดสีชมพูมั้ย” เฮอร์ไมโอนี่ถามอย่างเหม่อลอย
“เอ๋? การ์ดสีชมพูเหรอคะ” โซเฟียทวนอย่างงงๆ เฮอร์ไมโอนี่เงยหน้าขึ้นและยิ้มจางๆให้โซเฟีย
สงสัยเธอจะเพี้ยนไปหน่อยแล้ว ไม่สิ...เข้าขั้นอาการหนักเลยก็เป็นได้
“เปล่าหรอกจ้ะ” เฮอร์ไมโอนี่แก้ตัว
เธอบิดขี้เกียจนิดหนึ่งเพื่อไล่ความโศกเศร้าและความเสียใจที่เกาะกินเธอมานานแล้ว
“การ์ดสีชมพูไม่มีหรอกค่ะ...แต่ถ้าเป็ยการ์ดสีทองล่ะก็อยู่ในกองนั้นแหละค่ะ”
โซเฟียทำท่าครุ่นคิดนิดหนึ่ง เฮอร์ไมโอนี่ขมวดคิ้วและมองการ์ดบนโต๊ะ ใครแต่งงานอีกล่ะเนี่ย...คงไม่ใช่แฮร์รี่เปลี่ยนใจจะแต่งงานกับคนอื่นหรอกนะ เพื่อความกระจ่างเฮอร์ไมโอนี่จึงรื้นค้นกองจดหมายนั้น...และเธฮก็พบซองสีทองจริงๆ
“ออกไปก่อนนะ” เฮอร์ไมโอนี่เงยหน้าขึ้นพูดกับโซเฟีย เลขาสาวพยักหน้าและสาวเท้าออกไปจากห้อง
หลังจากที่เฮอร์ไมโอนี่ได้อยู่คนเดียวในห้องเงียบๆแล้วเธอจึงมองซองสีทองในมืออย่างจับพิรุธ
เธอรู้สึกสังหรณ์ใจไม่ดีบางอย่างเกี่ยวกับการ์ดใบนี้ เฮอร์ไมโฮนี่กลั้นใจแกะซองจดหมายออก...การ์ดสีทองปรากฏอยู่ในมือ เฮอร์ไมโอนี่เปิดอ่านด้วยใจที่สั่นกลัว แค่การ์ดใบเดียวทำไมเธอถึงต้องหวาดหวั่นแบบนี้นะ

อีกอึดใจต่อมา...การ์ดสีทองใบนั้นก็ปลิวลงไปนอนอยู่บนพื้นพรมนุ่มๆ พร้อมกับเสียงหอบหายใจอย่างน่ากลัวของผู้อ่าน...

‘จะหนีเหรอ...”
‘ไม่หรอก เราไม่อยากหนีอีกแล้ว แต่รอยยิ้มของเขาน่ากลัวมาก
ไม่สิ...ทุกอย่างที่เป็นเขามันน่ากลัวทั้งนั้น เราแทบจะประสาทกินทุกครั้งที่พบเขา’
‘แล้วอยากจะดำเนินชีวิตแบบนี้ไปตลอดเหรอ...ท่ามกลางความหวาดกลัวนี่น่ะ’
‘ไม่หรอก’
‘แล้วจะทำยังไงล่ะ’
‘ไปงานเลี้ยงที่เขาเชิญมาใช่มั้ย’
‘ถูกค้อง ถ้าไม่อยากหนีก็จงเผชิญหน้า เขาเองก็เป็นแค่มนุษย์คนหนึ่งเหมือนกับเรา
อย่าให้เขามามีอำนาจเหนือเรา แค่นี้ชีวิตของเราก็เสียหายเพราะเขามามากพอแล้ว’
‘อือ’
“อ๊ะ!” เฮอร์ไมโอนี่เงยหน้าขึ้นจากโต๊ะทำงาน
เป็นเวลาเท่าไรไม่ทราบที่เธอฟุบหน้าลงกับโต๊ะและเริ่มต้นฝัน...ฝันถึงเสียงของตัวเองที่กำลังพูดกับตัวเอง
...เฮอร์ไมโอนี่ปาดเหงื่อบนใบหน้า
แม้ความฝันนั้นจะน่ากลัวสักนิดแต่มันก็ทำให้เธอได้คิดอะไรขึ้นบางอย่าง...
‘เขาจะคุกคามเราต่อไป...ทั้งจิตใจและธุรกิจของเราจะถูกเขาควบคุม’
เฮอร์ไมโอนี่คิดกับตัวเองแม้ว่าจะเธอจะรู้สึกสับสนสักเล็กน้อย เธอเหลียวมองการ์ดสีทองที่นอนอยู่บนพื้นพรม...หญิงสาวเอื้อมมือไปเก็บมันขึ้นมา...เธอพลิกอ่านอยู่สองสามครั้งเพื่อพิจารณา แต่เหมือนกับทุกตัวหนังสือบนการ์ดใบนั้นพยายามร้องเรียกให้เธอไปตามคำเชิญ
กริ๊ง.....~~
เสียงโทรศัพท์บนโต๊ะทำงานดังขึ้น
เฮอร์ไมโอนี่กดอินเตอร์คอมพ์...เสียงของโซเฟียบอกเธอว่ามีผู้ชายคนหนึ่งที่ชื่อ ‘แฮร์รี่ พอตเตอร์’
ต้องการจะขอพูดด้วย เฮอร์ไมโอนี่ลังเลอยู่พักหนึ่งเพื่อตัดสินใจว่าเธอพร้อมที่จะคุยกับเขาหรือไม่...ในเมื่อเขากำลังจะแต่งงานกับคนอื่นซึ่งไม่ใช่เธอ แต่เฮอร์ไมโอนี่หวนคิดถึงความเป็นเพื่อนและน้ำใจที่แฮร์รี่มีให้เธอตลอด หลังจากที่โซเฟียเรียกเธออีกครั้ง เฮอร์ไมโอนี่จึงบอกให้โซเฟียโอนสายเข้ามา...เธอปิดอินเตอร์คอมพ์แล้วยกหูโทรศัพท์ขึ้นพูด
“ว่าไงแฮร์รี่” เฮอร์ไมโอนี่ทักทายด้วยน้ำเสียงหมองหม่น
‘ไงเฮอร์ไมโอนี่...ฉันเพิ่งโทรไปที่บ้านเธอเมื่อกี้ ขอโทษที่ไม่ได้ติดต่อเธอตั้งนาน’
น้ำเสียงของแฮร์รี่ฟังดูสดใส เขาดูเหมือนกับสดชื่นและพร้อมที่จะเป็นเจ้าบ่าวแล้ว
เฮอร์ไมโอนี่รู้สึกฝืดเคืองในคอ...แต่เธอก็ฝืนพูดต่อไป
“ไม่เป็นไรหรอก...เธอจะโทรมาแค่นี้เองเหรอ”
‘ไม่หรอก ฉันจะโทรมาถามเธอว่าเธอได้รับเชิญให้ไปร่วมงานครบรอบของธนาคารอะไรสักอย่างหรือเปล่า’
คำถามของแฮร์รี่ทำให้คิ้วของเฮอร์ไมโอนี่ขมวดเข้าหากัน
เขารู้ได้อย่างไรว่าเธอได้รับเชิญไปงานนี้...เฮอร์ไมโอนี่ยกการ์ดเชิญที่วางอยู่บนโต๊ะขึ้นมาอ่าน
“Walthy Bank” เฮอร์ไมโอนี่อ่านชื่อธนาคารให้แฮร์รี่ฟัง เธอได้ยินเสียงเขาสูดหายใจ
‘นี่เธอก็ได้รับเชิญเหรอ! วิเศษไปเลยเฮอร์ไมโอนี่
คิดแล้วว่ายังไงเธอก็ต้องได้ไป....งานนี้มีผู้บริหารของบริษัทดังๆไปทั้งนั้น จะพลาดเธอได้ไง’
ถูกของแฮร์รี่ ทำไมผู้บริหารบริษัทอย่างเธอจะไม่ได้รับเชิญ ในเมื่อบิรษัทของเธอก็เป็นหนี้กับธนาคารนี้อยู่ แถมเธอกับเจ้าของธนาคารยัง.....เฮอร์ไมโอนี่หัวเราะเยาะตัวเอง
“เธอได้รับเชิญด้วยเหรอ” เฮอร์ไมโอนี่ถาม รอยยิ้มสมเพชตัวเองยังคงปรากฏอยู่แจ่มชัด
‘อื้อ! ฉันต้องติดตามรัฐมนตรีกระทรวงเวทมนตร์ไปไงล่ะ
ไม่ยักรู้ว่าเจ้าของธนาคารก็เป็นพ่อมดด้วย...สมัยนี้ชักจะตลกใหญ่แล้ว
โลกมักเกิ้ลกับโลกเวทมนตร์ดูจะใกล้ชิดกันมากขึ้นนะ’ คำพูดของแฮร์รี่ทำให้เฮอร์ไมโอนี่ต้องครุ่นคิด
เขาไม่รู้งั้นหรือว่าเจ้าของธนาคารที่เขาว่าคือ เดรโก มัลฟอย! แล้วถ้าแฮร์รี่รู้
เขายังจะยินดีไปร่วมงานนี้อยู่รึเปล่า
“เอ่อ....แฮร์รี่คือ....”
‘ไม่ทันแล้วเฮอร์ไมโอนี่!!! ฉันกำลังจะเข้าไปที่กระทรวงแล้ว! คงใช้โทรศัพท์ไม่ได้แล้วล่ะ
ฉันจะกลับไปโลกมักเกิ้ลอีกทีก็ตอนที่ไปงานเลี้ยงนั่นแหละ แล้วเจอกันในงานเลี้ยงนะเฮอร์ไมโอนี่’
เขาวางสายไปแล้ว...
มือของเฮอร์ไมโอนี่นิ่งแข็งขณะที่เธอวางหูโทรศัพท์ลงบนแป้น นี่มันจะวุ่นวายกันไปถึงไหนนะ...เรื่องทุกอย่างดูเหมือนกับจะกระชับเข้าหากันมากขึ้น และดูเหมือนปมที่ผูกไว้ก็แน่นจนแกะยากขึ้นทุกที
เฮอร์ไมโอนี่ถอนหายใจ...เธอกำลังนึกถึงที่ไกลๆที่จะทำให้เธอหลบความยุ่งยากได้ ที่ที่จะไม่ต้องคร่ำเครียดกับงาน...ไม่ต้องเผชิญกับเรื่องแต่งงานที่ปวดใจ และที่สำคัญ...ที่ที่จะหลบเดรโก มัลฟอยได้!!!

..........................................................

JE TE VEUX : ต้องการคุณ chapter 6 (นับถอยหลังรอเวลาหื่นได้เลย)

chapter 6

“อยากได้ชุดกระโปรงพองๆเหรอจินนี่”
ชายหนุ่มยิ้มให้หญิงสาวผมสีแดงยาวสลวยในชุดแต่งงานสีขาวสะอาดและกำลังหมุนตัวสำรวจตัวเองอยู่หน้ากระจกบาน
ใหญ่ แฮร์รี่มอง จินนี่ วีสลี่ย์...คู่หมั้นสาวของเขาด้วยความปลื้มปีติ
ตอนนี้เขาอยากจะตรงเข้ากอดร่างบางๆที่แสนน่ารักนั้น
ดวงตาของเธอแพรวพราวราวกับมีเวทมนตร์...แฮร์รี่ไม่เคยพบแม่มดสาวคนใดที่พราวเสน่ห์และน่ารักแสนกลได้เหมือ
นเธอคนนี้อีกแล้ว
“ใช่...แต่ฉันชอบลูกไม้ของชุดนี้ มันสวยดี” จินนี่หันมาพูดกับแฮร์รี่ด้วยน้ำเสียงกระเง้ากระงอด
เธอเป็นแบบนี้เสมอ...ทำตัวเหมือนเด็กๆน่ารักๆ บางทีก็ช่างเอาอกเอาใจ
“ชุดอะไรก็ได้...แต่ให้ฉันถอดง่ายหน่อยนะ”
แฮร์รี่ตรงเข้ากอดเอวหญิงสาวที่จะมาเป็นเจ้าสาวของเขาในอีกไม่ช้า น้ำเสียงของเขาฟังดูเจ้าเล่ห์
จินนี่ตีแขนเขาเบาๆและทำหน้าเบ้
“อีกไม่กี่วันเธอก็จะไปงานเลี้ยงแล้วไม่ใช่เหรอ...ทำไมไม่เลือกชุดจากร้านนี้ไปเลยล่ะ” จินนี่เสนอแฮร์รี่

เธอรู้ว่าอีกไม่กี่วันข้างหน้าแฮร์รี่ต้องติดตามรัฐมนตรีกระทรวงเวทมนตร์ไปงานเลี้ยงอะไรสักอย่างในโลกมักเกิ้ล แฮร์รี่ทำท่าครุ่นคิดนิดหนึ่งและส่ายหน้าปฏิเสธ เขาคิดถึงชุดสูทที่มีอยู่แล้วในตู้เสื้อผ้า...มันเป็นของมียี่ห้อ แม้จะคร่ำคร่าไปสักนิดหนึ่ง
“ฉันใส่ชุดเก่าดีกว่า เก็บเงินเอาไว้ไปฮันนีมูนไง”
“หึๆ”
จินนี่หัวเราะเบาๆและเอี้ยวคอไปยิ้มให้แฮร์รี่ที่กอดกระหวัดรัดเอวเธออยู่ด้านหลัง...ทั้งสองกอดกันแน่นและคิดถึงงานแต่งงานที่จะจัดขึ้นในอีกหนึ่งเดือนข้างหน้า...ความคิดเรื่องงานแต่งงานทำให้จินนี่คิดถึงเฮอร์ไมโอนี่...เพื่อนสนิทของเธอเมื่อตอนอยู่ที่ฮอกวอตส์ แฮร์รี่บอกเธอเมื่อไม่กี่วันก่อนว่าส่งการ์ดเชิญให้เธอแล้ว
“เฮอร์ไมโอนี่จะไปงานเลี้ยงด้วยใช่มั้ย” จินนี่ถาม
แฮร์รี่พยักหน้านิดหนึ่งและวางคางลงบนไหล่ของจินนี่...ผมสีแดงเพลิงของเธอสะท้อนแสงจนเขาต้องหลับตา
“แล้วเขาเป็นยังไงบ้าง
เธอบอกว่าเขาดูไม่ดีใช่มั้ย...ฉันอยากให้เขารู้สึกดีๆถึงตอนที่มางานแต่งงานของเรา”
จินนี่ถามด้วยความรู้สึกที่เป็นกังวล จากคำบอกเล่าของแฮร์รี่ทำให้จินนี่รู้สึกเป็นห่วงเฮอร์ไมโอนี่ขึ้นมา...แฮร์รี่บอกว่าเฮอร์ไมโอนี่ไม่สบายและดูแย่มาก ถ้าไม่ติดเรื่องเตรียมงานแต่งงานแฮร์รี่ก็คงจะไปเยี่ยมเฮอร์ไมโอนี่แล้ว
“ฝากบอกเขาด้วยว่าฉันเป็นห่วงและคิดถึงเขามาก” จินนี่พูดอย่างเป็นกังวล
แฮร์รี่จูบเรือนผมสีเพลิงของเธอแล้วยิ้ม
“จ้ะ”


คืนงานเลี้ยง...

เฮอร์ไมโอนี่วางไดร์เป่าผมลง...เธอมองผมยุ่งๆสีน้ำตาลของเธอในกระจกพลางถามว่า ‘จะแต่งตัวสวยไปเพื่ออะไร’
ทำไมเธอถึงไม่สงสัยลางสังหรณ์ของตัวเอง...ในเมื่อคืนนั้นเธอก็ได้กลิ่นอายอันตรายแบบนี้...และวันนี้เธอก็ได้กลินอายอันตรายแบบวันนั้นอีก เฮอร์ไมโอนี่ลูบใบหน้าตัวเอง
หน้าของเธอซีดจนแทบจะกลายเป็นกระดาษสา...สงสัยจะต้องแต่งหน้าให้หนาสักหน่อย
เฮอร์ไมโอนี่เหลียวมองชุดราตรีสีดำแพรวพราวที่ปักเลื่อมระยิบระยับ...มันนอนกรุยกรายอยู่บนเตียงและส่องแสงสะท้อนของคริสตัลแสนสวยซึ่งถูกประดับอยู่บนผ้าไหมเนื้อดีพลิ้วไหว
เฮอร์ไมโอนี่ถอนหายใจ...เธอภาวนาขอให้ชุดนี้อยู่กับตัวเธอไปตลอดจนงานเลิก
...มาแชลมองนายหญิงน้อยของเธอด้วยสีหน้าตื่นเต้น
เธอไม่ได้เห็นนายหญิงน้อยของเธอสวยขนาดนี้มาหลายวันแล้วหลังจากที่เธอเก็บตัวอยู่ในห้องนอนหลายวันและทำท่าหมดอาลัยตายอยาก เฮอร์ไมโอนี่ที่ย่างกรายลงมาจากบันไดนั้นงดงามราวกับเจ้าหญิงผิดกับเฮอร์ไมโอนี่เมื่อหลายวันก่อน
“สวย...สวยจริงๆค่ะ” หญิงชรายื่นมือไปแตะไหล่เป่าเปลือยของเฮอร์ไมโอนี่
เฮอร์ไมโอนี่หอมแก้มที่เหี่ยวย่นไปตามสังขารของมาแชลและกอดเธอ
“เฮอร์ไมโอนี่ไปแล้วนะคะ” เธอบอกมาแชลและหอมแก้มเธออีกครั้ง
มาแชลยิ้มให้กับเฮอร์ไมโอนี่ที่มีชีวิตชีวา...รถคันงามจอดรออยู่หน้าคฤหาสน์
เฮอร์ไมโอนี่ก้าวขึ้นไปนั่งที่นั่งคนชับ เธอปิดประตู...มือซึมเหงื่อบีบพวงมาลัยไว้แน่น
เธอหันมองเข้าไปในบ้าน มาแชลยังคงยิ้มให้เธออยู่...เฮอร์ไมโอนี่ยิ้มตอบ
รถคันงามแล่นออกไปจากคฤหาสน์อย่างมาดมั่น...

สถานที่จัดงานเลี้ยงในคืนนี้คือสโมสรแห่งหนึ่งซึ่งเฉพาะผู้ที่มีระดับและกระเป๋าหนักเท่านั้นถึงจะเข้ามาได้...บริเวณหน้างานมีรถพลุกพล่านพอๆกับผู้คนที่สวมเครื่องประดับและเสื้อผ้าหรูหรามาอวดกันเต็มที่
เฮอร์ไมโอนี่ก้าวลงจากรถและปล่อยให้พนักงานรับรถขับรถไปจอดที่ลานจอดรถ.
อีกครู่หนึ่งเขากลับมาพร้อมกุญแจรถ เฮอร์ไมโอนี่เก็บใส่กระเป๋าถือ...และยังไม่ทันที่เธอจะเงยหน้าขึ้น
มือของใครคนหนึ่งก็วางลงบนไหล่ของเธอ เฮอร์ไมโอนี่หายใจวาบ หรือจะเป็นเขา...
“เฮอร์ไมโอนี่” ไม่ใช่...เฮอร์ไมโอนี่บอกกับตัวเอง น้ำเสียงที่คุ้นเคยและฟังกี่ครั้งก็อบอุ่น
เฮอร์ไมโอนี่หันไป แฮร์รี่นั่นเอง เขาสวมสูทสีน้ำตาลและเน็คไทน์สีฟ้าเข้มรับกับดวงตาสีเขียวมรกตของเขา แต่เฮอร์ไมโอนีร่รู้สึกแปลกใจที่ดวงตาของเขาเบิกกว้างอย่างประหลาดใจ เธอทำหน้าสงสัย
“แฮร์รี่...มีอะไรเหรอ” เฮอร์ไมโอนี่ถามด้วยน้ำเสียงไม่มั่นใจ
หรือวันนี้เธอจะแต่งตัวจัดเกินไปจนดูแปลก แต่แฮร์รี่ยิ้มให้เธออย่างเก้อเขิน
“เธอ...เอ่อ...แบบว่าดูดีมากจน...ประหลาดใจ”
แฮร์รี่กำจมูกและใบหน้าของเขามีสีชมพูจางๆทั้งที่ยังไม่ได้ดื่มแอลกอฮอล์ในงานเลี้ยง
เฮอร์ไมโอนี่ยิ้มกับตัวเองเศร้าๆ...เธอคงจะดีใจถ้าคำชมของเขามีไว้เพื่อเธอเท่านั้นโดยไม่แบ่งปันให้คนอื่น
“เอ่อ...เข้าไปงานเถอะ” แฮร์รี่บอก เขายื่นแขนมาให้เฮอร์ไมโอนี่
เฮอร์ไมโอนี่มองเขาอย่างลังเลนิดหนึ่ง...เอาเถอะ ขอแค่วันนี้เท่านั้นที่เขาจะเป็นของเธอ
“จ้ะ” เฮอร์ไมโอนี่วางมือลงบนแขนของแฮร์รี่
ทั้งสองยิ้มให้กันก่อนจะเดินเข้าไปในงานอย่างมีความสุข...อีกด้านหนึ่งที่ระเบียง เขานั่งอยู่บนขอบระเบียงและเห็นภาพที่ชายหญิงคู่นั้นควงแขนกันเข้าไปในงาน มือของเขากำแก้วสุราไว้แน่นจนน่ากลัวว่ามันจะแตกคามือ เขายกมันกระดกใส่ปากรวดเดียวก่อนจะสบถเบาๆ
“เหอะ! ฉันไม่ได้จัดงานเลี้ยงให้เธอกับพอตเตอร์มาสวีทกันนะ!”
เขาพึมพำกับตัวเอง...แต่สักพักหนึ่งใบหน้าว๊ดเผือดของเขาแดงจัดขึ้นมา เขาเบิกตากว้างเหมือนคิดอะไรบางอย่างได้
“แล้วไอ้พอตเตอร์มันเสนอหน้ามางานนี้ได้ยังไงวะ!!!” เขาตะโกนดังลั่น แก้วสุราถูกเหวี่ยงลงจากมือ
มันกระทบพื้นหินอ่อนแตกเป็นชิ้น...ราวกับว่าคนเขวี้ยงอยากให้ใครสักคนหนึ่งมีสภาพเหมือนแก้วละเอียดใบนี้

...แน่นอนว่าคนสวยย่อมเป็นจุดรวมเป้าสายตาของทุกคน เช่นเดียวกันกับเฮอร์ไมโอนี่
คืนนนี้เธอเป็นจุดรวมสายตาของทุกคนในงาน บุรุษทรงยศทั้งหลายจ้องเธออย่างหลงใหลขณะที่บางสายตาจ้องมองแฮร์รี่อย่างมาดร้ายแกมอิจฉา อันที่จริงแฮร์รี่รู้สึกภูมิใจกับตัวเองนิดหนึ่งที่เขาได้ควงคนสวย...อืม...นี่เขาคิดอะไรอยู่นะเนี่ย
“จินนี่ต้องด่าฉันแน่ถ้าฉันชมว่าเธอสวย รู้มั้ยเขาขี้หึงมาก” แฮร์รี่พูดกลั้วหัวเราะ
เขาไม่ได้สังเกตเลยว่าสีหน้าของเฮอร์ไมโอนี่เศร้าสลดเพียงใด
“อยากดื่มอะไรมั้ย” แฮร์รี่เสนอ
เฮอร์ไมโอนี่รีบปรับสีหน้าให้เป็นปกติ...เธอดูเก้กังและปล่อยมือจากแขนของแฮร์รี่
“เอ่อ...ขอมาร์การิต้าร์” เฮอร์ไมโอนี่ตอบเบาๆ ตอนนี้เธออยากดื่มอะไรแรงๆ
แรงพอที่จะทำให้เธอลืมความเจ็บปวดในใจที่ขื่นขมนี้ได้ แฮร์รี่ทำหน้าตกตะลึงนิดหนึ่งก่อนที่เขาจะรีบเดินออกไป
“รอฉันตรงนี้นะ” แฮร์รี่บอกแล้วเดินออกไป
เมื่อเฮอร์ไมโอนี่ได้ยืนอยู่คนเดียวทำให้เธอสามารถใช้เวลาครุ่นคิดเรื่องที่เธอเจ็บปวดได้
แน่นอนว่าค่ำคืนนี้เธอกับแฮร์รี่เหมือนเป็นคู่ควงกัน แต่ความจริงแล้วเธอกำลังควงคู่หมั้นของคนอื่นต่างหาก งานแต่งงานจะจัดขึ้นอีกเร็วๆนี้...งานแต่งงานของแฮร์รี่กับจินนี่ แค่คิดเธอก็เจ็บปวดมากจริงๆ
แต่เรื่องที่ทำให้เฮอร์ไมโอนี่เจ็บปวดยิ่งกว่าผุดขึ้นมาในสมอง ใช่สิ! นี่คืองานเลี้ยงของเขา ของเดรโก มัลฟอย! แต่เธอยังไม่พบเขาเลย ทั้งๆที่เธอต้องการจะเผชิญหน้ากับเขาตรงๆแท้ๆ แต่นี่เขาหายหัวไปไหน...เขากำลังทำให้เธอประสาทเสีย
“ไม่เจอก็ดี!” เฮอร์ไมโอนี่สรุปกับตัวเองอย่างหงุดหงิด
...ฉับพลันไฟสว่างจ้าในงานดับลง เกิดเสียงซุบซิบขึ้นเล็กน้อย...เฮอร์ไมโอนี่อุทานนิดหนึ่งด้วยความตกใจ
แสงสว่างจากเทียนเล่มเล็กๆที่ถูกจัดแต่งไว้รอบงานสว่างขึ้นโดยที่ไม่มีใครมาจุด
บรรดาแขกเหรื่อต่างตกตะลึงในสิ่งที่เห็น แต่เฮอร์ไมโอนี่ไม่ตกใจสักนิด...ก็เธอกำลังยืนอยู่ในงานเลี้ยงของพ่อมด แถมยังเป็นพ่อมดเลือดบริสุทธิ์เสียด้วย...หึ!
“ยินดีต้อนรับแขกผู้มีเกียรติทุกท่านสู่งานเลี้ยงในค่ำคืนนี้!” เสียงสลัวปนเฮฮาดังขึ้นมาจากเวทีใหญ่
ทุกคนหันไปมองที่เวทีนั้นและพากันเขยิบเข้าไปอยู่บริเวณหน้าเวที แต่เฮอร์ไมโอนี่ยังคงยืนอยู่ที่เดิมในเงามืดนั้น...เธอกลัวว่าแฮร์รี่กลับมาแล้วจะไม่พบเธอ
แสงสปอร์ตไลท์ฉายไปบนเวที
ปรากฏชายร่างสูงคนหนึ่งยืนอยู่บนนั้น...ในมือของเขาถือไมโครโฟนไว้อย่างตั้งใจ เขาอยู่ในสูทสีเขียวเข้มซึ่งดูเข้ากันดีกับผมและตาสีน้ำตาลของเขา เฮอร์ไมโอนี่มองเขาอย่างสนใจ...เขาเป็นผู้ชายที่ดูดีมากทีเดียว
“กรุณามารวมกันทางนี้ครับ กระผม
แม็คไกวน์ครับ...หนุ่มหล่อที่สุดในค่ำคืนนี้ที่จะมาดำเนินหน้าที่พิธีกร”
เขากล่าวแนะนำตัวเองด้วยอารมณ์ร่าเริง เฮอร์ไมโอนี่เผลอหัวเราะไปกับท่าทางน่าขันของเขา...เขาช่างเป็นผู้ชายที่มีอารมณ์ขันเสียจริง เหมือนกับรอน...ใช่ เหมือนกับรอน
ความสนใจของเฮอร์ไมโอนี่หมดลงเมื่อชายหนุ่มคนนั้นเริ่มพูดถึงประวัติความเป็นมาของธนาคารและรายได้รวมถึงค่าดอกเบี้ยต่างๆ...เธอกำลังมองหาแฮร์รี่ในความมืด เขาไปไหนเสียล่ะ...เขาหายไปนานแล้ว นานจนทำให้เฮอร์ไมโอนี่หวั่นใจ...
...ด้านหลัง เฮอร์ไมโอนี่รู้สึกว่าได้ยินเสียงฝีเท้าเบาๆที่ย่ำลงบนพรม
แต่เพราะความมืดทำให้เธอไม่กล้าหันไปมอง...เสียงฝีเท้าที่ย่ำลงบนพรมนุ่มๆนั้นดังต่อเนื่องและดังขึ้นเรื่อยๆ แฮร์รี่รึเปล่า...ไม่สิ
ถ้าเป็นแฮร์รี่เขาจะต้องทักเธอด้วยน้ำเสียงสดใสเสียก่อน...หรืออาจจะเป็นแขกคนอื่นที่มาล่าช้า

หรือว่าจะเป็นเขา!!!!!

เฮอร์ไมโอนี่ดัวแข็ง เธอมองไปด้านหน้าอย่างครุ่นคิด...เขารึเปล่า...ใช่เขาหรือไม่ เธอหรี่ตามองกลุ่มคนที่อยู่ไกลๆ ไม่มีร่างของเขาอยู่ตรงนั้น...เขาไม่ได้อยู่บนเวที แล้วเขาอยู่ไหน เขาจะอยู่ไหนได้ถ้าไม่ใช่ด้านหลังของเธอ!!!
วงแขนกว้างสอดเข้าไปใต้อกของเธอและกอดเธอไว้จากด้านหลัง เฮอร์ไมโอนี่สะดุ้งเฮือก!
ถ้าไม่ใช่เขาแล้วจะใครกันเล่าที่กล้าเข้าถึงเนื้อถึงตัวเธอแบบนี้!
เฮอร์ไมโอนี่ยืนตัวแข็งอยู่อย่างนั้น...ปล่อยให้คนที่เธอคิดว่าเป็นเขากอดกระชับร่างของเธอแน่นขึ้น แผ่นหลังเปล่าเปลือยของเธอสัมผัสกับสูทเย็นๆของเขา กลิ่นแอลกอฮอล์เล็กน้อยผสมกับกลิ่นโคโลญน์ของผู้ชายลอยเข้ามาแตะจมูก...กลิ่นโคโลญน์ที่เธอจำได้!
เขาแน่ๆ!
มือของเขาข้างหนึ่งเลื่อนจากใต้อกของเธอลงมาตามหน้าท้อง...มือนั้นวนเวียนอยู่ข้างเอวของเธอก่อนจะเลื่อนมาถึงสะโพก เฮอร์ไมโอนี่หายใจหนัก! ตาบ้านี้จะลามกไปถึงไหนกันนะ!
มือใหญ่โตข้างนั้นวนเวียนและลูบไล้สะโพกของเธออยู่นาน มือนั้นอ้อมมาทางด้านหลัง....ก่อนจะสัมผัสกับ..บั้นท้ายของเธอ
เฮอร์ไมโอนี่สูดหายใจเข้าจนร่างกายสั่นไหว เธอมองไปด้านหน้า...จ้องมองแสงเทียนจุดเล็กๆบนผนังก่อนที่เธอจะพูดด้วยเสียงแผ่วเบาแต่หนักแน่นว่า
“คุณกำลังจับก้นฉันอยู่ค่ะ!” น้ำเสียงของเฮอร์ไมโอนี่มากมั่น มือที่วนเวียนอยู่ที่บั้นท้ายของเธอหยุดชะงัก
“คุณมัลฟอย!” เฮอร์ไมโอนี่พูดอย่างสุภาพ
เขาละมือออกจากบั้นท้ายของเธอและประสานมือไว้ที่ใต้อกของเธอเหมือนเดิม...
“หึ!” เดรโก มัลฟอย หัวเราะในลำคอเบาๆใส่ข้างหูของเฮอร์ไมโอนี่ เกรนเจอร์